Szerszeń, największy gatunek owada z rodziny osowatych w Polsce, budzi respekt swoją wielkością. Często jednak pytanie – szerszeń gryzie czy żądli – powoduje niepokój. Czy szerszeń jest groźny dla człowieka? Otóż szerszeń jest owadem pokojowym. Atakuje tylko, gdy czuje się zagrożony lub kiedy ktoś zbliży się do jego gniazda.
Szerszeń gryzie czy żądli?
Dla wielu owadów żądło służy jako środek obrony. W przeciwieństwie do pszczół szerszenie mogą żądlić wielokrotnie, ponieważ ich żądło nie jest haczykowate i nie zostaje w ciele ofiary. A czy szerszeń gryzie, czy żądli? Odpowiedź brzmi – żądli. Szerszeń gryzie wyłącznie w celu zdobycia pokarmu.
Jak uniknąć ataku szerszenia?
Znając już odpowiedź na pytanie, czy szerszeń gryzie, czy żądli, warto wiedzieć, jak unikać nieprzyjemnego spotkania z tym owadem. Najważniejsza zasada to unikanie gwałtownych ruchów w pobliżu szerszenia. Owady te reagują na szybkie zmiany w otoczeniu i mogą je odczytać jako potencjalne zagrożenie.
Druga ważna zasada to utrzymanie odległości od gniazd szerszeni. Szerszenie mogą zaatakować, jeśli poczują, że ich dom jest zagrożony. Jeśli natrafisz na gniazdo szerszeni, najlepiej jest powoli się oddalić i unikać tej okolicy.
Jakie są skutki użądlenia szerszenia?
Użądlenie szerszenia jest bolesne i może powodować zaczerwienienie, obrzęk i świąd. W rzadkich przypadkach może wywołać reakcję alergiczną, która może wymagać natychmiastowej pomocy medycznej.
Czy szerszeń jest niebezpieczny dla człowieka?
Wiesz już, czy szerszeń gryzie, czy żądli. Warto zawsze zachować spokój i dystans, gdy spotkasz szerszenia na swojej drodze. Pamiętaj, że szerszenie są ważnym elementem ekosystemu i pomagają w kontroli populacji innych owadów. Dlatego warto je szanować i unikać konfliktów z tymi fascynującymi stworzeniami.
Ważki – gryzące drapieżniki czy niegroźne stworzenia?
Ważki to kolorowe, lotne stworzenia, które są często spotykane na letnich spacerach. Większość ludzi nie zdaje sobie jednak sprawy, że ważki są jednymi z najstarszych owadów na naszej planecie. Ich historia sięga 300 milionów lat! Czy ważki gryzą?
Chociaż ważki są drapieżnikami, zasłynęły w świecie owadów z niesamowitej zdolności latania, a nie gryzienia. Są niesamowicie zwinne, potrafią latać do przodu, do tyłu, a nawet zatrzymać się w powietrzu. Ta zdolność pomaga im polować na swoje ulubione przysmaki, takie jak komary i muchy. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, czy ważka gryzie.
Ważki a mit o gryzieniu – skąd się wziął?
Zanim odpowiemy na pytanie, czy ważka gryzie, warto zrozumieć, skąd wziął się ten mit. Istotnie, ważki mają silne szczęki, które wykorzystują do zjadania swojego pokarmu. Są prawdziwymi drapieżnikami swojego mikrokosmosu. Jednak szczęki ważek nie są dostatecznie silne, aby przysporzyć bólu człowiekowi. Mit o gryzących ważkach najprawdopodobniej wynika z ich drapieżnego zachowania i nieco przerażającego wyglądu.
Cechy charakterystyczne ważki
Ważki mają charakterystyczne dla drapieżników duże oczy, które pomagają im w polowaniu. Co więcej, te fascynujące stworzenia potrafią obracać głowę o 360 stopni, dzięki czemu mają pełny widok na swoje otoczenie. Jednak te cechy, choć mogą wydawać się nieco straszne, są wykorzystywane tylko w walce o przetrwanie w świecie owadów, a nie w kontaktach z ludźmi.
Czy ważka gryzie?
Czy ważka gryzie? Nie! Ważki nie stanowią zagrożenia dla człowieka. Nawet gdyby ważka próbowała cię ugryźć, jej szczęki są zbyt słabe, aby przebić skórę człowieka. Zamiast obawiać się tych fascynujących owadów, powinieneś cieszyć się ich obecnością jako naturalnym sprzymierzeńcem w walce z komarami.
Czy ważka jest niebezpieczna? Podsumowanie
Wiesz już, czy ważka gryzie. Następnym razem, gdy zobaczysz ważki podczas letniego spaceru, pamiętaj, że nie ma powodów do obaw. Nie tylko są one nieszkodliwe dla ludzi, ale są również nieocenionym składnikiem naszego ekosystemu. Ciesz się więc ich towarzystwem i obserwuj, jak dzielnie walczą z komarami, zamiast obawiać się ugryzienia
Osoby, które zastanawiają się nad hodowlą małych gadów, szukają odpowiedzi na pytanie, czy jaszczurki gryzą? W artykule wyjaśniamy, w jakich sytuacjach może dojść do ugryzienia przez jaszczurkę, czy jest ono bolesne oraz niebezpieczne dla człowieka. Wiele zależy do gatunku tych niewielkich gadów, a także sytuacji, w jakiej znalazło się zwierzę.
Czy jaszczurki gryzą? Ogólna charakterystyka zachowań
Jaszczurki, choć małe, charakteryzują się różnorodnością gatunków i zachowań. Czy jaszczurki gryzą? Jak mamy szansę się przekonać, to pytanie nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać. Niektóre gatunki jaszczurek, na przykład popularne w hodowli jaszczurki zwinki, są znane z tego, że rzadko gryzą, a ich ugryzienia są zazwyczaj łagodne. Są to zwierzęta zwykle spokojne i nieagresywne, ale zdarzać mogą się wyjątki, zależnie od konkretnego osobnika i sytuacji.
Dlaczego jaszczurki gryzą? Zrozumienie zachowania
Jaszczurki mogą gryźć z różnych przyczyn, często wynikających z ich naturalnych instynktów. Samiec może gryźć, jeśli czuje się zagrożony lub podczas walki o terytorium. Samica jaszczurki może gryźć w celu obrony swojego miejsca w hierarchii. Gatunki takie jak zwinka mogą gryźć, jeśli są przestraszone lub zdenerwowane, choć jest to mniej częste. Warto zaznaczyć, że takie zachowanie to praktycznie ostateczność. Hodowane w domu gady zwykle najpierw uciekają, natomiast kolejnym odruchem jest odrzucenie ogona.
Czy jaszczurki mają zęby?
Jaszczurki, które występują w Polsce, należą do gadów mających zęby. Dzięki nim mogą chwytać i trzymać pokarm, a także miażdżyć go. W przypadku popularnych zwinek zęby w ich pyszczkach są tępo zakończone, więc ich ugryzienie nie powinno zrobić krzywdy. Część jaszczurek posiada zęby pleurodontyczne, które są umocowane na bocznych krawędziach szczęk, a nie w ich wnętrzu, jak ma to miejsce u większości ssaków.
Jak mocno gryzą jaszczurki – siła ugryzienia i skutki
Czy jaszczurki gryzą mocno? Różnica w sile ugryzienia pomiędzy różnymi gatunkami jaszczurek jest znaczna. Małe jaszczurki, takie jak zwinki, mogą gryźć, ale ich szczęki nie są na tyle silne, aby przysporzyć człowiekowi poważnych problemów. Gryzące jaszczurki, które są większe, mogą jednak powodować spory dyskomfort.
Czy jaszczurki gryzą ludzi?
Chociaż większość jaszczurek jest małych i zazwyczaj nie stanowi zagrożenia dla ludzi, zdarza się, że gryzą. Częstym miejscem, gdzie może dojść do ugryzienia, jest dom. W domu gryzą zwłaszcza jaszczurki, które są hodowane jako zwierzęta domowe. Przypadek ugryzienia człowieka przez dziką jaszczurkę na wolności jest rzadki. Najczęściej zwierzę po prostu ucieka, nie czyniąc nikomu krzywdy.
Czy jaszczurki gryzą inne zwierzęta?
Tak, jaszczurki mogą gryźć inne zwierzęta. Przykładem może być sytuacja, gdy jaszczurka gryzie kota, psa czy ptaka. Zwierzęta te, będąc większe, mogą stanowić dla jaszczurki potencjalne zagrożenie, co prowokuje ją do samoobrony.
Czy jaszczurki gryzą – podsumowanie
Zatem, czy jaszczurki gryzą? Mogą gryźć, ale zazwyczaj robią to w określonych warunkach. Wiele zależy od gatunku jaszczurki, sytuacji i charakteru konkretnego osobnika. Jaszczurki są ciekawymi zwierzętami, które mogą dostarczyć wiele radości, ale zawsze warto pamiętać o szacunku do tych małych gadów. Mogą bowiem ugryźć, kiedy czują, że muszą się bronić.
Niedźwiedź na plaży wśród turystów pojawił się w biały dzień! Do tak niecodziennej sytuacji doszło na Florydzie, w miasteczku Destin. Wiele osób zdecydowało się spędzić upalną niedzielę na miejskiej plaży nad Zatoką Meksykańską, korzystając z wodnych szaleństw. Nikt jednak nie był przygotowany na takie spotkanie – tym razem nie był to rekin, a o wiele bardziej „egzotyczny” gość!
Niedźwiedź wyszedł z wody na zatłoczonej plaży!
Początkowo nie zanosiło się na to, by z wód Atlantyku wynurzył się baribal. Z daleka ciemny kształt wyglądał jak sporych rozmiarów pies, który przyszedł na plażę wraz ze swoimi opiekunami. Tak też myśleli zgromadzeni tam ludzie. Dopiero kiedy zwierzak podpłynął bliżej, przekonali się, że to młody niedźwiedź. Jak wyglądała ta sytuacja, możemy zobaczyć dzięki udostępnionym w sieci nagraniom.
Na filmie widać, jak niedźwiedź wynurza się z wody i potrząsa głową. Później orientuje się, że wokół niego zgromadził się spory tłum gapiów. Przestraszone zwierzę wybiega prosto na plażę i ucieka w kierunku wydm. Takie sytuacje wcale nie są rzadkie, jednak do tej pory nie było aż tylu świadków, którzy nagraliby to niecodzienne widowisko.
Co stało się z niedźwiedziem?
Według właściciela jednej z lokalnych firm, zajmujących się wynajmem łodzi, niedźwiedzie w tej okolicy nie są rzadkim widokiem. Zamieszkują bowiem bazę sił powietrznych w Eglin, więc zdarza się im oddawać morskim przygodom podczas przepływania zatoki.
Nie wiadomo, co stało się z niedźwiedziem z nagrania. Nie miał żadnych oznak urazu, nie zrobił też nikomu krzywdy. Z pewnością przygoda na plaży była dla niego tak samo zaskakująca, jak dla zgromadzonych tam osób.
Baribale są powszechne w Stanach Zjednoczonych
Niedźwiedź czarny (baribal), który pojawił się na plaży na Florydzie, jest gatunkiem powszechnie występującym w Stanach Zjednoczonych. Zamieszkują niemal całe terytorium kraju – od Kanady, po Meksyk. Ich naturalnym środowiskiem są tereny leśne i górskie. Baribale doskonale wspinają się po drzewach, ale świetnie czują się także w wodzie. W świetle tych informacji nie dziwi, że jeden z nich pojawił się nad Zatoką Meksykańską. Na Florydzie zamieszkuje około 4050 osobników tego gatunku.
Cukier jest szkodliwy dla psów i może prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak otyłość, próchnica zębów i cukrzyca.
W przypadku, gdy pies zjadł cukier, należy skontaktować się z weterynarzem, aby uzyskać dalsze wskazówki i pomoc.
Należy unikać podawania psu słodyczy zawierających toksyczne substancje, takie jak ksylitol czy czekolada.
W przypadku podejrzenia, że pies spożył dużą ilość cukru, wizyta kontrolna u weterynarza może być wskazana, a weterynarz może przeprowadzić badania krwi i ocenić stan zdrowia psa.
Długoterminowe spożywanie cukru przez psa może prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych.
Dlaczego pies zjadł cukier? Zrozum zachowania swojego psa
Twój pies zjadł cukier i teraz zastanawiasz się, co zrobić? Przede wszystkim nie panikuj! Psy, podobnie jak ludzie, mogą odczuwać pragnienie czegoś słodkiego. Jednak nadmiar cukru może prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak otyłość, próchnica zębów czy nawet cukrzyca. W zależności od ilości spożytego cukru i wielkości psa objawy mogą być różne – od zwiększonego pragnienia po wymioty.
Jak zareagować, gdy pies zjadł cukier?
Kiedy odkryjesz, że twój pies zjadł cukier, najlepszym pierwszym krokiem jest kontakt z weterynarzem. On może zasugerować ci, co robić dalej. Czasami wystarczy tylko monitorować stan psa, ale w innych przypadkach konieczne może być podjęcie dodatkowych działań.
Czy wszystkie słodkości są szkodliwe dla psa?
Nie wszystkie produkty słodzone są takie same. Należy szczególnie unikać słodzonych substancji sztucznych, takich jak ksylitol, które mogą być bardzo toksyczne dla psów. Jeśli twój pies zjadł coś, co zawiera ksylitol, skontaktuj się natychmiast z weterynarzem.
Co zrobić, jeśli nie chcesz, żeby pies zjadł cukier?
Jednym z najłatwiejszych sposobów na zapobieganie takim sytuacjom jest bezpieczne przechowywanie wszystkich słodyczy. Upewnij się, że ciastka, lody czy cukierki są przechowywane tam, gdzie twój pies nie ma do nich dostępu.
Odpowiednio zbilansowana dieta może pomóc w zapobieganiu podobnym sytuacjom. Staraj się, aby dieta twojego psa była bogata w potrzebne mu makro- i mikroelementy. Pamiętaj, że wiele tzw. marketowych karm dla psów zawiera dodatek cukru!
Nauczanie psa, czego nie powinien jeść, jest kluczowe dla jego zdrowia. Regularne treningi i konsekwencje są niezbędne do utrzymania psa z dala od niezdrowych przekąsek. Pamiętaj, że każdy pies jest inny i to, co działa na jednego, może nie działać na innego. Bądź cierpliwy i konsekwentny.
Pies zjadł cukier – długoterminowe skutki i profilaktyka
Pies zjadł cukier – może wydawać się to niewinne, ale długoterminowe spożywanie cukru przez psa może prowadzić do wielu problemów zdrowotnych. Nadmiar cukru może przyczynić się do rozwoju otyłości, która z kolei zwiększa ryzyko wielu innych poważnych chorób, takich jak choroby serca, cukrzyca czy problemy ze stawami. Ponadto cukier może przyczyniać się do problemów z zębami, takich jak próchnica czy zapalenie dziąseł.
Jakie produkty są bezpieczne dla psa?
Twój pies zjadł cukier? Znajdź mu zamiennik! Nie wszystkie słodkości są dla niego złe. Istnieją pewne produkty, które mogą być bezpieczne dla psa, ale zawsze pamiętaj, że powinny być one podawane z umiarem. Na przykład owoce takie jak jabłka, banany czy maliny są naturalnie słodkie i mogą stanowić zdrową przekąskę dla psa. Zawsze upewnij się, że produkt nie zawiera substancji toksycznych dla psa, takich jak ksylitol czy czekolada.
Pierwsza pomoc dla psa, który zjadł cukier
Jeśli twój pies zjadł cukier, najważniejsze jest spokojne i szybkie działanie. Spróbuj określić, ile cukru Twój pies mógł zjeść, a następnie skontaktuj się z weterynarzem. W niektórych przypadkach może być konieczne wywołanie wymiotów u psa, ale to powinno być zawsze robione pod nadzorem weterynarza.
Wizyta u weterynarza po spożyciu cukru przez psa
Gdy pies zjadł cukier, warto pojechać na wizytę kontrolną u weterynarza. Może to być szczególnie ważne, jeśli twój pies zjadł dużą ilość cukru. Weterynarz może sprawdzić stan zębów psa, a także przeprowadzić badania krwi, aby upewnić się, że nie doszło do żadnych poważnych zmian w organizmie psa.
Edukacja psa to klucz do unikania sytuacji, gdy pies zjadł cukier. Możesz nauczyć psa komendy „nie” lub „zostaw”, które pomogą ci kontrolować, co pies je. Możesz także spróbować użyć specjalnych zabawek, które zachęcają psa do zdrowego żucia, zamiast zjadania słodyczy. Pamiętaj, że cierpliwość i konsekwencja są kluczem do skutecznego treningu psa.
Jeśli pies zjadł cukier, nie panikuj! Taka sytuacja nie musi być groźna. Pamiętaj jednak, że lepiej w ogóle unikać takich przysmaków w psiej diecie i zapewniać czworonogowi tylko odpowiednio zbilansowane karmy!
Niektóre żaby mogą być toksyczne dla psów – wydzielają szkodliwe toksyny.
Obserwuj psa po zjedzeniu żaby, aby zauważyć ewentualne objawy zatrucia.
Natychmiast skontaktuj się z weterynarzem, jeśli zauważysz jakiekolwiek niepokojące symptomy.
Nie wszystkie żaby są toksyczne, ale ropuchy stanowią największe zagrożenie.
Pies zjadł żabę – pierwsze kroki
Jeżeli pies zjadł żabę, przede wszystkim musisz zachować spokój. Pierwszym krokiem powinno być sprawdzenie, czy twój pies nie wykazuje podejrzanych objawów. Czy jest niespokojny, wymiotuje czy ma biegunkę? To mogą być symptomy, które sugerują, że Twój pies może potrzebować natychmiastowej pomocy weterynaryjnej.
Jeśli twój pies zachowuje się normalnie, i tak zadzwoń do weterynarza. Niektóre żaby mogą być nosicielami toksyn szkodliwych dla psa. Gdy poinformujesz weterynarza o sytuacji, uzyskasz cenne rady dotyczące tego, co powinieneś obserwować w zachowaniu twojego pupila.
Następnie ogranicz psu dostęp do miejsca, w którym zjadł żabę. Dziko żyjące żaby mogą pojawiać się w różnych miejscach – od ogrodów po miejsca publiczne. Bez względu na to, gdzie twój pies zjadł żabę, zadbaj, aby nie miał do niej (lub do nich) dalszego dostępu.
Pies zjadł żabę – potencjalne skutki dla zdrowia
Kiedy pies zjadł żabę, ważne jest zrozumienie potencjalnych skutków dla jego zdrowia. Nie wszystkie żaby są toksyczne dla psów, ale niektóre mogą wydzielać toksyny, które mogą powodować problemy takie jak drgawki, niepokój, nadmierne ślinienie, a w niektórych przypadkach – nawet śmierć.
Dlatego ważne jest, aby obserwować swojego psa po tym, jak zjadł żabę, i być świadomym potencjalnych objawów. Jeżeli zauważysz którekolwiek z nich, natychmiast skontaktuj się z weterynarzem.
Pies zjadł żabę – jak temu zapobiegać?
Zapobieganie sytuacji, kiedy pies zjadł żabę, jest zdecydowanie lepsze niż radzenie sobie z jej skutkami. Jednym z najlepszych sposobów na zapobieganie takim sytuacjom jest utrzymanie psa na smyczy podczas spacerów, zwłaszcza w miejscach, gdzie mogą występować żaby.
Innym ważnym elementem jest edukacja psa. Komenda „zostaw” może być niezwykle przydatna w sytuacjach, gdy twój pies próbuje coś zjeść podczas spaceru.
Na koniec, warto zadbać o to, aby twój ogród był miejscem bezpiecznym dla twojego psa. Jeżeli w twoim ogrodzie pojawiają się żaby, zastanów się nad stworzeniem ogrodzenia lub innego rodzaju bariery, która utrudni psu dostęp do nich.
Jak zareagować, kiedy pies zjadł żabę?
Pies zjadł żabę i wydaje się spokojny? Mimo to obserwuj jego stan zdrowia! Czasem objawy zatrucia mogą pojawić się dopiero po pewnym czasie. Jeżeli twój pies zaczyna wykazywać niepokojące objawy takie jak wymioty, drgawki, biegunka, osłabienie albo znaczne zmiany w zachowaniu, nie czekaj – natychmiast skontaktuj się z weterynarzem.
Czy wszystkie żaby są niebezpieczne dla psa?
Nie każdy przypadek, gdy pies zjadł żabę, kończy się tragedią. Wiele gatunków żab jest całkowicie nieszkodliwych dla psów. Jednak niektóre mogą być niebezpieczne, a nawet śmiertelne.
Największym zagrożeniem dla psów są żaby z rodzaju Bufonidae, zwane potocznie ropuchami. Wydzielają one toksyny, które mogą powodować poważne problemy zdrowotne u psów. Jeśli masz podejrzenia, że twój pies mógł zjeść taką żabę, natychmiast skontaktuj się z weterynarzem.
Pies zjadł żabę? To sytuacja, która wymaga ostrożności z twojej strony. Chociaż nie wszystkie żaby są toksyczne dla psów, nie możesz wykluczać takiego ryzyka. Najlepiej zapobiegać i uniemożliwić psu dostęp do miejsc, w których mogą pojawić się płazy, a jeśli już dojdzie do ich zjedzenia – natychmiast skontaktować się z weterynarzem.
Zanim dowiesz się, czy aksolotl gryzie, przeczytaj, czym jest to tajemniczo wyglądające zwierzę. Aksolotl jest stworzeniem wyjątkowym pod wieloma względami. Jest to gatunek neoteniczny, co oznacza, że zachowuje swoje cechy larwalne przez całe życie. W odróżnieniu od innych płazów, które przechodzą proces metamorfozy w postaci kijanki, aksolotl pozostaje w stadium larwalnym, zachowując skrzela i ogon. Ta unikalna cecha sprawia, że aksolotl jest popularnym wyborem w akwariach i terrariach.
Czy aksolotl gryzie?
Odpowiedź na pytanie, czy aksolotl gryzie, jest prosta i miła dla ucha – otóż aksolotl nie gryzie. Ta niewielka larwa płaza nie posiada zębów, więc nie jest w stanie nikogo ugryźć. Jego pyszczek jest zaokrąglony i miękki, co czyni go całkowicie niegroźnym dla ludzi. Dlatego, jeśli masz aksolotla jako zwierzę domowe, nie musisz się martwić o swoje bezpieczeństwo.
Odpowiednia opieka i pielęgnacja
Ze względu na swoje unikalne cechy aksolotl wymaga specjalnej opieki. Jest gatunkiem wodnym, więc należy mu zapewnić dostęp do czystej i chłodnej wody. Ważne jest utrzymanie odpowiednich parametrów wody, takich jak temperatura i pH, aby przebywał w optymalnym dla siebie środowisku.
Dieta
Mimo że odpowiedź na pytanie „czy aksolotl gryzie?” jest przecząca, warto wiedzieć, że jest to zwierzę wszystkożerne. Jego dieta powinna składać się z różnorodnych pokarmów, takich jak larwy komara, dafnie czy specjalne granulki dostępne w sklepach zoologicznych.
Jeśli zdecydujesz się na posiadanie aksolotla, warto skonsultować się z doświadczonym hodowcą lub weterynarzem specjalizującym się w płazach, aby dowiedzieć się więcej o wymaganiach i właściwej opiece.
Czy aksolotl jest niebezpiecznym zwierzęciem? Podsumowanie
Wiesz już, czy aksolotl gryzie i co go wyróżnia. To fascynujące stworzenie, które nie gryzie i jest całkowicie nieszkodliwe dla ludzi. Jego zjawiskowy wygląd i unikalne cechy sprawiają, że jest popularnym wyborem wśród miłośników egzotycznych zwierząt. Jednak przed decyzją o posiadaniu aksolotla jako zwierzęcia domowego, pamiętaj o zapewnieniu mu odpowiednich warunków życia i opiece.
Czy chrabąszcze gryzą? Zanim odpowiemy na to pytanie, ważne jest zrozumienie, jak różnorodna jest ta grupa owadów. Znanych jest ponad 350 000 gatunków chrabąszczy, a niektóre źródła podają, że mogą istnieć nawet miliony nienazwanych! Te zwierzęta mogą przybierać niesamowite formy, kształty i kolory, a niektóre gatunki są największymi owadami na świecie.
Czym żywią się chrabąszcze?
Chrabąszcze mają różnorodne zapotrzebowanie dietetyczne, co jest wynikiem ich niesamowitej różnorodności gatunkowej. Niektóre gatunki są roślinożerne, spożywają liście, kwiaty, owoce, korzenie, a nawet drewno! Inne gatunki to drapieżniki, które polują na inne owady i małe zwierzęta.
Istnieją również chrabąszcze, które są padlinożercami zjadającymi martwe zwierzęta i resztki roślin. To różnorodne menu wyjaśnia, dlaczego tak wiele gatunków chrabąszczy jest w stanie przetrwać w różnych środowiskach na całym świecie.
Czy chrabąszcze gryzą? Mechanizmy obronne owadów
Czy chrabąszcze gryzą? Tak, niektóre gatunki mogą gryźć, ale zazwyczaj robią to tylko wtedy, gdy czują się zagrożone. Chrabąszcze są wyposażone w parę silnych żuwaczek, które mogą być używane do gryzienia. Ale to nie jest ich jedyny mechanizm obronny. Niektóre chrabąszcze są wyposażone w pancerze, które chronią je przed drapieżnikami, podczas gdy inne używają chemicznych związków, aby odstraszyć potencjalne zagrożenia.
Owady o wielu twarzach – podsumowanie
Wiesz już, czy chrabąszcze gryzą. Warto pamiętać, że niektóre gatunki mają możliwość gryzienia, ale wiele z nich korzysta z innych strategii obronnych. Chrabąszcze są niesamowicie różnorodne zarówno pod względem formy, jak i roli, jaką pełnią, a ich zdolności do gryzienia są tylko jednym z aspektów tego fascynującego życia owadów.
Przedstawiamy Zoey, trzyletnią suczkę, która jest mieszanką labradora oraz owczarka niemieckiego. Psiak wraz ze swoimi opiekunami, Sadie i Drew Williamsami, mieszka w miasteczku Metairie w stanie Luizjana (USA). Jeszcze do niedawna znana była tylko lokalnie – teraz, dzięki wpisowi do Księgi rekordów Guinnessa, usłyszał o niej cały świat. Wszystko dzięki szerokiemu „uśmiechowi” suczki i wesoło wystającemu z pyska językowi. To właśnie on zwraca uwagę otoczenia!
Do Zoey należy rekord Guinnessa w długości języka!
Język Zoey został oficjalnie uznany przez Guinnessa za najdłuższy na świecie. Williamsowie otrzymali odpowiedni certyfikat, który ustawili na kominku, tuż obok zdjęcia swojej pupilki. Okazuje się, że język suczki ma aż 12,7 cm! Został zmierzony przez lokalnego weterynarza, a następnie całą dokumentację przesłano do organizacji zajmującej się światowymi rekordami. Oprócz zaświadczenia od specjalisty potrzebne były filmy, zdjęcia, a także poręczenie świadków!
Na informację, czy Zoey udało się pobić poprzedni rekord, opiekunowie psiaka czekali kilka miesięcy. Dokumenty wysłali w listopadzie 2022 roku, natomiast certyfikat otrzymali w marcu roku bieżącego.
Kogo pokonała Zoey? Poprzedni rekordziści
Jak opowiadał Drew Williams dziennikarzom, na pomysł zgłoszenia Zoey do Księgi rekordów Guinnessa wpadł po jednym ze spacerów. Ktoś zasugerował bowiem, że jej język mógłby pobić jakiś rekord.
Po sprawdzeniu w internecie okazało się, że kategoria pozostaje wolna. Poprzedni rekordzista, pochodzący z Południowej Daktoty bernardyn o imieniu Mochi, zmarł w 2021 roku. Język psa miał długość 18,58 cm. Natomiast zanim Williamsowie otrzymali certyfikat od Guinnessa, w lutym 2023 organizacja ogłosiła, że kolejnym rekordzistą z najdłuższym psim językiem jest seter angielski Besbee (9,49 cm).
Besbee nie nacieszył się jednak długo tytułem rekordzisty. Już miesiąc później oficjalnie należał do Zoey.
Jaka jest Zoey – rekordzistka Guinnessa?
Suczka Zoey trafiła do rodziny Williamsów przez zupełny przypadek. W 2020 roku para trafiła w internecie na ogłoszenie, że ktoś szuka domów dla szczeniaków z nieplanowanego miotu. Zdecydowali się na adopcję, ponieważ mieszanka labradora i owczarka niemieckiego bardzo im odpowiadała. Nie przypuszczali, że w ten sposób ich rodzina powiększy się o tak wyjątkowego zwierzaka.
Zoey trafiła do nich w wieku sześciu tygodni – już na pierwszym jej zdjęciu widać, że język suczki jest nieproporcjonalnie duży. Na początku opiekunowie myśleli, że „dorośnie” do niego, jednak jak widać, tak się nie stało. Psiak rósł, a wraz z nim także język. Podczas spacerów notorycznie przyciąga uwagę przechodniów, a Zoey cieszy się z okazywanego jej zainteresowania. Uwielbia pieszczoty i często obdarza ludzi „całusami” – w ferworze zabawy zdarza się jej także mocno oślinić innych. Jej opiekunowie zawsze o tym uprzedzają.
Suczka jest jeszcze bardzo młoda, dlatego lubi aktywnie spędzać czas. Jej ulubionym zajęciem jest aportowanie piłek oraz bieganie za wiewiórkami – a przede wszystkim popisywanie się swoim długim językiem. Uwielbia też jazdę samochodem oraz pływanie, chociaż nienawidzi kąpieli!
Za wpis do Księgi rekordów Guinnessa otrzymała od swoich opiekunów luksusowe przekąski i spędziła cały na ulubionych rozrywkach.
Salamandry są jednymi z najbardziej intrygujących stworzeń na naszej planecie. Związane z mitami i legendami, często budzą ciekawość i pytania. W tym artykule odkryjemy nie tylko, czy salamandra gryzie, ale także przyjrzymy się bliżej jej zachowaniu, trybowi życia oraz unikalnym cechom.
Czy salamandra gryzie? Rozwiewamy wątpliwości
Salamandry, pomimo swojego nieco groźnego wyglądu, nie są zwierzętami agresywnymi. Czy salamandra gryzie, kiedy czuje niebezpieczeństwo? Rzadko kiedy używają ich do gryzienia. Częściej stosują inne swoje techniki obronne. Zwykle jest to ucieczka, ale gdy zostanie złapana, może wykorzystać swoją tajną broń. Jest nią toksyczna substancja wydzielana przez skórę.
Salamandry a interakcje z ludźmi
Interakcje salamandry z ludźmi są minimalne. Te stworzenia prowadzą przede wszystkim nocny tryb życia, co oznacza, że rzadko kiedy spotykane są przez człowieka. Dlatego wiedza o tym, czy salamandra gryzie, raczej nie będzie potrzebna w praktyce. Niezależnie od rozmiarów dziko żyjące zwierzęta trzeba zostawić w spokoju.
Unikalne cechy salamandry
Salamandry są zwierzętami o unikalnych cechach, które wpływają na ich zachowanie i tryb życia. Ich zdolność do regeneracji jest jednym z najbardziej zdumiewających aspektów ich biologii. Mogą odtworzyć utracone kończyny, ogon, a nawet część serca. Czy salamandra gryzie nie jest więc najważniejszym pytaniem związanym z tymi niezwykłymi stworzeniami.
W świecie mitów i legend
Salamandry od dawna fascynują ludzi i stały się tematem wielu mitów i legend. W starożytnej Grecji wierzyło się, że salamandry są stworzeniami ognia, mogącymi przeżyć w płomieniach. Choć dziś wiemy, że to nieprawda, zwierzęta te nadal budzą zaciekawienie.
Salamandry są fascynującymi stworzeniami o unikalnych zdolnościach i cechach. Pomimo popularnych pytań, takich jak „czy salamandra gryzie”, te zwierzęta są raczej pokojowo nastawione i rzadko kiedy gryzą, chyba że czują się zagrożone. Mają niesamowite zdolności regeneracyjne i były tematem wielu mitów i legend. Mamy nadzieję, że dzięki temu artykułowi udało nam się rozwiać wątpliwości związane z tym niezwykłym stworzeniem.
Zapewnienie opieki zwierzakom nie zawsze jest prostym zadaniem. Trzeba pozostawić pupila z kimś zaufanym, a zarazem potrafiącym opiekować się kotem. Rodzina nie zawsze chce się podjąć, a wśród znajomych brakuje zaangażowanych kociarzy… Catsitter ratuje sytuację, zapewniając mruczkowi wszystko, czego potrzebuje! Czy każdy może być profesjonalnym opiekunem kotów?
Wakacje! Co zrobić z kotem podczas wyjazdu?
Choć koty przywiązują się do swoich opiekunów, są również zwierzętami terytorialnymi. Nie lubią podróży i obcych miejsc. Takie okoliczności powodują bowiem silny stres. Zdecydowanie lepiej mruczki będą się czuły, pozostając w domu z dostępem do wody i zapasem karmy. Zostawienie ich bez kontroli to jednak zdecydowanie zły pomysł. Można poprosić o pomoc rodzinę lub podpytać znajomych kociarzy o opiekę nad kotami na czas swojej nieobecności. Gdy takiej możliwości nie ma, najlepszym rozwiązaniem jest zatrudnienie profesjonalnego catsittera.
Kim jest catsitter?
Catsitter (w szerszym zakresie – petsitter) to profesjonalny opiekun zwierząt, w tym wypadku kotów. Krótko mówiąc, jest to kocia niania, która zapewnia opiekę nad kotem, gdy z różnych względów właściciel nie może się jej podjąć. Klasycznym przykładem jest wyjazd na wakacje. Jeśli zatrudnisz specjalistę, nie musisz się martwić, co zrobić z kotem na czas urlopu. Usługi te nie są bezpłatne i nie zawsze należą do tanich.Nie warto jednak oszczędzać, jeśli catsitter ma duże doświadczenie, wiedzę o kotach i zdecydowanie potrafi się z nimi dogadać!
Co robi catsitter?
Catsitter jest osobą, która lubi koty i ma doświadczenie w opiece nad nimi. Takiego specjalistę cechuje znajomość potrzeb kotów, w tym również potrzeb psychicznych. Jego zadaniem jest zaopiekowanie się mruczkiem podczas nieobecności opiekuna. Do jego zadań należy m.in.:
podawanie jedzenia;
uzupełnianie wody;
sprzątanie kuwety;
obserwacja stanu zdrowia zwierzaka;
zapewnienie towarzystwa;
zabawy z kotem;
w razie konieczności zabranie go do weterynarza, np. na zastrzyk, kroplówkę itd.
Zakres opieki będzie uzależniony od potrzeb i charakteru kota. Nie każdy zwierzak pozwoli się wygłaskać lub będzie tak chętnie bawić z obcą osobą.
Opieka dochodząca czy hotelik?
Catsitterzy nieraz oferują obie usługi. Która będzie lepsza? Cóż, to pytanie powinieneś raczej skierować do… swojego kota. Właściciele zwierząt często nie są chętni, by powierzyć klucze obcej osobie. Pamiętaj jednak, że zatrudniasz profesjonalistę, a kot zdecydowanie lepiej będzie czuł się we własnych kątach. Hotelik jest wygodniejszy dla właściciela, ale pobyt tam może być dla zwierzaka stresujący.
Zapas karmy to podstawa!
Niezależnie od tego, czy postawisz na hotel, czy stałe dojazdy catsittera do twojego domu, musisz się przygotować do powierzenia kota. Podczas twojej nieobecności nie może zabraknąć żwirku do kuwety. Podobnie jest z karmą. Koty nie jedzą dużo, za to powinny otrzymywać posiłki dość często. Ponieważ niewiele piją, najlepiej podawać karmę mokrą, jak np. Carnilove Cat Adult Mix 100g. Nie rezygnuj jednak zupełnie z suchej karmy, musi jednak być dobrej jakości, np. Carnilove Cat Fresh Chicken & Rabbit Gourmand for Adult. Ta z pomocą przychodzi, gdy nie można o stałej porze podać mokrej. Kot nie powinien być głodny i podczas nieobecności stałego opiekuna mieć zapas tego, co jest dla niego wartościowe i smaczne!
Carnilove Cat Fresh Chicken & Rabbit Gourmand for Adult
Bezzbożowa, pełnoporcjowa karma dla dorosłych kotów;
Ze świeżym kurczakiem podkreślającym smakowitość; posiłku,
Osa żądli czy gryzie? Oto pytanie, które wiele osób zadaje sobie, gdy zobaczy tego niezwykłego owada. Osa posiada charakterystyczne żądło, które wykorzystuje w celu obrony lub podczas polowania na swoje ofiary. Choć zwykle osa nie atakuje, gdy nie czuje się zagrożona, istnieją sytuacje, które mogą skłonić ją do ukąszenia. Dlatego ważne jest, aby unikać działań, które mogą wywołać agresję u os.
Co robić, gdy zobaczysz osę?
Wiedza na temat zachowań i cech os może pomóc ci uniknąć nieprzyjemnych sytuacji. Zanim dowiesz się, czy osa żądli, czy gryzie, przeczytaj, jak reagować na jej widok. Nie panikuj i nie próbuj jej odstraszać gwałtownymi ruchami. Osa może wtedy poczuć się zagrożona i zareagować w sposób agresywny. Zamiast tego, staraj się zachować spokój i powoli oddalaj się od niej. Jeśli osa zacznie cię żądlić, nie próbuj jej odepchnąć ręką. Może to tylko zaostrzyć sytuację. Najlepiej poczekać, aż osa sama się odleci.
Osa żądli czy gryzie?
Osa żądli czy gryzie? Czas na rozwianie tej wątpliwości. Faktem jest, że osa żądli – jej broń to żądło, które wykorzystuje do obrony. Ma ona zdolność do wielokrotnego użądlenia bez ryzyka utraty życia, w przeciwieństwie do pszczoły.
Osy pełnią szereg istotnych funkcji w ekosystemie, od kontroli szkodników po zapylanie roślin. Choć ich zachowanie może wydawać się agresywne, jest to często reakcja na obronę terytorium lub poszukiwanie pożywienia.
Atak osy
Jeśli zostaniesz użądlony przez osę, istnieje kilka kroków, które możesz podjąć, aby złagodzić ból i zapobiec ewentualnym powikłaniom. Przede wszystkim, nie panikuj. Choć użądlenie może być bolesne, zazwyczaj nie jest niebezpieczne, chyba że jesteś uczulony na jad tego owada. Jeśli nastąpiła u ciebie reakcja alergiczna lub odczuwasz trudności w oddychaniu, natychmiast zwróć się o pomoc medyczną.
Czy osa jest niebezpieczna? Podsumowanie
Wiesz już, czy osa żądli, czy gryzie. Jej ukąszenie może być bolesne i może powodować reakcje alergiczne u osób uczulonych na jad osy. Pamiętaj, że unikając działań, które mogą ją sprowokować, możesz uniknąć bolesnych konsekwencji spotkania z tym owadem. Osy odgrywają ważną rolę w ekosystemie, dlatego warto dbać o ich ochronę i szanować ich miejsce w naturze.
Zanim dowiesz się, czy rybiki gryzą, przeczytaj, co to za zwierzęta. Rybiki, zwane również rybikami cukrowymi, to małe stworzenia, które możesz spotkać we własnym domu. Zwykle pojawiają się w miejscach wilgotnych, takich jak łazienka czy kuchnia. Choć są małe i niepozorne, rybiki potrafią być prawdziwym zmartwieniem domowników.
Czy rybiki gryzą ludzi?
Odpowiedź na pytanie „czy rybiki gryzą?” jest przecząca. Rybiki są detrytusofagami, co oznacza, że żywią się martwą materią organiczną. Preferują papier i klej znajdujące się na przykład w starych książkach, okleinach czy tapetach. Nie mają jednak fizycznej zdolności do gryzienia człowieka. Ich drobne szczęki służą do tarcia i rozcierania, a nie do gryzienia i kłucia. Tak więc, chociaż mogą uszkodzić twoje rzeczy, nie są w stanie gryźć ludzi.
Jak zapobiegać pojawieniu się rybików w domu?
Czy rybiki gryzą? Nie. Czy mogą być irytujące? Owszem. Rybiki uwielbiają wilgotne, ciemne miejsca, więc jednym ze sposobów na utrzymanie ich z dala od twojego domu jest zapewnienie, że jest on dobrze wentylowany i suchy. Regularne sprzątanie, szczególnie w miejscach, gdzie mogą znaleźć pokarm, takich jak kuchnia i łazienka, również pomoże utrzymać populację rybików na wodzy.
Czy rybiki są niebezpieczne? Podsumowanie
Wiesz już, czy rybiki gryzą. Są one całkowicie niegroźne dla ludzi i zwierząt. Chociaż ich obecność może być nieco irytująca, są łatwe do kontroli poprzez utrzymanie suchego i czystego domu. Następnym razem, kiedy zobaczysz jedno z tych małych srebrzystych stworzeń, nie panikuj – po prostu weź głęboki oddech i pamiętaj, że nie są one wrogiem.
Ziemiórki są niepozornymi, ale drażniącymi mieszkańcami domów, zwłaszcza dla miłośników roślin doniczkowych. Chociaż te małe owady są zwykle niewielkie, ich obecność może wpłynąć na stan roślin i jakość życia domowników. Ten artykuł ma na celu zapewnić informacje, które pozwolą lepiej zrozumieć, co to są ziemiórki i jak z nimi postępować. Odpowiadamy także na pytanie, czy ziemiórki gryzą?
Czy ziemiórki gryzą? Konsekwencje zaniedbania obecności
Czy ziemiórki gryzą ludzi i rośliny? Choć nie gryzą w tradycyjnym tego słowa znaczeniu, larwy ziemiórki mogą uszkodzić korzenie roślin, co prowadzi do ich żółknięcia, brązowienia i stopniowego zamierania. Ponadto, chociaż ziemiórki nie gryzą ludzi, ich obecność może być irytująca, uprzykrza spokojny wypoczynek.
Rozpoznanie ziemiórek. Larwy a dorosłe osobniki
Dorosłe ziemiórki przypominają swoim wyglądem muszki owocówki, jednak są znacznie mniejsze i smuklejsze. Często pojawiają się niedaleko doniczek z roślinami, co odróżnia je od owocówek, zwykle spotykanych w kuchni. Stąd też naturalne wydaje się pytanie, czy ziemiórki gryzą?
Z kolei larwy ziemiórek są natomiast trudne do dostrzeżenia gołym okiem, dorastając do jedynie 8 milimetrów. Przezroczyste ciało z czarną główką umożliwia im dyskretne bytowanie w ziemi, gdzie odżywiają się materią organiczną, a nawet korzeniami roślin.
Skąd biorą się ziemiórki w domu?
Ziemiórki mogą pochodzić z różnych źródeł. Możliwe, że zostały przypadkowo przywleczone wraz z nowym workiem ziemi lub rośliną. Innym źródłem jest otwarte okno podczas letnich miesięcy, które mogło przyciągnąć te małe owady w poszukiwaniu nowego terytorium.
By zapobiegać pojawianiu się ziemiórek, warto przeprowadzić kwarantannę dla nowo zakupionych roślin i ziemi, używać żółtych lepów. Należy dbać o odpowiednią pielęgnację roślin, unikać przelewania roślin oraz przesadzać rośliny po zakupie.
Jak skutecznie zwalczyć ziemiórki?
Zarówno domowe metody, jak i środki chemiczne mogą być skuteczne w zwalczaniu ziemiórek, pod warunkiem że podejmowane działania są kompleksowe i obejmują wszystkie fazy życia owada. Do nieinwazyjnych, domowych sposobów na ziemiórki należy między innymi pułapka z octem, wodą i płynem do mycia naczyń, do której latające osobniki będą przyciągane. Taka emulsja może znacznie przyczynić się do eliminacji tych szkodników roślin doniczkowych.
Czy ziemiórki gryzą? Choć nie w dosłownym tego słowa znaczeniu, mogą one jednak uszkadzać rośliny i wprowadzać irytujący nieład do domowego środowiska. Rozpoznawanie ziemiórek, zrozumienie skąd się biorą i jak zapobiegać ich wystąpieniu, a także skuteczne metody zwalczania tych owadów, to kluczowe kwestie, które pozwolą zachować zdrowie roślin doniczkowych i komfort domowników.
Główną różnicą między dietą odchudzającą dla psa a dietą dla ludzi są składniki, które są kluczowe dla zdrowia każdego z nich. Psy są drapieżnikami i potrzebują większego udziału białka w swojej diecie w porównaniu do ludzi. Wysoka jakość białka pochodzącego z mięsa, ryb i jajek jest niezbędna dla utrzymania zdrowej masy mięśniowej u psów.
Natomiast dieta dla ludzi jest bardziej zróżnicowana, składająca się z większej ilości owoców, warzyw, zbóż i innych składników, które dostarczają niezbędnych witamin, minerałów i błonnika. Jeżeli chcesz zaoszczędzić czas i jednocześnie zadbać o swoje zdrowie, odwiedź stronę afterfit-catering.pl, gdzie możesz wybrać odpowiednią dla siebie dietę pudełkową.
Różnice w kaloryczności
Ponadto, kaloryczność diety dla psa różni się od diety dla ludzi. Psy mają tendencję do szybszego metabolizmu niż ludzie i potrzebują większej ilości kalorii w stosunku do swojej masy ciała. Dlatego diety odchudzające dla psów muszą uwzględniać kontrolowaną redukcję kalorii, aby zapewnić odpowiednie odżywienie, jednocześnie umożliwiając utratę nadmiernego tłuszczu.
W przypadku diety dla ludzi, kaloryczność zależy od wielu czynników, takich jak wiek, płeć, poziom aktywności fizycznej i cel odchudzania. Ludzie mogą dostosować swoją dietę, zmieniając ilość spożywanych kalorii w celu utraty wagi.
Różnice w potrzebach żywieniowych
Również potrzeby żywieniowe psów różnią się od potrzeb ludzi. Psy potrzebują odpowiednich proporcji składników odżywczych, takich jak białka, tłuszcze, węglowodany, witaminy i minerały, aby utrzymać dobrą kondycję fizyczną i zdrowie. Niektóre składniki, takie jak witamina C, są niezbędne w diecie ludzi, ale niekoniecznie dla psów, które potrafią samodzielnie syntetyzować tę witaminę.
Dlatego ważne jest, aby zapewnić psu dietę dostosowaną do jego gatunku, rasy, wieku, aktywności fizycznej i stanu zdrowia.
Podsumowanie
Czy dieta odchudzająca dla psa różni się od diety dla ludzi? Tak, istnieją istotne różnice między tymi dwoma rodzajami diet. Psy wymagają większego udziału białka, mają inną kaloryczność i różne potrzeby żywieniowe. Dlatego kluczowe jest dostosowanie diety dla psa do jego potrzeb i konsultacja z weterynarzem w celu opracowania odpowiedniego planu żywieniowego. Pamiętajmy, że zdrowa dieta jest niezbędna zarówno dla psów, jak i dla ludzi w celu utrzymania dobrej kondycji i dobrego zdrowia.
Opiekunowie psów o dużych rozmiarach wiedzą, z jakimi problemami musi radzić sobie pewne małżeństwo z Letovic. Jest to malownicza miejscowość położona 40 km na północ od Brna. Jednak nie uroki tego miejsca przyczyniły się do jego sławy, a mastif angielski należący do Heleny Kalasovej oraz jej męża Jiřiego.
Urias – rekordowy pies!
Urias to pies jedyny w swoim rodzaju! Mimo że jest przedstawicielem rasy, która osiąga spore rozmiary, jego gabaryty robią niesamowite wrażenie na otoczeniu. Stał się przez to prawdziwym psim celebrytą!
Ten mastif angielski w wieku dwóch lat waży już prawie 124 kg (dokładnie 123,7 kg)! Jego opiekunowie zdradzają, że mimo budzącej szacunek postury, pies jest niezwykle przyjacielski. To również czujny stróż domowego ogniska, który dba o to, by na jego teren nie dostał się nikt niepowołany.
Urias pochodzi z Belgii, natomiast w Czechach został już wpisany do Księgi Rekordów, jako najcięższy pies w kraju. Poza tym został Młodzieżowym Championem Czech. W Letovicach, gdzie mieszka na co dzień ze swoimi opiekunami, jest powszechnie znany i lubiany – nikt nie przechodzi obok niego obojętnie, a dzieci uwielbiają go głaskać!
Jak zdradza Helena Kalasova, opieka nad Uriasem to wyzwanie. Utrzymanie takiego psa kosztuje kilka tysięcy czeskich koron (1 korona czeska to 0,19 złotego). Zwierzak codziennie zjada około 2 kg karmy, jako miski na wodę używa wiaderka, natomiast jego posłaniem jest duży materac. Aby łatwiej to zobrazować, pies jest dwa razy cięższy od swojego właściciela, a gdy siedzą obok siebie – również wyższy!
Mimo dosyć dostojnego wyglądu czworonóg jest bardzo radosnym żywym psem, który dopiero wyrósł z wieku szczenięcego. Uwielbia kąpiele w rzece i przepada za smakołykami.
Urias nie jest jednak psim jedynakiem – jego opiekunowie mają jeszcze jednego mastifa. To 9-letni Balun. Małżeństwo podkreśla, że nie wyobraża sobie życia bez obu swoich zwierzaków.
Fot. główne (ilustracyjne): Radovan Rohovsky – www.mastiff.cz via Wikipedia, CC BY-SA 3.0
Chętnie są wybierane na towarzyszy osób niepełnosprawnych.
Szybko się uczą, wykonują proste polecenia.
Można je legalnie trzymać w domu.
Koszt zakupu małpki waha się od kilku tysięcy do nawet 25 tys. złotych.
Małpki wymagają szczególnej troski i dużo uwagi.
Sajmiri wiewiórcza – jak wygląda, gdzie występuje?
Sajmiri wiewiórcza znana jest również jako trupia główka lub po prostu małpka sajmiri. Charakterystyczną cechą jest mała głowa, duże, osadzone blisko siebie oczy i duże owłosione uszy podobne do ludzkich. Małpka ma gęstą i krótką, jasno ubarwioną sierść – oliwkowo-zielony grzbiet, żółte kończyny, biały brzuch i uszy. Sajmiri ma paznokcie zamiast pazurów i długi, zakończony na czarno ogon. Samica osiąga wagę 220 g, samiec 280 g.
Sajmiri to zwierzęta prowadzące dzienny tryb życia, jednak są również aktywne po zmroku. Żyją w grupach liczących od 12 do nawet 100 osobników, gdzie przewagę liczebną stanowią samice. Ssaki te żywią się owadami, nasionami i owocami, a także jajami ptaków. Dieta małpki zależy od regionu występowania oraz pory roku.Zasięg występowania sajmiri wiewiórczej to północno-wschodnia część Amazonii w Gujanie, Brazylii, a także północna część Amazonii – Gujana Francuska, Surinam. Gatunek ten spotykany jest w suchych i wilgotnych lasach tropikalnych.
Grupy małp zamieszkują wyższe partie lasów, w których szukają schronienia. W dół schodzą, aby zaspokoić pragnienie w wodopoju. W gęstych gałęziach drzew i trudno dostępnych pnączach odnajdują schronienie na noc, zwijając się do snu w kłębek.
Saimiri – towarzysz człowieka
Sajmiri uznawana jest za jedną z najinteligentniejszych małp – ma największy mózg w stosunku do masy ciała ze wszystkich naczelnych. To jedna z przyczyn, dla których zwierzątka te pojawiły się w ludzkich domostwach. Mają doskonały kontakt z człowiekiem, są ufne, bardzo szybko się uczą i chętnie wykonują proste polecenia. Z tego powodu wybierane są na towarzyszy osób niepełnosprawnych, którym mogą pomagać – gasić światło, przynosić niewielkie przedmioty, podawać je.
Czy sajmiri są legalne w Polsce?
Jakie małpki można hodować w Polsce legalnie? Polskie prawo zezwala na posiadanie niektórych gatunków małp. Warunkiem jest możliwość okazania dokumentów poświadczających pochodzenie zwierzęcia, potwierdzających legalny sposób jego nabycia (od hodowcy), a w niektórych przypadkach zezwolenie na trzymanie małpki w domu. W Polsce można bez pozwolenia trzymać małpki kapucynki i sajmiri. Popularne są również niewielkich rozmiarów marmozety – w Polsce można kupić małpki pochodzące z rodzimych hodowli.
Trzeba jednak podkreślić, że małpki sajmiri są gatunkiem chronionym konwencją Waszyngtońską CITES. Gdzie można kupić małpkę sajmiri? Należy wybierać znane hodowle, które prowadzone są w sposób legalny i profesjonalny. Właściciel powinien gwarantować wystawienie świadectwa urodzenia małpki i wszystkich dokumentów wymaganych przez Unię Europejską.
Ile kosztuje małpka sajmiri?
Za egzotycznego towarzysza można zapłacić od kilku do nawet 25 tys. złotych. Warto jednak pamiętać, że koszt zakupu to nie jedyny wydatek. Przyszły właściciel musi zagwarantować zwierzakowi odpowiednie warunki do życia, pamiętać o odpowiednim odżywianiu, opiece weterynarza, a także zapewnieniu bezpiecznej przestrzeni do zabawy, biegania. Sajmiri potrzebuje dużo ruchu, ale również stymulacji intelektualnej, dlatego warto zaproponować małpkom zabawki interaktywne, które wymagają myślenia. Sprawdź też, ile kosztuje małpka kapucynka.
Ile żyje małpka sajmiri?
Sajmiri żyje 10-20 lat. W warunkach hodowlanych może jednak dożyć 40 lat. Małpka sajmiri jest uroczym zwierzątkiem, jednak wymaga od właściciela dużo uwagi. Jeśli zdecydujesz się na takiego towarzysza, pamiętaj, że musisz poświęcić mu mnóstwo czasu i troski. To ogromna odpowiedzialność.
Zanim kupisz sajmiri, sprawdź, z jakiej hodowli pochodzi, czy była wychowywana w dobrych warunkach, a właściciel hodowli ma wszystkie wymagane dokumenty. W ten sposób chronisz zwierzęta i pokazujesz, że nie godzisz się na ich złe traktowanie.
Materiał pochodzi z końcówki 2022 roku, jednak dopiero niedawno ujrzał światło dzienne. Jego autorem jest fotograf i filmowiec Brad Leue. Różne wersje nagrania oraz zdjęcia zrobione w Epping Forest National Park zostały udostępnione 11 maja, m.in. przez ABC Australia i Australian Wildlife Conservancy – organizację, która razem z władzami stanu Queensland nie ustaje w wysiłku przywrócenia wombatowców szorstkowłosych. Wideo błyskawicznie podbiło sieć i serca miłośników zwierząt.
Wombatowiec szorstkowłosy, wombat australijski – film jedyny w swoim rodzaju!
Przyznaj szczerze, czyż ten wombacik – lub ta wombatka – nie jest ucieleśnieniem zwierzęcej słodyczy? W komentarzach internauci wprost rozpływają się nad urokiem tego zwierzaka. A także gratulują dobrej roboty wszystkim, którzy działają dla ochrony przyrody. Obecnie liczebność tych torbaczy ocenia się na 300–350 osobników.
Dlaczego wombatowiec szorstkowłosy, wombat północny jest poważnie zagrożony wyginięciem?
Te ssaki są największymi torbaczami ryjącymi na świecie, występują tylko na kontynencie australijskim. Żyją głównie na otwartych, stosunkowo suchych terenach. Ich habitat był systematycznie ograniczany przez rozwój rolnictwa, wombatowce przegrywały rywalizację o pokarm z gatunkami napływowymi i stały się ofiarami sprowadzonych do Australii drapieżników – dodatkowo w drugiej połowie XIX wieku zaczął się boom na ich futra. W efekcie gatunek znalazł się na skraju wymarcia. I wciąż trzeba wiele zrobić, by odbudować populację.
Wombatowce szorstkowłose – informacje, cechy charakterystyczne
Wombaty australijskie/północne mają krępą budowę. Samce i samice osiągają zbliżone rozmiary i masę ciała. Posiada sporą głowę, drobne oczy i potężnie rozwinięte przednie kończyny – służą im do kopania podziemnych tuneli. Wyraźne długie włosy czuciowe są doskonale widoczne po obu stronach nosa i to przyczyniło się powstania jednej z nazw tego gatunku.
Wombatowce szorstkowłose żyją w pojedynkę – nie tylko z powodu niewielkiej liczebności, preferują samotność. Żywią się różnego rodzaju trawami. Najbardziej aktywne są po zmroku, co jeszcze bardziej utrudnia ich obserwację. Dlatego też pierwsze materiały w wysokiej rozdzielczości z tym zwierzakiem są tak cenne i wzbudziły tak duże poruszenie.
Fot. główne via Wikipedia, Eva Hejda http://fotos.naturspot.de/, CC BY-SA 2.0 de
Podstawy opieki nad kotem – zdrowie, dieta i higiena
Opieka nad kotem obejmuje wiele aspektów, jednak kluczowym fundamentem jest dbanie o jego zdrowie poprzez właściwie zbilansowaną dietę i higienę. Jeśli chodzi o sposób żywienia zwierzęcia, niezwykle ważny pozostaje aspekt wyboru karmy dla kotów. Wysokiej jakości karma dostarcza pupilowi wszystkich niezbędnych składników odżywczych, witamin i minerałów. Istnieje wiele różnych rodzajów karm, wśród których możemy wyróżnić przede wszystkim karmy suche, mokre, półwilgotne, a także karmy dietetyczne, które są korzystnym rozwiązaniem dla kotów z określonymi potrzebami żywieniowymi.
Warto skonsultować się z weterynarzem w celu dobrania odpowiedniej diety dla swojego kota, uwzględniając jego wiek, rasę, wagę, aktywność fizyczną i ewentualne problemy zdrowotne.
Kuweta jako podstawa właściwej higieny
Kolejnym istotnym elementem opieki nad zwierzęciem jest kuweta dla kota. Zapewnienie czystej kuwety jest kluczowe dla utrzymania higieny kota oraz uniknięcia poważnych chorób, wywoływanych przez drobnoustroje obecne w odchodach. Zaleca się posiadać osobną kuwetę dla każdego kota w domu, a także jedną dodatkową.
Powinna znajdować się ona w łatwo dostępnym, cichym i prywatnym miejscu, a także być prostą do utrzymania w czystości. Regularne czyszczenie kuwety oraz uzupełnianie jej świeżym żwirem są niezbędne dla zachowania czystości, a co za tym idzie również i zdrowia pupila.
Stymulacja umysłowa i aktywność fizyczna – zabawy i ćwiczenia dla kota
Stymulacja umysłowa i aktywność fizyczna są niezwykle istotne dla zdrowia oraz dobrostanu każdego kota. Wprowadzanie różnorodnych zabaw i ćwiczeń pomoże utrzymać kota w dobrej kondycji oraz zapobiec nadwadze.
Drapak dla kota to nie tylko miejsce do ostrzenia pazurów, ale także doskonała opcja do zapewnienia aktywności fizycznej. Zwierzęta te bowiem uwielbiają się wdrapywać, drapać czy też skakać. Kupno kociego drapaka pozwoli im spełnić te naturalne potrzeby, jednocześnie chroniąc meble i dywany przed uszkodzeniem.
Zabawki interaktywne, takie jak piłeczki, myszki na sznurku czy interaktywne dywaniki, są świetnym sposobem na stymulację umysłową kota. Zachęcają one do polowania, skakania i biegania, co pomaga czworonogowi utrzymać dobrą kondycję.
Budowanie więzi – jak zapewnić kotu emocjonalne i fizyczne zadowolenie?
Budowanie więzi z kotem jest kluczowe dla zapewnienia mu emocjonalnego i fizycznego zadowolenia. Spędzaj regularnie czas na głaskaniu swojego kota, aby wzmacniać więź emocjonalną między wami. Zabawki interaktywne, takie jak laserowe wskaźniki, mogą dostarczyć kotu radości podczas wspólnych chwil zabawy. Rozmawiając z kotem, używaj ciepłego i uspokajającego głosu, aby tworzyć pozytywne skojarzenia z Twoją obecnością. Zapewnij swojemu kotu własne miejsce, takie jak wygodne legowisko, aby zapewnić mu komfort i bezpieczeństwo.
Poznań kolejnym gospodarzem Carnilovingu po zeszłorocznym sukcesie akcji!
Carniloving to cykl spotkań miłośników czworonogów, podczas którego można nawiązywać wartościowe znajomości i dowiedzieć się ciekawych informacji z zakresu tematyki zwierzęcej. Impreza wróciła już na mapy po przerwie spowodowanej pandemią – pierwsze wydarzenia miały miejsce w zeszłym roku: we Wrocławiu oraz w Sopocie i cieszyły się dużym zainteresowaniem. Teraz pora na Poznań!
Relację z wrocławskiej edycji można obejrzeć tutaj:
…zaś z sopockiej, w tym miejscu:
Tym razem udajemy się w rejon wielkopolski, aby wraz ze sztabem ekspertów z rozmaitych kynologicznych dziedzin poznać opiekunów i ich psy oraz spędzić wspólnie sobotni dzień.
Zapraszamy 03.06.2023. (sobota) do Parku Cytadela w Poznaniu (polanka w okolicy rzeźby Tadeusza Dobosza „Don Kichot”). Spotkanie odbędzie się w godzinach: 11:00-16:00.
Zamiast codziennego spaceru po znanych ścieżkach, przyjdź na Carniloving!
Każdy kochający opiekun psa pragnie dla niego wszystkiego, co najlepsze. Chce poznawać różnego rodzaju aktywności, które może uprawiać ze swoim psem, a także posłuchać ekspertów z rozmaitych dziedzin związanych z opieką nad zwierzętami. Tym razem odwiedzą nas: instruktorzy szkolenia, trener i behawiorysta, zespół zoofizjoterapeutów, lekarz weterynarii oraz aktywni zawodnicy uprawiający dyscypliny kynologiczne. Jeśli macie jakieś pytania, spiszcie je już teraz!
Z myślą o czworonogach stworzyliśmy miejsce, w którym będzie można nie tylko dowiedzieć się nieco więcej o dyscyplinach, takich jak bikejoring, scooterjoring czy dogfrisbee, przejść z pupilem psi tor przeszkód, posłuchać o zasadach dobrej komunikacji z psem i przygotowaniu psa na wyjazd wakacyjny, ale także poznać bliżej sąsiada z uroczym kundelkiem, którego na co dzień mijasz w parku.
Na wszystkich gości będą czekały smakowite niespodzianki od marki Carnilove, producenta wysokiej jakości przysmaków i karm dla czworonożnych ulubieńców. Nie zabraknie również atrakcyjnych nagród, które będą czekały na zwycięzców konkursów!
Zwolnij na chwilę i daj się poznać!
Często bywa również tak, że spacer odbywa się w szybkim tempie i ogranicza do dobrze znanych okolic. Wielu opiekunów zapomina o tym, jak ważny jest to czas dla zwierzęcia, które oczekuje uwagi, wspólnej zabawy i tworzenia relacji. Na naszym spotkaniu dowiesz się, w jaki sposób możesz wzbogacić codzienność pupila i zadbać tym samym o jego dobre samopoczucie.
Fanów czworonogów z pewnością nie brakuje, ale nie wszyscy w codziennym pędzie mają możliwość i czas na nawiązanie relacji. Nasze spotkanie z pewnością zgromadzi mnóstwo osób, które łączy wspólna cecha: miłość do psów! Znajdźmy się i wzajemnie poznajmy podczas Carnilovingu, na świeżym powietrzu!
Co zrobić z psem, gdy wyjeżdżamy na urlop? Możliwości jest wiele, od zapewnienia mu opieki członka rodziny lub znajomego, przez profesjonalne usługi petsittera, na hotelu dla zwierząt kończąc. Coraz więcej osób decyduje się jednak na wakacje w towarzystwie czworonożnego przyjaciela – jak pokazuje badanie przeprowadzone przez Mars Petcare i Research Now SSI, postępuje tak już 65 proc. Polaków. Większość z nich podróżuje z pupilem głównie po Polsce, 17 proc. respondentów przyznaje jednak, że zabiera ze sobą ukochanego zwierzaka także za granicę. 64 proc. badanych twierdzi, że dzięki obecności czworonoga u boku czują się szczęśliwsi – jeśli pies również lubi podróże, nie cierpi z powodu choroby lokomocyjnej i nie stresuje się zmianami, faktycznie jest to doskonałe rozwiązanie dla całej rodziny.
Paszport psa – co to za dokument? Potrzebne dane
Podróż po Polsce? Po prostu pakujesz walizki, zapinasz psu smycz i kaganiec i jesteście gotowi do drogi. Nieco więcej zachodu wymaga zabranie psa za granicę – tu potrzebne jest spełnienie pewnych formalności, m.in. odrobaczenie, zaczipowanie i zaszczepienie zwierzęcia, a także wyrobienie mu paszportu. Jest to dokument identyfikacyjny wystawiany na potrzeby przemieszczania zwierząt domowych (psów, kotów i fretek) między państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Taki sam paszport wymagany jest w Norwegii, Szwajcarii, Monako, Watykanie, Andorze, Islandii i Liechtensteinie.
Co istotne, to że właściciel może wjechać do któregoś z tych państw tylko na podstawie dowodu osobistego, nie zwalnia go z obowiązku, jakim jest wyrobienie paszportu dla psa. Po co ta formalność? Gdy nie wiadomo co chodzi, chodzi o… zdrowie. Kraj przyjmujący musi mieć pewność, że pies jest zdrowy i nie stanowi potencjalnego zagrożenia, np. nie zarazi pogryzionej osoby wścieklizną. Dzięki paszportowi zwierzę nie musi odbywać kwarantanny. Zanim zaczęło obowiązywać unijne rozporządzenie wprowadzające paszporty, kwarantanny dla przyjezdnych psów mogły trwać (w zależności od państwa) nawet kilka miesięcy.
W paszporcie znajdują się zarówno dane opiekuna, jak i samego zwierzęcia. Jakie to informacje?
Lokalizacja mikroczipa lub tatuażu identyfikacyjnego, data ich powstania oraz kod alfanumeryczny tatuażu bądź mikroczipa.
Dane psa: imię, gatunek, rasa, data urodzenia (podana przez opiekuna), umaszczenie, znaki szczególne.
Imię, nazwisko, dane kontaktowe oraz podpis właściciela zwierzęcia.
Imię, nazwisko, dane kontaktowe oraz podpis upoważnionego lekarza weterynarii, który wystawia bądź aktualizuje paszport.
Informacje dotyczące odbytych szczepień przeciwko wściekliźnie.
Inne informacje dotyczące stanu zdrowia psa m.in. data pobrania próbki krwi do badania poziomu przeciwciał przeciwko wściekliźnie metodą miareczkowania.
Nietrudno się domyślić, że informacje te bardzo pomagają w przypadku zgubienia się zwierzęcia (przede wszystkim ułatwiają znalezienie jego właściciela) oraz na wypadek konieczności podjęcia leczenia podczas pobytu za granicą. Wyrobienia paszportu nie należy więc traktować jako przykrej konieczności, lecz raczej dodatkowego środka bezpieczeństwa.
Paszport dla psa – cena. Sprawdź, kto go wydaje
Paszport wystawia weterynarz, niestety nie ten, który na co dzień opiekuje się zwierzęciem. Lekarz musi posiadać specjalne uprawnienia – tylko dokument poświadczony przez niego będzie miał faktyczną moc prawną. Na szczęście znalezienie specjalisty nie jest trudne. Rejestry lekarzy upoważnionych do wystawiania paszportów dla zwierząt domowych prowadzą okręgowe rady lekarsko-weterynaryjne, listy te (z podziałem na województwa) dostępne są m.in. na stronie internetowej Krajowej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej.
Lekarz wystawia paszport po sprawdzeniu, czy pies został oznakowany zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz czy przeszedł szczepienie przeciwko wściekliźnie. Na podstawie zaświadczenia weterynarz może przepisać do paszportu szczepienie wykonane przez innego lekarza, ale tylko w przypadku, gdy zaświadczenie to odnosi się do zwierzęcia zidentyfikowanego przez mikroczip bądź tatuaż. Lekarz wpisuje także do dokumentu informacje o innych odbytych przez psa szczepieniach, przebytych zabiegach i terapiach. Informacje wpisane do dokumentu potwierdza właściciel zwierzęcia, a następnie podpisuje paszport – dopiero po dopełnieniu tych formalności dokument jest gotowy do wydania.
Koszt paszportu dla psa wynosi 100 zł, z czego 70 zł stanowi wynagrodzenie wystawiającego go lekarza, 30 zł natomiast pokrywa wydatki ponoszone przez Krajową Izbę Lekarsko-Weterynaryjną (obejmujące m.in. druk dokumentów). Opłata ta obejmuje wyłącznie formalności bezpośrednio związane z wydaniem paszportu, nie pokrywa natomiast kosztu ewentualnych szczepień oraz rejestracji zwierzęcia.
Ile trwa wyrobienie paszportu dla psa?
Jeśli zwierzę zostało wcześniej zaczipowane i zaszczepione, procedura trwa kilkanaście minut – dokument można zamówić i odebrać tego samego dnia. W przeciwnym wypadku okres oczekiwania na paszport psa wydłuża się o czas potrzebny na wykonanie szczepień (m.in. przeciwko wściekliźnie), rejestrację oraz odrobaczenie. Warto przy tym pamiętać, że pies może zacząć podróż dopiero po upływie 21 dni od daty szczepienia przeciwko wściekliźnie, chyba że kraj, do którego zabiera go opiekun, wymaga okazania wyników badań potwierdzających odpowiedni poziom przeciwciał.
Paszport to nie dowód dojrzałości – mogą go otrzymać także szczenięta, nawet te kilkutygodniowe. Kalendarz szczepień zakłada jednak, że szczepienie przeciwko wściekliźnie wykonuje się dopiero w 4. miesiącu życia psa, dlatego wyjazd młodszego zwierzęcia będzie wymagał uzyskania dodatkowej, oprócz paszportu, zgody wydawanej przez Urząd ds. Rolnictwa.
Paszport dla psa wydawany jest raz na całe życie zwierzęcia, musi być jednak aktualizowany. Lekarz weterynarii ma obowiązek wpisywania przede wszystkim danych o tzw. szczepieniach przypominających przeciwko wściekliźnie (powinno się je wykonywać nie rzadziej niż co dwanaście miesięcy od poprzedniego szczepienia). Gapiostwo nie popłaca – jeśli zapomnimy zaszczepić psa w terminie, kolejna szczepionka będzie traktowana jako… pierwsza. Co to oznacza w praktyce? W skrajnych przypadkach rezygnację ze wspólnych wakacji, niezbędne będzie bowiem odczekanie 21 dni od szczepienia.
Podróżowanie z psem – inne formalności
Warto też pamiętać, że paszport nie zawsze wystarczy. W niektórych przypadkach trzeba dopełnić jeszcze innych formalności. Świadectwo zdrowia jest konieczne przy niekomercyjnym przemieszczaniu psów, kotów i fretek w Unii Europejskiej, jeśli liczba zwierząt przekracza pięć sztuk. Poza tym na Europie świat się nie kończy, paszporty są natomiast częścią unijnego systemu przemieszczania zwierząt. Wyjeżdżając do kraju spoza Unii Europejskiej, nadal będziemy potrzebować paszportu dla psa, dodatkowo jednak będziemy musieli zalegalizować go w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii. Procedura ta nie jest ani długa, ani kosztowna, wymaga jedynie przedłożenia oryginalnego paszportu, wniosku o legalizację i dokumentu poświadczającego dobry stan zdrowia psa. Przed wyruszeniem w drogę warto też sprawdzić, czy państwo docelowe nie wprowadziło dodatkowych wymogów odnośnie do przewożenia zwierząt domowych.
W ostatnich latach moda na hodowanie w domu roślin podbiła nie tylko media społecznościowe. Coraz więcej osób ozdabia swoje mieszkanie różnymi rodzajami kwiatów czy pnączy. Ma to oczywiście mnóstwo zalet. Opiekunowie mruczków jednak nie zawsze zdają sobie sprawę, że to, co mają na parapecie, stanowi dla ich pupili śmiertelne niebezpieczeństwo i trzymają w domu rośliny trujące dla kota. Zatrucie roślinami doniczkowymi jest częstą przyczyną śmierci domowych mruczków. Sprawdź, których się wystrzegać, aby nie narazić pupila!
Rośliny trujące dla kota – jak dochodzi do zatrucia?
Wielu opiekunów deklaruje z całkowitą pewnością, że ich koty w ogóle nie interesują się domowymi roślinami. To bardzo niebezpieczny schemat myślenia. Trzeba bardzo wyraźnie zaznaczyć, że każdy kot w pewnym momencie może skupić swoją uwagę na roślinę, którą przez lata traktował jak powietrze.
Rośliny trujące dla kota, które znajdują się w zasięgu jego pyszczka to jawne i bezpośrednie zagrożenie dla jego życia. Trzeba mieć tego pełną świadomość. Jako opiekun masz obowiązek zapewnić swojemu zwierzęciu bezpieczeństwo.
Dlaczego kot gryzie toksyczne rośliny?
Miłośnicy roślin doniczkowych mieszkający z kotami znają uczucie frustracji, które pojawia się, kiedy zwierzak dewastuje starannie zasadzone kwiatki. Tymczasem to zachowanie całkowicie naturalne dla kotów. Zarówno kopanie w ziemi, jak i podgryzanie liści jest dla nich normalne. Służy między innymi do regulowania pracy układu pokarmowego.
Obgryzanie roślin można zminimalizować, dając kotu dostęp do trawy. Świetnie sprawdzi się młody owies lub gotowa mieszanka ze sklepu zoologicznego. Trawa dla kota nie będzie jednak gwarancją, że zwierzak przestanie obgryzać rośliny, bo nigdy nie ma takiej pewności. Trujące rośliny dla kota to więc tylko z pozoru błaha rzecz.
Czym grozi zjedzenie roślin szkodliwych dla kota?
Nie wszystkie rośliny trujące dla kota są szkodliwe w ten sam sposób. Toksyczność niektórych sprawia, że ich regularne podgryzanie i połykanie fragmentów podkopuje zdrowie pupila. Inne z kolei okazują się tak niebezpieczne dla twojego pupila, że spożycie przez kota niedużego fragmentu skutkuje bardzo ostrym zatruciem.
Świat domowych roślin jest bardzo zróżnicowany. W największym skrócie możemy podzielić je na te, które powodują uszkodzenie:
nerek (nefrotoksyczne);
wątroby (hepatotoksyczne);
układu nerwowego (neurotoksyczne);
słuchu (ototoksyczne);
serca (kardiotoksyczne).
Rośliny trujące dla kota – objawy zatrucia
Objawy silnego zatrucia są bardzo charakterystyczne. Roślina trująca dla kota może być przyczyną różnych problemów. Mogą pojawić się takie objawy, jak:
drgawki;
ślinotok;
utrata przytomności;
wymioty;
biegunka;
wokalizacja;
zmiany w zachowaniu;
wzmożone pragnienie;
niechęć do jedzenia i picia;
ból brzucha;
tachykardia;
zwiotczenie mięśni;
opuchnięcie języka.
Obserwuj twojego kota. Czasami zwierzaki bardzo długo ukrywają ból. Niejednokrotnie jedynym objawem zatrucia jest wycofanie lub utrata apetytu.
Rośliny trujące dla kota – co robić, kiedy zwierzak je zje?
W najlepszej sytuacji jesteś wtedy, kiedy kot zjada lub podgryza niebezpieczną roślinę, a ty to widzisz. Specyfika kociego układu pokarmowego sprawia, że zjedzone pokarmy są dosyć szybko trawione, dlatego trzeba działać od razu. Gdy pupil zje rośliny trujące, dla kota kluczowe są pierwsze dwie–trzy godziny.
Najlepszym rozwiązaniem jest wówczas wywołanie wymiotów. W tym celu sprawdzi się woda utleniona podawana prosto do pyszczka. Jeżeli nie czujesz się na siłach, zabierz zwierzaka do lecznicy weterynaryjnej. W przypadku niektórych bardzo toksycznych roślin objawy silnego zatrucia pojawiają się szybko. Wówczas jedyne, co możesz zrobić, to niezwłocznie przewieźć kota do weterynarza.
Rośliny i kwiaty trujące dla kota
Rośliny szkodliwe dla kota można podzielić na trzy grupy:
umiarkowanie trujące;
bardzo trujące;
bardzo silnie trujące.
Poniżej znajdziesz listę najpopularniejszych roślin, które często znajdują się w domach. Zostały podzielone według powyższego schematu.
Rośliny umiarkowanie toksyczne dla kota
aglaonema – podrażnia pyszczek i błonę śluzową żołądka;
diffenbachia – powoduje podrażnienia, spadek apetytu, złe samopoczucie, a w przypadku reakcji alergicznej może być śmiertelnie niebezpieczna;
kroton – powoduje pieczenie jamy ustnej, łzawienie oczu i wymioty;
dracena – wywołuje ślinotok i wymioty;
epipremnum – podrażnia pyszczek, gardło i żołądek;
gwiazda betlejemska (poinsecja) – wywołuje podrażnienie śluzówki, łzawienie lub wysypkę na skórze.
Rośliny silnie toksyczne dla kota
aloes – popularna i bardzo silnie trująca roślina. Podrażnia jelita, powoduje drgawki i zaburzenia koordynacji;
alokazja – powoduje niedrożność dróg oddechowych. Podrażnia jamę ustną i błonę śluzową gardła;
cyklamen – przy umiarkowanym spożyciu te rośliny trujące dla kota spowodują wymioty i biegunkę. W dużych dawkach mogą nawet doprowadzić do śmierci;
monstera – kolejna popularna i bardzo modna roślina, która zawiera substancje silnie trujące. Powoduje trudności z oddychaniem i przełykaniem. Przy dużym spożyciu powoduje drgawki. Skutkiem może być śmierć;
skrzydłokwiat – powoduje piekący ból w pyszczku, ślinotok, wymioty i problemy z oddychaniem;
bluszcz pospolity – wywołuje podrażnienia, silne wymioty, biegunki, problemy z oddychaniem, zaburzenia świadomości;
papryczka roczna – powoduje podrażnienia i problemy z oddychaniem;
anturium – może powodować podrażnienia i stany zapalne w stopniu od łagodnego do ciężkiego.
Rośliny bardzo silnie trujące dla kota
W tej grupie znajdują się rośliny trujące dla kota, których spożycie, nawet w relatywnie niewielkich ilościach, prowadzi do śmierci zwierzęcia. Bezwzględnie unikaj ich w swoim domu.
oleandry – podrażniają układ pokarmowy. Są kardiotoksyczne, powodują zaburzenia rytmu serca i śmierć;
kliwia – spożycie tej rośliny wywołuje krwotok z układu pokarmowego, niewydolność nerek i wątroby, a w konsekwencji śmierć;
lilie – zdradliwe rośliny. Objawy ich spożycia można zauważyć dopiero po 24 godzinach. Powoduje ostrą niewydolność nerek i śmierć;
azalie – powoduje zaburzenia rytmu serca, które prowadzą do śmierci zwierzęcia;
fikusy – spożycie toksyn w nich zawartych prowadzi do problemów z oddychaniem i powoduje bardzo silne zapalenie skóry.
Rośliny bezpieczne dla kotów
Roślin trujących dla kota musisz unikać, ale to nie oznacza, że nie możesz trzymać na parapecie innych. Jest bardzo duża grupa roślin, które możesz spokojnie hodować w domu. Nawet jeżeli kotu przyjdzie do głowy podgryzanie ich (a wiesz już, że w pewnym momencie niemal na pewno przyjdzie), to nic mu się nie stanie. Są to:
storczyk;
zielistka;
fiołek afrykański;
fitonia;
nolina;
areka;
hibiskus;
melisa;
kolendra;
nasturcja;
rozmaryn;
szałwia;
tymianek;
fatsja japońska;
słonecznik;
paproć;
nasturcja;
melisa;
malwa;
maranta.
Lista roślin bezpiecznych dla kota jest bardzo długa. Trzeba jednak pamiętać, że brak substancji toksycznych w danej roślinie nie zawsze załatwia sprawę.
Czy storczyki to rośliny szkodliwe dla kota?
Warto w tym kontekście wspomnieć o storczykach. Same w sobie są całkowicie bezpieczne dla kota. Jednocześnie jednak to niezwykle wymagające kwiaty, których utrzymanie w dobrej kondycji wymaga stosowania różnych nawozów. Obecność tych ostatnich może mieć negatywny wpływ na zdrowie zwierzaka, kiedy ziemia zostanie rozkopana, a liście podgryzione.
Rośliny trujące dla kota – co, jeżeli masz je w domu?
Przywiązanie do roślin, które hodujesz i o które dbasz, jest całkowicie naturalne. Wielu opiekunom kotów trudno rozstać się z roślinami, które mogą potencjalnie skrzywdzić ich zwierzę. Czy jedynym rozwiązaniem jest wyrzucenie kwiatka razem z doniczką i uroczą osłonką? Oczywiście, że nie! Rośliny trujące dla kota możesz:
przekazać innemu miłośnikowi roślin;
przestawić w miejsce, do którego kociak nie ma dostępu.
Czy rośliny trujące dla kota możesz zatrzymać w domu?
W tym drugim przypadku musisz jednak mieć całkowitą pewność, że kot nie będzie miał możliwości dostania się do trującej rośliny. Domowe mruczki są mistrzami pokonywania wysokości i potrafią zwinnie poruszać się w najbardziej nieprawdopodobnych miejscach. Nawet najwyższa półka w mieszkaniu może zostać zdobyta przez pupila.
Jeżeli masz możliwość wstawienia szkodliwych roślin w pokoju, do którego koty nigdy nie wchodzą – jak najbardziej możesz to zrobić. Równie dobrze może być to loggia lub klatka schodowa. Pamiętaj jednak, że robisz to na własne ryzyko i jesteś w pełni odpowiedzialny za bezpieczeństwo zwierzaka. Rośliny trujące dla kota z grupy bardzo silnie trujących najlepiej całkowicie usunąć z domu.
Rośliny trujące dla kotów bardzo często znajdują się na parapetach miłośników tych zwierząt. Jeżeli w twoim domu mieszka kot lub dopiero szykujesz się do jego przyjęcia, koniecznie musisz poznać gatunki, które masz w swoich czterech kątach. Koty podgryzają liście i kopią w ziemi. To dla nich poniekąd naturalne zachowania, których nie da się całkowicie wyeliminować. Możesz minimalizować ryzyko zjedzenia kwiatka poprzez zasianie trawy dla kota. Nie gwarantuje to jednak pełnego sukcesu.
Zapoznaj się jeszcze raz z listą roślin trujących dla kota oraz tych, które są dla niego bezpieczne. Na tej podstawie możesz z powodzeniem urządzić swój domowy ogród i uchronić pupila przed utratą zdrowia, a nawet życia.
Oba rekordy – najstarszego żyjącego psa i najstarszego psa świata w historii – zostały wpisane do Księgi Rekordów Guinessa w lutym tego roku. Datę urodzenia 11.05.1992 potwierdziły służby weterynaryjne gminy i kraju. A opiekun Bobiego, Leonel Costa (38 l.) urządził swojemu pupilowi przyjęcie, na które przybyło ponad 100 gości.
Gdzie żyje najstarszy pies świata?
Bobi żyje w portugalskiej wiosce Conqueiros, położonej niespełna 10 km na północ od stolicy regionu, miasta Leiria. To spokojna okolica. Dom właściciela leży w sąsiedztwie lasu, po którym czworonóg lubi się przechadzać. Jak podkreślał Costa w rozmowie z today.com, jego pies nigdy nie był przywiązany do budy, ani nawet prowadzany na smyczy. Ze względu na sędziwy wiek, od dłuższego czasu najczęściej przebywa na podwórku pod domem. W chłodniejsze dni lubi drzemać przy kominku.
Najstarszy pies świata skończył 31 lat. Dlaczego Bobi żyje już tak długo?
Opiekun twierdzi, że należałoby zapytać samego zainteresowanego. Na pewno pies ma predyspozycje genetyczne do długowieczności – jego matka, Gira, żyła 18 lat, podczas gdy średni wiek portugalskich psów stróżujących (port. Rafeiro do Alentjo) to 12–14 lat. Bobi często odpoczywa, szczególnie po posiłku. Jest też bardzo towarzyski, choć duże zainteresowanie mediów kosztowało go dużo wysiłku i stresu. Na szczęście wizyta u weterynarza nie wykazała poważniejszych problemów zdrowotnych czworonożnego jubilata.
Najstarszy pies świata je dokładnie to samo, co jego „człowieki” – właściciele nie podaje mu żadnej specjalistycznej karmy. Podczas imprezy z okazji 31. urodzin serwowano przede wszystkim mięsa i ryby, prosto od lokalnych dostawców. Solenizant miał też wystąpić w jednym z zaplanowanych pokazów tańca.
Fot. główne: Zrzut ekranu via Youtube.com – Good Morning America
Kleszcze u zwierząt mogą wzbudzić w nas panikę, szczególnie kiedy dobrze zdajemy sobie sprawę, jakie zagrożenie się z nimi wiąże. Warto być jednak przygotowanym na każdą sytuację i wiedzieć, jak poradzić sobie z takim pasożytem. Taka wiedza pomoże ci zachować spokój i adekwatnie zareagować. Sprawdź, jak usuwać kleszcze. Pies zachowuje się dziwnie? Zobacz, czy to nie objaw choroby odkleszczowej. Jak zareagować na pozostałości martwego kleszcza u psa?
Jak usunąć kleszcza u psa – infografika
Gdzie pies łapie kleszcze?
Bardzo trudno w dzisiejszych czasach spotkać tereny wolne od tych pasożytów. Bytują one już nie tylko na skraju lasów czy łąkach. Coraz częściej można je spotkać w miejskim parku, na placu zabaw czy w przydomowych ogródkach. Warto pamiętać, że mitem jest stwierdzenie, że skaczą one z wysoka na swoje ofiary. Kleszcze wspinają się po źdźbłach trawy.
Łagodne i krótkie zimy przyczyniają się do tego, że kleszcze żerują od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Zimą nie giną, lecz hibernują. Na swoje ofiary czekają nawet do kilku tygodni, przebywając na spodnich częściach traw czy liści. Trudno je zauważyć, gdyż przypominają ziarenka piasku.
Samo ukąszenie przez kleszcza nie jest bolesne. Jednak może być niebezpieczne dla psów, gdyż pasożyty te przenoszą kilka poważnych chorób, w tym groźną dla życia babeszjozę. Dlatego warto wiedzieć, jak reagować na kleszcza u psa i co zrobić, gdy go znajdziesz.
Rodzaje kleszczy u psa
Kleszcze należą do gromady pajęczaków. Są pasożytami żywiącymi się krwią i płynem limfatycznym swoich żywicieli. W Europie najczęściej występują kleszcze z rodzaju Ixodes (kleszcz pospolity), Rhipicephalus i Dermacentor. U psów spotykamy Ixodes canisuga i Rhipicephalus sanguineus.
Kleszcz psi – opis
Niezależnie od rodzaju możemy je rozpoznać po trójkątnym ciele, lekko spłaszczonym, z ośmioma dłuższymi nóżkami i niewielką w stosunku do ciała głową. Przybierają kolory od brązowego po czerwonobrązowy. Rozróżniamy tzw. kleszcze twarde (mają tak zwaną tarczę) oraz nieosłonięte „kleszcze miękkie”. Narządy gębowe kleszcza są dobrze widoczne i przypominają miniaturowe szczypce. Pomiędzy nimi kryje się narząd kłujący. Za jego pomocą kleszcz u psa pobiera krew swojego żywiciela i jednocześnie przytwierdza się do jego skóry.
Kleszcze przechodzą kilka stadiów rozwoju. Dojrzała samica składa jaja poza ciałem żywiciela. Z nich wylęgają się larwy, które następnie przyjmują postać nimf, by ostatecznie stać się dorosłymi kleszczami. Pajęczak ten we wszystkich stadiach swojego rozwoju pozostaje pasożytem, który gryzie zwierzęta i ludzi, by móc się rozwijać. Larwy i nimfy są trudno dostrzegalne w psim futrze, natomiast dorosłego osobnika nie sposób nie zauważyć przy uważnej kontroli psiej skóry. Nasycony pajęczak ma szare, wypukłe ciało, które może osiągać długość nawet do 3 cm.
Jak wygląda kleszcz u psa – zdjęcia
Zobacz, jak wygląda kleszcz u szczeniaka lub dorosłego psa. Zdjęcia, które zobaczysz poniżej, pozwolą ci zapoznać się z tym pasożytem. Dzięki temu będziesz wiedział czego szukać, następnym razem, gdy będziesz podejrzewał, że twój pies ma kleszcza.
Choroby odkleszczowe u psa i ich objawy
Twój pies może złapać kleszcza właściwie wszędzie, a to może mieć poważne konsekwencje w postaci groźnej choroby. Poznaj te najczęściej występujące. Zobacz, czym się charakteryzuje, każda choroba odkleszczowa u psa:
Osowiały pies po kleszczu to jeden z najczęściej pojawiających się objawów chorób odkleszczowych. Inne bardzo niepokojące objawy to obrzęk węzłów chłonnych, podwyższona temperatura, wymioty i biegunka. Szczegółowy opisy wraz ze wszystkimi symptomami każdej choroby odkleszczowej znajdziesz poniżej.
Babeszjoza
Babeszjoza jest chorobą wywołaną przez pierwotniaki Babesia canis. Nieleczona, może prowadzić do śmierci zwierzęcia. Statystycznie najwięcej zachorowań na babeszjozę występuje w kwietniu i sierpniu. W początkowych stadiach rozwoju kleszcze żerują na gryzoniach i ptakach, czyli na zwierzętach, u których nie stosuje się profilaktyki przeciwkleszczowej. Wtedy najczęściej stają się nosicielem pierwotniaków babeszjozy, które następnie przekazują do organizmu psa stającego się jego następnym żywicielem.
Może do tego dojść w trzech sytuacjach:
kleszcz u psa musi być wbity w skórę ponad 24 godziny (niektóre źródła mówią o 48 godzinach);
podczas nieumiejętnego usuwania kleszcza u psa zwróci on treść z jelit i ślinę;
ukąszenie następuje bezpośrednio po oderwaniu od poprzedniego nosiciela zarażonego babeszjozą.
Objawy choroby u psa po kleszczu
Do najczęstszych niepokojących objawów, które może wywołać kleszcz u psa, należą:
apatia;
brak apetytu;
osłabienie;
zaburzenia równowagi;
ciemnoczerwony mocz;
wymioty;
krwawa biegunka;
duszności;
przyspieszona akcja serca;
wysoka temperatura ciała;
żółtaczka.
Jeśli zauważysz któryś z wyżej wymienionych objawów, udaj się niezwłocznie do lekarza weterynarii. Babeszjoza wywołuje rozpad czerwonych krwinek u psów, co prowadzi do silnej anemii, która – nieleczona – prowadzi do śmierci. Choroba, którą spowodował kleszcz u szczeniaka lub dorosłego psa, może przyjąć postać ostrą lub przewlekłą.
Jak wygląda diagnostyka babeszjozy?
Diagnostyka tej ciężkiej choroby jest prosta. Lekarz weterynarii przeprowadza wywiad oraz wykonuje badanie krwi w celu potwierdzenia obecności pierwotniaków Babesia canis. Morfologia pokazuje ponadto niską liczbę płytek krwi, erytrocytów i hemoglobiny. Testy płytkowe potwierdzają lub wykluczają chorobę.
Jak leczy się babeszjozę? W przypadku potwierdzenia obecności Babesia canis we krwi psa lekarz weterynarii stosuje:
leki przeciw pierwotniakom w postaci wlewów kroplówkowych;
leki sterydowe, antybiotyki;
w skrajnych przypadkach transfuzję krwi;
zleca również odpowiednią dietę weterynaryjną.
Kleszcz u psa – skutki. Erlichioza
Chorobę tę wywołują bakterie z rodzaju Erlichia. Najgroźniejsze są Ehrlichia canis, które wraz ze śliną kleszcza przedostają się do krwioobiegu psa. Pojedynczy kleszcz u psa, będący nosicielem bakterii, nie jest zagrożeniem dla czworonoga. Natomiast jeśli na skórze czworonoga bytuje wiele pasożytów, może dojść do groźnej niedokrwistości.
Objawy u psa po kleszczu w przypadku erlichiozy
Oto kilka objawów, które w przypadku tej choroby może dawać kleszcz u psa:
podwyższona temperatura ciała;
apatia;
niechęć do zabawy, aktywności fizycznej;
powiększone węzły chłonne.
Objawy te występują najczęściej po 1–3 tygodniach od ukąszenia. W przypadku wystąpienia u psa opisanych wyżej objawów lekarz weterynarii zleci badania morfologiczne i biochemiczne. U dobermanów i owczarków niemieckich obserwuje się cięższy przebieg tej choroby.
Erlichioza u psa – leczenie
W terapii stosuje się antybiotyk podawany przez co najmniej 28 dni. Po około 4 tygodniach leczenia wykonuje się u psa badania serologiczne w celu oceny obecności przeciwciał. Leczenie postaci przewlekłej erlichiozy u psa ugryzionego przez kleszcza może trwać nawet kilka miesięcy.
Choroby przenoszone przez kleszcze – psia borelioza
Borelioza psia nazywana jest także chorobą z Lyme. Jest chorobą bakteryjną wywołaną przez krętki Borrelia burgdorferi. Bakterie te dostają się do krwioobiegu psa wraz ze śliną zakażonego kleszcza. Borelioza obejmuje różne układy i narządy czworonoga. Jest chorobą, której objawy występują na długo po ugryzienie kleszcza u psa – nawet do 6 miesięcy od zakażenia. Pies ugryziony przez kleszcza może przejść ją bezobjawowo. Jednak u około 5–10% zakażonych psów rozwija się pełna postać choroby.
Objawy boreliozy u psów
Pierwszym objawem rozwijającej się boreliozy jest rumień powstający w miejscu ukąszenia kleszcza. Pies nawet o nim nie wie, a opiekun zwierzęcia czasami go nie zauważa, zwłaszcza jeśli jego podopieczny ma długą i gęstą sierść. Następnie rozwija się spowodowana zapaleniem stawów kulawizna. Kolejnymi objawami są apatia, brak apetytu, gorączka, osłabienie. Objawy te mają często charakter nawracający – ustępują, by powrócić po kilku tygodniach. W przebiegu tej podstępnej choroby występuje czasem kłębuszkowe zapalenie nerek, zapalenie opon mózgowych, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie wątroby czy zapalenie skóry. W przypadku, gdy borelioza obejmie układ nerwowy, można zauważyć zmiany w zachowaniu psa.
Wyżej omówione objawy są zawsze wskazaniem do wizyty u lekarza weterynarii, zwłaszcza jeśli wcześniej zauważyłeś kleszcza u swojego psa. Lekarz zleci wówczas test ELISA lub test immunofluorescencji pośredniej, które pozwalają wykryć przeciwciała przeciw krętkom Borrelia. Inną metodą diagnostyczną są badania molekularne PCR.
Kleszczowe zapalenie mózgu i opon mózgowych
Ukąszenia przez kleszcze mogą przenosić choroby, takie jak erlichioza (Ehrlichia canis) i borelioza (Borrelia burgdoferi), a te infekcje z kolei mogą powodować zapalenie opon mózgowych u niektórych psów.
Objawy u psa po kleszczu:
ból;
sztywność karku;
brak apetytu;
skurcze mięśni;
utrata równowagi;
paraliż;
drgawki;
utrata świadomości.
Aby zdiagnozować zapalenie opon mózgowych, lekarz weterynarii będzie musiał pobrać próbkę płynu mózgowo-rdzeniowego psa. Badanie to wykonuje się w znieczuleniu ogólnym. Leczenie polega na podawaniu sterydów, antybiotyków i leków przeciwpasożytniczych.
Jak usunąć kleszcza u psa? Co należy robić?
Usuwanie bytujących na skórze psa kleszczy jest niezwykle istotne dla zabezpieczenia przed zapadnięciem na choroby odkleszczowe. Jeśli więc znajdziesz na ciele swojego pupila kleszcza, zastosuj poniższe wskazówki:
nigdy nie smaruj wszczepionego w skórę kleszcza żadnym preparatem, gdyż zwiększa to ryzyko przeniesienia choroby;
nie wyrywaj pajęczaka z ciała psa, lecz delikatnym, ale zdecydowanym ruchem wykręć go za pomocą specjalnego haczyka lub pęsety;
pamiętaj, należy usunąć kleszcza w całości. Jeśli główka pasożyta pozostanie w ciele psa, udaj się do lekarza weterynarii, by zminimalizować ryzyko infekcji;
obserwuj uważnie swojego czworonoga przez kilka tygodni, a w razie wystąpienia objawów jakiejkolwiek choroby przenoszonej przez kleszcze udaj się do lekarza weterynarii.
Szczególnym problemem może być kleszcz u yorka lub psa podobnej rasy. Nie tylko ich niski wzrost ułatwia kleszczom wspinanie się na nie, z radością buszują one po krzewach, w których łatwo mogą złapać tego pasożyta. Co gorsza, długa sierść psa tej rasy utrudnia usunięcie pasożyta. Jeśli masz yorka, pamiętaj, aby po spacerze dokładnie przeglądać jego sierść.
Rana po kleszczu u psa – co powinno niepokoić?
Może się zdarzyć, że pies ugryziony przez kleszcza nie reaguje w negatywny sposób, ale po jego wyciągnięciu zauważasz na jego skórze rankę. Co oznacza opuchlizna po kleszczu u psa? Jak zareagować na rumień po kleszczu u psa? Drobne podrażnienia lub opuchnięta skóra w miejscu ugryzienia przez kleszcza są normalne i powinny samoistnie zniknąć po jednym, czy dwóch dniach. Jeśli opuchlizna utrzymuje się dłużej lub towarzyszą jej inne niepokojące objawy, skonsultuj się z weterynarzem.
Zupełnie inną kwestią jest rumień pojawiający się na skórze psa po ukąszeniu kleszcza. To zaczerwienienie o charakterystycznym okrągłym kształcie, zazwyczaj otoczone ciemniejszym pasem skóry. To niestety bardzo niepokojący objaw kleszcza u psa, który może świadczyć o tym, że nasz pupil został zakażony boreliozą. W takim przypadku psa należy zabrać do weterynarza.
O tym, co zrobić, gdy zauważysz pozostałości kleszcza pod skórą u psa, przeczytasz poniżej.
Źle wyrwany kleszcz – co robić?
Źle wyrwany kleszcz u psa to sytuacja daleka od pożądanej, ale nie panikuj. Nie próbuj też samodzielnie usunąć resztek pasożyta z ciała zwierzęcia. Jeśli nie udało ci się wyciągnąć kleszcza u psa, należy udać się do weterynarza, który specjalną igłą usunie głowę, aparat gębowy lub żądło pajęczaka. Zawsze pamiętaj o zdezynfekowaniu zarówno skóry zwierzęcia, jak i swoich rąk i narzędzi, których używasz. Nie zapominaj, jednym z zagrożeń w tej sytuacji jest infekcja.
Kleszcz u psa – jak zapobiegać ukąszeniu kleszcza
W walce z chorobami przenoszonymi przez kleszcze najważniejszą rolę odgrywa profilaktyka. Zapobieganie przed inwazją pasożytów zewnętrznych nie jest trudne. Zabezpiecz swojego psa w jeden z następujących sposobów:
stosuj dobrej jakości obrożę przeciw ektopasożytom. W przypadku psów lubiących kąpiele w zbiornikach wodnych lub strumieniach stosuj odpowiednie obroże wodoodporne;
zabezpiecz psa, podając mu tabletki przeciw kleszczom;
zastosuj płyn lub krople typu spot-on do wylania na skórę zwierzęcia.
Możesz wspomagająco użyć preparatów naturalnych, które odstraszają kleszcze i inne pasożyty zewnętrzne.
Jak chronić psa przed kleszczami? Profilaktyka
Bardzo ważne jest regularne stosowanie preparatów przeciwko pasożytom zewnętrznym. Mimo iż żaden preparat nie daje stuprocentowej pewności, że kleszcz nie wszczepi się w skórę psa, powoduje, że pasożyt ginie do 48 godzin od wkłucia się w skórę. To znacznie ogranicza ryzyko zachorowania psa na choroby odkleszczowe.
Aby zwalczać kleszcze u psa, nie musisz rezygnować ze spacerów z czworonogiem w lesie czy na łące. Pamiętaj, by w odpowiedni sposób zabezpieczyć swojego ulubieńca przed tymi uciążliwymi pajęczakami. Dbaj ponadto o szatę psa, regularnie szczotkuj ulubieńca, przeglądaj jego sierść. Żaden sposób zapobiegania chorobom odkleszczowym nie jest w stu procentach pewny, co nie sprawia, że nie warto ich stosowć. W razie wystąpienia niepokojących objawów udaj się niezwłocznie po poradę lekarza weterynarii, który dodatkowo zaproponuje najlepszy dla twojego psa sposób zabezpieczenia go przed kleszczami.
Chore zęby to nic przyjemnego. Wie o tym każdy, kogo choć raz bolał ząb. Stan uzębienia ma wielki wpływ na komfort życia twojego mruczka. Jednak nauczenie kota szczotkowania zębów nie wydaje się proste. Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się, jak powinno wyglądać czyszczenie zębów u kota!
Po co myć kotu zęby?
Choć dla wielu pomysł codziennego szczotkowania kocich zębów brzmi abstrakcyjnie, nie jest to wcale fanaberia. Na kocich zębach, podobnie jak na ludzkich, każdego dnia pojawia się osad nazębny oraz bakterie. Gdy nie będą usuwane regularnie, mogą doprowadzić do chorób w obrębie jamy ustnej, np. zapalenia dziąseł, a także tworzenia się kamienia. Co więcej, bakterie wraz z krwią mogą „podróżować” po całym organizmie. W ten sposób łatwo o stan zapalny nawet odległych narządów, takich jak serce lub nerki. Czyszczenie zębów u kota może więc zapobiec wielu poważnym problemom! Codzienne mycie zębów usuwa miękki osad i groźne bakterie.
Rola diety w profilaktyce chorób zębów kota
Koty mają tendencje m.in. do próchnicy. Zadbać więc o dietę swojego mruczka. Surowe mięso oczyszcza zęby, ale taka dieta wymaga wiedzy. Musi być odpowiednio zbilansowana. Na szczęście na rynku dostępne są gotowe mokre karmy o dobrym składzie, takie jak Brit Care Cat Fillets in Gravy Adult Duck. W przypadku podawania suchej karmy, np. CARNILOVE Cat Sensitive & Long Hair, pamiętaj o stałym dostępie do miski z wodą. Jeśli u kota doszło już do powstawania kamienia nazębnego, zwróć się do lekarza weterynarii. Poleci ci weterynaryjną karmę stomatologiczną, która ma dobry wpływ na kocie zęby.
Dieta człowieka – co powinno się znaleźć w naszym talerzu?
Kiedy myślimy o zdrowej diecie dla człowieka, zazwyczaj bierzemy pod uwagę równowagę białek, węglowodanów i tłuszczów, a także dostarczanie organizmowi odpowiedniej ilości witamin i minerałów. Nasza dieta jest urozmaicona i zrównoważona, zawiera owoce, warzywa, mięso, ryby, nasiona i nabiał. Narzędziem pomocnym w ocenie naszego żywienia może być Kalkulator BMI, który pozwala nam monitorować nasze BMI i dostosowywać dietę do naszych potrzeb zdrowotnych i celów fitness.
Dieta kota – co powinno się znaleźć w misce naszego futrzanego przyjaciela?
Dieta kota różni się od diety człowieka, ponieważ koty są zwierzętami mięsożernymi. Oznacza to, że ich dieta powinna składać się głównie z:
Mięsa i produktów mięsnych;
Tłuszczu zwierzęcego;
Małych ilości białka roślinnego.
Koty potrzebują również niektórych specyficznych składników odżywczych, takich jak tauryna, które są unikalne dla ich diety.
Dieta psa – czy pies może jeść to samo co my?
Psy są zwierzętami wszystkożernymi, podobnie jak ludzie. Jednak ich dieta różni się od naszej. Psy potrzebują dużej ilości białka, które powinny pochodzić głównie z mięsa, ale także mogą spożywać niektóre warzywa i owoce. Ważne składniki diety psa to:
Mięso i produkty mięsne;
Warzywa;
Niektóre owoce;
Tłuszcze zwierzęce i roślinne.
Czy możemy podawać zwierzętom resztki ze stołu?
Chociaż mogłoby się wydawać, że podawanie zwierzętom resztek ze stołu to dobry sposób na zwiększenie różnorodności ich diety, nie jest to zalecane. Wiele produktów, które są bezpieczne i zdrowe dla ludzi, może być szkodliwe dla kotów i psów.
Czy koty i psy mogą mieć taką samą dietę jak ludzie? Krótka odpowiedź brzmi: nie. Koty są mięsożerne i potrzebują specyficznych składników odżywczych, których nie znajdziemy w typowej ludzkiej diecie. Psy, choć są wszystkożerne, również mają specyficzne potrzeby żywieniowe, które różnią się od naszych. Podawanie zwierzętom resztek ze stołu nie jest zalecane, ponieważ wiele produktów, które są bezpieczne dla ludzi, może być szkodliwe dla naszych futrzanych przyjaciół.
Psy ratujące ludzi z opresji to częsty motyw w tekstach kultury. Warto jednak wiedzieć, że prawdziwe życie także obfituje w psich bohaterów, którzy potrafią ocalić ludzi z wielu groźnych opresji.Być może masz czworonoga jednej z ras, która ma szczególne cechy? Przekonaj się, jakie zwierzaki mogą ratować ludzkie życie w ekstremalnych warunkach. Przeczytaj o nich!
Pies ratownik – historia psich ratowników
Pierwszymi psami lawinowymi były bernardyny. Te duże, masywne i jednocześnie łagodne zwierzęta hodowano w klasztorze na Przełęczy Świętego Bernarda w Alpach. Z czasem mnisi zaczęli wypuszczać je na górskie szlaki, aby znajdowały tam zagubione osoby. Ówczesne bernardyny nie przechodziły żadnych szkoleń. Do dzisiaj nie ma pewności, skąd psy te wiedziały, jakie dokładnie ma być ich zadanie.
Czym dzisiaj zajmują się psy w ratownictwie?
Dzisiaj rasy psów ratowniczych wykorzystywane są w różnych obszarach. Mowa tu między innymi o:
ratownictwie wodnym;
poszukiwaniu zwłok;
poszukiwaniu zaginionych osób w terenach niezabudowanych;
poszukiwaniu ludzi w ruinach zawalonych budynków;
poszukiwaniu zaginionych po przejściu lawiny (zwierzęcych ratowników ma w swoich szeregach np. GOPR).
O wypowiedź poprosiliśmy Panią Anitę Brzeszczewicz z portalu ratownikmed.pl, aby opowiedziała, jak w jej codziennej pracy pomagają psy ratownicze:
Nazywam się Anita Brzeszczewicz i jestem ratownikiem medycznym. W mojej codziennej pracy psy ratownicze są nieocenioną pomocą, zwłaszcza podczas poszukiwań zaginionych osób, gdy potrafią wykorzystać swój wyjątkowy zmysł węchu do szybkiego namierzenia poszukiwanej osoby. Dzięki wyszkoleniu, które otrzymują od swoich przewodników, psy te są w stanie pracować skutecznie zarówno w trudnych warunkach terenowych, jak i w sytuacjach wymagających szczególnej koordynacji i współpracy z zespołem ratowniczym.
Anita Brzeszczewicz – ratownik medyczny aktywnie udzielający się na portalu ratownikmed.pl
Pies ratownik wodny i lądowy
Pies ratownik to według definicji zwierzak, który odbył szkolenie uprawniające go do realizowania prac ratowniczych. Ta nieco sucha definicja kynologiczna w istocie zawiera w sobie bardzo istotną informację. Czworonożny ratownik musi bowiem przejść specjalne przeszkolenie. Nawet jeżeli zwierzak ma wiele pożądanych cech, bez nauki nie będzie w stanie wykonywać swoich obowiązków prawidłowo.
O jakich obowiązkach mowa? Psy ratownicze można podzielić na dwie główne grupy:
te, które pracują w wodzie;
te, które pomagają ludziom na lądzie.
Pies ratownik wodny to zwierzak przeszkolony do pomagania osobom tonącym i zagubionym w wodzie. To jednak nie wszystko. W niektórych przypadkach do obowiązków psów należy między innymi holowanie do brzegu zepsutego sprzętu pływającego.
Z kolei psy, które pracują w ratownictwie na lądzie pełnią służbę w wielu rozmaitych dziedzinach. Najczęściej poszukują osób zaginionych w terenie.
Pies ratownik działa też pod powierzchnią
Istnieje jednak osobny podział zwierząt, które pomagają odnaleźć ludzi pod powierzchnią ziemi. Wyróżniamy więc:
psy lawinowe – przeszkolone specjalnie do poszukiwania osób przysypanych śniegiem. W tym wypadku najczęściej wykorzystuje się rasy wykazujące naturalną odporność na niskie temperatury i trudne warunki atmosferyczne;
psy gruzowe – pomagają odnaleźć osoby zaginione w zawalonych budynkach. Działa też w miejscach, które ucierpiały pod wpływem katastrofy naturalnej, np. trzęsienia ziemi, huraganu czy tornada.
Taki pies ratownik tropi osoby potrzebujące pomocy, używając doskonałego węchu. Zwierzę jest w stanie wskazać, kiedy intensywność zapachu się wzmaga, a tym samym podążać tym tropem aż do ofiary.
Cechy dobrego psa ratowniczego
Pies ratownik musi być zwierzęciem stabilnym i pewnym siebie. Jest to więc zwierzak, który nie tylko ma za sobą szkolenie z posłuszeństwa, lecz także nie sprawia problemów behawioralnych. Z zawodu psiego ratownika wykluczają cechy takie jak lękliwość, agresja (na każdym tle), wrażliwość na bodźce czy nadpobudliwość. Te pierwsze, czyli pożądane cechy, bardzo często można przyporządkować do poszczególnych ras. Nadal jednak psy muszą być wspierane przez doświadczonego trenera.
Wszystkie psy mogą poszczycić się zmysłem powonienia, który jest zdecydowanie lepszy od ludzkiego. Nie każdy zwierzak może jednak zostać poszukiwaczem, czy ratownikiem. Do pełnienia tej funkcji konieczny jest pakiet cech szczególnych. Jakie umiejętności muszą mieć psy ratownicze? Rasy, które mają większe predyspozycje od innych, wykazują się nie tylko odwagą.
Przy rekrutacji na poszukiwaczy cenione są także:
stabilność;
odpowiednia budowa ciała;
chęć do pracy i nauki.
Pies ratownik – jakiej rasy powinien być?
Nie da się ukryć, że w poszukiwaniu ofiar katastrof i zaginięć wymagane są bardzo konkretne umiejętności. Właśnie dlatego szkolone w tym kierunku psy zwykle muszą mieć zestaw konkretnych cech (fizycznych i psychicznych). O jakich cechach mowa? Są to:
stabilność emocjonalna;
brak agresji w stosunku do człowieka;
odwaga;
mocna postura, która pomaga przetrwać w trudnych warunkach
Jakie zwierzęta służą najczęściej pomocą jako psy ratownicze? Rasy, które można wymienić, to:
Jak już wspomnieliśmy, wybitne cechy charakteru i eksterieru mogą być przesłanką do przyznania psu uprawnień ratowniczych w zasadzie niezależnie od rasy.
Rasy psów predysponowane do poszczególnych typów ratownictwa
W każdej dziedzinie ratownictwa prym wiodą inne rasy:
ratownictwo terenowe – w poszukiwaniu osób zaginionych biorą udział psy o doskonałym węchu, dużej inteligencji i ogromnej chęci do pracy z człowiekiem. Nie bez znaczenia są także gabaryty onków. To psy silne i duże, ale jednocześnie na tyle zwinne, że radzą sobie w każdej trudnej sytuacji;
ratownictwo wodne – do ratownictwa wodnego szkolony jest pies ratownik, który ma naturalny pociąg do wody. Ze względu na trafiającą się czasem konieczność holowania dużych pojazdów, do tych zadań wykorzystuje się najczęściej psy duże i silne, np. nowofundlandy czy landseery. W ratownictwie wodnym sprawdzają się jednak także golden retrievery;
ratownictwo górskie i gruzowe – w tej dziedzinie potrzebne są psy, które wyróżniają się nie tylko doskonałym węchem, lecz również dużą siłą i odpornością na trudne warunki atmosferyczne. Doskonałym psem ratownikiem lawinowym jest bernardyn. Pod gruzami ludzi szukają także berneńczyki, a w przypadku, kiedy warunki atmosferyczne nie są bardzo trudne – border collie.
Czy predyspozycje to wszystko, co musi mieć pies ratownik?
Czy to oznacza, że psem ratownikiem nie może zostać kundelek?RodowódFCI nie jest biletem wstępu na szkolenie z ratownictwa. W wymienionych wyżej dziedzinach bardzo dobrze sprawdzą się także psy w typie rasy. Konieczne jest jednak spełnienie wymienionych wyżej warunków koniecznych do pełnienia tej ważnej funkcji.
Szkolenie psów ratowniczych
Najważniejszym czynnikiem kwalifikującym psa ratownika do pracy jest szkolenie. Warto zaznaczyć, że przechodzi przez nie zarówno pies, jak i jego przewodnik. Samo szkolenie musi mieć miejsce w profesjonalnym ośrodku, który ma kwalifikacje do wystawiania odpowiednich licencji. Powinieneś wiedzieć, że:
pierwszym etapem jest test kwalifikacyjny. To moment, w którym następuje weryfikacja, czy pies ma cechy które sprawiają, że będzie dobrym ratownikiem. Warto zaznaczyć, na tym etapie ocenie podlega także przewodnik.
samo szkolenie nie jest szczególnie trudne, jednak trzeba nastawić się na to, że podczas jego trwania będziesz musiał wygospodarować sobie przynajmniej dwadzieścia wolnych godzin w tygodniu;
w tym czasie pies rozwija kondycję, spaceruje po bardzo różnych terenach i wykonuje powierzone mu zajęcia. Na uzyskanie licencji trzeba poczekać dwa lata.
Jeżeli zastanawiasz się, czy udać się ze swoim zwierzakiem na kurs, musisz mieć pełną świadomość, że pies ratownik będzie musiał pozostawać w pełnej dyspozycji i dobrej formie aż do emerytury. Właśnie dlatego opiekunami takiego zwierzaka zostają najczęściej osoby, które same na co dzień zajmują się ratownictwem. Jest to bowiem w zasadzie styl życia, który wymaga ciągłych treningów i doskonalenia się zarówno od psa, jak i od jego przewodnika. Masz psa rasy, którą wymieniliśmy w artykule? Pamiętaj, że droga, którą musi przejść (razem z tobą), by zostać psem ratownikiem, jest długa i wymagająca.
Podsumowanie
Często kluczową rolę w ratowaniu ludzkiego życia w wielu okolicznościach odgrywają psy ratownicze. Rasy, spośród których wybiera się poszczególne osobniki, są bardzo zróżnicowane. Najważniejsze są ich odpowiednie cechy fizyczne i psychiczne. Niezwykle istotne jest oczywiście szkolenie, przez które musi przejść także przewodnik psa ratowniczego.
Każdy właściciel powinien wychować swojego czworonoga. Pozytywne szkolenie psa cieszy się coraz większym zainteresowaniem. Czy da się osiągnąć w ten sposób efekt w postaci perfekcyjnego posłuszeństwa? Czego potrzebujesz, aby trening metodami pozytywnymi był skuteczny? Odpowiadamy!
Na czym polega pozytywne szkolenie psa?
Jeszcze niedawno szkolenie psów kojarzyło się z twardą tresurą. Właściciel był osobnikiem alfa w stadzie, a pies często wykonywał polecenia pod przymusem, nieraz ze strachu. Na szczęście, wraz z rozwojem nauki, rośnie świadomość trenerów i właścicieli. Zwierzę nie musi już współpracować tylko dlatego, że boi się konsekwencji nieposłuszeństwa! Pozytywne szkolenie psa opiera się na nagradzaniu go za pożądane zachowania. Wiąże się z lepszym rozumieniem i zupełnie innym niż wyżej wspomniane podejściem do zwierząt. Nagradzany i motywowany pies chętnie wykona ćwiczenia, a trening pomaga zacieśniać jego więź z opiekunem.
Kim jest opiekun w szkoleniu metodami pozytywnymi?
Opiekun nie powinien być zatem „samcem alfa”! Mówi się o nim jako o przewodniku. Pies jednak nie chce słuchać nieatrakcyjnego przewodnika. Co to oznacza w praktyce? Twój pies kocha cię zawsze, ale jeśli kusi go wąchanie kępki trawy, po której godzinę temu coś przebiegło, czemu miałby wracać do przewodnika? Są ciekawsze sprawy! Jeśli jednak zależy Ci na pogłębianiu więzi, możesz mu zaproponować coś jeszcze ciekawszego niż to, co aktualnie robi. Atrakcyjny opiekun to taki, który zawsze ma do zaoferowania coś lepszego niż otoczenie! Wiedza, jak to osiągnąć, to klucz do sukcesu w pozytywnym szkoleniu psa. Warto zaproponować mu wspólną zabawę albo pyszne smakołyki, np. Carnilove True Fresh Snack Duck.
Jakie smakołyki wybrać?
Jeśli wiesz, że twojego psa najlepiej motywuje jedzenie, nagradzaj go często przekąskami. Dlaczego warto po nie sięgnąć? Jedzenie, w odróżnieniu od piszczących zabawek, częściej wycisza. Pamiętaj jednak, że przysmak przysmakowi nierówny! Psy chętniej jedzą te zawierające dużą ilość mięsa. Najtańsze psie ciacha mogą nie być dość interesujące. Wybieraj przysmaki zawierające co najmniej 80% mięsa, jak choćby Brit Jerky Snack Chicken Meaty Coins with Insect. Jeśli twój pies jest jeszcze bardzo młody, wybierz produkty dedykowane szczeniętom, np. Brit Functional Snack Mineral Ham.
Karmy, w tym także specjalistyczne, dla zwierząt wymagających szczególnego pożywienia, akcesoria, suplementy diety, leki, przysmaki, drapaki, zabawki – w Zoo24 znajdziesz to wszystko i jeszcze więcej! Marka współpracuje z popularnym brandami, produkującymi żywność i akcesoria dla zwierząt, dlatego znajdziesz tu niemal wszystko, czego potrzebujesz do opieki nad swoim pupilem!
Wygodne zakupy skądkolwiek chcesz
Zakupy internetowe to ogromna wygoda. Nie musisz nigdzie jechać, stać w korkach i poświęcać wiele czasu, by zaopatrzyć swojego zwierzaka w to, czego potrzebuje. Możesz wybrać dogodny dla siebie czas i miejsce i spokojnie kupić wszystko, co chcesz. Dobry podział kategorii w sklepie znacznie ułatwia wyszukiwanie potrzebnych rzeczy, a także inspiruje do zakupu dodatkowych akcesoriów, środków czy przysmaków, które Twój pupil może wypróbować. To też świetne miejsce, gdzie możesz kupić miłe prezenty dla zwierzaka.
Atrakcyjny program lojalnościowy i darmowa wysyłka
Robienie zakupów w Zoo24 się opłaca. Nie chodzi tylko o korzystne ceny standardowe, ale o ciekawy program lojalnościowy, który zapewnia tańsze zakupy. Przy każdych zakupach otrzymujesz 3% rabatu do wykorzystania przy kolejnym zamówieniu. Choć 3% wydaje się niewielką kwotą, w skali roku może przynieść całkiem spore oszczędności, zwłaszcza że możesz liczyć na darmową wysyłkę, co jeszcze bardziej obniża koszty zakupów.
Prezenty do zamówień oraz doradztwo fachowców w doborze produktów
Wszyscy lubią prezenty. Darmowe dodatki do zakupów zawsze cieszą. W Zoo24 nie są to przypadkowe przedmioty. Możesz dostać darmowe próbki karmy czy mydełko dla psów w kształcie uroczej łapki. Wszystko zależy od aktualnych promocji i ofert, które warto sprawdzać na stronie głównej. Co więcej, jeśli nie masz pewności, co do wyboru konkretnego produktu, możesz skonsultować się z fachowcami, obsługującymi klientów, by uzyskać pomoc.
Dobre ceny, promocje, rabaty, doradztwo i możliwość składania zamówień 24h/7 to z pewnością zalety, których nie można pominąć, odwiedzając sklep internetowy marki Zoo24.
Gryzienie nogawek jest częstym problemem u psów, zwłaszcza szczeniąt. Wynika m.in. z naturalnych instynktów, chęci zabawy, stresu, braku socjalizacji czy bólu.
W pierwszej kolejności należy zrozumieć przyczyny tego zachowania i dostosować metody nauczania do indywidualnych cech zwierzęcia.
Jak oduczyć psa gryzienia nogawek – np. poprzez zapewnienie odpowiedniej stymulacji fizycznej i umysłowej, przekierowanie uwagi, używanie gryzaków czy wzmocnienie pozytywne.
Należy unikać fizycznego karania pupila, krzyczenia na niego czy całkowitego ignorowania problemu, gdyż może to jedynie pogorszyć sytuację.
Jeśli problem utrzymuje się pomimo prób rozwiązania go samodzielnie, warto skonsultować się z behawiorystą, który pomoże zidentyfikować przyczyny i zaproponuje kolejne sposoby.
Dorosłe psy rzadziej gryzą za nogawki w porównaniu ze szczeniakami
Gryzienie nogawek może wystąpić w różnych sytuacjach, jednak najczęściej ma miejsce podczas zabawy, gdy pies jest podekscytowany lub chce przyciągnąć uwagę właściciela. Zdarza się również, że pies zaczyna gryźć nogawki, gdy jest zestresowany lub zmęczony. Warto obserwować swojego psa i zauważyć, w jakich okolicznościach ten nawyk się pojawia.
Szczenięta są bardziej skłonne do chwytania ubrań (i innych rzeczy) zębami w porównaniu z dorosłymi psami, co wynika z kilku przyczyn.
Dlatego niewątpliwie warto możliwie najwcześniej dowiedzieć się, jak oduczyć psa gryzienia nogawek oraz innych, niechcianych zachowań. Sposób nauki trzeba dopasować do przyczyn oraz indywidualnych cech swojego pupila – charakteru, rasy, wielkości etc. Szczeniaki najczęściej podgryzają nogawki z powodu:
ząbkowania i wymiany uzębienia, pracy nad siłą zgryzu;
poznawania świata przez gryzienie wszystkiego, co wpadnie im w zęby;
nadmiaru energii;
nudy;
socjalizacji w toku – nieznajomość granic tego, co jest dozwolone.
Dlaczego psy łapią zębami i szarpią za spodnie?
Zrozumienie przyczyn gryzienia nogawek przez psy jest kluczowe dla skutecznego rozwiązania tego problemu. Oto niektóre z głównych powodów takich zachowań:
naturalny instynkt – psy są zwierzętami drapieżnymi i mają naturalny instynkt polowania. Łapanie i szarpanie może być treningiem chwytania zdobyczy;
zabawa – gryzienie nogawek to po prostu przednia rozrywka, sposób na spędzenie czasu i wyładowanie energii dla czworonoga;
stres lub frustracja – wywołane m.in. zmianami w środowisku, obecnością nieznajomych osób czy zwierząt albo brakiem odpowiedniej stymulacji fizycznej i umysłowej.
Wiele innych stanów oraz emocji, np. niepokój i niezadowolenie, mogą skłaniać czworonogi do chwytania różnych rzeczy zębami. Kolejne powody istotne dla tego, jak oduczyć psa gryzienia nogawek, to jeszcze:
zwrócenie uwagi – psy chcą przyciągnąć uwagę właściciela i skłonić go do interakcji lub zabawy;
brak wychowania – piesek najzwyczajniej w świecie nie wie i nie rozumie, że nie powinien tak postępować i jakie są normy;
ból lub dyskomfort – spowodowany np. problemami stomatologicznymi, alergiami czy pasożytami skórnymi.
Jak oduczyć psa gryzienia nogawek – propozycje behawiorystów
Najczęściej polecane metody to:
zapewnienie odpowiedniej stymulacji fizycznej i umysłowej – regularne spacery, zabawy oraz treningi sztuczek czy komend pomogą psu wykorzystać swoją energię w sposób konstruktywny i zmniejszyć potrzebę gryzienia nogawek;
przekierowanie uwagi – np. przez rzucenie zabawki lub podanie smakołyku;
gryzaki – zabawki przeznaczone do gryzienia mogą sprawić, że pupil straci zainteresowanie szarpaniem za spodnie i inne części garderoby. Najlepiej wybierać zabawki dedykowane, wykonane z materiałów trwałych i w pełni bezpiecznych dla psów.
Kolejne sposoby na to, jak oduczyć psa gryzienia nogawek:
wzmocnienie pozytywne – nagradzanie psa przysmakiem, głaskaniem czy wspólną zabawą, gdy pupil nie łapie za spodnie i zachowuje się odpowiednio;
alternatywne zachowania – uczenie psa, by starał się zwracać uwagę w inny sposób, np. poprzez ignorowanie łapania za nogawki i reakcja na trącanie łapą, przynoszenie zabawek itp.;
stanowczy sprzeciw – nauka wykonywania poleceń w rodzaju „przestań”, „zostaw”, „stop”. Krótka komenda głosowa i wzmocnienie gestem ręką. Tu liczy się powtarzalność, aby pies zrozumiał, kiedy oraz czego się oczekuje.
Czego nie robić, kiedy pies gryzie za nogawki spodni?
Wiesz już, jak oduczyć psa gryzienia nogawek – musisz mieć też świadomość, czego należy się wystrzegać. Unikaj następujących działań, które mogą jedynie pogorszyć sytuację:
nie karaj psa fizycznie – bicie, szarpanie i podobne metody są nieetyczne, mogą zaburzyć relacje opiekuna z psem i wzmocnić niepożądane zachowanie;
nie krzycz na psa – podnoszenie głosu może dodatkowo podekscytować psa lub wywołać strach, co doprowadzi do nasilenia problemu;
nie ignoruj problemu całkowicie – długotrwałe lekceważenie sprawi, że niepożądane zachowanie stanie się nawykiem i później będzie trudniejsze do wyeliminowania.
Pies dalej szarpie nogawki spodni zębami? Poproś specjalistę o pomoc!
Im wcześniej zaczniesz działać, tym łatwiej ci będzie oduczyć psa gryzienia nogawek. Jeżeli łapanie za ubrania czy nogi będzie psu przynosić korzyści, pozwalać na osiąganie zamierzonych celów, będzie to powtarzać. Musisz pokazać czworonogowi, kto ma władzę i nie pozwalać, by wszystko uchodziło mu płazem. Znalezienie właściwej równowagi nigdy nie jest proste.
Jeśli problem z nieodpowiednim zachowaniem utrzymuje się pomimo kolejnych prób samodzielnego rozwiązania, warto skonsultować się z psim behawiorystą. Osobie z odpowiednią wiedzą i doświadczeniem łatwiej będzie zidentyfikować przyczyny, przez które piesek ciągle łapie za spodnie. Wtedy zaproponuje, jak oduczyć psa gryzienia nogawek. Nie jest jednak przesądzone, że już pierwsza strategia będzie wystarczająco skuteczna. Trzeba zachować elastyczność, cierpliwość i konsekwentnie dążyć do celu – nawet jeśli na którymś etapie trzeba wykonać krok wstecz.
