Polskie rasy psów – krótka charakterystyka ras polskich

Polskie rasy psów, choć nie każdy ma tego świadomość, istnieją już od wieków. To psy myśliwskie i pasterskie, stworzone i do dziś wykorzystywane przede wszystkim do celów użytkowych. Miały tropić zwierzynę lub pilnować stada. Tak naprawdę dopiero od niedawna pojawiają się one w domach jako psy typowo rodzinne, do towarzystwa. Czy sprawdzają się w tej roli? Jakie to rasy? Poznaj polskie rasy psów – dowiedz się, jak wyglądają i jaki mają charakter!

Chart polski

Chart polski, reprezentujący rasy psów myśliwskich, to bardzo stara rasa, która mogła powstać już w XII lub XIII wieku. O chartach na ziemiach polskich pisał już Gall Anonim. Wzmianki o nich nie odmówił sobie również sam Mickiewicz w Panu Tadeuszu. Rzeczywiście w pewnym okresie chart był jednym z bardziej lubianych i cenionych przez szlachtę czworonogów, która – co powszechnie wiadomo – uwielbiała rozrywkę, jaką były polowania.

Rasa ma jednak i gorszy okres w swojej historii. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, kiedy wprowadzono zakaz polowania z chartami, chart polski prawie wyginął. Ratowania rasy podjęto się w latach 70. ubiegłego wieku i na szczęście udało się ją odtworzyć.

Chart polski, niezwykle smukły i zwinny, budzi podziw. Jest psem odważnym, wytrzymałym i wytrwałym. Jednocześnie jednak, jak większość chartów, ma delikatną psychikę, o którą trzeba dbać. Nie znosi samotności, nie może być pozbawiony kontaktu z opiekunem. Właściwie wychowywany, jest psem spokojnym i zrównoważonym, ale cechuje się silnym instynktem łowieckim, czego właściciel musi mieć świadomość! Obecnie również obowiązuje zakaz polowania z chartami, ponadto na psa tego należy mieć pozwolenie. 

Ogar polski

Ogar polski jest psem myśliwskim, zaliczanym do psów gończych. Jest to bardzo stara rasa, dlatego trudno ustalić jej pochodzenie bez żadnych wątpliwości. Podobnie jednak jak inne gończe prawdopodobnie wywodzi się od psa św. Huberta (popularnego bloodhounda) i istniał już w XIV wieku. W kolejnych wiekach ogara polskiego krzyżowano również z innymi rasami myśliwskimi, m.in. z foxhoundem angielskim. O ogarze wspominał np. Mikołaj Rej w jednym ze swoich najbardziej znanych dzieł – Żywocie człowieka poczciwego.

Ogar polski to przedstawiciel rasy psów średnich rozmiarów, stosunkowo lekkim i harmonijnie zbudowanym. Odznacza się długimi uszami i charakterystycznymi podpalaniami. To pies bardzo przyjazny i towarzyski, doskonale pracuje w sforze. Co ciekawe, choć jest typowym psem myśliwskim, ma raczej łagodny stosunek do innych zwierząt. Świetnie sprawdza się jako pies w rodzinie z dziećmi, ponieważ wykazuje w stosunku do nich wiele cierpliwości. Pomimo tego, że ogar polski nie należy do szczególnie szybkich i aktywnych psów, potrzebuje sporej codziennej dawki ruchu. Nie należy też zapominać o aktywności umysłowej, aby się nie nudził.

Gończy polski

Gończy polski, inaczej ogar Pawłusiewicza, jest najmłodszą uznaną przez FCI rasą psów myśliwskich powstałą w Polsce. Jej udokumentowana historia rozpoczyna się dopiero bowiem w drugiej połowie XX wieku, a już w 2006 roku została uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Pomimo krótkiego czasu oficjalnego istnienia gończy polski zapracował sobie na ogromną popularność w kręgu myśliwych.

Gończy polski to średniej wielkości czworonóg o łagodnym usposobieniu. Jest spokojny i zrównoważony, a przy tym niezwykle odważny, posłuszny, wytrwały i inteligentny. Szybko przywiązuje się do osób z najbliższego otoczenia, jest cierpliwy wobec dzieci. Jest stworzeniem bardzo towarzyskim, dlatego potrzebuje stałego kontaktu z opiekunem – jego brak może pociągnąć za sobą problemy natury wychowawczej i behawioralnej. 

Polski owczarek nizinny

Polski owczarek nizinny (PON) należy do psów pasterskich, ale wykorzystywany jest również jako pies stróżujący i rodzinny. To kolejna stara rasa, której początki sięgają najprawdopodobniej XVI wieku. Przodkami PON-a, podobnie jak np. teriera tybetańskiego, są psy wywodzące się z Tybetu. Owczarek ten bardzo szybko zyskał uznanie i popularność jako doskonały pies zaganiający.

Polski owczarek nizinny to średniej wielkości pies. Należy do rasy psów długowłosych – bardzo długa szata to jego znak rozpoznawczy. Czworonóg ten mocno przywiązuje się do swojej rodziny, świetnie „dogaduje się” z dziećmi, ale wobec obcych – jak na doskonałego stróża przystało – jest nieufny. To pies bardzo aktywny, towarzyski, o wesołym usposobieniu. 

Polski owczarek podhalański

Polski owczarek podhalański, nazywany również m.in. owczarkiem tatrzańskim, to rasa, której początki datowane są na XVII wiek. Wtedy bowiem w okolicach Podhala widywano białe psy pasterskie. Z pewnością polski owczarek jest spokrewniony m.in. z czuwaczem słowackim i węgierskim kuvaszem. Nawet obecnie rasa ta popularna jest przede wszystkim w górskich obszarach kraju, głównie w Beskidach i Tatrach.

Polski owczarek podhalański jest dużych rozmiarów psem (osiąga nawet do 70 cm wysokości w kłębie). To czworonóg odważny, niesamowicie czujny i wytrwały, ale niezbyt aktywny. Cechuje się sporą niezależnością i umiejętnością samodzielnej pracy. Choć nie należy do najbardziej wylewnych w uczuciach psów, przywiązuje się do opiekuna i na swój sposób okazuje mu swoją sympatię. Podhalan jest psem spokojnym i zrównoważonym, ale nie nadaje się na pupila osób niedoświadczonych. 

Inne polskie rasy psów?

Wyżej wymienione to rasy oficjalnie uznane przez FCI. Istnieje jednak jeszcze jedna rasa, która jest zdecydowanie polska, ale dotąd nie doczekała się uznania przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Jest nią polski spaniel myśliwski. To rasa nowa, choć o starym rodowodzie. Dopiero 1 stycznia 2017 roku została ona dopuszczona do udziału w wystawach psów jako tzw. rasa nieuznana. To bardzo sympatyczny, przyjazny czworonóg, który jest nastawiony na współpracę i kontakt z człowiekiem. Cechuje się dużą inteligencją, łatwością w szkoleniu, odwagą. Ten zrównoważony pies jest świetnym myśliwym, stróżem, ale też domowym pupilem i kompanem dla najmłodszych.

Sporo kontrowersji wywołuje jeszcze jedna rasa – pomeranian, inaczej szpic miniaturowy, nazywany również szpicem pomorskim. Jego krajem patronackim są Niemcy, jednak w niektórych publikacjach wspomina się o Polsce. Skąd ten pomysł? Pies ten pochodzi z historycznej krainy Pomorza, rozciągającej się na obecnych terenach Polski i Niemiec. Jednak na „korzyść” Niemiec przemawia fakt, że w okresie, w którym prawdopodobnie powstała rasa, Pomorze nie było częścią Polski.