Skunks zwyczajny z pewnością nie kojarzy się ze zwierzęciem domowym. Często widuje się te zwierzaki w filmach amerykańskich. Są głównie „postaciami” humorystycznymi ze względu na nieprzyjemny zapach, jakim potrafią zaatakować wroga. To jednak nie przeszkodziło wielu osobom w dostrzeżeniu, że skunksy mogą być przyjaznymi i bezproblemowymi zwierzętami domowymi. Sprawdź, co jeszcze przekonało hodowców tych stworzeń do przyjęcia ich pod swój dach.
Występowanie skunksa
Skunks zwyczajny (łac. Mephitis mephitis) w naturze zamieszkuje tereny Ameryki Północnej, od południa Kanady aż do północy Meksyku. Zazwyczaj zajmuje terytoria mocno zalesione, chociaż coraz częściej można go spotkać na terenach zurbanizowanych, jak parki lub okolice domków jednorodzinnych. Może żyć na dużych wysokościach – najwyżej położone tereny, na których spotykano skunksy, znajdowały się aż 4200 metrów nad poziomem morza.
Skunks – opis gatunku
Wygląd
Całkowita długość ciała skunksów wynosi od 46,5 cm do 81 cm, a ich masa mieści się w przedziale między 0,7 a 6,3 kg. Zmniejszenie masy w zimie zdarza się u około 50% zwierząt, co ma związek ze zmianami w metabolizmie tłuszczów.
Dymorfizm płciowy u skunksów jest wyraźnie zaznaczony. Dotyczy przede wszystkim rozmiarów i wagi. Samce są większe i cięższe od samic.
Skunksy mają krótkie uszy i charakterystyczne, czarne, bystre oczy. Ich stopy zakończone są grubymi pazurami, których używają do kopania w ziemi.
Sierść
Skunksa najłatwiej jest rozpoznać po jego charakterystycznej sierści: futro jest czarno-białe, z charakterystycznymi pasami na grzbiecie i ogonie. Co ciekawe, kształt pasów jest u każdego osobnika inny i nierzadko służy rozpoznawaniu poszczególnych zwierząt.
Mechanizm obronny skunksów
Oprócz czarno-białego futerka najbardziej charakterystyczne dla skunksów jest wydzielanie przez ich gruczoły okołoodbytowe silnego, trudnego do zniesienia zapachu.
Gruczoły u skunksowatych produkują wyjątkowo śmierdzącą substancję, która wyczuwalna jest z odległości kilku kilometrów. Jej zapach jest niezwykle trudny do usunięcia, a ponadto związek ten jest żrący – zdarzają się przypadki, kiedy substancja wycelowana w oczy wroga oślepiała go na kilka dni.
Skunks jednak używa tego mechanizmu tylko wtedy, gdy poczuje się zagrożony. Wcześniej ostrzega przeciwnika – unosi ogon i zaczyna się cofać. Jeśli to nie zadziała, skunks wypuszcza wydzielinę w formie strumienia, zazwyczaj celując w pysk drugiego zwierzęcia.
U skunksów hodowlanych gruczoły odpowiedzialne za wydzielanie substancji są usuwane. Potencjalny opiekun nie musi się zatem bać, że zostanie zaatakowany w ten wyjątkowo nieprzyjemny sposób.
Rozmnażanie
Skunksy osiągają dojrzałość płciową po ukończeniu 10 miesięcy. Okres rozmnażania się zwierząt w naturze przypada na wiosnę. Po tym czasie samice stają się agresywne wobec samców i nie utrzymują z nimi kontaktu. Ciąża trwa około 59–77 dni, a w jej wyniku rodzi się od 2 do nawet 10 małych skunksów. Młode ważą poniżej 40 gramów, są ślepe i, chociaż już pokryte futerkiem, całkowicie zależne od matki. Samica karmi młode mlekiem przez około 7 tygodni. Po tym czasie zaczyna je uczyć zdobywać stały pokarm. Po ukończeniu 6. miesiąca samce opuszczają matkę, natomiast samice pozostają z nią nawet przez rok.
Zdrowie i długość życia skunksa
Wśród młodych skunksów występuje dość wysoka śmiertelność, szczególnie w pierwszym roku życia. Te, które przeżyły, dożywają w naturze około 6–7 lat, a w niewoli mogą żyć nawet 10 lat.
Najczęstszą przyczyną przedwczesnej śmierci skunksów są potrącenia przez samochody oraz polowania. Wiele ze zwierząt ginie także na skutek zetknięcia z drapieżnikami – chociaż większość stworzeń unika polowania na skunksy ze względu na ich mechanizm obronny, zdarzają się i takie, które regularnie je zjadają. Zaliczają się do nich niektóre gatunki ptaków drapieżnych, jak myszołowy czy puchacze.
Wiele skunksów ginie też przez pasożyty i choroby, jak na przykład wścieklizna.
Czym się żywi skunks?
Skunks należy do zwierząt wszystkożernych. W naturze jego dieta zależy od pory roku i składa się w około 90% z białka zwierzęcego i w 10% z roślin sezonowych. Wiosną i latem żywią się głównie owadami (świerszcze, chrząszcze, koniki polne, pszczoły) i ich larwami. Zdarza im się jeść także skorupiaki, jajka i pisklęta, ryby, gady i płazy. W przypadku, kiedy zamieszkują obszar zurbanizowany, nie pogardzą resztkami pozostawionymi przez ludzi. Jesienią i zimą mogą polować na małe ssaki, np. nornice.
W przypadku skunksów hodowlanych połowę podawanego pokarmu powinny stanowić posiłki pochodzenia zwierzęcego. Mogą to być dobrej jakości karmy dla psów (mokre i suche), gotowane mięso, sparzone surowe jajka, biały ser oraz larwy i owady (np. świerszcze). Druga połowa to warzywa i owoce. Zwierzę można dokarmiać także gotowanym ryżem i makaronem.
Warto pamiętać, że skunksy należą do niezwykle żarłocznych stworzeń. Wskazane jest zatem ścisłe kontrolowanie spożywanych przez nie posiłków. Nie wolno dopuścić do nadwagi skunksów, ponieważ skutkuje ona wieloma problemami zdrowotnymi.
Skunks w domu – charakter
Skunksy przejawiają największą aktywność o świcie oraz o zmierzchu. W naturze spędzają dni w wykopanych przez siebie norach. Zwierzęta te prowadzą przeważnie samotniczy tryb życia, chociaż zdarza się, szczególnie w zimnym klimacie, że niewielka grupa samic spędza czas w jednej norze i ogrzewa się wzajemnie. Zazwyczaj jednak skunksy nie potrzebują towarzystwa, odpoczywają i polują w pojedynkę.
Należy się spodziewać, że skunksy w hodowli większą część dnia będą po prostu przesypiać. Z tego powodu należy zapewnić im duże, wygodne legowisko, w którym będą mogły się zakopać i odpocząć. Ponadto dobrym pomysłem jest zakup piłeczek i zabawek, które nie tylko zapewnią zwierzakowi niezbędną dawkę rozrywki, ale także pomogą mu rozładować nagromadzoną energię.
Skunksy są bardzo czystymi zwierzętami, więc nie będzie problemu z przyuczeniem ich załatwiania potrzeb fizjologicznych w wyznaczonym miejscu. Są jednak także bardzo energiczne i ciekawskie. Niewykluczone, że skunks pozostawiony bez nadzoru dostanie się do różnych zakamarków w mieszkaniu, co może skutkować sporym bałaganem. Oprócz nauki zasad panujących w domu, należy zapewnić mu dużą, zamykaną wolierę, w której będzie mógł przebywać podczas nieobecności opiekuna.
Skunksy należą do raczej łagodnych stworzeń. Większość zwierząt ignorują, chociaż możliwa jest przyjaźń międzygatunkowa, na przykład z kotem lub psem. Jednocześnie należy pamiętać, że skunksy, nawet te pochodzące z hodowli, są dość płochliwe i wrażliwe na hałas. Z tego powodu nie poleca się hodowania skunksa w domu z małymi dziećmi, które nie umieją się obchodzić z delikatnym i wrażliwym zwierzakiem.
Skunks – opieka nad zwierzęciem
Klatka dla skunksa
Skunksy nie należą do zwierząt, które dobrze czują się zamknięte na małej przestrzeni. Woliera powinna być miejscem przetrzymywania zwierzaka wyłącznie przez krótki czas. Na co dzień skunks musi mieć możliwość swobodnego poruszania się po domu. Kontakt z ludźmi i domowymi zwierzętami jest dla niego bardzo ważny, a nie będzie możliwy za kratami woliery.
Spacery ze skunksem
Wychodzenie ze skunksem na spacery jest możliwe pod pewnymi warunkami. Zwierzątko powinno być wyposażone w dobrze dopasowane szelki oraz mocną smycz. Podczas spacerów skunksa nie wolno spuszczać ze smyczy, ponieważ może uciec. Warto mieć także transporter, w którym nasz pupil będzie mógł się schować. Sprawdzi się on też podczas podróży do weterynarza.
Pielęgnacja skunksa
Aby skunks zachował lśniące i zdrowe futerko, należy go regularnie czesać i kąpać (polecane są łagodne szampony dla psów). Ważne jest także systematyczne przycinanie pazurków – zbyt długie będą przeszkadzały zwierzęciu.
Opieka weterynaryjna
Decyzję o przygarnięciu pod swój dach skunksa należy bardzo dokładnie przemyśleć. Do podstawowych wyznaczników tego, czy będzie to dobra decyzja, należy możliwość znalezienia w okolicach kompetentnego weterynarza. Zwierzaka należy regularnie szczepić i odrobaczać. Ponadto w przypadku wystąpienia poważniejszych schorzeń, dobrze jest być w kontakcie z zaufanym specjalistą, który ma doświadczenie w leczeniu skunksów i będzie umiał pomóc pupilowi.
Hodowla skunksów
Hodowla skunksów w Polsce jest legalna i nie potrzeba żadnych specjalnych zaświadczeń, aby przygarnąć tego sympatycznego zwierzaka pod swój dach.
Brak regulacji oznacza jednak, że krajowe hodowle mogą znacząco się różnić pod względem panujących w nich warunków. Miejsc, w których można kupić skunksy nie ma w Polsce zbyt wiele, zatem tym bardziej warto przyjrzeć się dokładnie każdemu z nich. Pozwoli to na kupno zwierzaka zdrowego i odpowiednio zsocjalizowanego.
Skunks – cena
Cena skunksa hodowlanego różni się w zależności od hodowli. Koszt zakupu zwierzęcia waha się między 600 a nawet 2000 zł.
Skunks to nietypowy wybór domowego pupila, jednak coraz częściej widziany jest w otoczeniu ludzi. Jeśli szukasz oryginalnego przyjaciela i domownika, znajdź renomowana hodowlę i sprawdź, czy będziesz w stanie odpowiednio zaopiekować się skunksem.
Subskrybuj
