Lama andyjska – czym charakteryzuje się to zwierzę?

Lama (Lama glama) jest ssakiem domowym z rodziny wielbłądowatych. Jest towarzyskim, stadnym zwierzęciem. Pochodzi z Ameryki Południowej, ale można spotkać ją w hodowlach w Peru i Boliwii. Udomowiono ją ok. 1000 lat temu. Dziś wykorzystuje się ją jako zwierzę juczne. Dodatkowo lamy dostarczają tłuszczu, mięsa oraz skór. Te ostatnie są cenione w świecie mody. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej!

Lama andyjska – podstawowe informacje

Lama – systematyka

Do wielbłądowatych zalicza się dwa rodzaje:

• wikunię – gdzie dzikim gatunkiem jest wikunia andyjska, a udomowionym – alpaka;
• lamy – w przypadku których dzikim gatunkiem jest gwanako indyjskie, a udomowionym – opisywana lama andyjska.

Lama należy do nadrzędu kopytnych (ungulata). Jest to grupa ssaków charakteryzująca się tym, że ich kończyny zakończone są kopytami, które pozwalają im poruszać się po trudnych terenach, np. skalistych łańcuchach górskich. Do tej samej grupy należą m.in. konie, muflony i antylopy.

Rasy lamy

Jako zwierzę udomowione lama występuje w kilku różnych rasach. Oto niektóre z nich:

• ccara sullo – rasa spotykana w surowym klimacie, z krótką, szorstką wełną;
• miniaturowa – rasa często hodowana w celach rozrywkowych, waży ok. 90 kg i ma mniej niż 1 metr w kłębie;
• harness – rasa, którym głównym zastosowaniem jest chów użytkowy; ma silne mięśnie i krótkie pęciny.

Opis wyglądu lamy

Lama ma długą szyję i małą głowę ze stojącymi uszami. Gruba sierść chroni ją przed chłodem panującym na dużych wysokościach. Gdyby nie ona, trudno byłoby jej egzystować, utrzymując normalną temperaturę ciała. Jest to jedna z cech charakterystycznych gatunku.

Lama ma posturę podobną do owcy, jednak odróżnia się od niej długą szyją. Kolor jej sierści waha się od białego do ciemnobrązowego. Wełna jest bardzo delikatna w dotyku. Ssaki te mają także spiczaste pyski i ciemne nosy.

Tryb życia i występowanie

Lama to ssak występujący naturalnie w Andach Południowoamerykańskich. Najwięcej osobników tego gatunku mieszka obecnie w Peru, Boliwii i Ekwadorze. Gatunek ten jest obecny także w Chile i Argentynie.

Obecność lam była odnotowana już 2000 lat temu przez Azteków oraz Inków. W tamtym czasie były one istotnym elementem religijnych ceremonii. Używano ich także do transportowania różnych rzeczy, a ich skóra była uważana za lekarstwo na alergie.

Lama odbywa dalekie wędrówki w poszukiwaniu pastwisk. Hodowlane lamy mogą być bardziej przywiązane do swoich właścicieli niż inne gatunki z grupy kopytnych, co sprawia, że czasami można je spotkać, chodzące po ulicach miast.

Grupa osobnicza i rozmnażanie lamy

Zwierzęta te żyją w grupach, które składają się dominującego samca oraz kilku samic i młodych. Samiec broni terenu, który uznaje za swój własny. Toczy walki z innymi osobnikami o dominację w stadzie. Podczas walk uderza rywala szyją, pluje, gryzie i kopie.

Ciąża i rozród

Gody tych zwierząt przypadają na okres od sierpnia do września. Samica jest dojrzała płciowo między pierwszym a drugim rokiem życia, natomiast samiec dopiero po trzech latach. Samce toczą walki o samice, używając do tego celu kła z siekaczem, znajdujących się w górnej szczęce. 

Lamy mają owulację indukowaną, czyli wywoływaną przez kopulację. Ciąża trwa od 348 do 368 dni. Samica zazwyczaj rodzi jedno młode o masie ok. 10 kg. Młoda lama zaraz po porodzie potrafi biegać. Matka przez ok. 4 miesiące zajmuje się potomstwem.

Czym się żywi lama?

Jej ulubiony przysmak to paproć i trawa. W przypadku braku ulubionego pożywienia lamy mogą jeść:

• owoce;
• warzywa;
• rośliny okopowe;
• porosty;
• mech.

W warunkach domowych do ich podstawowych pokarmów należy pasza. Hodowcy zaobserwowali, że lama chętnie spożywa kapustę, marchew i chleb. Udomowione lamy potrzebują również stałego dostępu do świeżej wody.

Lama – status ochrony

Lama nie jest zagrożona wymarciem. Gatunek ten ma status least concern (najmniejszej troski) w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.

Warto jednak zauważyć, że w ostatnich latach populacje lam zmniejszyły się z różnych powodów, zarówno naturalnych, jak i spowodowanych przez działalność człowieka. Dostrzegając ryzyko dalszego spadku populacji, rządy w całej Ameryce Południowej zwiększyły status ochrony lamy, aby zapobiec dalszej utracie tego cennego gatunku.

Wysiłki na rzecz ochrony są obecnie silnie egzekwowane, z zachowaniem siedlisk i surowych przepisów dotyczących polowań w celu ochrony lam w ramach polityki środowiskowej każdego kraju. Co więcej, lamy są obecnie chronione poprzez inicjatywy badań naukowych i testy DNA, które pozwalają na regulację stad lam bez drastycznego uszczuplania ich liczby.

Lama andyjska – zdjęcia

Ciekawostki o lamie

• Lama bardzo nie lubi przeciążenia. Jeśli ładunek jest zbyt duży i ciężki, zwierzę po prostu zatrzyma się i usiądzie. Jeśli w takiej sytuacji będziesz stosował środki przymusu lub będziesz agresywny, obrażona lama splunie w twoją stronę. Warto dodać, że nie jest to ślina, tylko śmierdząca wydzielina z żołądka. Zwierzę próbuje nią trafić w oczy przeciwników. Osoby, które zbliżają się do lamy w ZOO, powinny pamiętać o tym i uważać, by jej nie drażnić!
• Lamy mają świetny węch, wzrok i słuch, dzięki którym wykrywają obecność i zbliżanie się wrogów z dużej odległości, np. lwów górskich i kojotów.
• Sierść lamy jest bardzo delikatna w dotyku, dlatego często wykorzystuje się ją w świecie mody.
• Dawniej lamy były używane przez Indian do transportu bagażu. Inkowie również wykorzystywali te zwierzęta. Były one dla nich cennym źródłem wełny, skór i mięsa. W rezultacie w Ameryce Południowej pojawiały się hodowle lam.
• W niektórych miejscach lamy można spotkać podczas ceremonii religijnych lub teatralnych parad.
• Obecnie jest ona jednym z najpopularniejszych zwierząt hodowlanych na całym świecie.
• Wiele osób myli lamy i alpaki. Największą różnicą między nimi jest ich wielkość. Alpaka zazwyczaj osiąga w kłębie 80 cm wysokości, natomiast lama jest znacznie wyższa i może mierzyć nawet do 119 cm.

Lama jest zwierzęciem roślinożernym. Doskonała zdolność przystosowania się tych stworzeń do warunków klimatu wysokogórskiego i umiejętność życia bez wody przez długi czas to jedne z ich charakterystycznych cech. Potrafią także pokonywać długie dystanse po stromych i skalistych ścieżkach górskich. Są to zwierzęta stadne. Mimo swojej postury potrafią osiągać prędkość 55 km/h.