Konie oldenburskie, nazywane też oldenburg i oldenburger, to gorącokrwista niemiecka rasa koni. Wyhodowane zostały w XVII wieku, przede wszystkim dzięki wysiłkom księcia Antona Günthera von Oldenburg. Niestety unowocześnienie rolnictwa, wzrost i popularyzacja kolei i transportu samochodowego spowodowały raptowny spadek zapotrzebowania na konie zaprzęgowe. Aktualnie to nowoczesny koń sportowy z właściwościami wskazującymi na uszlachetnienie lżejszymi rasami. Szczególnie dobrze sprawdza się w skokach przez przeszkody.
Konie oldenburskie – historia rasy
Rasa oldenburska powstała w XVII wieku na terytorium Oldenburg oraz Fryzji Wschodniej i opierała się na starszych fryzyjskich zwierzętach pochodzących z rejonu pomiędzy Wezerą a granicą Holandii. Zapoczątkowanie rasy przypisuje się księciu Antonowi Güntherowi von Oldenburgowi. Importował on konie neapolitańskie i hiszpańskie, mające krew berberską, i uznawane wówczas za najcenniejsze i najznakomitsze w Europie.
W tamtym czasie była to rasa koni zaprzęgowych, które znalazły również zastosowanie w rolnictwie. Wiele stuleci zajęło hodowcom koni oldenburskich dostosowanie rasy do rynku i selekcja zwierząt z najlepszymi predyspozycjami. Prowadzili oni restrykcyjną strategię hodowlaną, aby zagwarantować jednorodny typ konia. W XVII wieku oldenburger charakteryzował się wysokim chodem koni powozowych. Ramiona miał odpowiednio strome, aby leżało na nich chomąto. Zajęło mu kilka kolejnych stuleci przeistoczenie się w eleganckiego konia do jazdy i powożenia.
Konie oldenburskie – budowa
Osobniki tej rasy są wyposażone w głowę o prostym profilu, ewentualnie delikatnie garbonosym, osadzoną na stabilnej i uformowanej szyi, co uszlachetnia ich wyraz. Łopatki są długie i skośne. Kłąb mocny o średniej długości, zdarza się, że grzbiet jest trochę miękki. Zad u tych koni jest lekko ścięty i muskularny. Kłoda głęboka i szeroka. Kończyny suche i silne. Dzięki takiej budowie konie tej rasy mają odpowiednią mechanikę ruchu we wszystkich chodach. Początkowo były nieco wyższe, w dzisiejszych czasach dochodzą do wysokości od 165 do 175 cm w kłębie.
Konie oldenburskie – umaszczenie
Umaszczenie oldenburgów zazwyczaj jest skarogniade, kare lub gniade, rzadziej występuje kasztanowate lub siwe. Białe odmiany na głowie bądź na kończynach są jak najbardziej do przyjęcia.
Konie oldenburskie – charakter
To zwierzęta chętne do rywalizacji i wyczynów, mimo to cechuje je spokojny i łagodny temperament. Przyjazne usposobienie znacznie ułatwia współpracę z koniem, który jest na nią otwarty i przejawia wyjątkowe zdolności w przyswajaniu wiedzy. Dobrany w parę z ambitnym jeźdźcem z dużą chęcią daje się ujeździć i wykonuje wszystkie zlecone zadania. Eksperci są oczarowani jego energicznym oraz bardzo efektownym krokiem w kłusie.
Konie oldenburskie – użytkowanie
Jeżeli oldenburczyk nie jest spłodzony przez konia pełnej krwi angielskiej, to najprawdopodobniej będzie zbyt wolny na udział w wyścigach. W 2006 roku Oldenburg Verband zajął jednak 11 miejsce w rankingu ksiąg stadnych Światowej Federacji Hodowli Koni Sportowych (WBFSH) z największą przewagą w międzynarodowej WKKW. Oldenburgery odniosły niebywałe sukcesy w dyscyplinie skoków przez przeszkody oraz ujeżdżaniu.
Poza sportami jeździeckimi wierzchowce te fantastycznie sprawdzają się jako konie do jazdy rekreacyjnej, bo mają niezwykle wygodne chody, w związku z tym jazda na nich to prawdziwa przyjemność. Ponadto ze względu na swoje łagodne usposobienie i charakter często są wykorzystywane do nauki jazdy konnej osób w różnym wieku.
Konie oldenburskie – hodowla
Współczesnego oldenburgera najłatwiej rozpoznać po literze „O” oraz koronie na lewym biodrze. Zwierzęta z programu „Oldenburg International” mają podobne oznaczenie, z literą „S” w koronowanym i niepełnym „O”. Pod marką Oldenburg zawsze znajdują się cyfry oznaczające konia. Oficjalna marka może być umieszczona wyłącznie na koniach oldenburskich, które nie ukończyły drugiego roku życia. Inną metodą stosowaną w hodowli jest wszczepienie mikrochipa w grzebień szyi konia.
Konie oldenburskie – ciekawostki
- Rasę zapoczątkowały w 1572 roku Kranich – ogier półkrwi, który pochodził z najlepszej linii hiszpańskiej, oraz klacze fryzyjskie.
- Ogier Donnerhall był jednym z najwybitniejszych oldenburskich koni ujeżdżeniowych, świadczą o tym wygrane w ponad 300 konkursach. Tym samym zyskał miano ogiera tysiąclecia. W centrum Oldenburga stoi brązowy posąg na jego cześć i przypomina o jego spektakularnych sukcesach.
- Międzynarodowy Związek Hodowców Koni Oldenburskich stawia obecnie nacisk na wyhodowanie utalentowanych koni skokowych.
Konie oldenburskie to niemiecka rasa gorącokrwista. To zwierzęta najcięższe w swojej grupie. Od lat to znany, bardzo lubiany i ceniony koń wśród hodowców w całej Europie i poza nią. Szczególnie przyciągają uwagę swoją elegancją, siłą i łagodnym usposobieniem. Na przestrzeni stuleci służyły do różnych celów, były używane jako konie zaprzęgowe, aktualnie to rasa przede wszystkim sportowa.
Fot. Ilustracyjne: Martin Bahmann via Wikimedia, CC BY-SA 3.0
Subskrybuj
