Podstawowe informacje

Rozmiarwysokość w kłębie: psy od 36 do 41 cm, suki są mniejsze;
masa ciała: od 8 do 14 kg
Szatasierść: dwuwarstwowa; obfity, delikatny, długi, prosty lub falisty włos okrywowy; delikatny, wełnisty podszerstek;
maść: biała, kremowa, złocista, szara, dymna, czarna – wszystkie jednolite; łaciata; trójkolorowa
Długość życia12–15 lat
Charakterłagodny, żywy, lojalny, inteligentny, odważny, chętny do zabawy, przyjacielski, czujny, nieufny wobec obcych

Terier tybetański – wygląd

Terier tybetański przyciąga wzrok przede wszystkim bogatą okrywą włosową oraz opadającą mu na oczy grzywką. Są to raczej średnie psy o kwadratowej budowie ciała. Wysokość w kłębie wynosi od 36 do 41 centymetrów, przy czym suczki są nieco mniejsze od samców. Waga waha się od dziesięciu do dwunastu kilogramów.

terier tybetański w lesie stoi bokiem

Sierść jest gęsta, dwuwarstwowa z wełnistym podszerstkiem. Włos właściwy nie powinien być przesadnie delikatny. Jest długi i prosty lub falisty – sierść nie powinna układać się w loki. Psy te występują w bardzo różnej maści. Dopuszczalna jest:

  • szara
  • czarna
  • kremowa
  • łaciata 
  • złocista.

Dyskwalifikowane są jedynie pieski w kolorze czekoladowym lub wątrobianym. Całe ciało teriera tybetańskiego jest dobrze umięśnione, a łapy okrągłe i stosunkowo duże. 

Tybetański terier – charakter

Piesek tybetański może nie jest dużych rozmiarów, ale jego gabaryty nie powinny cię zwieść. Psy tej rasy charakteryzują się bardzo mocnym charakterem i dominującym usposobieniem. Właśnie dlatego, wbrew pozorom, nie zawsze będą odpowiednim wyborem dla niedoświadczonego opiekuna. Chociaż darzą swoją rodzinę niemal bezgranicznym uczuciem, nieodpowiednio wyszkolone mogą sprawiać poważne problemy. 

terier tybetański siedzi na białym tle

Teriery tybetańskie są inteligentne i uczą się stosunkowo szybko, jednak żeby wykonywać określone czynności, muszą widzieć w nich sens. Właśnie dlatego podczas szkolenia potrzebna jest bardzo duża dawka pozytywnych wzmocnień. Psy tej rasy są niezwykle energiczne, a także stosunkowo szczekliwe. Lubią być w centrum uwagi a przy tym są bardzo bystre. Bez odpowiedniego szkolenia i wypracowania posłuszeństwa szybko zaczną wykorzystywać te cechy dla własnych korzyści. 

Pomimo swoich rozmiarów nie są to pieski kanapowe. Mają olbrzymie zapotrzebowanie na ruch, uwielbiają aktywną zabawę i sztuczki i pracę z opiekunem. 

Piesek tybetański – zdrowie

Terier tybetański jest jedną z najzdrowszych ras. Psy te są bardzo odporne i nie cierpią na dużą liczbę chorób przenoszonych genetycznie. Niekiedy tylko pojawia się u nich waskularyzacja siatkówki. Ze względu na swoje pochodzenie teriery tybetańskie są bardzo odporne na zmiany temperatur. Szczególne dobrze znoszą mrozy, jednak upały także nie stanowią dla nich szczególnego zagrożenia. 

Bardzo istotne jest jednak dbanie o prawidłową dietę tych psów. Tybetański terier jest psem niedużych rozmiarów, dlatego często występuje w charakterze towarzysza osób starszych. Jego aktywność ogranicza się wówczas do zeskakiwania z kanapy na dywan. Dodatkowo psy te bywają przekarmiane, stąd skłonność do otyłości. Nie wynika ona jednak z cech osobniczych rasy, a z wyborów opiekuna. Warto pamiętać, że nawet najzdrowszy genetycznie pies przy dużej otyłości może zapadać na szereg chorób. 

terier tybetański w parku

Generalnie są to psy długowieczne. Średnia długość życia wynosi u nich 13 lat, przy czym istnieją przypadki terierów tybetańskich, które w relatywnie dobrym zdrowiu doczekały trzeciej dekady życia. 

Tybetański terier – pielęgnacja

Ze względu na gęstą okrywę włosową terier tybetański potrzebuje dosyć intensywnej pielęgnacji. Włos wymaga regularnego przeczesywania, ponieważ w innym wypadku ma tendencję do kołtunienia się. Nie możesz także zapominać o kąpielach. Oprócz delikatnego szamponu niezbędna będzie odżywka do pielęgnacji sierści. 

Wielu opiekunów rezygnuje z samodzielnie wykonywanych zabiegów i zamiast tego planuje regularne wizyty u groomera. Nie jest to oczywiście obowiązek, jednak warto uwzględnić tego typu usługi w planowanym budżecie. 

Piesek tybetański – hodowla rasy psa

W Związku Kynologicznym w Polsce zarejestrowanych jest wiele hodowli pieska tybetańskiego. Nie powinieneś więc mieć problemu ze znalezieniem szczeniaka dla siebie. Kryterium powinno być przede wszystkim wystawienie pieskom rodowodu FCI. Ta Międzynarodowa Federacja Kynologiczna umożliwia światowy przepływ rodowodów.

terier tybetański siedzi na trawie

Tak jak wszystkie psy rasowe, teriery tybetańskie bywają ofiarami pseudohodowców. Chociaż nie jest to rasa na tyle popularna, aby było ich na pęczki, każde ogłoszenie warto dokładnie sprawdzać. Twoją uwagę powinny zwrócić zbyt niskie ceny oraz brak informacji o związku, do którego przynależy hodowla lub informacja. Pamiętaj, że w Polsce tylko ZKwP jest organizacją działającą pod auspicjami FCI. Inne związki to zazwyczaj podejrzane organizacje, których celem jest obchodzenie przepisów ustawy o ochronie zwierząt. 

Terier tybetański – cena 

Piesek tybetański z rodowodem FCI to w obecnych czasach wydatek od trzech do pięciu tysięcy złotych. Cena jest wypadkową wielu czynników – decyduje doświadczenie hodowcy, przodkowie szczeniaków, ich zgodność ze wzorcem oraz wiek. 

W dobrze prowadzonych hodowlach psy są nie tylko szczepione i odrobaczane. Przechodzą profesjonalny przegląd miotu, wszystkie potrzebne badania (w tym genetyczne), są odpowiednio żywione i socjalizowane. W cenie zawarte są wszystkie te czynniki, dlatego utarte przekonanie o opłatach za papierek można włożyć między bajki. Rodowód świadczy przede wszystkim o pochodzeniu psa, jego zdrowiu i zgodności ze wzorcem rasy. Twierdzenie, że jest to zbędny dokument potrzebny wyłącznie na wystawach to stare zagranie pseudohodowców. Nie daj się na nie nabrać. 

terier tybetański stoi w lesie

Terier tybetański – historia rasy

Legenda głosi, że teriery tybetańskie są połączeniem psa, kota i człowieka. W dawnych czasach wierzono, że wcielają się w nie duchy mnichów, dlatego psy te uznawano za święte. Błędne określenie ich jako terierów zawdzięczamy Brytyjczykom. 

Istnienie rasy to zasługa dr Agnes Greig, która podczas pobytu w Indiach rozpoczęła rozmnażania otrzymanych w darze od miejscowych piesków. Kiedy wróciła do Anglii zarejestrowała nową rasę w brytyjskim kennel clubie. Chociaż był to przełom lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku przez FCI rasa została oficjalnie uznana dopiero w 1957 roku. 

Terier tybetański – dla kogo?

Terier tybetański to niewątpliwie bardzo urodziwy piesek, który zachwyca bystrym charakterem i zawsze dobrym humorem. Warto jednak pamiętać, że jest to pies bardzo wymagający, który potrzebuje doświadczonego przewodnika. Ze względu na swoje gabaryty nawet bez odpowiedniego przeszkolenia nie będzie stanowił dużego zagrożenia. Mimo wszystko jest bardzo uparty i ma skłonności do dominacji. Wymaga od przewodnika dużej konsekwencji i cierpliwości. 

Odpowiedni właściciel dla pieska tybetańskiego to osoba świadoma, która zna specyfikę rasy i rozumie, że potrzebuje ona nieustannej stymulacji – psychicznej i fizycznej. Pozostawione same sobie i na siłę przekarmiane psy te popadają w apatię, stają się otyłe a przez to cierpią na różne choroby i żyją krócej.

Pies tej rasy dobrze odnajdzie się w bloku, ponieważ jego zapotrzebowanie na aktywność może zostać zaspokojone podczas dłuższego spaceru po parku. Będzie dobrym towarzyszem dla osoby starszej, jednak wyłącznie takiej, która rozumie konieczność szkolenia i nauki posłuszeństwa. Ze względu na ich charakter kontakt z dziećmi powinien odbywać się wyłącznie pod nadzorem dorosłego. 

Piesek tybetański – ciekawostki 

  • W Tybecie nazywane były lwimi psami.
  • Patronat nad rasą sprawuje Wielka Brytania.
  • Pierwsza znana suczka tej rasy nosiła imię Lily.

Nie da się ukryć, że teriery tybetańskie to przeurocze pieski, które wydają się doskonałymi towarzyszami dla średnioaktywnych świadomych opiekunów. Wymagają dość intensywnej pielęgnacji i konsekwentnego szkolenia. Odwdzięczają się jednak ogromną miłością i poświęceniem dla swojej rodziny. 

Bibliografia

Wzorzec FCI nr 209 /16.02.2011, https://www.zkwp.pl/wzorce/209.pdf, wersja polska: luty 2011, data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010.

Archiwum: kwiecień 2023
Photo of author

Magdalena Dzik

Z wykształcenia dziennikarka i kulturoznawczyni. Pasjonuje się behawioryzmem zwierzęcym (szczególnie kotów i gryzoni) oraz zoodietetyką. Pasję tę bezustannie rozwija, pracując ze zwierzętami jako wolontariuszka i oferując im dom tymczasowy. Prywatnie opiekunka sześciu świnek morskich oraz pięciu kotów: Chilliego, Fedry, Fasoli, Atlasa i Heliosa.