Szkocki zwisłouchy

kot szkocki zwisłouchy

Popularność kotów szkockich zwisłouchych wzrasta razem z popularnością mediów społecznościowych. Dzięki swojej wyjątkowo uroczej aparycji związanej z oklapniętymi uszami zwierzęta te świetnie wyglądają na zdjęciach, rozczulają i przyciągają coraz to nowych obserwatorów. Niestety, ich wyjątkowa uroda nie idzie w parze z dobrym zdrowiem, dlatego jeśli decydujesz się na kupno tego kota, powinna być to bardzo dobrze przemyślana decyzja. Kot zwisłouchy bardzo przywiązuje się do opiekuna i ma przyjacielski sposób bycia.

Kot szkocki zwisłouchy – podstawowe informacje

? Rozmiarwysokość w kłębie: do 35 cm
waga: kotki do 5 kg, kocury do 6 kg
Szatafutro: krótkie, gęste, puszyste, odstające od skóry
maść: wszystkie typy prócz znaczeń point, kolorów liliowego, czekoladowego
? Charakterłagodny, cichy, towarzyski, nieśmiały do obcych
❤️ Długość życia9-12 lat

Scottish fold – opis rasy

Scottish fold – opis rasy

Nazwa rasy tych kotów domowych pochodzi od ich szkockiego pochodzenia oraz charakterystycznych uszek. Koty tej rasy to zwierzęta o średnich gabarytach. Osiąga około 30 centymetrów wysokości. Samce ważą zazwyczaj nie więcej niż 6 kg, kotki natomiast dorastają najwyżej do 5 kg. Sylwetka jest dosyć dobrze umięśniona, a ciało i głowa zaokrąglone.

Według wzorca rasy koty tej rasy dożywają od 15 do 18 lat.

Kończyny tego kota są nieco krótsze niż cała reszta ciała. Policzki są pełne a nos krótki i szeroki. Jego ogon ma średnią długość i jest gruby u nasady. Średniej długości futro, puszyste i gęste, nie powinno przylegać do ciała. Ta rasa występuje w bardzo różnych umaszczeniach. Poza charakterystycznymi uszami są bardzo podobne do kotów brytyjskich krótkowłosych. Najbardziej charakterystycznym elementem wyglądu są oczywiście uszy. Warto zaznaczyć, że koty szkockie zwisłouche rodzą się z prostymi uszami, które zaczynają opadać dopiero po kilku tygodniach. Uszy są małe, szeroko rozstawione i skierowane do środka głowy. Za opadające uszy odpowiedzialny jest gen dominujący.

Kot szkocki zwisłouchy – charakter

Kot zwisłouchy – charakter

Obok uroczego wyglądu charakter jest tym, co sprawia, że szkocki fold cieszy się tak ogromną popularnością. Koty te są niezwykle łagodne i przyjacielskie. Chętnie spędzają czas z człowiekiem i bardzo się do niego przywiązują. Właśnie dlatego przedstawiciel tej rasy to doskonały pupil dla rodziny – jest cierpliwy i stosunkowo dobrze (jak na kota) znosi zmiany. Dobra adaptacja do nowego miejsca zamieszkania sprawia, że kotek bardzo dobrze odnajduje się w nowym domu. 

Warto jednak zaznaczyć, że ten uroczy kot z załamanymi uszami nie będzie czuł się dobrze podczas długich godzin spędzonych w domu bez opiekuna. Koty te źle znoszą samotność, dlatego szkocki zwisłouchy nie nadaje się na jedynego kota w domu. Jeżeli nie możesz poświęcić mu bardzo dużej ilości uwagi, troski i czułości, będzie potrzebował towarzystwa przedstawiciela swojego gatunku. Przed wprowadzeniem kolejnego kota, należy jednak zastosować socjalizację z izolacją. Dobrze przeprowadzone łączenie powinno sprawić, że wzajemna akceptacja z czasem zamieni się w przyjaźń. Szkockie foldy są bowiem bardzo towarzyskie i sympatyczne. 

Są bardzo inteligentne, co może okazać się utrapieniem dla właścicieli. Nie tylko możemy nauczyć je aportować, czy wykonywać proste sztuczki, ale również one same notorycznie potrafią otwierać szafki w poszukiwaniu ulubionych smakołyków.

Szkocki zwisłouchy jest kotem zrównoważonym i przyjacielskim, który zazwyczaj bardzo dobrze dogaduje się z ludźmi i innymi zwierzętami, w tym z kotami innej rasy. Jego spokojny charakter nie oznacza jednak, że nie potrzebuje ruchu. Bardzo chętnie bawi się wędką i piłeczkami, dobrze radzi sobie także z zabawkami interaktywnymi. Łatwo zauważyć, że ze wszystkich domowników wybiera sobie jedną osobę, którą darzy największym uczuciem.

Chociaż z natury nie jest skłonny do szalonych eskapad,scottish fold jest drapieżnikiem z instynktem łowieckim, dlatego należy zapewnić mu wiele okazji do polowania i zabawy. Brak bodźców będzie powodował frustrację, która wyładowana zostanie na twoich kanapach i fotelach.

Szkocki fold – zdrowie

szkocki zwisłouchy zdrowie

Niestety, pomimo wysiłków wielu hodowców szkocki zwisłouchy nie jest rasą, którą można zaliczyć do naturalnie zdrowych. Koty te przenoszą wiele chorób dziedzicznych, które nie tylko skracają im życie, ale także znacząco utrudniają funkcjonowanie.

Największą zmorą tej rasy jest dziedziczna skłonność do deformacji stawów i kości oraz chrząstek – nie tylko w zaokrąglonych na końcu uszach, ale także w pozostałych częściach ciała. Odpowiada za nią ta sama mutacja, która kotom tej rasy dała nowej rasie wygląd uszu, który odróżnia ją od scottish straight. Prowadzi to do problemów z poruszaniem się. Stosunkowo często chorują także na kardiomiopatię przerostową.

Ze względu na problemy zdrowotne scottish fold uchodzi za rasę kontrowersyjną. Często podnoszą się głosy wnoszące o zaprzestanie rozmnażania foldów. Warto zaznaczyć, że dobry hodowca, który na bieżąco bada swoje zwierzęta i ma wiedzę o genetyce, znacząco minimalizuje ryzyko chorób. Opieka nad tą rasą wymaga jednak dużego rozsądku i odpowiedzialności zarówno od hodowcy, jak i opiekuna.

Scottish fold – pielęgnacja

szkocki zwisłouchy pielęgnacja

W przypadku szkockich zwisłouchych pielęgnacja nie jest szczególnie absorbująca ani dla zwierzaka, ani dla opiekuna. Częstotliwość czesania zależy od długości sierści. W przypadku kotów krótkowłosych wystarczy, czesanie raz w tygodniu w celu usunięcia martwej sierści. Szkockie długowłose należy czesać nieco częściej, ponieważ ich włos ma tendencję do powstawania kołtunów. 

Uszy tego kota wymagają regularnej kontroli. Jeżeli zauważysz, że zbiera się w nich nadmiar wydzieliny, dobrym pomysłem będzie delikatne usunięcie jej zwilżoną ściereczką. Także okrągłe, szeroko otwarte oczy kota należy przecierać, jeżeli w kącikach zbierają się tak zwane „śpiochy”. Używajmy do tego wacika z czystą wodą lub solą fizjologiczną. Należy unikać rumianku, który wbrew powszechnemu przekonaniu, nie łagodzi, ma natomiast działanie drażniące.

Nawet pomimo swojego bardzo uroczego wyglądu szkocki zwisłouchy z oklapniętymi uszami nadal pozostaje drapieżnikiem i tak jak wszystkie koty jest gatunkiem inwazyjnym. Właśnie dlatego najlepszym miejscem jego bytowania jest dom z dobrze zabezpieczonym balkonem i oknami.

Szkocki zwisłouchy – hodowla

szkocki zwisłouchy hodowla

Jak już wiesz, szkockie foldy ma tendencję do zapadania na poważne choroby. Właśnie dlatego wybór hodowli jest tak istotną kwestią. Bardziej niż na wyglądzie kociaka warto więc skupić się na zdrowiu jego przodków. Dobra hodowla powinna być zrzeszona w PZF, czyli Polskim Związku Felinologicznym. Jest to najstarszy w Polsce klub hodowców kotów działający pod auspicjami WCF (World Cat Federation). Inne organizacje, na które warto zwracać uwagę to CFA, czyli Federation Internationale Feline.

Twój kociak powinien otrzymać rodowód. Nie jest to świstek papieru potrzebny jedynie jest na wystawach, a zaświadczenie o pochodzeniu zwierzęcia, w tym także o jego zdrowiu. Dobry plan hodowlany minimalizuje ryzyko chorób genetycznych, dlatego przed zakupem śmiało zadawaj hodowcy pytania – o wyniki badań, zdrowie i charakter rodziców oraz dziadków twojego przyszłego kociaka.

Szkocki zwisłouchy – cena

szkocki zwisłouchy cena

Kot highland fold z dobrej hodowli działającej pod auspicjami WCF to wydatek od 2 500 do 3 500 złotych. Przed zakupem zawsze weryfikuj rodowód i pochodzenie kotka. Maluchy sprzedawane na portalach ogłoszeniowych za kilkaset złotych pochodzą najpewniej z pseudohodowli i są wynikiem niekontrolowanego rozrodu. W takich przypadkach choroby genetyczne są niestety bardzo prawdopodobne.

Stan zdrowia zwierzęcia o zwisających uszach sprawił, że rasa nie została zaakceptowana w Europie, jednak w Stanach Zjednoczonych zaczęto krzyżować ją z innymi kotami ras takich jak brytyjskie i amerykańskie krótkowłose. W ten sposób wyróżniamy teraz zarówno zwisło- jak i prostouche, a ta rasa dopuszczona jest do legalnej sprzedaży. Jedyną organizacją, która do tej pory nie uznała highland folda jest FIFe, czyli Federation Internationale Féline

Szkocki zwisłouchy – historia rasy kota

Szkocki fold to rasa stosunkowo nowa, wyhodowana przypadkowo na początku lat sześćdziesiątych XX wieku. Nazwa scottish fold jest połączeniem dwóch słów, które odnoszą się do kraju pochodzenia oraz charakterystycznych „złamanych” uszu.

Pierwszym znanym nam zwierzęciem tej charakterystycznej rasy była biała kotka imieniem Susie, znaleziona w gospodarstwie na początku lat 60 przez Williama Rossa. Zwróciła na siebie uwagę, ze względu na niespotykany sowi wygląd, a kiedy urodziła podobne do siebie kocięta, żona Rossa poprosiła o jedno z nich właśnie z tego miotu. Scottish foldy jako rasa zostały zarejestrowane w 1966 roku przez angielski związek hodowców.

Kot zwisłouchy szkocki – dla kogo?

Jeżeli zastanawiasz się, czy kot zwisłouchy jest dla ciebie, odpowiedz sobie na kilka istotnych pytań.

  • Czy jesteś w stanie poświęcić mu bardzo dużo czasu? Highland fold zdecydowanie nie jest zwierzęciem, które może samotnie spędzać dużo czasu. Wymaga on dużo pieszczot i uwagi. Wiąże się to również z naturalną chorowitością zwierzęcia – wizyty u weterynarza będą angażować nie tylko nasz portfel, ale i czas.
  • Czy jeżeli dużo pracujesz lub często nie ma cię w domu, możesz pozwolić sobie na drugiego kota do towarzystwa? Możliwość posiadania dwóch kotów albo psa i kota sprawia, że twój nowy pupil nie będzie szalał z tęsknoty za tobą.
  • Czy rozumiesz, że kot rasy szkocki zwisłouchy może poważnie zachorować i wymagać długiego i kosztownego leczenia?

Jeżeli na powyższe pytania odpowiedziałeś twierdząco, możesz zabrać się za szukanie hodowli. Highland fold jest przyjazny i spokojny, dlatego świetnie sprawdzi się w domu, w którym dorastają dzieci. To wierny towarzysz drzemek i doskonały kompan do zabawy.

Kot szkocki zwisłouchy – zdjęcia

Szkocki fold – ciekawostki

szkocki zwisłouchy ciekawostki
  • W Polsce występują od 1997 roku
  • Zwierzęta te żyją średnio 12-16 lat
  • Przedstawiciele tej rasy mają skłonność do nadwagi

Highland fold to rasa przyjazna i bardzo spokojna, która jednak nie stroni od dobrej zabawy. Chociaż jego aparycja wskazuje na co innego, nie jest ani pluszową zabawką, ani ładnym dodatkiem do mieszkania. To kot, który ma takie same potrzeby żywieniowe i pielęgnacyjne jak inne rasy. W kwestiach zdrowia wymaga od opiekuna dużej czujności i częstych wizyt kontrolnych, dlatego przez wielu hodowców uznawany jest za rasę przeznaczoną raczej dla doświadczonych opiekunów. To zwierzę domowe, które otoczone miłością i uwagą oraz odpowiednią opieką weterynaryjną będzie doskonałym kompanem przez kilkanaście długich lat.

Bibliografia: http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/shorthair/scottish-fold.html;

Likaon pstry, czyli dziki pies afrykański. Poznaj świat tego fascynującego drapieżnika

likaon

Likaon – co to za zwierzę? 

Likaon - co to za zwierzę

Likaon należy do reliktowej linii psowatych. Jest to zwierzę bardzo silne i skuteczne w zdobywaniu pożywienia. Wszystkie działania społeczne, jakie rozwinęły te dzikie psy, są bardzo dobrze zsynchronizowane i oparte na wspólnocie. Czułość zmysłów i bardzo precyzyjny plan polowania czynią z nich doskonałych łowców, którzy równo pomiędzy siebie rozdzielają każdy posiłek. Szacuje się, że obecnie na wolności pozostało jedynie około dwóch i pół tysiąca tych dzikich psów afrykańskich. 

Likaon pstry – jak wygląda?

Dzikie psy w Afryce – likaony pstre – są bardzo trudne do przeoczenia. To stosunkowo duże psowate. Ich wysokość w kłębie może wynosić nawet 79 centymetrów, a waga największych osobników dochodzi nawet do 32 kilogramów. Jest ona jednak uzależniona od dostępności pożywienia na danym obszarze bytowania. Ciało jest długie nawet na metr, a głowa duża i zwieńczona półokrągłymi uszami. Smukłe i długie kończyny pozwalają osiągać bardzo duże prędkości. Likaon jest w stanie rozpędzić się nawet do 60 km/h. 

Zwierzęta te wyróżnia bardzo krótka sierść w kolorze czarno–brunatnym. Ze względu na gorący i suchy klimat jest ona tak rzadka, że miejscami można przez nią dostrzec skórę. Na czole likaonów znajduje się charakterystyczna czarna pręga. Ich grzbiet natomiast upstrzony jest rozlicznymi plamami. Wzory są uniwersalne i nie ma na świecie dwóch osobników z identycznym rozmieszczeniem cętek. 

Likaon - jak wygląda

Likaon pstry na pierwszy rzut oka przypomina hienę. Wynika to z posiadania grzebienia potylicznego ulokowanego na silnie umięśnionym karku. Duże wrażenie robią zęby tego zwierzęcia, które są duże i przeznaczone do spożywania ofiar o różnej wielkości. Mocne kły i szerokie zęby trzonowe to idealny zestaw do kruszenia kości i ścięgien. Charakterystyczną cechą tych psowatych jest brak piątego palca w przednich kończynach. 

Psy afrykańskie – tryb życia

Likaon pod względem trybu życia bardzo przypomina wilka. Osobniki żyją w stadach, które potrafią liczyć nawet sześćdziesiąt sztuk. Obecnie nie znamy innych ssaków, które tworzyłyby tak duże gromady. Są to zwierzęta bardzo inteligentne, które stworzyły niezwykle rozwinięty system działań społecznych. Wszystkie czynności – od polowania po drzemki – odbywają się wspólnie. 

Więzi społeczne w stadach likaonów są tak rozwinięte, że nawet osobniki ranne, chore lub stare cały czas pozostają w obrębie gromady i są obejmowane opieką. Istnieje stała hierarchia spożywania posiłków. Co ciekawe, jako pierwsze jedzą zawsze młode. 

Podobnie jak w stadach wilków, także u likaonów możemy zaobserwować występowanie pary osobników alfa, które przewodzą stadem. Ciekawostką jest jednak to, że u tych zwierząt obowiązuje osobna hierarchia wśród samic i osobna wśród samców. 

Likaon - tryb życia

W porównaniu do bardziej swojskich dla nas wilków likaony pstre zajmują o wiele szersze terytoria. Podczas gdy wilki polują na terenie, który obejmuje zazwyczaj kilkadziesiąt kilometrów, Likaony mogą zdobywać pożywienie nawet na obszarze kilkuset kilometrów kwadratowych. Według niektórych badaczy są one najbardziej skutecznymi drapieżnikami wśród ssaków. 

Aktywny udział w polowaniu młode biorą dopiero od ukończenia czternastego miesiąca życia. Wcześniej jednak mogą towarzyszyć dorosłym osobnikom w zdobywaniu pożywienia. Na wędrówki wyruszają już trzymiesięczne maluchy. Wcześniej młodymi opiekuje się całe stado. Są one karmione częściowo przetrawionym zwróconym pokarmem. 

Dziki pies afrykański – polowanie i sposób odżywiania 

Likaon, jako drapieżnik, jest zwierzęciem obligatoryjnie mięsożernym. Podstawą jego diety są zwierzęta kopytne – najczęściej antylopy i gazele. W razie potrzeby nie pogardzi jednak także mniejszymi stworzeniami. Bywa, że likaony zjadają gryzonie, a nawet ptaki, a w skrajnych sytuacjach także owady. Osobniki te polują w stadach, a skuteczność ich działań szacowana jest nawet na osiemdziesiąt procent. 

Likaon - polowanie i sposób odżywania

Ogromna wydajność i szybkość sprawiają, że dogonienie ofiary nie stanowi dla watahy żadnego problemu. Likaony pstre bardzo szybko rozpędzają się nawet do pięćdziesięciu–sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Potrafią biec w tym tempie nawet przez pięć kilometrów, a pogoń może trwać nawet kilka godzin aż do momentu, kiedy ofiara będzie całkowicie wyczerpana. Taka wydajność czyni z nich niezwykle skutecznych zabójców. 

Dziki pies afrykański – obszar występowania

Dawniej likaony można było spotkać na bardzo szerokim obszarze. Zamieszkiwały całą Afrykę (łącznie z Saharą), a także tereny dawnej Babilonii. Obecnie występują one głównie na terenach suchych na południe od Sahary, w krajach takich jak Etiopia, Somalia czy Angola. Stada raczej omijają lasy i tereny krzaczaste, cenią sobie natomiast obszary półpustynne, trawiaste, czy górzyste.  

Zamiłowanie do otwartych przestrzeni wynika przede wszystkim z faktu, że na takich terenach łatwiej zlokalizować i dogonić ofiarę. Na swoich terenach likaony czuję się stosunkowo bezpieczne. Nie oznacza to jednak, że nie mają naturalnych wrogów oraz konkurencji do pożywienia. Na podobnych obszarach żyją także hieny i lwy, które mogą wchodzić z tymi zwierzętami w konflikty. 

Likaon pstry – zagrożenie wyginięciem

Szacuje się, że obecnie na całym świecie na wolności żyje jedynie od półtora do trzech tysięcy likaonów. Jest to bardzo niewielka liczba, tym bardziej że jeszcze stosunkowo niedawno populacja tych ssaków liczyła nawet pół miliona. Co się stało? Dlaczego liczba tych skutecznych drapieżników tak drastycznie zmalała?

Likaon - zagrożenie wyginięciem

W pewnym stopniu jest za to odpowiedzialna konkurencja w postaci lwów czy hien, które zamieszkują te same tereny. Likaony pod wieloma względami są od nich skuteczniejsze – szybsze i znacznie bardziej wydajne. Ta niewygodna konkurencja sprawia, że młode tego gatunku bardzo często zabijane są przez lwy. Niebagatelne znaczenie ma także kurczenie się naturalnych terenów bytowania tych zwierząt.  

Parki narodowe i rezerwaty to miejsca bezpieczne dla likaonów. Jednak ich tereny są zdecydowanie za małe, aby mogło funkcjonować na nich wiele zwierząt tego gatunku. Afrykańskie psy rozszerzają więc swoją obecność na inne tereny, gdzie duże zagrożenie dla nich stanowi człowiek. Nierzadko bywają zabijane przez pasterzy, którzy chronią swoich stad, giną także pod kołami samochodów. Dodatkowo gatunek dziesiątkowany jest przez wściekliznę. 

Likaon – ciekawostki

Likaon pstry pojawia się na wielu listach zwierząt najbardziej narażonych na wyginięcie. Gatunek ten bije wiele rekordów, fascynując etologów i zoologów. Co warto o nim wiedzieć?

  • Chociaż potrafią szczekać, porozumiewają się najczęściej za pomocą dźwięków, które przypominają ćwierkanie ptaków.
  • Dominująca w stadzie para łączy się ze sobą na całe życie.
  • W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych znajdują się pod statutem EN, który oznacza krytyczne narażenie na wyginięcie.
  • Przez wieki uznawany był za szkodnika i tępiony.

Likaon pstry jest jednym z największych psowatych zamieszkujących tereny Afryki. Tworzy ogromne stada z doskonale rozbudowaną hierarchią i ogromem zachowań społecznych. Jeszcze do niedawna liczba tych zwierząt była tak duża, że przez ludzi uznawane były za szkodniki. Działalność człowieka, duża konkurencja, kurczenie się terenów i znikanie pożywienia to czynniki, które doprowadziły niemal do ich wyginięcia. Pomimo wysiłków zoologów i wolontariuszy na całym świecie nie ma pewności, że te fascynujące zwierzęta przetrwają razem z nami kolejną dekadę.

Bibliografia:

1) African Wild Dog – Natural History – https://www.awdconservancy.org/natural+history.html [dostęp: 28 grudnia 2020]

Kot amerykański krótkowłosy

kot amerykański krótkowłosy

Amerykański krótkowłosy to kot, którego wzorzec kształtował się samodzielnie przez wieki. Żyjąc w pobliżu siedzib ludzkich koty te polowały na gryzonie i stopniowo zbliżały się do człowieka. To inteligentne i ciekawskie stworzenia, które bardzo dobrze odnajdują się w niemal każdych warunkach. Nie gardzą zabawą i – szczególnie w młodości – potrafią dokazywać przez kilka godzin. Zasadniczo jest to jednak stosunkowo spokojna rasa. Koty te przywiązują się do opiekuna, jednak zdecydowanie nie są typem, który nachalnie domaga się uwagi. 

Kot amerykański – wygląd

Kot amerykański krótkowłosy - wygląd

Koty amerykańskie krótkowłose charakteryzują się dosyć mocną, wręcz atletyczną budową ciała. Ich grzbiet jest prosty, a klatka piersiowa i tułów stosunkowo szerokie (szczególnie u samców). Taka sylwetka to swoisty spadek po przodkach, których zadaniem było tępienie gryzoni w osadach ludzkich.

Kot amerykański klasyfikowany jest jako rasa średnia. Wysokość w kłębie u samców wynosi od 30 do 35 centymetrów. Koty te w zależności od cech osobniczych oraz płci ważą od trzech do siedmiu kilogramów. Ich głowa jest szeroka i okrągła, a uszy średnie, stojące. 

Kot amerykański krótkowłosy ma delikatne, przylegające do ciała futerko, które jest dosyć łatwe w pielęgnacji. Według wzorca dopuszcza się niemal wszystkie warianty kolorystyczne. Wykluczona jest jedynie maść płowa, czekoladowa oraz liliowa. Najbardziej rozpowszechnione i jednocześnie najbardziej cenione przez hodowców jest tak zwane umaszczenie „srebrzyste tabby”. 

Amerykański kot krótkowłosy – charakter

Kot amerykański krótkowłosy to rasa, która wyróżnia się bardzo spokojnym usposobieniem. Koty te są bardzo czułe dla swoich opiekunów i cenią sobie kontakt z nimi. W przeciwieństwie do ras orientalnych nie mają jednak w zwyczaju głośno i nachalnie dopominać się o kontakt. 

Kot amerykański krótkowłosy - charakter

Instynkt łowcy, który w dużej mierze kształtuje każdego kota, u rasy amerykańskiej jest szczególnie rozwinięty. Właśnie dlatego bardzo wskazane są różnorodne zabawy łowieckie. Dobrze sprawdzą się nakręcane myszki, wędki, ale także maty węchowe, w których można ukrywać ulubione smaczki. Silny instynkt łowiecki powoduje także, że współistnienie kota amerykańskiego na jednym terenie z małymi zwierzętami może być problematyczne. W przypadku innych kotów, a nawet psów nie powinno być żadnego problemu z socjalizacją. 

Amerykański krótkowłosy będzie dobrym towarzyszem dla dzieci. Ze względu na swój spokojny charakter może jednak potrzebować chwili dla siebie. Właśnie dlatego zabawy powinny odbywać się w towarzystwie osób dorosłych, a kotek powinien dostać przestrzeń na wycofanie się w dowolnym momencie. Ta rasa świetnie sprawdza się w towarzystwie osób starszych. 

Amerykański krótkowłosy – zdrowie

Jako rasa naturalna koty amerykańskie krótkowłose są stosunkowo zdrowe. Zazwyczaj zapadają na choroby typowe dla swojego gatunku – zapalenie dziąseł lub przewlekła niewydolność nerek. Nie oznacza to jednak, że są one całkowicie wolne od potencjalnych wad genetycznych. Wiele zależy od planu hodowlanego i świadomego rozrodu. Koty amerykańskie mają nieco większą niż inne rasy tendencję do zapadania na kardiomiopatię rozszerzoną, czyli przerost mięśnia sercowego.

Kor amerykański krótkowłosy - zdrowie

Zasadniczo są to jednak długowieczne koty. Osobniki o dobrych genach, pochodzące ze świadomych hodowli dożywają sędziwego wieku. Średnia długość życia wynosi około piętnastu lat, jednak sporo kotów tej rasy bez większych przeszkód dożywa dwudziestych urodzin. 

Amerykański krótkowłosy – pielęgnacja

Futro kota amerykańskiego jest jedwabiste, gładkie i krótkie. Właśnie dlatego nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Tak jak wszystkie koty osobniki tej rasy także bardzo skutecznie dbają o swoją czystość. Nie trzeba ich kąpać, wystarczy od czasu do czasy wyczesywać futro w celu pozbycia się martwej sierści. Minimalizuje to ryzyko zakłaczenia. 

Kot amerykański krótkowłosy - pielęgnacja

Kot amerykański krótkowłosy ma genetyczne skłonności do tycia. Wynika to z tego, że preferuje raczej spokojny tryb życia. Właśnie dlatego warto zadbać o to, aby jego żywienie przebiegało w sposób prawidłowy. Mokra wysokomięsna karma podawana zgodnie z zalecaniami producenta to klucz do sukcesu. Warto pamiętać, że koty czerpią energię między innymi z tłuszczów, dlatego to nie one, a węglowodany powinny być wykluczone z jadłospisu. Podawaj więc karmy bezzbożowe. Warto także rozważyć dietę BARF. 

Kot amerykański krótkowłosy – hodowla

Amerykański krótkowłosy to rasa, która ciągle nie jest w Polsce szczególnie popularna. Koty te najchętniej hodowane są w Stanach Zjednoczonych i Japonii. Mimo wszystko w naszym kraju działa kilka hodowli zrzeszonych w World Cat Federation, dlatego znalezienie kociaka nie powinno stanowić większego problemu. 

Najlepszym rozwiązaniem będzie przestudiowanie grup tematycznych i forów internetowych, które zrzeszają miłośników rasy. Tam znajdziesz wszystkie potrzebne informacje oraz trafisz na ślad dobrych hodowli. 

Kot amerykański krótkowłosy - hodowla

Pamiętaj, że nawet najzdrowsza rasa może zostać zniszczona przez pseudohodowców, dlatego pod żadnym pozorem nie kupuj kota amerykańskiego z miejsc, co do których reputacji nie jesteś pewien. Hodowla powinna działać pod auspicjami WCF lub FIFe. Najczęściej dzieje się to poprzez przynależność do Polskiego Związku Felinologicznego – Felis Polonia. 

Kot amerykański krótkowłosy – cena

W przypadku rasy kot amerykański cena oscyluje w okolicach trzech-trzech i pół tysiąca złotych. Wciąż nie jest to rasa szczególnie popularna, dlatego musisz wziąć poprawkę na to, że w niektórych hodowlach kotki mogą kosztować więcej. Wiele zależy od zgodności ze wzorcem rasy, osiągnięć rodziców a nawet od doświadczenia hodowcy.

Tak jak w przypadku wszystkich innych kotów rasowych ogłoszenia z kociakami w podejrzanie niskiej cenie warto omijać szerokim łukiem. Są to pseudohodowle, w których zwierzęta nie mają wiele wspólnego z rasą, na której ci zależy. 

Amerykański kot – historia rasy

Na terenie dzisiejszych Stanów Zjednoczonych i Kanady przez wieki rozwijała się naturalna rasa kocich współmieszkańców ludzkich siedzib. Podobnie jak w przypadku kotów europejskich, koty amerykańskie także bardzo długo uznawane były za dachowce. Dlatego właśnie nie przykuwały uwagi hodowców. 

Na początku XX wieku pojawiła się obawa, że w wyniku ekspansji innych ras koty te w pewnym momencie przestaną istnieć. Aby objąć je ochroną, zaczęto krzyżowanie ich wyłącznie z podobnymi osobnikami. Oficjalna nazwa – amerykański krótkowłosy – została nadana w 1966 roku. Połączenie bardzo silnego instynktu łowieckiego z przesympatycznym charakterem sprawiło, że coraz więcej osób chciało mieć podobnego pupila pod swoim dachem.

Obecnie koty amerykańskie są oddzielną rasą, która posiada swój własny wzorzec i jest niezwykle ceniona przez mieszkańców Stanów Zjednoczonych i Japonii. Koty te coraz częściej pojawiają się także w Europie. W naszym kraju funkcjonuje kilka doskonałych hodowli, coraz większe zainteresowanie tą rasą pojawia się także na Ukrainie.  

Amerykański krótkowłosy – dla kogo? 

Kot amerykański krótkowłosy jest fantastycznym kompanem dla domatora. Ze względu na swoją łagodną naturę i spokój świetnie  odnajdzie się jako towarzysz osób starszych. Sprawdzi się także w rodzinie z dziećmi, musi jednak mieć zapewnioną przestrzeń na wycofywanie się w momencie, kiedy będzie tego potrzebował. 

Amerykański kot krótkowłosy – ciekawostki 

  • Kot amerykański jeszcze kilkadziesiąt lat temu uznawany był za dachowca.
  • Towarzystwo tych kotów było bardzo cenione przez rolników ze względu na ich wyśmienite umiejętności łowieckie.

Amerykański krótkowłosy jest bardzo spokojnym i sympatycznym kotem, który posiada piękną aparycję i delikatny charakter. Chętnie spędza czas patrolując okolicę zza okna i polując na zabawki. Lubi ciepło domowego ogniska, jednak nie pogardzi także bezpiecznym spacerem w szelkach po okolicy.

Bibliografia:
1) http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/shorthair/american.html
2) „Nie dla psa (i kota) kiełbasa”, Agnieszka Cholewiak–Góralczyk, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2020

Kot balijski

kot balijski

Koty balijskie na pierwszy rzut oka przypominają niezwykle popularne na całym świecie koty syjamskie. Mają jednak wyraźnie dłuższą sierść. Wbrew swojej nazwie nie pochodzą wcale z wyspy Bali – określenie to zawdzięczają swoim płynnym i pełnym gracji ruchom, które przypominają ruchy tancerek z Bali. Te sympatyczne i głośne koty podbiły serce opiekunów na całym świecie.

Kot balijski – podstawowe informacje

? Rozmiarwysokość w kłębie: do 30 cm
waga: od 2,5 do 5 kg
Szatafutro: półdługie, bez podszerstka
maść: jasna ze znaczeniami typu point
? Charakterinteligentny, ciekawski, chętny do zabawy, towarzyski
❤️ Długość życia13-15 lat

Wygląd kota balijskiego

Kot balijski to zwierzę o średniej wielkości. Zazwyczaj koty te nie przekraczają wagi czterech kilogramów, natomiast najdrobniejsze kotki mogą ważyć jedynie dwa kilogramy. W zależności od linii, z której pochodzi dany osobnik, głowa kota balijskiego może być zaokrąglona lub mieć kształt klina. Przednie kończyny są nieco krótsze od tylnych, łapki są drobne i zaokrąglone. Ogon kota balijskiego jest długi i spiczasty na końcu. 

Kot balijski - wygląd

Podobnie jak ich syjamscy kuzyni koty balijskie mają umaszczenie typu point. Futro jest białe z ciemniejszymi znaczeniami w okolicach pyszczka, ogona i łap. Sierść jest bardzo miękka o średniej długości włosia. Rasa ta nie posiada podszerstka. 

Oczy kota balijskiego są nieco skośne i zachwycają swoją barwą. Spektrum kolorów rozciąga się od jasnoniebieskich do fioletowych. Uszy są ostro zakończone i duże, a szyja długa i smukła. 

Charakter balijczyka

Podobnie jak inne koty z grupy orientalnych balijczyki mogą być postrzegane jako naprawdę głośne. Intensywnie wokalizują, domagają się uwagi i pieszczot. Są niesamowicie ciekawskie i aktywne – żadne ważne wydarzenie w domu nie może odbywać się bez nich. 

Smukłe ciało i niewielkie gabaryty pozwalają kotom balijskim w doskonałym poruszaniu się po wysokościach. Dlatego możesz mieć pewność, że wybór tej rasy będzie obligował cię do zakupu naprawdę wysokiego drapaka. 

Kot balijski - charakter

Kot balijski bardzo przywiązuje się do opiekuna. Jest przyjazny, kontaktowy i zazwyczaj głośno domaga się uwagi i pieszczot. Dobrze dogaduje się z dziećmi i innymi zwierzętami. Ze względu na swoje towarzyskie usposobienie nie powinien na długo zostawać sam w mieszkaniu. Jeżeli pracujesz na etat i często nie ma cię w domu warto rozważyć kupno dwóch osobników. W przeciwnym razie może pojawić się stres separacyjny, który często prowadzi do niszczenia przedmiotów i mebli w domu. 

Balijczyki są bardzo energiczne i uwielbiają zabawę. Dodatkowo słyną z dużej inteligencji, ale także z bardzo mocnego charakteru. Uczą się najszybciej wtedy, kiedy nauka przynosi im określone profity. Przyzwyczajane od małego do szelek chętnie spacerują po dworze na smyczy. 

Zdrowie kota balijskiego

Koty balijskie nie uchodzą za zwierzęta szczególnie chorowite, jednak istnieje grupa chorób genetycznych specyficznych dla tej rasy. Często cierpią one na kardiomiopatię przerostową, czyli zgrubienie mięśnia sercowego. Zagrożenie tą chorobą sprawia, że przynajmniej raz w roku kot tej rasy powinien przechodzić badanie echa serca. 

Kolejną stosunkowo częstą chorobą jest amyloidoza nerkowa, która jest dziedziczna i, niestety, nieuleczalna. Jej objawy pojawiają się po raz pierwszy między pierwszym a piątym rokiem życia kota. Na dzień dzisiejszy nie ma badań genetycznych, które mogłyby wykluczyć schorzenie. Dobry plan hodowlany jednak w bardzo istotny sposób minimalizuje ryzyko zachorowania. 

Pielęgnacja balijskiego kota

Pomimo przedłużonej sierści balijczyk nie jest trudny w pielęgnacji. Wystarczy regularnie czesać jego futro w celu usunięcia martwego włosia. Prosta szczotka o gęstych zębach świetnie sobie poradzi. Zalecane jest także regularne przycinanie pazurów. 

Ponieważ koty tej rasy genetycznie narażone są na choroby nerek, warto stosować żywienie, które będzie wspomagało ich funkcjonowanie. Nie jest potrzebna żadna karma weterynaryjna. Pokarm powinien być mokry z odpowiednim stosunkiem fosforu do wapnia. Zaleca się także okresowe dolewanie wody do posiłków. 

Hodowla kota balijskiego

Ponieważ koty balijskie obciążone są genetycznymi chorobami nerek i potencjalnymi chorobami serca, ich hodowla powinna być wybrana bardzo skrupulatnie. Upewnij się, że jest ona zrzeszona w organizacji działającej pod auspicjami World Cat Federation (WCF) lub Federation Internationale Feline (FIFe). W naszym kraju jest to Polska Federacja Felinologiczna – Felis Polonia. 

Koty balijskie, które otrzymują rodowód organizacji, są zgodne ze wzorcem rasy – zarówno pod względem charakteru, jak i wyglądu. Kontakt z hodowcą powinien być płynny. Pamiętaj, że masz prawo do informacji na temat wyników badań kotów z hodowli, ich żywienia oraz ogólnego dobrostanu. Hodowca natomiast może (a nawet powinien) dokładnie ustalić, jakie warunki ty możesz zaoferować kotkom. 

Kot balijski - hodowla

Kot balijski – cena kociaka

Cena kota balijskiego z rodowodem to obecnie od około trzech i pół do nawet pięciu tysięcy złotych. Oczywiście każda hodowla wycenia kocięta indywidualnie. Dorosłe rasowe koty są zazwyczaj nieco tańsze. Warto jednak pamiętać, że ogłoszenia, w których kotki oferowane są w cenie kilkuset złotych to najpewniej oferty pseudohodowli. Kupowanie zwierząt z takiego źródła to loteria – nie muszą one wcale spełniać standardów rasy, a co gorsza – mogą być bardzo chore. 

Historia rasy

Koty balijskie wcale nie pochodzą z wyspy Bali. Rasa została wyodrębniona poprzez rozmnażanie wyłącznie zmutowanych kotów syjamskich długowłosych. Większość prac hodowlanych odbywała się na terenie Stanów Zjednoczonych. To tam w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku rasa rozwijała się i odnosiła największe sukcesy na wystawach. Oficjalnie przez FIFe została uznana w 1984 roku. 

Dla kogo jest kot balijski?

Balijczyki są niezwykle kontaktowe, głośne i ciekawskie. Domagają się uwagi, są aktywne i uwielbiają zwiedzać nowe miejsca. Właśnie dlatego są doskonałymi towarzyszami dla rodzin z dziećmi. Nie nadają się jednak na jedyne koty w domu, szczególnie dla osób, które często przebywają poza mieszkaniem. Koty balijskie bardzo dobrze dogadują się z innymi zwierzętami. Pierwszy kontakt wymaga jednak początkowej socjalizacji z izolacją. 

Tak jak inne koty, balijskie także są gatunkiem inwazyjnym, który przebywając samopas na zewnątrz, niszczy elementy środowiska naturalnego. Ich kontaktowa natura także naraża je na ogrom przykrych sytuacji. Są to więc zwierzęta dla osób, które rozumieją kwestie bezpieczeństwa i są gotowe trzymać je wyłącznie na zabezpieczonym terenie. 

Ciekawostki o rasie

  • Koty balijskie bywają krzyżowane z syjamami.
  • Jest to rasa hipoalergiczna – idealna dla osób uczulonych na sierść i naskórek kota.

Wybór kota balijskiego zapewni ci kochającego i sympatycznego towarzysza na długie lata. Nie tylko piękna, orientalna uroda, ale także sympatyczny charakter sprawiają, że coraz więcej osób zastanawia się nad kupnem tego zwierzątka. Wybrany w dobrej hodowli i poddawany systematycznym kontrolom zdrowia, prawdopodobnie będzie towarzyszył swojej rodzinie przez kilkanaście długich lat.

Kot balijski – najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje kot balijski?

W zależności od renomy miotu kocię może kosztować od 1500 zł do nawet 4000 zł.

Czy są koty, które nie uczulają?

Nie istnieją koty, które nie uczulają. Choć futro kota balijskiego nie ma podszerstka, to jednak nie ono jest odpowiedzialne za reakcję alergiczną, a białko zawarte w ślinie i innych wydzielinach. Warto jednak wiedzieć, że wskutek mutacji koty te wydzielają mniej wspominanego białka. Mogą więc być bezpieczniejsze dla alergika, ale nie jest to zasada.

Bibliografia:

http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/siam/balinese.html

Kot burmski

kot burmski

Kot burmański nadal jest stosunkowo rzadkim gościem w polskich domach. Na szczęście na terenie naszego kraju powstaje coraz więcej hodowli, co świadczy o tym, że zainteresowanie rasą stale rośnie. Te sympatyczne zwierzaki są bardzo głośne i lubią zwracać na siebie uwagę. Źle znoszą samotność i dobrze dogadują się z innymi zwierzętami. Uwielbiają zabawę i do późnego wieku pozostają bardzo aktywne. 

Kot burmski – wygląd

Kot burmański to zwierzak średniej wielkości. Jego waga zazwyczaj nie przekracza sześciu kilogramów nawet w przypadku samców. Rasa ta występuje w dwóch odmianach – amerykańskiej i brytyjskiej. Koty amerykańskie, ze względu na nieco grubszy kościec mogą być większe i wolniej osiągać dojrzałość. 

Kot burmski - wygląd

Różnice pomiędzy dwoma standardami rasy widać szczególnie w kwestii umaszczenia. Kot burmski z linii brytyjskiej może występować w kolorach:

  • niebieskim
  • sobolowym
  • czekoladowym
  • liliowym
  • kremowym
  • rudym
  • szylkretowym.

Amerykańskie organizacje określają nieco inne standardy dotyczące barwy. Wszystkie koty burmskie posiadają jednak krótką szatę. Osobniki z linii amerykańskiej mają bardziej okrągłą głowę i są nieco masywniejsze, jednak poza tym wszystkie koty burmskie wyglądają podobnie. Wyróżniają je duże i okrągłe, szeroko rozstawione oczy o barwie miedzianej lub złocistożółtej. Umięśnione ciało sprawia, że są stosunkowo ciężkie jak na swoje niewielkie gabaryty. 

Kot burmski – charakter

Koty burmskie to zrównoważone i niezwykle sympatyczne osobniki, które bardzo przywiązują się do swojego opiekuna. Wygadane i zawsze chętne do zabawy, często na głos domagają się uwagi. Nie znoszą, kiedy coś dzieje się bez ich udziału, dlatego są bardzo czujne i nie przepuszczają żadnej okazji do zabawy i towarzystwa. 

Kot burmski - charakter

Koty tej rasy słyną ze swojej ciekawości i dużego zaufania nawet w stosunku do obcych. Właśnie dlatego wypuszczanie ich samopas na dwór jest szczególnie niebezpieczne. Kot nie tylko może zostać skradziony, ale także w wyniku swojej wrodzonej ciekawości paść ofiarą nieodpowiednich ludzi lub agresywnych psów. Najlepiej czują się w domu z zabezpieczonym balkonem, z którego mogą patrolować okolicę. 

W stosunku do opiekuna kot burmski jest niezwykle wylewny i wręcz natarczywie domaga się uwagi i przytulania. Dobrze dogaduje się z innym zwierzętami, nie jest płochliwy i bardzo ceni sobie dobrą zabawę. 

Koty burmskie – zdrowie

Chociaż koty burmskie są bardzo starą rasą, nie uchodzą za osobniki szczególnie zdrowe. Jako rasa mają skłonności do różnego rodzaju chorób genetycznych. Koty z linii amerykańskiej mają tendencję do deformacji twarzoczaszki. Częściej niż u innych ras mogą pojawiać się także:

  • surowity w moczu
  • jaskra
  • miopatia hipokalimiczna
  • gangliozydoza GM2.
Kot burmski - zdrowie

Jeszcze przed kupnem kociaka koniecznie zapytaj hodowcę o wyniki genetycznych badań przesiewowych na dwa ostatnie schorzenia. Kot burmański bardzo często miewa także problem z wyrzynaniem się stałych zębów. W przypadku innych kotów proces ten związany jest co najwyżej z uporczywym swędzeniem. U przedstawicieli tej rasy może być wyjątkowo bolesny. 

Kot burmański – pielęgnacja

Kot burmski ma krótką i gładko przylegającą do ciała sierść. Nie posiada dużych ilości podszerstka, dlatego nawet w okresach linienia nie gubi zbyt dużej ilości włosia. Nie oznacza to jednak, że nie musi być czesany. Raz na jakiś czas warto za pomocą szczotki usunąć martwą sierść. 

Nawet najbardziej okazały i najczęściej używany drapak nie sprawi, że kocie pazury będą się ścierać. W ten sposób koty jedynie je sobie ostrzą. Dlatego od czasu do czasu warto przyciąć kotu pazury za pomocą specjalnych nożyczek albo gilotynki. Jeżeli nie czujesz się pewnie, może zrobić to za ciebie lekarz weterynarii albo groomer. 

Kot burmski - pielęgnacja

Tak jak inne koty, burmański potrzebuje diety opartej na mięsie. Właśnie dlatego warto karmić go wysokomięsną mokrą karmą bez zboża lub rozważyć przejście na dietę BARF. 

Kot burmski – hodowla

Hodowla, którą bierzesz pod uwagę, powinna być zarejestrowana w związku podlegającym jednej ze światowych organizacji felinologicznych – Federation Internationale Feline (FIFe) lub World Cat Federation (WCF). Największą i najpopularniejszą tego typu instytucją w naszym kraju jest Polska Federacja Felinologiczna – Felis Polonia. 

Koty burmskie mają skłonność do przenoszenia kilku poważnych wad i chorób genetycznych. Jest to bardzo istotny argument ku temu, aby wybierać tylko i wyłącznie hodowle zarejestrowane w związkach, ponieważ mają one obowiązek wykonywania swoim podopiecznym badań genetycznych. W ten sposób masz także pewność, że kupowany przez ciebie kociak będzie zgodny ze wzorcem rasy.

Kot burmski - hodowla

Koty potencjalnie obciążane wadami genetycznymi nie powinny być pod żadnym pozorem kupowane w pseudohodowlach. Może się bowiem okazać, że, chcąc oszczędzić, skażesz się na zostawianie potężnych kwot w gabinecie lekarza weterynarii. Nie wspominamy już o wspieraniu nielegalnego biznesu. 

Kot burmski – cena

Chociaż w naszym kraju wciąż funkcjonuje relatywnie niewiele hodowli kota burmskiego,  znalezienie kociaka nie jest szczególnie trudne. Prawdopodobnie będziesz musiał poczekać od kilku tygodni do nawet kilku miesięcy w zależności od tego, jak planowane są mioty. 

W dobrej, zarejestrowanej hodowli, koszt kociaka wynosi mniej więcej 3 – 3,5 tysiąca złotych. Jeżeli zdecydujesz się na sprowadzenie kota burmskiego zza granicy koszta będą odpowiednio wyższe. 

Koty burmskie – historia rasy

W rodzinnej Birmie koty burmskie owiane są prawdziwą legendą. Przez adeptów religii buddyjskiej były one uznawane za święte zwierzęta. Nie tylko strzegły świątyni, ale miały także gościć w sobie dusze osób, które były już bardzo blisko osiągnięcia nirwany. 

Współczesna historia kota burmańskiego rozpoczyna się w latach trzydziestych XX wieku. Wówczas to z Rangunu do Stanów Zjednoczonych sprowadzono kotkę Wong Mau. Przypominała ona nieco kota syjamskiego, miała jednak ciemniejsze i gęstsze futerko, krótszy ogon i szerzej rozstawione oczy. Skrzyżowano ją wówczas z kotem syjamskim o nieco ciemniejszych znaczeniach. W ten sposób rozpoczęło kształtowanie rasy w takiej formie, jaką znamy do dzisiaj. 

Obecnie w Europie najwięcej hodowli kota burmskiego znajduje się na Wyspach Brytyjskich. Koty te są także niezwykle popularne w Australii i Nowej Zelandii. W naszym kraju pierwsze koty tej rasy pojawiły się na początku lat dziewięćdziesiątych. Od tamtej pory są na bieżąco hodowane, chociaż szczyt popularności rasy jest jeszcze przed nią. 

Koty burmskie – dla kogo?

Kot burmski to sympatyczny, głośny i bardzo towarzyski zwierzak, który najbardziej ceni sobie czas spędzony ze swoim opiekunem. Mimo wszystko jest w stanie zorganizować sobie czas w domu podczas jego nieobecności. Duża liczba zabawek, drapaków i zabezpieczone okna z pewnością pozwolą mu na wiele kreatywnych zajęć w ciągu dnia. Właśnie dlatego przedstawiciel tej rasy dobrze sprawdzi się jako jedyny kot w domu. Bez problemu dogada się jednak z psami i innymi kotami. 

Kot burmański jest zwierzęciem idealnym dla odpowiedzialnej osoby, która ceni sobie kontakt z towarzyskim i wymagającym uwagi kotem. Bardzo ważna jest także świadomość tego, że ten pupil nie powinien samodzielnie przebywać na dworze. Koty wychodzące nie są szczęśliwsze, szczególnie te o ufnym i ciekawskim charakterze. 

Kot burmski – ciekawostki 

  • Koty burmskie z linii amerykańskiej powstały dzięki krzyżowaniu między innymi z kotem perskim.
  • Ich futerko ma różną gęstość w zależności od temperatury.

Kot burmski jest nie tylko niezwykle piękny, ale także towarzyski i odważny. Rasa przyciąga wzrok bogactwem ubarwienia, jedwabistym futerkiem oraz hipnotyzującymi złotymi oczami. W istocie jej przedstawiciele mają energiczny i przyjazny charakter, nie są płochliwi i chętnie poznają nowe osoby. Najważniejsza jest dla nich bliskość i uwaga swojego opiekuna, o które zresztą bardzo głośno się upominają.

Bibliografia:
1) http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/shorthair/burma.html
2) https://burmesecatclub.com/history-of-burmese/

Angora turecka

angora turecka

Angora turecka to jedna z najstarszych na świecie ras kotów. Jedwabiste futro i ogromny wdzięk świetnie korespondują z delikatnym i łagodnym usposobieniem. To niezwykle inteligentne koty, które wymagają dużo zabawy i wysiłku fizycznego. 

Kot angora to zwierzę, które na przestrzeni wieków odcisnęło piętno swoich łap na kulturze Azji i Europy. W Turcji traktowane jak dachowce, cieszyły się ogromnym szacunkiem na francuskim dworze Ludwika XIV. Współczesne hodowle zawdzięczamy jednak Amerykanom. Te żywiołowe, inteligentne i gadatliwe koty do dzisiaj zachwycają opiekunów nie tylko aparycją, ale także swoim wyjątkowym charakterem i dobrym zdrowiem. 

Kot turecka angora – wygląd

Angora turecka jest rasą, która wywołuje zachwyt swoim naturalnym i niezwykle efektownym wyglądem. Koty te wyróżniają się bardzo miękkim i jedwabistym futrem, które gładko przylega do ciała. Rasa ta nie posiada podszerstka. W zimie okrywa włosowa staje się długa i wyjątkowo gęsta, natomiast latem sprawia wrażenie krótkiej i delikatnej. Właśnie dlatego angory uznawane są rasę wyjątkowo uniwersalną, która czuje się dobrze niemal w każdym klimacie.

angora turecka wygląd

Kot angora posiada smukły korpus i długie łapy, z którymi świetnie współgra okazały ogon. Stopy są małe, z kępkami włosów pomiędzy palcami. Głowa jest nieco trójkątna i posiada klinowaty kształt od szpicu nosa aż po linię uszu. Uwagę przyciągają oczy w migdałowym kształcie oraz duże otwarte uszy zakończone frędzlami. 

Do lat 90. XX wieku za zgodne ze wzorcem uznawano wyłącznie angory w kolorze białym. Do dzisiaj jest to jedyna barwa futra akceptowana w ich ojczystej Turcji. Od początku lat dziewięćdziesiątych organizacje, takie jak World Cat Federation czy FIFe rozpoczęły jednak uznawanie także innych kolorów za zgodne ze wzorcem. Chociaż większość osób myśląc o angorach tureckich, widzi przede wszystkim koty białe, obecnie łatwiej wymienić umaszczenia, które nie są uznawane za zgodne z wzorcem niż takie, które faktycznie są. Niedopuszczalna jest maść:

  • płowa
  • liliowa
  • czekoladowa
  • znaczenie point.

Duża dowolność istnieje także w kwestii kolorów oczu angor tureckich. Dopuszczalne są w zasadzie wszystkie ich barwy. Nie ma także zależności pomiędzy kolorem futra a kolorem oczu. 

Turkish angora – charakter

Angora turecka to rasa kota, która słynie z bardzo łagodnego usposobienia i żywiołowego charakteru. To bardzo uczuciowe zwierzęta, które szybko przywiązują się do opiekuna i nie wykazują żadnych przejawów agresji. Czy oznacza to jednak, że są niewymagającymi zwierzętami? Bynajmniej.

angora turecka charakter

Turecka angora jest kotem niezwykle inteligentnym i żywiołowym. Wymaga od swojego opiekuna nie tylko codziennej zabawy, która jest podstawowym elementem dobrostanu wszystkich kotów, ale także wyzwań i stymulacji intelektualnej. Powinieneś więc zapewnić kotu tej rasy wiele różnorodnych aktywności. Świetnie sprawdzą się zabawki interaktywne, maty węchowe czy miski spowalniające jedzenie.

Kot angora turecka jest zwierzęciem niezwykle przywiązanym do swojego opiekuna. Uwielbia spędzać czas z ludźmi, łaknie pieszczot i uwagi. Warto przy tym zaznaczyć, że są to koty wyjątkowo głośne i wygadane. Porozumiewają się z opiekunem przy pomocy bogatego wachlarzu dźwięków. Jeżeli nie otrzymają od właściciela odpowiedniej dawki uwagi i pieszczot, będą bardzo zdecydowanie i głośno się ich domagać. 

Przyjazny charakter i pęd do przygód sprawiają, że angory puszczone samopas na dwór mogą z łatwością wpakować się w kłopoty. Poza tym, tak jak inne koty, są gatunkiem inwazyjnym, który zagraża niektórym elementom środowiska naturalnego. Właśnie dlatego najlepszym rozwiązaniem będzie trzymanie ich w domu, zapewniając przy tym dużą liczbę różnorodnych zabaw. 

angora turecka zdrowie

Kot angora turecka – zdrowie

Badacze i historycy nie są zgodni co do tego, czy angora turecka jest najstarszą, czy jedynie jedną z najstarszych ras kotów na świecie. Wiemy natomiast na pewno, że większość kotów długowłosych wywodzi się właśnie od nich. Właśnie dlatego jako rasa naturalna angory są stosunkowo zdrowymi kotami. Nie oznacza to jednak, że są całkowicie wolne od chorób genetycznych. 

Jednym z najpoważniejszych schorzeń genetycznych, jakie dotykają te koty, jest ataksja. Wywołuje ona brak kontroli nad mięśniami, a w rezultacie brak możliwości skoordynowanego i płynnego poruszania się. Obecnie medycyna weterynaryjna jest w stanie nawet przez kilka lat utrzymać koty z ataksją przy życiu. Wiele z nich umiera jednak jeszcze jako kocięta. Ataksja jest schorzeniem genetycznym, nie mogą więc zapaść na nią dorosłe koty. Jednocześnie odpowiedni plan hodowlany pozwala na wykluczenie z rozrodu osobników przenoszących wadliwe geny. 

Białe angory mają skłonność do niedosłuchu, a nawet głuchoty. Jednocześnie jednak warto zaznaczyć, że koty tej rasy są z natury odporne, zdrowe i długowieczne. Odpowiednio żywione i poddawane okresowym badaniom kontrolnym z powodzeniem dożywają nawet osiemnastu lat. 

angora turecka pielęgnacja

Koty te dobrze radzą sobie w różnych warunkach klimatycznych, nie są jednak przystosowane do nagłych zmian temperatury. Dlatego spacer w szelkach w mroźny dzień nie będzie dla nich zdrowym rozwiązaniem.  

Kot rasy angora – pielęgnacja 

Pomimo tego, że turecka angora jest kotem długowłosym, jego pielęgnacja nie jest szczególnie skomplikowana. Z pewnością poradzisz sobie z nią nawet bez większego doświadczenia. Koty te nie mają podszerstka, dlatego ich włosie nie ma skłonności od kołtunienia się ani filcowania. Regularne czesanie ma za zadanie przede wszystkim pozbyć się martwej sierści. 

Pamiętaj, że drapak nie służy kotu do ścierania pazurów, a jedynie do ich ostrzenia. Właśnie dlatego koty domowe wymagają regularnego przycinania pazurków, najlepiej za pomocą specjalnych nożyczek lub gilotynki. Angory tureckie nie są pod tym względem wyjątkiem. 

Koty tej rasy nie wymagają szczególnego żywienia. Tak jak inne osobniki swojego gatunku powinny spożywać karmę o dużej ilości dobrze przyswajalnego zwierzęcego białka – najlepiej mokrą. W diecie zbędne są natomiast węglowodany. Warto także zainteresować się dietą BARF lub whole prey. 

Angora turecka – hodowla

Angora turecka, tak jak każda inna rasa kota, powinna być kupiona wyłącznie w dobrej hodowli, zarejestrowanej w organizacji podlegającej jednemu ze światowych związków felinologicznych. W Polsce najlepiej poszukiwać hodowli działających pod auspicjami World Cat Federation (WCF) lub Federation Internationale Feline (FIFe). Jedną z największych tego typu instytucji w naszym kraju jest Polska Federacja Felinologiczna – Felis Polonia. 

angora turecka hodowla

Hodowle zarejestrowane w sprawdzonych związkach mają obowiązek wykonywać swoim podopiecznym badania genetyczne. Pozwala to wykluczyć z rozrodu nie tylko koty niezgodne ze wzorcem, ale także obciążone schorzeniami takimi jak ataksja. 

Dobry hodowca z chęcią nawiąże z tobą kontakt i odpowie na wszystkie pytania. Pamiętaj jednak, że może także wymagać wypełnienia ankiety oraz deklaracji związanej z warunkami, jakie kot otrzyma w nowym domu. W umowie kupna zobowiązujesz się do zapewnienia pupilowi jak najlepszych warunków.

Angora turecka – cena

Za kociaka angora turecka z rodowodem jednego ze związków będziesz musiał zapłacić od dwóch do nawet trzech i pół tysiąca złotych. Pamiętaj jednak, że każda hodowla ustala ceny indywidualnie, a one same zmieniają się bardzo dynamicznie, także w zależności od inflacji i sytuacji na świecie. 

Warto jednak pamiętać, że koty podejrzenie tanie od hodowcy, który twierdzi, że rodowód to tylko niepotrzebny papier, to najpewniej ofiary niekontrolowanego rozrodu w pseudohodowlach. Takie ogłoszenia należy omijać szerokim łukiem. 

Turecka angora – historia rasy

Badania genetyczne nad rasą angora turecka pozwoliły stwierdzić, że przodkowie tych kotów pojawili się po raz pierwszy na obszarze Kaukazu. W Turcji koty te znane są od XV wieku. Ponieważ jest to rasa naturalna, angory nie były kształtowane przez człowieka, a po prostu żyły w jego sąsiedztwie. 

Do Europy koty te trafiły po raz pierwszy w czasach Imperium Osmańskiego. Zostały wówczas wysłane przez sułtana jako prezenty na dwory francuskie i angielskie. Ze względu na szlachetny wygląd zyskały dużą popularność klas wyższych. Jeszcze w XVIII wieku były wyznacznikiem statusu społecznego i do dzisiaj możemy podziwiać ich podobizny na rycinach i obrazach z epoki. 

Z czasem popularność rasy spadła i dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych zaczęły powstawać pierwsze hodowle. Amerykański związek hodowców CFA oficjalnie uznał angory za rasę w 1973 roku. Ze Stanów trafiły one do Europy, gdzie hodowle zostały wzmocnione osobnikami sprowadzanymi bezpośrednio z Turcji. 

Angora turecka – dla kogo? 

Kot angora jest sympatycznym, towarzyskim i bardzo inteligentnym zwierzęciem. Właśnie dlatego doskonale nadaje się dla rodzin z dziećmi. Jest delikatny i chętny do szalonej zabawy, nie wykazuje przy tym żadnych objawów agresji. 

Ze względu na bardzo dużą potrzebę bliskości i zabawy koty tej rasy potrzebują świadomego opiekuna, który zrozumie ich potrzeby i zapewni  zarówno odpowiedni poziom aktywności, jak i uwagi oraz pieszczot. Turecka angora świetnie odnajdzie się w bezpiecznym domu z zabezpieczonymi oknami oraz balkonem. Odpowiednio wcześnie przyzwyczajana do szelek będzie także dobrą towarzyszką spacerów. 

Turecka angora – ciekawostki

  • Przez niektórych badaczy uznawane są za najstarszą rasę kotów na świecie.
  • Większość hodowanych w Europie angor tureckich pochodzi od osobników z USA oraz z tureckiego ZOO.
  • Angora to obowiązująca w przeszłości nazwa stolicy Turcji – Ankary.
  • Przodkowie angor pojawili się na Kaukazie.

Kot angora turecka cieszy się w naszym kraju coraz większą popularnością. Nic dziwnego – są to koty o przyjaznym i zrównoważonym usposobieniu, a dodatkowo niezwykle piękne i zdrowe. Koty te potrzebują kontaktu z opiekunem i źle znoszą samotność, dlatego w domach, które na co dzień pustoszeją na kilka godzin nie powinny być jedynymi kotami. Ze względu na swoją długowieczność mogą towarzyszyć nam nawet przez osiemnaście lat. Istnieją jednak doniesienia o angorach, które w dobrym zdrowiu rozpoczęły trzecią dekadę swojego życia.

Bibliografia:
1) http://www.wcf-online.de/WCF-EN/standard/semi-longhair/tuerkischangora.html
2) https://www.pethealthnetwork.com/cat-health/cat-breeds/turkish-angora

Borelioza u psa – niebezpieczna i trudna do wykrycia choroba. Jak uchronić przed nią zwierzaka?

Borelioza u psa

Choroby odkleszczowe to jedne z najczęstszych dolegliwości, z jakimi zgłaszamy się do lekarza weterynarii. Psia borelioza nie występuje tak często jak będąca prawdziwą zmorą opiekunów babeszjoza. Mimo wszystko jest groźnym schorzeniem, które wymaga kuracji antybiotykami. Niestety, objawy boreliozy u psa bywają nieswoiste, co mocno utrudnia diagnostykę. Leczenie należy zaś zacząć bardzo szybko, ponieważ każdy dzień zwłoki utrudnia powrót zwierzaka do pełnej sprawności. 

Borelioza psa – co to za choroba?

Borelioza u psa to wieloukładowa choroba zakaźna, która wywoływana jest przez dokładnie te same patogeny, które odpowiadają za tę chorobę u ludzi. Są to bakterie Borrelia, które roznoszone są przez kleszcze – w naszym klimacie najczęściej pospolite lub jeżowe. Pasożyty te żerują od wczesnej wiosny aż do jesieni. Warto jednak pamiętać, że ze względu na zmiany klimatu coraz częściej powtarzają się głosy, że sezon kleszczowy trwa przez okrągły rok. 

borelioza u psa co to za choroba

Podczas żerowania kleszcza na twoim pupilu bakterie z jego śliny dostają się do organizmu psa. Nie wszystkie kleszcze przenoszą tę chorobę, jednak szacuje się, że nawet co trzeci osobnik ma w sobie niebezpieczne patogeny. Co więcej, liczba ta z każdym rokiem rośnie. Proces przenoszenia bakterii do organizmu żywiciela trwa od 24 do 48 godzin. 

Borelioza u psów – objawy

Objawy boreliozy u psa są nieswoiste i bardzo trudne zarówno do dostrzeżenia, jak i do połączenia ze sobą. Całej sytuacji nie ułatwia fakt, że od kontaktu zwierzęcia z nosicielem do pierwszych potencjalnych objawów może upłynąć nawet pół roku. Bardzo często więc opiekun nie jest w stanie połączyć złego stanu swojego pupila w okresie Bożego Narodzenia  z kleszczem, którego ten złapał  podczas letniej wycieczki. 

ardzo istotne jest także to, że w przypadku choroby takiej jak borelioza objawy u psa często w ogóle nie występują. Według niektórych szacunków dotyczy do nawet 90% chorych czworonogów. 

Borelioza u psa jest chorobą wieloukładową, która może atakować bardzo różne narządy. Właśnie dlatego sporządzenie listy konkretnych objawów jest bardzo trudne. Są one bowiem zależne od zaatakowanego obszaru. Bardzo często zwierzęta są apatyczne, osowiałe i odmawiają zabawy. Nie są to jednak symptomy, które wskazywałyby na cokolwiek konkretnego. 

borelioza u psa objawy

W przypadku choroby takiej jak borelioza u psów objawy często pojawiają się dopiero wtedy, kiedy poszczególne układy są już zaatakowane. Choroba często powoduje bóle stawów, które prowadzą do zwyrodnień i problemów z poruszaniem się. Ponadto pojawiają się takie dolegliwości jak:

  • zapalenie opon mózgowych
  • zapalenie wątroby
  • padaczka
  • porażenie nerwów
  • niedowład kończyn

Borelioza u psa – leczenie,  diagnoza i koszta

Borelioza u psa – diagnostyka

W przypadku choroby takiej jak borelioza pies powinien być poddany odpowiedniej diagnostyce. Choroba stwierdzana jest na podstawie ogólnych objawów, wywiadu z opiekunem i przeprowadzonych testów. Podstawowym i najbardziej skutecznym sposobem na wykrycie choroby jest badanie serologiczne. Pozwalają one na stwierdzenie obecności przeciwciał przeciwko bakteriom Borrelia. Dzięki temu boreliozę można wykryć już po czterech do sześciu tygodni od zarażenia.

Borelioza u psa – czy jest wyleczalna? 

Leczenie boreliozy to długotrwały proces, który oparty jest przede wszystkim na podawaniu odpowiednich antybiotyków. Najczęściej stosowane są w tym celu doksycyklina i amoksycylina, które dają najlepsze efekty terapeutyczne. Leczenie trwa przynajmniej cztery tygodnie, jednak jego wyniki mogą być naprawdę zadowalające.

Antybiotykoterapia to jednak nie wszystko. Bardzo często zwierzę musi także przyjmować dodatkowe leki i suplementy, które pomagają w leczeniu narządów zniszczonych przez chorobę. W wielu przypadkach konieczna jest płynoterapia, leki na odbudowę wątroby i nerek a także witaminy i suplementy diety. Zaleca się włączenie do diety witamin z grupy B (szczególnie B12) a także kwasów Omega–3. 

Borelioza u psa jest chorobą uleczalną. Sukces leczenia jest jednak uzależniony od szybkości jego rozpoczęcia. Jeżeli terapia zostanie wdrożona zbyt późno, może dojść do nieodwracalnych uszkodzeń niektórych narządów, a nawet do śmierci zwierzęcia. Właśnie dlatego coraz częściej zalecane jest wykonywanie profilaktycznych badań krwi w kierunku boreliozy. Możesz zrobić to w niemal każdej klinice weterynaryjnej już po sześciu tygodniach od wyjęcia kleszcza. 

Borelioza u psa – czy jest zaraźliwa?

Wielu opiekunów zastanawia się, czy psy mogą zarażać się boreliozą między sobą. Często występują także obawy przed zarażeniem się człowieka od psa. Na szczęście nie ma takiej możliwości. Do zarażenia dochodzi wyłącznie poprzez kontakt żywiciela ze śliną kleszcza. 

borelioza u psa czy jest zaraźliwa

Borelioza u psa – koszty leczenia

Niestety, w przeciwieństwie do przypadków ludzkich leczenie zwierząt nie jest refundowane przez żadną instytucję. Właśnie dlatego wielu opiekunów objawia się rachunku, jaki zostanie im wystawiony przez lecznicę. Ile kosztuje leczenie boreliozy u psa?

Tak naprawdę wiele zależy od konkretnego gabinetu weterynaryjnego oraz od wielkości miejscowości, w jakiej się znajduje. W mniejszych miastach ceny będą niższe niż w metropoliach. Musisz jednak pamiętać, że leczenie boreliozy jest przewlekłe i trwa przynajmniej miesiąc. Dawki leków, wizyty kontrolne, kroplówki i badania krwi to koszta, które mogą wynieść nawet kilka tysięcy złotych. Właśnie dlatego w tym przypadku sprawdza się stara zasada: lepiej zapobiegać niż leczyć. 

Borelioza psy – jak jej przeciwdziałać? 

Czy istnieje jakikolwiek skuteczny sposób na zapobieganie boreliozie u psów? Odpowiedź wydaje się oczywista – unikanie kleszczy. W sklepach dostępne są różnego rodzaju środki zapobiegawcze, takie jak krople, obroże czy bardziej naturalne preparaty – oparte na czystku. Żaden z tych środków nie gwarantuje jednak stuprocentowej ochrony przed pasożytami. Właśnie dlatego po każdym spacerze na łonie natury sierść psa należy dokładnie przejrzeć. 

borelioza u psa jak przeciwdziałać

Jeżeli zauważysz wbitego kleszcza, nie powinieneś usuwać go w pośpiechu, gołymi rękami. Przyda się do tego pęseta lub specjalny haczyk. Pamiętaj, że im szybciej pasożyt zostanie usunięty, tym mniejsza szansa na zakażenie. Coraz popularniejszą i jednocześnie skuteczną metodą ochrony jest szczepionka. Można podawać ją psu już po ukończeniu trzeciego miesiąca życia. Nie daje ona jednak odporności na całe życie i powinna być powtarzana. Chociaż borelioza u psa jest groźną chorobą, czworonogi wychodzą z niej szybciej i skuteczniej niż ludzie. A co w przypadku innych zwierząt? Objawy boreliozy u kotów są podobne jak te u psów, warto jednak zaznaczyć, że domowe mruczki bardzo rzadko zapadają na choroby odkleszczowe. Ciekawostką jest, że świnki morskie – które w okresie letnim często spożywają świeżą trawę – nie są w żaden sposób zagrożone. Przed ugryzieniem kleszcza chroni je bowiem wyjątkowo twarda skóra.

Bibliografia:
1) https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5980284/ [dostęp: 28 grudnia 2020]
2) „Trudności w diagnostyce boreliozy u psów”, J. Ziętek, Ł. Adaszek, M.Kalinowski, Życie weterynaryjne, 2010 85(5)

Ile trwa ciąża u psa i co powinieneś o niej wiedzieć?

ile trwa ciąża u psa

Obok pytania, ile suka chodzi w ciąży, często pojawiają się wątpliwości na temat tego, kiedy może w tę ciążę zajść i jak zadbać o nią w tym szczególnym okresie. Proces ciąży – od zapłodnienia aż po poród – trwa stosunkowo krótko, bo niewiele ponad dwa miesiące. W tym czasie w organizmie psa zachodzi wiele zmian, pojawia się także wiele niebezpieczeństw. W zarejestrowanych i dobrych hodowlach rozród jest planowany, a hodowcy posiadają odpowiednią wiedzę. W przypadku przeciętnych właścicieli jest to o wiele bardziej spontaniczne i przypadkowe.

Ile trwa ciąża u psa?

suka w ciąży

Większość opiekunów, którzy podejrzewają, że ich suczka może być w odmiennym stanie zastanawia się, ile pies chodzi w ciąży. Proces rozwoju płodu u tych zwierząt jest skomplikowany i narażony na wiele komplikacji. Mimo wszystko sam w sobie nie trwa długo. Ciąża u psa trwa zazwyczaj około 63 dni. W zależności od rasy, cech osobniczych oraz czynników zewnętrznych może być odrobinę krótszy.To, ile pies chodzi w ciąży, waha się od jedynie 58 dni do nawet 70 dni. 

Ciąża psa – kiedy psy dojrzewają płciowo?

Ciąża psa kiedy psy dojrzewają płciowo

Tak jak w przypadku wszystkich innych ssaków, psy mogą zachodzić w ciążę dopiero po osiągnięciu dojrzałości płciowej. U suczek przekroczenie tego momentu w życiu manifestuje się pierwszą rują, popularnie znaną jako cieczka. Zazwyczaj pojawia się ona pomiędzy siódmym a dwunastym miesiącem życia. Kwestia ta jest jednak bardzo uzależniona od czynników osobniczych – przede wszystkim od wielkości suki i jej rasy.

Psy ras olbrzymich dojrzewają o wiele wolniej niż przedstawiciele mniejszych ras. Szwajcarskie duże psy pasterskie pełną dojrzałość mogą osiągnąć dopiero po upływie trzech lat. W przypadku tych psów pierwsza cieczka może pojawić się nawet w dwudziestym czwartym miesiącu życia. Niewielkie rasy – maltańczyki, yorki, a także niektóre kundelki dojrzewają o wiele wcześniej. Często już półroczne suczki mogą zachodzić w ciążę. 

Każdy doświadczony hodowca zdaje sobie sprawę z tego, że osiągnięcie dojrzałości płciowej nie jest równoznaczne z tym, że suka powinna od razu zajść w ciążę. Dojrzałość hodowlana osiągana jest dopiero w momencie, kiedy rozwój fizyczny i psychiczny suki jest już zakończony. Przed kryciem powinna ona przejść szereg badań – także genetycznych, które potwierdzą, że jest całkowicie zdrowa i gotowa do tego, żeby zostać mamą.

Niestety, bardzo często właściciele nie zwracają uwagi ani na to, w jakim momencie, ani z kim zachodzi w ciążę ich suczka. W wyniku tego suki rodzą nawet dwa razy w roku, począwszy już od pierwszej rui. Ma to druzgocący wpływ na ich zdrowie, znacząco skraca życie a przy tym wpływa negatywnie na zjawisko bezdomności psów. 

Ile trwa ciąża u psa i jak ją rozpoznać? 

W pewnych sytuacjach, nie zawsze zależnych od ciebie, możesz podejrzewać, że twoja suczka zaszła w ciążę. Wówczas pojawia się nie tylko pytanie, ile trwa ciąża psa, ale także – jak ją potwierdzić. 

Odmienny stan u psa staje się widoczny dopiero w drugim trymestrze ciąży. Na początku prawdopodobnie niczego nie zauważysz. Suka może być wprawdzie lekko osowiała i odmawiać jedzenia, jednak, tak samo jak w przypadku ludzi, nie jest to normą. 

Co więc możesz zrobić? Przede wszystkim umów się na wizytę do gabinetu lekarza weterynarii. W celu faktycznego potwierdzenia ciąży na jej wczesnym etapie należy bowiem wykonać badanie USG. Kiedy weterynarz potwierdzi ciążę będziesz musiał podjąć decyzję czy pozwolić suczce urodzić, czy zdecydować się na kastrację aborcyjną. 

Ile trwa ciąża u psa - jak ją rozpoznać?

Ciąża u psa a ciąża urojona

Bez badań lekarskich ciąża może być potwierdzona dopiero w momencie, kiedy brzuch suki zaczyna rosnąć, a sutki powiększają się i zmieniają kolor. Bardzo ważne jest jednak to, że podobne objawy powodowane są przez ciążę urojoną. Właśnie dlatego badanie USG jest najlepszym wyjściem. Pomoże ono także w ustaleniu, czy płody są żywe. Doświadczony lekarz weterynarii może potwierdzić ciąże poprzez badanie palpacyjne, jednak nie jest ono tak dokładne.

Nie ma pewności co do tego, co dokładnie powoduje ciążę urojoną. Daje ona jednak bardzo podobne objawy do ciąży właściwej. Ciało suki zmienia się, ona sama rozpoczyna wicie gniazda, a w niektórych przypadkach nawet „adoptuje” przedmioty, które uznaje za swoje dzieci. Jeżeli zauważysz takie objawy u swojej suki, a masz pewność, że nie może ona być w prawdziwej ciąży, jest to odpowiedni moment na umówienie się na zabieg kastracji. Taki stan zwiększa bowiem szansę na zachorowanie na ropomacicze. 

Ile trwa ciąża u psa – jak określić termin porodu?

Ciąża u psa a ciąża urojona

Wiesz już, w jaki sposób potwierdzić ciążę. O wiele trudniejszym zadaniem jest jednak określenie dokładnego terminu porodu. Lekarz weterynarii najpewniej odpowie ci na pytanie, ile trwa ciąża u psów oraz ile mniej więcej szczeniaków ma szansę przyjść na świat. Określenie tego, kiedy dokładnie maluchy przyjdą na świat, jest jednak stosunkowo trudne.

Bardzo istotnym działaniem w tym kierunku jest oznaczanie poziomu progesteronu. W ostatnim tygodniu ciąży badanie to powinno być wykonywane co dwa dni. Spadek poniżej 3 ng/ml oznacza, że poród jest tuż tuż. Lekarze weterynarii bardzo często polecają także badania RTG, które pozwalają ocenić stan rozwoju płodów. Po ich kręgosłupach i czaszkach można ocenić stan zaawansowania ciąży. 

Dodatkowe badania, które pozwalają na określenie terminu porodu to między innymi:

  • określanie temperatury rektalnej w ostatnich dniach ciąży;
  • ultrasonograficzne badanie jajników;
  • oznaczenie stężenia hormonu luteinizującego.

Wymienione powyżej badania i zabiegi mają bardzo różną dokładność a także – co istotne – różne ceny. Warto skonsultować je z lekarzem i dobrać je do swoich faktycznych potrzeb. 

A jak po zachowaniu suki rozpoznać, że zbliża się poród? Przede wszystkim musisz bardzo uważnie obserwować swojego psa. Często zdarza się utrata apetytu, ale najbardziej charakterystycznym objawem jest tak zwane wicie gniazda. Suka zaczyna znosić w konkretne miejsce miękkie rzeczy – ubrania, koce czy zabawki. Możesz zauważyć, że próbuje wchodzić w miejsca, które wcześniej w ogóle jej nie interesowały. Ostatnia doba przed porodem może być okresem, kiedy pies jest niespokojny i nie może znaleźć sobie miejsca. 

Ile trwa ciąża u psa – jak dbać o ciężarną sukę?

ile trwa ciąża u psa-jak określić termin porodu

To, w jakich warunkach przebiega ciąża u psów, może mieć wpływ nie tylko na zdrowie szczeniaków, ale także na całe ich późniejsze życie. Poza spokojem i poczuciem bezpieczeństwa niezwykle ważna jest dieta. Zaleca się, aby od piątego tygodnia ciąży porcja jedzenia była zwiększana o mniej więcej dziesięć procent tygodniowo.

Dieta powinna być jak najlepszej jakości. Wybieraj karmy bogate w białko i wszystkie potrzebne składniki odżywcze. Zrezygnuj z karm, których składy oparte są na zbożu. Dobrze jest analizować składy, ponieważ bardzo często karmy określane przez producenta jako te dla suk w ciąży w ogóle nie spełniają powyższych kryteriów. Do jadłospisu warto włączyć także kwasy omega–3. Dobrym rozwiązaniem będzie zasięgnięcie rady u doświadczonego hodowcy albo u zoodietetyka. 

Wielu opiekunów zastanawia się, czy przygotowywanie suce gniazda na poród ma sens. Faktem jest, że przyszła mama najczęściej sama wybiera miejsce, w którym chce urodzić, a następnie odchować potomstwo. Nie oznacza to jednak, że nie możesz jej pomóc. Dobrym rozwiązaniem będzie obserwacja suczki i pomoc w organizacji gniazda, w miejscu, które sobie wybrała. Zadbaj o to, aby było ono bezpieczne – maluchy nie powinny mieć możliwości spadnięcia z niego na podłogę. 

Psia ciąża – jak jej uniknąć i dlaczego jest to ważne? 

Pytania o to, ile pies jest w ciąży i jak zadbać o niego w tym szczególnym czasie, zazwyczaj zadawane są przez opiekunów w dobrej wierze. Warto jednak zdawać sobie sprawę z tego, że rozmnażanie psów poza zarejestrowanymi hodowlami nie jest dobrą praktyką. Co więcej, jest ona niebezpieczna na bardzo wielu polach. 

Przede wszystkim niekontrolowany rozród to zagrożenie dla życia suki. Nawet najlepiej prowadzona przypadkowa ciąża niesie za sobą ryzyko nie tylko poronienia, ale także komplikacji okołoporodowych, które zagrażają życiu matki i szczeniąt. Dodatkowo sprzyja to rozwijaniu się bezdomności. Nawet jeżeli masz kolejkę chętnych na nowe domy dla szczeniaków, nigdy nie będziesz mieć stu procent pewności, że nie będą one dalej rozmnażane. 

Popularny mit o tym, że ciąża chroni sukę przed chorobami układu rodnego, nie ma żadnego pokrycia ani w badaniach naukowych, ani w rzeczywistości. Każda ciąża jest obciążeniem dla organizmu. Dlatego o ile jednorazowy wypadek, przy odpowiednim zadbaniu o sukę, nie powinien wpłynąć negatywnie na jej przyszłe życie, o tyle częsty i niekontrolowany rozród jest bardzo niebezpieczny. Rozwiązaniem wszystkich tych problemów jest kastracja. Zapytaj o nią swojego weterynarza.

Suka jest w ciąży przez okres od 58 do 70 dni. W tym czasie należy zapewnić jej odpowiednią opiekę, dobrą dietę i wszystkie potrzebne badania. Szczeniaki po około ośmiu tygodniach mogą z powodzeniem przenieść się do nowych domów. 

źródło: „Położnictwo i neonatologia psa i kota” red. Gary England i Angelica von Heimendahl 

Wielu opiekunów zastanawia się, czy przygotowywanie suce gniazda na poród ma sens. Faktem jest, że przyszła mama najczęściej sama wybiera miejsce, w którym chce urodzić, a następnie odchować potomstwo. Nie oznacza to jednak, że nie możesz jej pomóc. Dobrym rozwiązaniem będzie obserwacja suczki i pomoc w organizacji gniazda, w miejscu, które sobie wybrała. Zadbaj o to, aby było ono bezpieczne – maluchy nie powinny mieć możliwości spadnięcia z niego na podłogę. 

Psia ciąża – jak jej uniknąć i dlaczego jest to ważne?

Pytania o to, ile pies jest w ciąży i jak zadbać o niego w tym szczególnym czasie, zazwyczaj zadawane są przez opiekunów w dobrej wierze. Warto jednak zdawać sobie sprawę z tego, że rozmnażanie psów poza zarejestrowanymi hodowlami nie jest dobrą praktyką. Co więcej, jest ona niebezpieczna na bardzo wielu polach. 

Psia ciąża jak jej uniknąć i dlaczego jest to ważne

Przede wszystkim niekontrolowany rozród to zagrożenie dla życia suki. Nawet najlepiej prowadzona przypadkowa ciąża niesie za sobą ryzyko nie tylko poronienia, ale także komplikacji okołoporodowych, które zagrażają życiu matki i szczeniąt. Dodatkowo sprzyja to rozwijaniu się bezdomności. Nawet jeżeli masz kolejkę chętnych na nowe domy dla szczeniaków, nigdy nie będziesz mieć stu procent pewności, że nie będą one dalej rozmnażane. 

Popularny mit o tym, że ciąża chroni sukę przed chorobami układu rodnego, nie ma żadnego pokrycia ani w badaniach naukowych, ani w rzeczywistości. Każda ciąża jest obciążeniem dla organizmu. Dlatego o ile jednorazowy wypadek, przy odpowiednim zadbaniu o sukę, nie powinien wpłynąć negatywnie na jej przyszłe życie, o tyle częsty i niekontrolowany rozród jest bardzo niebezpieczny. Rozwiązaniem wszystkich tych problemów jest kastracja. Zapytaj o nią swojego weterynarza.

Suka jest w ciąży przez okres od 58 do 70 dni. W tym czasie należy zapewnić jej odpowiednią opiekę, dobrą dietę i wszystkie potrzebne badania. Szczeniaki po około ośmiu tygodniach mogą z powodzeniem przenieść się do nowych domów. 

Najczęściej zadawane pytania

Jak długo trwa poród u psa?

Może być zupełnie szybki i trwać od 3 godzin do nawet 36 godzin. Wiele zależy od doświadczenia suki, jej rasy czy liczby szczeniąt w miocie.

Czy można dotykać szczeniaki po urodzeniu?

Tak i często jest to niezbędne, aby oczyścić szczenięta czy udrożnić ich drogi oddechowe. Wiele suk jednak nie dopuszcza do swojego miotu człowieka, co warto uszanować, jeśli nie stanowi zagrożenia dla niej czy szczeniąt.

Ile kosztuje cesarskie cięcie u psa?

Zazwyczaj cesarskie cięcie u psa wiąże się z kosztem nawet 1000 zł, zwłaszcza u dużych ras.

Czy poród psa boli?

Oczywiście, w końcu to żywe stworzenie! Poród jest bolesny dla suki i często jest to sygnalizowane np. drżeniem, piszczeniem, dyszeniem, a nawet wymiotami.

Jak pies reaguje na ciążę?

U suki zachodzenie w ciążę wiąże się wyłącznie z instynktem przedłużenia gatunku i nie ma nic wspólnego z planowaniem potomstwa czy wyobrażaniem sobie macierzyństwa. Co ciekawe, udowodniono, że psy reagują również na ciążę swoich opiekunek. Rozpoznają ją m.in. po zapachu.

Źródło: „Położnictwo i neonatologia psa i kota” red. Gary England i Angelica von Heimendahl.

Jak oduczyć psa sikania w domu? O czym świadczy takie zachowanie pupila?

jak oduczyć psa sikania w domu

Sprawdź, jak oduczyć psa sikania w domu. Ten nieprzyjemny problem może mieć bardzo różne przyczyny. Poznaj je i dowiedz się, dlaczego twój pies załatwia się w domu, oraz jak go tego oduczyć. Koniecznie sprawdź te sposoby.

Posiadanie w domu szczekającego czworonoga niesie za sobą wiele radości. Nie da się jednak uciec przed mniej przyjemnymi aspektami tej relacji. Niezależnie od tego, czy razem z tobą zamieszka szczeniak, czy dorosły pies, który jeszcze nigdy nie mieszkał w domu, będziesz musiał zastosować trening czystości. 

Jak oduczyć psa sikania w domu? Poznaj przyczyny

Okres, w którym pies sika w domu, może być naprawdę frustrujący, dlatego warto robić wszystko, aby był on jak najkrótszy. Aby móc zastosować konkretną metodę, musisz dojść do tego, dlaczego właściwie twój psiak załatwia się na podłogę. 

Jak oduczyć psa sikania - dlaczego pies sika w domu?

W przypadku szczeniaków odpowiedź zazwyczaj jest bardzo prosta. Małe pieski, podobnie jak ludzkie niemowlęta, nie kontrolują zwieraczy. Na szczęście trening czystości nie jest skomplikowany i nawet dwunastotygodniowe szczenię może nauczyć się stopniowo przenosić swoją toaletę na zewnątrz. 

Bardzo często zdarza się jednak tak, że w domu załatwia się dorosły pies. Jakie są tego przyczyny? Wiele zależy od konkretnego przypadku. Zwykle psy adoptowane ze schroniska lub wzięte z ulicy nie mają żadnego doświadczenia w kwestii życia w mieszkaniu. Jak nauczyć psa sikać na dworze, jeżeli nigdy wcześniej nie miał on takich doświadczeń? Na szczęście są na to sposoby. Przeczytasz o nich poniżej.

Zupełnie inną kwestią jest sytuacja, kiedy pies nagle zaczyna załatwiać się na podłogę. Wówczas należy przede wszystkim wykluczyć problemy zdrowotne. Często powodem jest nadmierna nerwowość albo lęki. W zależności od przyczyny dobiera się dokładną metodę radzenia sobie z problemem. 

Jak oduczyć psa załatwiania się w domu?

Jak oduczyć psa sikania - jak oduczyć psa sikania na łóżko?

Uzbrój się w cierpliwość

Jeszcze zanim rozpoczniesz ze swoim psiakiem trening czystości, weź pod uwagę fakt, że każde zwierzę jest inne. Nasi podopieczni mają różne organizmy, różne charaktery i różną przeszłość. Właśnie dlatego nie ma ani jednego uniwersalnego tempa nauki, ani jednego uniwersalnego sposobu na każdego psa. 

Staraj się poznać swoje zwierzę. Obserwuj jego zwyczaje i zachowania – to pozwoli na szybsze ustalenie przyczyn załatwiania się na podłogę. Dzięki temu będziesz mógł także wybrać konkretny sposób działania. Przygotuj się jednak na to, że może to trochę potrwać.

Jak oduczyć psa sikania - uzbrój się w cierpliwość

Wzmacniaj pozytywnie

Sprzątanie moczu z podłogi, dywanu a nawet łóżka nie jest przyjemnym zadaniem. Zanim jednak zawładnie tobą frustracja i złość, weź pod uwagę fakt, że pies jest żywą istotą, która nie działa jak dobrze zaprogramowana maszyna. Trening czystości powinien opierać się na wsparciu z twojej strony. Nie krzycz na zwierzę i pod żadnym pozorem nie stosuj przemocy fizycznej. Kluczem do sukcesu jest cierpliwość, zrozumienie i pozytywne wzmacnianiem pożądanych zachowań. 

Jak oduczyć psa sikania - wzmacniaj pozytywnie

Jak oduczyć psa sikania na dywan? Trening szczeniaka 

Jak oduczyć psa załatwiania się w domu, jeżeli mamy do czynienia ze szczenięciem? Trening czystości należy zacząć od ustalenia schematu załatwiania się twojego psa. Małe pieski najczęściej siusiają:

  • po przebudzeniu
  • podczas zabawy lub tuż po niej
  • około dwudziestu minut po jedzeniu

Warto zaznaczyć, że mały szczeniak w żaden sposób nie sygnalizuje tego, że ma zamiar opróżnić pęcherz. Zazwyczaj robi to tam, gdzie stoi, bez żadnego ostrzeżenia. Pamiętaj, że psie dziecko dopiero między trzecim a czwartym miesiącem życia zyskuje kontrolę nad swoim pęcherzem. Dlatego jakiekolwiek próby karania go za złe – w ludzkim mniemaniu – zachowanie mija się z celem. 

Wielu opiekunów odczytuje czołganie się psa i lizanie nas po rękach jako „przepraszanie” za rzecz, którą zrobił źle. W istocie jest bardzo duży błąd. Pies nie ma pojęcia, co się stało. Wie jedynie, że jesteś zły i dlatego swoim zachowaniem próbuje załagodzić sytuację. 

Szczeniak sika w domu? Wyposaż się w odpowiednie maty i dużo ciepliwości

Podczas nauki czystości bardzo pomoże ci specjalna mata chłonna lub zwykłe podkłady higieniczne. Jak nauczyć szczeniaka sikać na matę? Stopniowo wprowadzaj pozytywne skojarzenia z oddawaniem moczu w tym konkretnym miejscu. Nagradzaj pieska dobrym słowem i pysznym przysmakiem. Z czasem nauczy się, że to jest właśnie to odpowiednie miejsce.

Równolegle warto wprowadzać naukę czystości na spacerach. Staraj się zabierać szczeniaka na dwór kilkanaście minut po posiłku i po drzemce. Ze względu na szybki metabolizm maluchów na pierwszym etapie musisz spodziewać się częstych spacerów. 

Tempo nauki jest bardzo indywidualne, dlatego staraj się nie niecierpliwić i nie krzyczeć na psa. Pozytywne wzmacnianie będzie miało lepsze (i szybsze) konsekwencje niż złość i frustracja.

Jak oduczyć dorosłego psa sikania w domu?

jak oduczyć psa sikania w domu - dorosły

Wielu nowych opiekunów zastanawia się, kiedy pies przestaje sikać w domu. Odpowiedź jest jedna – wtedy, kiedy go tego nauczymy. Pomimo utartego przekonania, że starego psa nie da się nauczyć nowych sztuczek, każdy jest w stanie zacząć załatwiać się wyłącznie na zewnątrz. Należy jedynie dobrze zdiagnozować przyczynę takiego stanu i zastosować odpowiednie metody.

Pies załatwia się w domu – problemy z nowym domownikiem

Psy, dla których mieszkanie w domu jest nowością, zazwyczaj nie rozumieją, dlaczego załatwianie prostych potrzeb fizjologicznych tak denerwuje opiekuna. W przeciwieństwie do kotów oddają one mocz i kał w dowolnych miejscach. Oszczędzają jedynie okolice swojego posłania oraz miski z jedzeniem. 

Trening czystości należy rozpocząć zaraz po tym, jak pies trafi do naszego domu. Zasady są podobne jak w przypadku szczeniaków. Zdrowe dorosłe psy zazwyczaj załatwiają się dosyć regularnie, dlatego postaraj się wyłapać te momenty i zabieraj psa na dwór. Kiedy załatwi się na zewnątrz okazuj radość, chwal go i nagradzaj smaczkiem. Wkrótce zrozumie, że to trawnik, a nie podłoga jest odpowiednim miejscem na toaletę. 

Z czasem wprowadzaj regularność spacerów. Dorosłe psy panują nad swoim pęcherzem i są w stanie wytrzymać nawet kilka godzin. Po pewnym czasie pies sam powinien sygnalizować, kiedy potrzebuje fizjologicznego spaceru. 

Każdy pies jest inny. Niektóre uczą się czystości bardzo szybko, inne potrzebują trochę więcej czasu. Jeżeli czujesz, że nie dajesz sobie rady, nie bój się konsultacji z behawiorystą

Pies zaczął sikać w domu – nie zapomnij o jego pielęgnacji

Sytuacja, kiedy pies nauczony czystości zaczyna sikać w domu, powinna przykuć twoją uwagę, ponieważ wymaga ona interwencji. Pierwszym krokiem powinno być umówienie się na wizytę do lekarza weterynarii. Badania przesiewowe moczu i krwi pozwolą ustalić, czy psiak nie cierpi na jakąś chorobę.

Jeżeli przyczyna zdrowotna zostanie wykluczona, najpewniej mamy do czynienia z przyczyną behawioralną. Bez konsultacji i przeanalizowania konkretnego przypadku nie da się jednoznacznie ustalić przyczyny lęku, nerwów lub stresu u psa. Zastanów się jednak, czy w ostatnim czasie zaszły w waszym życiu jakieś istotne zmiany, które mogłyby wywołać w zwierzaku negatywne emocje. Jeżeli możesz tę kwestię wyeliminować, zrób to. Jeżeli jednak nie jest to możliwe, będziesz musiał spróbować innych metod. 

Jak oduczyć psa sikania - co robić?

Najbardziej skuteczna będzie konsultacja z behawiorystą, która pozwoli ustalić indywidualny sposób pracy z psem lękowym lub znerwicowanym. Dobrym rozwiązaniem będzie zastosowanie delikatnych suplementów diety, które pomagają łagodzić stres. W ostatnim czasie popularnym sposobem na radzenie sobie ze stresem u psa jest podawanie oleju CBD

Pies, który nagle zaczyna sikać w domu, daje ci sygnały, których nie powinieneś ignorować. Bardzo często wystarczy wesprzeć zwierzę swoją obecnością, zapewnić mu więcej uwagi, czy ograniczyć stresogenne bodźce. Jednak bardzo możliwe, że problem rozwiąże jedynie konsultacja ze specjalistą. 

Jak widać odpowiedź na pytanie, jak oduczyć psa sikania w domu jest zależna od jego wieku, sytuacji i okoliczności. Jest wiele skutecznych sposobów, wszystkie jednak łączy wspólny mianownik – konsekwencja, cierpliwość i wsparcie.

Zabawki dla kota – które wybrać w sklepie? Jakiego wyboru zabawek się wystrzegać?

zabawki dla kota

Zabawa jest niezwykle istotnym elementem kociej codzienności. Chociaż zostały udomowione prawie dziesięć tysięcy lat temu, koty zachowały w sobie bardzo ważny element dzikości, który behawioryści i etolodzy nazywają „kotem pierwotnym”. Bardzo ważnym jego elementem jest polowanie. W warunkach domowych koty nie mają dostępu do ptaków i myszy, dlatego ekwiwalentem polowania jest dla nich właśnie zabawa. Bez niej frustrują się i popadają w apatię. Właśnie dlatego odpowiednio dobrane zabawki dla kota są kluczem do szczęścia naszego mruczka. 

Zabawki dla kota – nieograniczony wybór i wiele pułapek

Obecnie na rynku możesz znaleźć wiele rodzajów zabawek dla kota. Są dostępne w różnych kształtach i kolorach. Coraz częściej można spotkać się z zabawkami interaktywnymi. Czy każda z nich będzie dobrym wyborem dla czworonożnego przyjaciela? 

Kocie zabawki – jakich się wystrzegać? 

Na początku warto określić, które z dostępnych w sklepach zabawek już na wstępie powinieneś skreślić ze swojej listy. 

Koty są zwierzętami wyjątkowo wrażliwymi, które posiadają niezwykle wyostrzony zmysły. Ich słuch jest o wiele lepszy niż słuch człowieka, dlatego mogą reagować lękiem, czy frustracją na wiele dźwięków, które dla nas są całkowicie neutralne. Lepiej więc nie inwestować w zabawki, które są hałaśliwe, wygrywają melodyjki, czy strzelają piszczącymi dźwiękami.

zabawki dla kota jakich sie wystrzegać

Do kociego instynktu najlepiej przemawia zabawka, która fizycznie przypomina jego potencjalną ofiarę. Nie warto więc interesować się zabawkami w intensywnie krzykliwych kolorach albo odrealnionych kształtach. Oczywiście, część kotów chętnie bawi się wszystkim, co się rusza, jednak pierwszym wyborem zawsze powinna być zabawka przypominająca kształtem mysz, a nie, przykładowo, małą krowę. 

Z listy zakupów warto też skreślić zabawki niesolidnie wykonane, z dużą ilością plastiku i innych materiałów syntetycznych. Pomijając kwestie ekologiczne, takie zabawki szybko się rozpadają i nie zawsze są dla czworonoga bezpieczne. 

Zabawki dla twojego kota – co masz do wyboru?

Na szczęście większość dostępnych na rynku zabawek może być z powodzeniem wykorzystywana w zabawie z kotem. Poniżej znajdziesz krótki przegląd tych najpopularniejszych.

zabawki dla kota co mamy do wyboru

Wędki

Wędka jest jedną z najpopularniejszych i najlepiej dostępnych zabawek dla kota. Składa się z plastikowego lub drewnianego kija i linki, na której zawieszona jest zabawka. Może być to nasączona kocimiętką myszka, piórka, czy czyszczące zęby patyczki matatabi. Często element linki bywa pomijany i na końcu kijka znajduje się pióropusz z tasiemek i kolorowych piór. 

Wędka jest bardzo wygodną zabawką dystansową. Pozwala skutecznie imitować gonitwę za zwierzyną, jest bezpieczna a ze względu na dużą różnorodność modeli łatwo wybrać taką, która najbardziej odpowiada konkretnemu kotu. 

Wędka jest bardzo istotnym elementem socjalizacji kociąt, które wcześnie straciły matkę. Zabawa dystansowa pozwala bowiem minimalizować ryzyko polowania na ręce opiekuna. 

Piłeczki i pluszowe myszki

Drobne zabawki, które toczą się, uciekają kotu z łap lub po prostu wyglądem imitują ofiarę także są potrzebne do efektywnej zabawy. Warto jednak przeprowadzać wstępną selekcję i eliminować takie, które wydają głośne dźwięki. Co więcej, tego typu zabawki mają tendencję do „znikania” i pojawiania się po jakimś czasie w ilościach hurtowych pod kanapą lub komodą.

Zabawki interaktywne

Zabawki interaktywne to hit ostatnich czasów. Zapewniają kotu rozrywkę i pobudzają jego zmysły. W sklepach dostępne są takie urządzenia jak labirynt na karmę, który pobudza ciekawość kota, rozwija go intelektualnie i motywuje do podjęcia działań w celu zdobycia pożywienia. Niektóre zabawki mechaniczne wprawiają w ruch niewielkie elementy, które kot próbuje złapać. Jest to rozrywka czasami na długie godziny.

Ciekawym rozwiązaniem jest także masażer dla kota. Tego typu struktury pobudzają zmysły, a dodatkowo masują różne elementy ciała – w tym także dziąsła. 

Maty węchowe 

Maty węchowe cenione są nie od dzisiaj przez właścicieli psów. Koty także chętnie z nich korzystają, a zabawki te działają bardzo podobnie na obydwa gatunki. Mata może mieć różną strukturę, jednak koniecznym elementem jest możliwość ukrycia w niej ulubionych smaczków pupila. Taka zabawka rozwija kota intelektualnie i fizycznie. Dodatkowo zajmuje jego czas i często ma działanie terapeutyczne – na przykład przeciwlękowe. 

Kopacze

Zapewne nie raz zaobserwowałeś, jak twój kot łapie większe przedmioty (pluszowe zabawki lub nawet twoją rękę) i zaczyna energicznie kopać je tylnymi nogami. Tego typu zachowanie jest bardzo ważnym elementem polowania i walki. W celu urozmaicenia zabawy powstały stosunkowo proste gadżety – kopacze. Są to podłużne miękkie zabawki wykonane z solidnego pluszu. Warto włączyć je do kociego wyposażenia, ponieważ zazwyczaj cieszą się ogromnym powodzeniem wśród mruczków. 

Zabawka dla kota – która będzie najlepsza? 

Jak widać liczba zabawek, które są dobrze tolerowane przez koty i rozwijają ich zmysły jest bardzo duża. Wielu opiekunów wciąż zastanawia się, które wybrać. Odpowiedź nie jest prosta, ponieważ kocie gusta bywają bardzo różne.

zabawki dla kota która będzie najlepsza

Właśnie dlatego dobrym rozwiązaniem przy wybieraniu zabawki dla kota jest postawienie na różnorodność. Koniecznie zaopatrz się w kilka wędek o różnych końcówkach. Coraz popularniejsze są solidne wędki z wymienialnymi końcówkami. Takie rozwiązanie pozwala zapobiegać nudzie, a jednocześnie jest ekologiczne. Nie musisz bowiem kupować tysiąca różnych plastikowych wędek. Inwestujesz raz w dobrze wykonany, najczęściej drewniany kijek, do którego z czasem można dokupić kolejne końcówki. 

Zabawka interaktywna, taka jak labirynt na karmę będzie dobrym wyborem, jednak nie każdy kot zainteresuje się tego typu rozwiązaniem. Obserwuj swojego kota i sprawdzaj, czym najchętniej się bawi. Jeżeli interesuje go kabel od ładowarki do telefonu, istnieje prawdopodobieństwo, że chętnie będzie bawił się wędką w formie pluszowego węża. Na niektóre osobniki bardzo dobrze działa szeleszczący dźwięk folii, inne wolą dźwięk piór, który przypomina lecącego w powietrzu ptaka. 

Dobrym rozwiązaniem jest przetestowanie różnych opcji i inwestowanie w zabawki, które zwracają uwagę kota i sprawiają mu radość. 

Zabawka dla kota – bez ciebie nie żadnego sensu 

Podczas planowania zakupów powinieneś koniecznie zdać sobie sprawę z tego, że najważniejszym elementem procesu zabawy dla twojego kota jesteś ty. Nawet największa liczba wyszukanych zabawek interaktywnych nie zastąpi człowieka, który jest w stanie wprawić w ruch wędkę.

zabawki dla kota

Kota należy aktywizować do zabawy. Codzienność tego zwierzęcia behawioryści określają terminem cykl łowiecki. Składa się on z następujących elementów: 

  • sen
  • polowanie
  • zabawa zdobyczą
  • jedzenie
  • mycie
  • sen.

Powtarzanie cyklicznie tych czynności ma ogromne znaczenie w prawidłowym rozwoju kota. W warunkach domowych polowanie zastępowane jest właśnie przez zabawę. Koty instynktownie polują na obiekty, które są w ruchu. Niejednolite ruchy wędką, zastyganie w powietrzu, próby ucieczki spod kocich łap – to czynności, których na ten moment nie jest w stanie wykonać za nas żadna maszyna. 

Ostatnim etapem udanej zabawy zawsze powinno być karmienie. W ten sposób zachowujemy cykl łowiecki i pozwalamy kotu na spełnienie wszystkich jego potrzeb behawioralnych. 

Zabawka dla kota – więcej niż gadżet 

Przez wielu opiekunów zabawki dla kota postrzegane są jako zbędne gadżety, które niepotrzebnie zaśmiecają dom. Tymczasem do prawidłowego rozwoju zwierzęcia zabawa jest absolutnie niezbędna. Bawią się nie tylko małe kociaki. Zabawa – mniej lub bardziej intensywna – towarzyszy kotom na wszystkich etapach życia a jej brak prowadzi do narastającej frustracji, problemów behawioralnych, a nawet do agresji. 

zabawki dla kota więcej niż gadżet

W procesie zabawy kot wyładowuje nagromadzony podczas odpoczynku pakiet energii. Jeżeli nie ma dostępu do zabawek, a opiekun nie jest zainteresowany taką formą spędzania czasu, energia ta zostanie wyładowana w inny sposób. Może to być powodowane nudą niszczenie mebli, atakowanie rąk i nóg właściciela, próby ucieczki czy nawet kompulsywne wylizywanie futra.

Nie da się ukryć, że odpowiednie zabawki dla kota to niezbędny element wyprawki. Nowego przybysza zaopatrz w wędki, pluszowe myszki i kopacz – dostosowany do jego wielkości. Z czasem możesz uzupełniać asortyment o bardziej rozwinięte interaktywne zabawki. 

Nie poddawaj się, kiedy kot z początku nie zwraca uwagi na podsuwane mu gadżety. Starsze koty, szczególnie te, które trafiają do domu z ulicy lub schroniska mogą potrzebować trochę więcej czasu, żeby nauczyć się z nich korzystać. Dobrze jest więc podsuwać zwierzakowi różnorodne opcje i zadbać o to, aby zabawa nie powtarzała się w nieskończoność. Koty bowiem szybko się nudzą.

Żwirek dla kota – który rodzaj najbardziej uszczęśliwi twojego zwierzaka?

żwirek dla kota

Każdy opiekun kota domowego zdaje sobie sprawę, że kuweta i jej zawartość są nieodłącznym elementem współistnienia z tymi zwierzętami. Niechęć do korzystania z kuwety może mieć wiele źródeł. Jedną z nich jest niewłaściwie dobrany żwirek dla kotów. Tej banalnej z pozoru decyzji nie warto więc podejmować pochopnie. Idealny produkt powinien być jednocześnie komfortowy i bezpieczny dla kota oraz wygodny do sprzątania dla opiekuna. 

Żwirek dla kota – stosunkowo nowy wynalazek

Zakopywanie odchodów to zachowanie, które nasze domowe mruczki odziedziczyły po swoich dzikich kuzynach. Chociaż powszechnie utożsamiane z higieną, a nawet wstydem, pierwotnie miało na celu zamaskowanie przez danego osobnika swojego zapachu. 

żwirek dla kota stosunkowo nowy wynalazek

Proces udomowienia kota sprawił, że zaczął on coraz częściej przebywać w ludzkich siedzibach. Przez setki lat w kwestiach kociej toalety ludzie mogli działać wyłącznie na dwóch polach: wypuszczać zwierzaki „za potrzebą” albo stosować prowizoryczne skrzynki z popiołem lub piaskiem. 

Rewolucja przyszła dopiero w latach czterdziestych XX wieku. Wówczas młody przedsiębiorca, Edward Lowe, opracował prototyp żwirku bentonitowego, który był połączeniem zwykłego piasku z chłonną glinką. Produkt przyniósł Edowi prawdziwą fortunę i na zawsze zrewolucjonizował życie wszystkich opiekunów kotów. 

Jakie żwirki dla kota mamy do wyboru?

Obecnie na rynku znajduje się tak wiele rodzajów żwirku, że początkujący opiekun może czuć się naprawdę zagubiony. Przede wszystkim musisz zdać sobie sprawę z tego, że idealny żwirek powinien być kompromisem pomiędzy preferencjami twojego kota a twoim własnym poczuciem komfortu i estetyki. 

Istnieje wiele kotów, które z powodzeniem załatwiają się niemal do każdego żwirku. Część z nich jednak będzie korzystała wyłącznie z konkretnego rodzaju, zapachu, a nawet marki. Właśnie dlatego wybór często dokonywany jest metodą prób i błędów. Poniżej znajdziesz krótką charakterystykę najpopularniejszych żwirków dostępnych w sklepach. 

Żwirek drewniany

Drewniany żwirek dla kota to wersja dla osób, które cenią sobie aspekty ekologiczne. Jest to bowiem naturalne podłoże, które może być z powodzeniem wrzucane (w niewielkich ilościach) do toalety bez konieczności późniejszego wzywania hydraulika. Ten rodzaj żwirku występuje w wersjach zbrylających lub niezbrylających. 

żwirek dla kota drewniany

Miłośnicy żwirków drewnianych cenią je przede wszystkim za naturalność. Są to bowiem produkty przyjazne dla środowiska i biodegradowalne. Wiele kotów z łatwością akceptuje ten żwirek, a naturalny zapach drewna jest dla nich komfortowy. Co więcej, dla niektórych osobników nawet przyciągający. Żwirek drewniany dobrze chłonie zapachy. Wersja zbrylająca nie jest jednak polecana małym kotkom, które mają tendencję do konsumowania żwirku. W dużych ilościach może bowiem zapychać układ pokarmowy. 

Żwirek silikonowy

Żwirek silikonowy – a w zasadzie silikatowy, jest bardzo popularnym wyborem. Ceniony jest przede wszystkim przez estetów, ponieważ w kuwecie prezentuje się bardzo elegancko. Niestety, wśród miłośników kotów uchodzi za produkt dosyć kontrowersyjny. Zaletami takiego rozwiązania niewątpliwie są bardzo dobra absorpcja moczu oraz skuteczne wiązanie zapachów. Dodatkowo ten rodzaj żwirku jest wyjątkowo wydajny. Niestety, nie zbryla się, dlatego koty często roznoszą go po domu. 

Przeciwnicy żwirków silikonowych zwracają uwagę na to, że są to granulki wykonywane z krzemianu sodu, czyli alkalicznego związku chemicznego stosowanego w produkcji środków myjących. Po spożyciu mogą być dla kotów śmiertelnie trujące. Trzeba więc być bardzo ostrożnym podczas pierwszych prób i uważnie obserwować zachowanie kociaka. 

Żwirek bentonitowy

żwirek dla kota bentonitowy

Żwirek bentonitowy w swojej strukturze najbardziej przypomina piasek dla kota. Zbryla się i jest bardzo drobny, dlatego łatwo go sprzątać nawet przy pomocy łopatki o drobnych oczkach. Dodatkowo dobrze chłonie zapachy i często miewa właściwości antybakteryjne i antygrzybicze. Występuje w różnych wariantach zapachowych.

Niestety, bentonitowe żwirki mają skłonności do pylenia. Lekkie granulki mogą przyczepiać się do sierści i opadać z niej w różnych miejscach domu. Jest raczej niechętnie jedzony przez koty, w przypadku maluchów należy jednak bardzo uważać, ponieważ skonsumowany może zapchać jelita. 

Żwirek kukurydziany 

żwirek dla kota kukurydziany

Ciekawą alternatywą jest coraz popularniejszy na rynku żwirek kukurydziany. Podobnie jak w przypadku drewnianego jest biodegradowalny i przyjazny dla środowiska. Zbryla się, jest wydajny, i bardzo dobrze maskuje zapach moczu. Właśnie dlatego często bywa polecany do domów gdzie mieszka kilka kotów. Jego granulki są drobne, ale stosunkowo ciężkie, dlatego raczej nie przyklejają się do sierści. 

Jaki żwirek dla kota wybrać? 

Jak widać wybór jest naprawdę szeroki. Jakimi kryteriami kierować się więc podczas wyboru? Na pierwszym miejscu powinny stać potrzeby zwierzaka. Akceptacja żwirku jest ważnym elementem adaptacji w nowym domu. Duża część kotów nie jest w tej kwestii bardzo mocno wybredna, jednak wystarczy trafić na bardziej wyrafinowanego osobnika i możemy mieć duże problemy.  

Przede wszystkim żwirek powinien być delikatny dla kocich łapek. Jest to szczególnie istotne w przypadku kociaków, których poduszeczki są miękkie i podatne na otarcia. Wystarczy, że kotek zacznie kojarzyć kuwetę z bólem łapek, i otrzymujesz niemal gotowy problem z wypróżnianiem się w inne miejsca (najchętniej miękkie i przyjemne, takie jak twoja pościel). Wybierz żwirek niepylący, stosunkowo drobny i zbrylający się. Będzie wówczas wygodny w usuwaniu z kuwety, a jednocześnie przyjemny dla kota.

Chociaż producenci kuszą rozmaitymi wariantami zapachowymi, na początek wybierz żwirek bezzapachowy. Być może dla ciebie zapach dziecięcego pudru jest kuszący, kot jednak ma pełne prawo uznać inaczej. Warto sięgnąć po wysokogatunkowy żwirek bentonitowy o bardzo drobnej strukturze lub naturalny żwirek drewniany o drobniejszych granulkach. 

Żwirek dla kota – czy istnieje uniwersalne rozwiązanie? 

Przygotuj się na to, że wybór odpowiedniego żwirku może być żmudnym procesem opartym na metodzie prób i błędów. Nie ma idealnego rozwiązania, które będzie pasowało każdemu kotu i wszystkim opiekunom. 

żwirek dla kota uniwersalne rozwiązanie

Współczesny behawioryzm zakłada, że  każdy kot powinien posiadać przynajmniej dwie kuwety (w myśl wzoru: liczba kotów w domu + 1). Dobrym rozwiązaniem może więc być umieszczenie dwóch różnych rodzajów żwirku w dwóch kuwetach i obserwacja, z której kot chętniej korzysta. 

Na koniec warto wspomnieć, że bardzo istotnym użytkownikiem żwirku jesteś także ty. Codzienne sprzątanie nie powinno być drogą przez mękę, dlatego obserwuj, który rodzaj żwirku sprawdza się przy tym najlepiej. Czasami do sensownych wniosków opiekun dochodzi dopiero po kilku miesiącach. Warto nastawić się na to, że bardziej od kwestii wizualnych liczy się komfort czworonoga oraz wygoda jego opiekuna.

Bibliografia:
1) „Kocie Mojo (…)” Jackson Galaxy, Sine Qua Non, Kraków 2019

Sterylizacja kotki – na czym polega? Informacje na temat zabiegu

sterylizacja kotki

Sterylizacja kotki to powszechne określenie, które nie do końca oddaje rzeczywistość. W rzeczywistości częściej stosowana jest obecnie kastracja. Sprawdź, czym kastracja i sterylizacja różnią się od siebie. Jakie są ich konsekwencje?

W dzisiejszych czasach regulacja poczęć wśród kotów domowych jest coraz powszechniejszą praktyką. Wiele osób wciąż jednak ma obawy, że kotka po sterylizacji zmieni swój charakter albo że będzie nieszczęśliwa. Na szczęście większość z nich nie ma żadnego odbicia w rzeczywistości. Wokół tego typu zabiegów narosło tak wiele mitów, że większość z nas nawet nie zdaje sobie sprawy, że sterylizacja nie jest terminem stosowanym prawidłowo. W istocie kotkę oddajemy na zabieg kastracji. 

Zabieg sterylizacji kotki – na czym polega?

sterylizacja kotki na czym polega

Wciąż funkcjonuje utarte przekonanie, że kocury poddawane są kastracji, natomiast kotki sterylizacji. W istocie, niezależnie od płci, każdy kot może być poddany jednemu z tych dwóch zabiegów. Określenie „sterylizacja” w kontekście samic weszło do języka potocznego. Kiedy umawiając się na wizytę poprosisz o ten zabieg, lekarz weterynarii z pewnością zrozumie, o co ci chodzi. Możesz mieć jednak 98% pewności, że twoja kotka zostanie wykastrowana. 

Kastracja i sterylizacja kotki – różnice

Czym różnią się od siebie te dwa zabiegi? Należy zacząć od podobieństw – obydwa mają na celu ograniczenie płodności. Różni je natomiast sposób, w jaki do tego dochodzi. Sterylizacja polega na podwiązaniu jajowodów (u kotek) lub nasieniowodów (u kocurów). Kastracja natomiast polega na mechanicznym usunięciu narządów układu rodnego. Samcom usuwane są jądra, natomiast samicom jajniki i macica. Obydwa zabiegi prowadzą do bezpłodności i obydwa wpływają na ograniczenie bezdomności kotów domowych. Dlaczego więc obecnie wykonuje się przede wszystkim kastracje? 

Ograniczenie płodności nie jest jedynym celem zabiegu kastracji u kotki. Przede wszystkim powoduje on wygaszenie działania hormonów płciowych, a co za tym idzie, kładzie kres zachowaniom rujowym. Rujki dla samic tego gatunku są wyjątkowo męczące. Obciążają organizm i prowadzą do zachowań trudnych do zaakceptowania przez opiekuna. Dodatkowo, jeżeli twoja kotka jest wychodząca, gwarantują tłumne wizyty różnego rodzaju adoratorów z najbliższej (i nie tylko) okolicy. 

Dodatkowo kastracja, w przeciwieństwie do sterylizacji, wyklucza ryzyko różnego rodzaju chorób występujących na tle hormonalnym. W stu procentach eliminuje ryzyko ropomacicza, a wykonana odpowiednio wcześnie także raka sutka. 

Chociaż w istocie sterylizacja jest zabiegiem praktycznie zapomnianym przez medycynę weterynaryjną, w języku potocznym funkcjonuje zamiennie z kastracją. Właśnie dlatego używanie tego określenia jest jak najbardziej dopuszczalne. 

Zabieg kastracji kotki lub kocura – jak przebiega? 

sterylizacja kotki jak przebiega

Zabieg kastracji u kotki jest obecnie zabiegiem rutynowym, którego podejmie się niemal każdy lekarz weterynarii. Przebiega w znieczuleniu ogólnym i polega na chirurgicznym usunięciu narządów układu rozrodczego. To trwały zabieg, którego skutków nie można odwrócić, dlatego wykonywany jest jednorazowo. 

Kiedy oddać kotkę do kastracji? 

Obecnie, coraz więcej osób zdaje sobie sprawę, że kastracja kotki jest koniecznością. Wciąż jednak toczą się spory co do tego, kiedy jest najlepszy moment na jej wykonanie. Wśród lekarzy weterynarii funkcjonują dwie szkoły. Pierwsza, bardziej konserwatywna, zakłada, że z zabiegiem należy zaczekać do pierwszej rujki. Druga – popierana głównie przez młodych lekarzy, czerpiących wiedzę z aktualnych badań naukowych – zakłada, że kastrować trzeba przed pierwszą rują. Im wcześniej, tym lepiej. 

kiedy wysterylizować kotkę

Wielu lekarzy weterynarii nadal zakłada, że zbyt wczesna kastracja może powodować problemy ze wzrostem oraz hamować rozwój fizyczny i emocjonalny kotki. Z kolei coraz więcej naukowców zwraca uwagę na fakt, że takie stwierdzenia faktycznie mają zastosowanie… u psów. Koty są jednak zupełnie innym gatunkiem, o innej specyfice metabolicznej. Właśnie dlatego coraz częściej panuje przekonanie, że najlepszym wiekiem na sterylizację kotki jest okres od trzeciego do piątego miesiąca życia.

Wczesna kastracja kotki – co to znaczy? 

Czy można mówić w tym wypadku o wczesnej kastracji? Jak zwykle wiele zależy od położenia i praktyki. W Stanach Zjednoczonych od początku XXI wieku normą jest wykonywanie zabiegów u kociąt, które skończyły zaledwie osiem tygodni. Kastrację w tym wieku przechodzą koty w schroniskach i organizacjach adopcyjnych, a także w wielu hodowlach. 

W Polsce zdania są podzielone i o wczesnej kastracji mówi się zazwyczaj w kontekście tej wykonanej przed pierwszą rują. 

Sterylizacja kotki – im wcześniej, tym lepiej? 

Sterylizacja kotki – im wcześniej, tym lepiej

Koronnym argumentem za kastrowaniem kotek jeszcze przed zakończeniem okresu dojrzewania, jest zjawisko rujki permanentnej. Pierwsza ruja występuje zazwyczaj w okresie od szóstego do dziesiątego miesiąca życia. Zachowanie kotki podczas jej trwania jest niespecyficzne. Zwierzę robi się natarczywe, głośne, porusza się w nienaturalny sposób, może mieć problemy z apetytem i snem. Jak łatwo się domyślić, cierpi wówczas nie tylko ono, ale także reszta domowników.

Ruja u kotów domowych trwa zazwyczaj od siedmiu do nawet czternastu dni. Często pojawia się jednak zjawisko rui permanentnej, która nie ustaje. Wówczas postawieni pod ścianą opiekunowie zaczynają w pośpiechu szukać sposobu na jej przerwanie. W takim wypadku istnieją tylko dwa sposoby – kastracja podczas rui albo zakończenie jej za pomocą leków hormonalnych. W pewnym sensie jest to wybór między opcją złą i jeszcze gorszą. Podawanie kotce hormonów jest niezdrowe i może mieć negatywne skutki dla jej organizmu. Kastracja w rui jest natomiast bardzo trudna.

sterylizacja kotki opieka

Zazwyczaj w takich sytuacjach rekomendowane jest przerywanie rujki kastracją natomiast, jak zostało już powiedziane, nie jest to prosty zabieg. Macica jest wówczas bardziej ukrwiona, co podnosi ryzyko komplikacji. Wielu lekarzy weterynarii nie podejmuje się wykonywania takich zabiegów. Oczywiście w wielu przypadkach są one bardzo udane, natomiast wymagają od lekarza dużej praktyki, często wręcz specjalizacji w chirurgii i anestezjologii.

Zachowanie kotki po sterylizacji

Wielu opiekunów obawia się, że u kotki po sterylizacji zajdą nieodwracalne zmiany w jej zachowaniu. Oczywiście, pozbawienie kota hormonów płciowych ma skutki behawioralne, ale absolutnie nie trzeba się ich obawiać. 

W okresie dojrzewania motorem działań kotek jest żeński hormon płciowy – estrogen. Wpływa on przede wszystkim na kształtowanie zachowań, które umożliwiają lepszą opiekę nad potomstwem. Redukuje poziom lęku i strachu i reguluje wydzielanie się oksytocyny po porodzie. Zachowania te skupione są przede wszystkim na procesie rozrodczym oraz ciąży i okresie odchowywania potomstwa. Kastracja całkowicie eliminuje ten obszar życia kotki. Natomiast nie zmienia jej charakteru i nie powoduje wzrostu agresji. 

Jeżeli decydujesz się na kastrację kotki jeszcze przed okresem dojrzewania, najprawdopodobniej nie zauważysz żadnych zmian w jej zachowaniu po zabiegu. Późniejsza kastracja po prostu wyeliminuje zachowania związane z rują i popędem płciowym. 

Jak opiekować się kotką po sterylizacji?

sterylizacja kotki opieka i karma

Kastracja kotki, chociaż bardziej inwazyjna niż w przypadku kocura, nadal jest zabiegiem rutynowym. Odbywa się najczęściej w godzinach porannych. Starsza kotka powinna być na czczo przez około sześć godzin, młodsza (która nie skończyła roku) przez cztery godziny. Kastracja odbywa się pod znieczuleniem ogólnym, dlatego przed zabiegiem zazwyczaj wykonuje się badania przesiewowe w celu potwierdzenia zdrowia kotki. Jeżeli zabieg przebiega bez komplikacji, już tego samego dnia rekonwalescentka może wrócić do domu. Do końca dnia może być nieco oszołomiona po narkozie. 

Jeżeli do zabiegu użyto nici nierozpuszczalnych, konieczna będzie wizyta, na której lekarz zdejmie szwy. Coraz częściej jednak stosuje się tak zwane szycie śródskórne z użyciem szwów rozpuszczalnych. Wówczas znikają one samodzielnie. Taka metoda zazwyczaj nie wymaga nawet ubranka ochronnego, chyba że kotka nadmiernie interesuje się raną. Szwy wchłaniają się całkowicie po upływie około trzech tygodni. Warto pamiętać, że po zabiegu sterylizacji kotka powinna otrzymywać specjalną karmę.

Zabieg kastracji i sterylizacji kotki – powikłania 

sterylizacja kotki powikłania

Kastracja jest zabiegiem chirurgicznym, dlatego niesie za sobą ryzyko komplikacji. Zasadniczo jednak jest bezpieczna i nie powoduje powikłań. Czynnikami zwiększającymi ich ryzyko są między innymi: 

  • ukryte choroby przewlekłe;
  • trwająca ruja;
  • wady anatomiczne;
  • niedoświadczenie lekarza.

Chociaż z reguły zabiegu kastracji podejmie się każdy lekarz weterynarii, warto zgłaszać się z tym do osób doświadczonych lub posiadających specjalizację w chirurgii. Sprawdź także, czy w klinice do której się zgłaszasz, zabiegi przeprowadzane są z asystą anestezjologiczną. 

Pamiętaj także, że bywają przypadki, kiedy nawet najbardziej sprzyjające okoliczności nie chronią przed powikłaniami, a nawet zgonem. Kastracja jest zabiegiem skutecznym i bezpiecznym, szczególnie u młodych i zdrowych kotek. Jednak każdy zabieg medyczny – nawet najprostsze szczepienie – w okazjonalnych przypadkach może skończyć się źle. Prawdopodobieństwo komplikacji jest jednak bardzo niskie.  

Sterylizacja kotów – cena 

Dla wielu opiekunów istotne są kwestie finansowe. Ile kosztuje sterylizacja kotki? Wszystko zależy od renomy kliniki, doświadczenia lekarza, a nawet wielkości miejscowości, w jakiej zabieg jest wykonywany. Zazwyczaj ceny mieszczą się w przedziale od 150 do 300 złotych. Pamiętaj jednak, że wykonywane wcześniej badania oraz ewentualne wizyty kontrolne są dodatkowo płatne. 

sterylizacja kotki cena

Chociaż świadomość polskiego społeczeństwa w kwestii ograniczania rozrodu kotów rośnie, często jeszcze powtarzają się pewne stereotypy. Opiekunowie obawiają się się, że ich kotka zmieni się po zabiegu, że stanie jej się krzywda, a nawet, że będzie cierpiała z powodu niemożności zostania mamą. 

Zanim podejmiesz decyzję, pamiętaj, że niezależnie od tego, jak bardzo kochasz swojego kota, jest on przede wszystkim zwierzęciem. Jego zachowania podyktowane są instynktami. Kotka opiekuje się młodymi, ponieważ tak podpowiada jej instynkt i hormony, nie dlatego, że ma potrzebę macierzyństwa. Kastracja jest bezpieczna, skuteczna i decydując się na nią, wyświadczasz swojej kotce ogromną przysługę.

Sterylizacja kotki – galeria

Bibliografia:

1) „Koty – położnictwo i rozród” Andrzej Marx

2) „Położnictwo i neonatologia psa i kota” red. Gary England i Angelica von Heimendahl

Najczęściej zadawane pytania

Kiedy sterylizacja kotki?

Zaleca się sterylizację kotki w ok. 2 tygodnie po pierwszej rujce.

Jak powinna wyglądać rana po sterylizacji kotki?

Powinna być czysta, bez wysięków. Niepokojącymi objawami są np. obrzęk czy zaczerwienie, a także nieprzyjemny zapach.

Czy kotka po sterylizacji jest spokojniejsza?

Kotka po sterylizacji nadal może mieć ruję, jedyna różnica jest taka, że będzie pozbawiona płodności. Kotka po kastracji nie przechodzi rujki, a więc jest spokojniejsza, jeśli chodzi o ten aspekt.

Ile trwa sterylizacja kotki?

Zabieg trwa zazwyczaj ok. 40 minut, w niektórych przypadkach do 60 minut.

Kotka po sterylizacji – kiedy na dwór?

Zaleca się przetrzymanie kotki przez przynajmniej 14 dni po zabiegu, a na pewno w okresie, gdy ma jeszcze szwy lub, gdy po zdjęciu szwów rana jest świeża. To zapobiega uszkodzeniu rany i jej zakażeniu.

Jakie legowisko dla kota będzie najlepsze dla twojego pupila? Musisz pamiętać o kilku zasadach

legowisko dla kota

Wybór legowiska dla kota wydaje się dość prosty. Tymczasem, jako jeden z zasobów, może ono znacznie poprawić komfort życia zwierzaka. Zły lub nieprzemyślany wybór w najlepszym wypadku spowoduje, że wyrzucisz pieniądze w błoto. W najgorszym zaś doprowadzi do konfliktów między kotami. Podczas poszukiwania odpowiedniego posłania obserwuj zwyczaje swojego zwierzaka. Pozwoli ci to wybrać odpowiednie kocie legowiska. 

Legowisko dla kota – sprawdź, czy jest potrzebne

Większość użytkowników internetu kojarzy filmy z kotami, które omijają nowo zakupione posłania i kierują się prosto do rozpakowanego wcześniej kartonu. Jest to niewątpliwie śmieszny obrazek, który jednak rodzi w opiekunach poważne pytanie – czy kotu w ogóle warto kupować posłanie

Legowisko dla kota - czy jest potrzebne?

Koty są zwierzętami, które znaczną część życia przesypiają. Z łatwością znajdują sobie miejsca, w których czują się najbardziej komfortowo i tak poddają się drzemce. Są to kanapy, fotele, łóżka, parapety czy wymienione już kartonowe pudła. Nie oznacza to jednak, że osobne miejsce do spania nie jest im potrzebne. 

Odpowiednie posłanie dla kota będzie doskonałą alternatywą dla miejsc używanych na co dzień przez ludzi. Legowisko powinno być wygodne i komfortowe w użytkowaniu, jednak kluczowa jest jego lokalizacja. Najlepiej bowiem umieszczać je tam, gdzie kot na co dzień najchętniej spędza czas. Wtedy szansa na to, że zwierzak będzie korzystał ze swojego nowego mebla jest zdecydowanie większa. 

Spanie dla kota – poduszka, hamak, budka, kocykLegowisko dla kota - co mamy do wyboru?

Na rynku dostępnych jest obecnie wiele legowisk dla kota w bardzo różnych rozmiarach i kształtach. Z pozoru nietrudno dobrać odpowiedni model. Jak jednak stwierdzić, które z nich będzie odpowiednie właśnie dla twojego kota? Przyjrzyjmy się dostępnym opcjom.

Proste poduszki i materace

To chyba najbardziej podstawowe i powszechne posłania dla kota. Mogą mieć różne kształty, kolory i rozmiary. Zazwyczaj łączy je to, że są płaskie, wypełnione syntetycznym włóknem i zamknięte w różnych powłoczkach, które zwykle można zdjąć i wygodnie uprać. Tego typu rozwiązanie dobrze zafundować kotu, który lubi wylegiwać się na kanapach, a którego opiekunom nie uśmiecha się ogrom sierści na tapicerce. Tego typu posłanie dla kota jest na tyle uniwersalne, że można z powodzeniem umieszczać je niemal wszędzie tam, gdzie kot lubi spać. 

Legowiska na kaloryfer

Koty uwielbiają grzejniki i bardzo często spędzają zimowe wieczory na wygrzewaniu się na nich. Jeżeli zauważysz, że twój kot często spędza czas w tym miejscu, zafunduj mu specjalnie wykonane legowisko. Obecnie producenci coraz częściej oferują tego typu rozwiązania. Mają one formę hamaków, ale bywają też usztywniane. Specjalne haczyki mocuje się do kaloryfera, dlatego legowiska są stabilne i wygodne. Ich montaż nie jest inwazyjny i w każdej chwili można je zdjąć. 

Legowiska na półkach

Znany amerykański behawiorysta, Jackson Galaxy, od lat promuje idee kotyfikacji. Za tym tajemniczym określeniem kryje się dostosowywanie pomieszczeń do kociego stylu życia. Domowe mruczki zdecydowanie nie są zwierzętami naziemnymi, dlatego Galaxy proponuje projekt kociej autostrady, czyli rozmieszczenia na ścianach półek, które twarzą trasę, po której kot może bezpiecznie się poruszać. Doskonałym elementem są legowiska na półkach, które możesz nabyć u wielu producentów – zarówno rzemieślniczych, jak i tych bardziej masowych. Tego typu legowisko przywiercane jest do ściany w miejscu, w które kot może łatwo się dostać. Stabilne i bezpieczne, pozwala na patrolowanie całej okolicy. Koty bardzo chętnie z niego korzystają. 

Legowisko dla kota - na półkach

Miękkie budki i wiklinowe domki

Budki wykonane z miękkiego materiału, różnego rodzaju domki, półokrągłe wiklinowe kosze czy – w wersji bardziej designerskiej – urocze tipi. Wszystkie te rozwiązania mają na celu dać kotu przestrzeń do ukrycia się. Spokojne i komfortowe miejsce do spania, w którym zwierzak czuje się odizolowany od świata to dobre rozwiązanie dla tych kotków, które lubią spać w pudełkach i na co dzień szukają schronienia, w którym będą czuły się bezpieczne. 

Poziome drapaki 

Poziomy drapak jest bardzo ważnym elementem kociej wyprawki. Pozwala bowiem na ostrzenie pazurów i rozciąganie się w sposób, który nie jest możliwy w przypadku słupków i pionowych drapaków. Coraz częściej dostępne są duże, stabilne i dobrze wyprofilowane drapaki, które bardzo skutecznie służą kotom także jako posłania. 

Posłanie dla kota – jakie warto wybrać?

Które z wymienionych powyżej legowisk wybrać? Przede wszystkim nie warto ograniczać się tylko do jednej opcji. Koty lubią wylegiwać się w różnych miejscach, dlatego tam, gdzie najczęściej odpoczywają, warto zapewnić im wygodne i miękkie posłania. Dobrym pomysłem będzie zapewnienie kotu miejsca do leżenia w każdym pomieszczeniu, do jakiego ma dostęp. 

Legowisko dla kota - jakie warto wybrać?

Zamontowanie na ścianie półki z miejscem do spania, albo ustawienie wysokiego drapaka z legowiskiem da kotu możliwość obserwowania całego pomieszczenia z góry. Odpowiadamy w ten sposób na potrzeby wynikające z instynktu patrolowania. W miejscach, w których kotek często odpoczywa dobrze jest porozkładać budki i materacyki z miękkim wypełnieniem. 

Legowisko dla kota – a jeśli kotów jest więcej? 

Miejsce do spania jest zasobem, dlatego w przypadku, kiedy w domu jest więcej niż jeden kot, nie możemy ograniczać się do jednego legowiska. Może powodować to kłótnie i konflikty. Podobnie jak w przypadku kuwet, dobrze stosować się do prostego równania: liczba kotów w domu + 1. A więc – jeżeli w naszym domu mieszkają dwa mruczki najlepiej zaopatrzyć się w trzy legowiska. 

Na rynku znajduje się obecnie mnóstwo modeli legowisk dla kotów. Kwestia designu czy rozmiaru jest więc całkowicie dowolna. Obserwuj swojego kota i na podstawie jego preferencji wybierz takie posłania, które najlepiej zaspokoją jego potrzeby.

Legowisko dla kota - a jeśli kotów jest więcej?

Bibliografia:
1) „Kocie Mojo, czyli jak być opiekunem szczęśliwego kota”, Jackson Galaxy, Sine Qua Non, Kraków 2019

Kot rosyjski niebieski

kot rosyjski niebieski

Kot rosyjski niebieski to rasa dosyć stara. Zaliczana jest do ras naturalnych, choć były momenty w historii, w których hodowcy dla ratowania rasy musieli posiłkować się ich krzyżówką z innymi kotami. Tradycyjnie jako kolebkę kota rosyjskiego uznaje się okolice Archangielska – miasta portowego w północnej Rosji. To zapewne z tego ośrodka handlu międzynarodowego Rosji carskiej kot rosyjski został przywieziony do Europy Zachodniej.

Rozmiarwysokość w kłębie: ok. 30 cm;
waga: kocur – 4–5,5 kg, kotka – 3–4 kg
Szatafutro: krótkie, z podszerstkiem równym włosowi okrywowemu, aksamitne w dotyku
maść: wyłącznie szaroniebieska ze srebrzystym połyskiem
Charaktertowarzyski, inteligentny, aktywny, przywiązany do człowieka
Długość życiado 20 lat

Kot rosyjski – opis rasy

Kot rosyjski niebieski jest zwierzęciem o budowie niezwykle harmonijnej, proporcjonalnej. To chodząca elegancja. Jest to kot średniej wielkości, ważący zwykle od 2,5 do 4,5 kg. Smukły, lecz dobrze umięśniony, o wydłużonej sylwetce, długiej i prostej szyi, kot rosyjski jest pełen gracji. Jego głowa jest nieduża, w kształcie krótkiego klina, proporcjonalna do reszty ciała. Czoło powinno być płaskie, nos prosty, broda mocna, a poduszki z wibrysami mocno zaznaczone.

kot rosyjski niebieski - opis rasy

Uszy kota rosyjskiego są duże, szerokie u podstawy, osadzone wysoko. Wydają się być niemal przezroczyste – ich cienka skóra pokryta jest z zewnątrz jedynie delikatnymi jak meszek, srebrzystymi włoskami.

Oczy kota rosyjskiego momentalnie przykuwają uwagę obserwatora. Duże, szeroko rozstawione, w kształcie migdałów, mają kolor szmaragdowozielony. Tęczówki młodych kotów mogą wybarwiać się przez dłuższy czas, zanim osiągną ostateczny kolor, dlatego u kotów do pierwszego roku życia możliwy jest kolor żółtawy.

Kot ten ma długie i smukłe nogi o niewielkich, owalnych stopach. Poduszeczki łap powinny mieć barwę lawendową. Kończyny są proporcjonalne do reszty ciała, podobnie zresztą jak ogon, który jest długi, zwężający się ku końcowi i ostro zakończony.

Kot szary rosyjski –  umaszczenie i sierść

Futerko kota rosyjskiego niebieskiego jest jedyne w swoim rodzaju. U większości kotów włosy okrywowe, czyli zewnętrzne, tworzące wzór sierści, są najdłuższe, natomiast podszerstek (włosy puchowe), czyli warstwa chroniąca kota przed zimnem, tworzą włosy najkrótsze. Kot rosyjski niebieski ma podwójne futerko – jego włosy puchowe są takiej samej długości, co okrywowe, dlatego jego sierść doskonale izoluje ciało przed zimnem i wilgocią oraz jest wyjątkowo miękka, przyjemna w dotyku, aksamitna. Powinna odstawać od ciała.

Umaszczenie kota rosyjskiego jest szaroniebieskie z charakterystycznym, srebrzystym połyskiem, dlatego czasem przedstawiciel tej rasy jest nazywany kotem rosyjskim srebrnym. Dopuszczalny jest każdy odcień koloru niebieskoszarego, ale preferowany jest odcień średni, wyważony – przynajmniej w większości krajów Europy oraz w Wielkiej Brytanii. Koty rosyjskie typu skandynawskiego najczęściej są ciemniejsze, natomiast w USA preferuje się te jasno ubarwione.

kot rosyjski niebieski - charakter i upodobania

Kot rosyjski niebieski – charakter i upodobania

Kot rosyjski niebieski sprawia wrażenie zwierzęcia delikatnego, niemal kruchego. Jego średnio mocny kościec i szczupła, lecz muskularna sylwetka faktycznie stanowią proporcje idealne w kocim świecie. Nie daj się jednak zwieść pozorom – koty rosyjskie są żywiołowe i bardzo sprawne, wytrzymałe, a ich pluszowe, podwójne futerko zapewniło im przetrwanie w nieprzyjaznym klimacie północnej Rosji.

To, że kot rosyjski jest przygotowany na przetrwanie w chłodzie i wilgoci, nie oznacza oczywiście, że lubuje się on w takim otoczeniu. Z pewnością zimowym wieczorem pierwszy zajmie miejsce blisko kaloryfera lub pod kocykiem… W końcu te srebrzyste koty należały do ulubieńców carów i arystokracji!

kot rosyjski niebieski - pielęgnacja i zdrowie

Jak przystało na dziedzica swej bogatej historii (koty rosyjskie należały do pupili Romanowów, m.in. Katarzyny Wielkiej i zapewne Mikołaja II), kot rosyjski zachowuje się jak arystokrata… zazwyczaj. Dopóki nie pokaże pazura. Kot ten chętnie się bawi, a młodym kociakom niestraszne są wysoko zawieszone półki i regały, a nawet alpinizm firankowy. Naturalnie można to opanować – na co dzień kot tej rasy to domownik doskonały.

Kot rosyjski jest raczej zwierzęciem cichym, ceniącym sobie spokój (ale nie leniwym). To kot bardzo inteligentny i skłonny do wspólnej pracy z opiekunem. Można nauczyć go reagowania na komendy i wykonywania „sztuczek”. Trening przy pomocy nagród, a najlepiej z nagrodami i klikerem, to świetna forma spędzania wolnego czasu dla kota rosyjskiego i jego opiekuna. A także doskonała forma aktywności – zabawy na inteligencję rozwijają kota, dostarczają mu rozmaitych bodźców – po prostu sprawiają, że się nie nudzi (i dzięki temu oszczędzi twoje firanki).

Jeśli akurat nie masz wiele czasu na codzienny trening, spraw kotu rosyjskiemu zarówno zabawki do zabawy łowieckiej, jak i intelektualne oraz pobudzające zmysły – chociażby labirynty na przysmaki, kule smakule, matę węchową.

Koty rosyjskie niezwykle silnie przywiązują się do domowników. Mogą zachowywać natomiast dystans do obcych osób – do momentu, gdy przestaną być one „obce”. Kiedy twój gość wejdzie do elitarnego kręgu osób znanych kotu, nieśmiałość kota rosyjskiego ustąpi przyjaznemu nastawieniu i towarzyskości.

To kot, którego warto mieć za przyjaciela. Jest czuły, empatyczny, chętnie przebywa z opiekunem w chwilach radosnych i smutnych. Potrafi też „pogadać”. To ogromny pieszczoch. Uwielbia ułożyć się do snu na ludzkich kolanach, domaga się głaskania, a gdy domownicy przeniosą się do innego pomieszczenia – podąża za nimi, gdyż nie chce pozostać sam. Potrafi chodzić za swym ukochanym człowiekiem krok w krok. Koty rosyjskie chętnie uczestniczą we wszelkich zajęciach domowych – od rozpakowywania zakupów po pracę przy komputerze.

Pamiętaj, że russian blue to zwierzę obdarzone znakomitą pamięcią, ogromną inteligencją i związanym z tą ostatnią… uporem. Jeśli postanowi coś zrobić, będzie do tego dążył konsekwentnie. Potrafi być cierpliwym uczniem – bacznie obserwuje chociażby metody otwierania szafek, aby później samodzielnie dostać się do skarbnicy smakołyków.

Koty rosyjskie są delikatne, cierpliwe, niegwałtowne. To wspaniali towarzysze dzieci, ale oczywiście wyłącznie tych, które nauczone są właściwego obchodzenia się ze zwierzęciem.

Kot rosyjski może odnaleźć się w większej zwierzęcej gromadce – żyje zwykle zgodnie z innymi kotami czy z psami, ale pamiętaj o okresie socjalizacji z izolacją podczas wprowadzania nowego zwierzęcia do domu, w którym już mieszka kot. To kluczowe dla ułożenia dobrych relacji między zwierzętami.

Czego nie lubią koty rosyjskie? Nie znoszą hałasu, zbyt burzliwego życia, zaburzania codziennej rutyny, którą cenią zresztą wszystkie koty. Kot rosyjski ceni sobie sielskie życie domowe, spokój, stabilizację. Nie lubi samotności.

Kot rosyjski niebieski – pielęgnacja i zdrowie

Sierść kota rosyjskiego niebieskiego nie wymaga szczególnie intensywnych zabiegów pielęgnacyjnych. Kot ten skrupulatnie dba o swoją toaletę, myjąc swe futerko szorstkim językiem. Jednak mniej więcej raz w tygodniu warto wyszczotkować „ruska”, aby wyczesać martwe włosy, które podczas toalety kot mógłby połknąć. Taka kula włosowa zalegająca w przewodzie pokarmowym może być niebezpieczna!

W okresie linienia warto czesać koty russian blue nieco częściej – wiosną mogą one intensywnie zrzucać zimowy, gruby podszerstek.

Warto pamiętać również, że niektóre koty rosyjskie pasjami… jedzą. Kocie łakomstwo może być prostą drogą do otyłości, dlatego warto przestrzegać zaleceń dotyczących codziennej dawki pokarmu dla kota o określonej wadze. Najlepiej karmić go pokarmami mokrymi wysokomięsnymi lub dietą BARF. Unikaj węglowodanów w kociej karmie – to one są pierwszymi winowajcami, jeśli chodzi o nadwagę u kota, jak również niebezpieczeństwo rozwoju cukrzycy. Dzienną porcję podziel na małe posiłki podawane możliwie często. To naturalny sposób odżywiania się kotów domowych i ich przodków.

Koty rosyjskie niebieskie nie przejawiają genetycznych predyspozycji do żadnych konkretnych chorób. Pamiętaj jednak, żeby zawsze dbać o odpowiednią podaż wody, gdyż nerki i układ moczowy to słaby punkt wielu kotów, nie tylko rosyjskich. Diety oparta na dobrej mokrej karmie lub BARF dostarczają sporo płynu – jest to więc także optymalna metoda utrzymania odpowiedniego nawodnienia w kocim organizmie.

Sprawdzaj regularnie stan uzębienia kota – zwłaszcza pod kątem zaczątków kamienia nazębnego. Profilaktyka kamienia obejmuje czyszczenie kocich zębów przy pomocy odpowiednich preparatów i szczoteczki (może to być szczoteczka dla zwierząt z rączką lub gumowa szczoteczka nakładana na palec). Kolejnym elementem higieny jamy ustnej kota powinno być podawanie przekąsek, które zmuszają do żucia. Może to być niewielka, surowa (wyłącznie!) mięsna kość do obgryzania czy poprzerastane kawałki twardego mięsa. Także niektóre na wpół suszone przysmaki mięsne sprawdzają się świetnie.

Kot rosyjski – cena kociaka

Cena kotów rosyjskich niebieskich zależeć może od wielu czynników, takich jak renoma danej hodowli, pochodzenie kota (utytułowani rodzice to cenniejsze potomstwo), wiek, a także to, czy kupujemy kota do hodowli, czy „na kolanka”. Ta druga opcja oznacza zakup kota wykastrowanego lub z obowiązkiem kastracji, który będzie twoim domowym pupilem, a nie zwierzęciem hodowlanym.

Kocięta rosyjskie – hodowla

Kociak powinien otrzymać z hodowli rodowód oraz książeczkę zdrowia z udokumentowanymi szczepieniami. Pamiętaj, że nie ma „kotów rasowych bez rodowodu”. Każdy kot, którego nazywamy rasowym, musi mieć rodowód. Wyrobienie tego dokumentu nie jest kosztowne, natomiast stanowi dowód, że koty w danym miejscu żyją w dobrych warunkach.

Troska o matkę z małymi, odrobaczanie, szczepienia, kontrola stanu zdrowia, wychowanie i socjalizacja – te wszystkie elementy są konieczne, aby przyszły opiekun otrzymał zdrowego, otwartego, wesołego kotka. To praca hodowcy, która musi kosztować. Stąd spotykane wciąż oferty kociąt po niskiej cenie należy traktować z nieufnością. Rodowodowy kot rosyjski niebieski kosztuje średnio od 1500 do 2500 zł.

Kot rosyjski niebieski – galeria

Nowe odmiany kotów rosyjskich

Kolor srebrzystoniebieski to klasyczna odmiana kota rosyjskiego – i jedyna akceptowana przez europejskie organizacje felinologiczne. Nie oznacza to jednak, że hodowcy nie spróbowali swoich sił w stworzeniu innych „wersji” kotów rosyjskich. W Australii wyhodowano białą odmianę kota rosyjskiego, a następnie również czarną i pręgowaną.

kot rosyjski niebieski - nowe odmiany kotów rosyjskich

Kot rosyjski czarny, biały i inne nie różnią się od niebieskiego pierwowzoru niczym poza ubarwieniem. Odmiany te jednak są uznawane na razie przez bardzo nieliczne kluby. Spośród tych ważniejszych uznaje je amerykańskie stowarzyszenie CFA.

Kot rosyjski niebieski długowłosy 

Kota rosyjskiego długowłosego wyhodowano natomiast w USA w 1984 r. Ta nowa rasa otrzymała nazwę nebelung. Nazwa ta nawiązuje do średniowiecznego eposu germańskiego, „Pieśni o Nibelungach”, i jednocześnie ma związek z kolorem futra (oczywiście srebrzystoniebieskim) tych kotów. Zarówno nazwa legendarnych Nibelungów, jak i rasy nebelung pochodzi od tego samego niemieckiego słowa – „Nebel”. Oznacza ono „mgłę”.

Sylwetka, proporcje, umaszczenie, a także charakter nebelunga są analogiczne do kota rosyjskiego niebieskiego. Jedyną różnicą jest jedwabista, półdługa sierść przedstawicieli nowej rasy. Na razie uznają ją tylko niektóre organizacje felinologiczne.

Czy kot rosyjski jest popularny? Z pewnością nie dorównuje dziś „misiowatemu” kotu brytyjskiemu czy pokaźnemu maine coonowi, ale ma swoich zagorzałych wielbicieli. 

kot rosyjski niebieski - nowe odmiany kotów rosyjskich

Popularność utrzymuje m.in. w Stanach Zjednoczonych. Warto przypomnieć, że kotka rosyjska wcieliła się w postać Arlene w filmie fabularnym o Garfieldzie, a kociak rosyjski – w postać kota zabójcy z filmu animowanego „Psy i koty”.

Russian blue – ciekawostki

Najczęściej widywanym kotem rosyjskim jest jednak chyba… Nyan Cat – animowany zwierzak, który w 2011 r. pojawił się w internecie w formie GIF-a, a następnie wraz z video na YouTube, gdzie frunie przez przestrzeń kosmiczną, pozostawiając za sobą tęczowy ślad, podbił świat. W tle wideo wybrzmiewa japońska piosenka pop „Nyanyanyanyanyanyanya”. Twórca animacji, Christopher Torres, inspirował się swym własnym kotem rosyjskim o imieniu Marty. Niestety jego pupil zmarł w listopadzie 2012 r. na FIP.

Kot rosyjski niebieski to bez wątpienia jedna z najpiękniejszych ras kotów. Koty te mają wspaniały charakter, są inteligentne i potrafią rzucić na człowieka czar przy pomocy swych szmaragdowych oczu. Poznaj bliżej koty rosyjskie – może to właśnie zwierzak dla ciebie?

Maine coon

maine coon

Jeśli pragniesz miniatury lwa na swojej kanapie, maine coon to rasa dla ciebie. Koty tej rasy wyróżniają się pokaźnymi rozmiarami – zwłaszcza kocury. To kot mocno zbudowany, silny i sprawny. Obok kota amerykańskiego krótkowłosego uważa się go za narodową rasę Stanów Zjednoczonych. O pochodzeniu maine coona nie wiemy zbyt wiele – niesamowite legendy zaciemniają w tym wypadku fakty. Być może jednak właśnie to dodaje maine coonowi czaru? Ten pierwszy rasowy kot USA jest dumny niczym lew, posiada pędzelki włosów na uszach jak ryś, ale jego dusza jest nieco… psia. To lojalny, wierny i niezwykle towarzyski kot.

📏 Rozmiardługość: nawet do 120 cm;
waga: kocur – 7-11 kg, kotka – 5-9 kg
Szatafutro: półdługie, gęste, tworzące kryzę
maść: dopuszczalne wszystkie kolory, najczęściej tabby
🐱 Charakterlojalny, towarzyski, cierpliwy, łagodny
❤️ Długość życia14-18 lat

Kot maine coon – opis rasy

kot maine coon - opis rasy

To zdecydowanie jeden z największych kotów domowych. Długość maine coona nierzadko przekracza 1 m – wraz z pokaźnym ogonem, który sam może mierzyć 35 cm, a zdarzają się i osobniki mierzące do 120 cm. Te rekordy dotyczą jednak głównie kocurów, które są znacznie większe od kotek. Kocur osiąga wagę 7–10 kg (a zdarzają się i cięższe, wcale nie otyłe), waga kotki maine coon to natomiast przeciętnie od 4 do 6 kg.

Maine coon jest imponującym, muskularnym kotem, ale pomimo swych rozmiarów nie sprawia wrażenia przysadzistego – jest bardzo elegancki. Jego sylwetkę optycznie powiększa bujna sierść, zwłaszcza na szyi i piersi. Jego tułów jest wydłużony, masywny, a klatka piersiowa szeroka.

Ozdobą maine coona jest jego ogon – długi, szeroki u nasady i zwężający się ku końcowi, bujnie owłosiony i zakończony charakterystycznym „piórem”.

Głowa tego kota ma kształt klina, jest szeroka i kanciasta, średniej wielkości. Kufa jest wyraźnie zaznaczona. Równie mocno zaznaczona broda tworzy linię pionową z nosem i górną wargą. 

Uszy maine coona są duże, szerokie u nasady i wysoko osadzone. Koniuszki delikatnie spiczaste i zakończone pędzelkami jak u rysia. Oczy kotów tej rasy są lekko owalne i nieco skośne, duże. 

Kot rasy maine coon – opis

Okrywa włosowa maine coona jest gęsta i jedwabista, luźno opadająca, dobrze izolująca zwierzę przed chłodem i wilgocią. Futro może różnić się jednak długością w zależności od partii ciała. Najdłuższe włosy zdobią tylną stronę ud oraz szyję, a kocury mogą się ponadto pochwalić obfitą kryzą, tworzącą „lwią” grzywę. Najkrótsza sierść jest na głowie i łapach. Po bokach tułowia oraz na brzuchu znajdują się włosy średnio długie i długie.

Choć najbardziej charakterystycznym umaszczeniem maine coona jest tzw. umaszczenie dzikie, czyli brązowe pręgowane,  może on występować w całej palecie odmian barwnych. Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia z wyjątkiem typu syjamskiego (colourpoint – czyli ciemne znaczenia w obrębie pyszczka, głowy, łap i ogona) oraz kolorów:

  • czekoladowego,
  • liliowego,
  • cynamonowego,
  • płowego.

Oprócz maine coonów brązowych pręgowanych szczególnie imponująco prezentuje się maine coon rudy, natomiast do najciekawiej wyglądających odmian zaliczyć można maine coona srebrzystego pręgowanego oraz maine coona czarnego. Ta ostatnia odmiana jest trudna do wyhodowania – kot ten powinien być całkowicie czarny, bez pojedynczych białych włosów. Głęboką czerń niełatwo jest zresztą utrzymać – futro może brązowieć chociażby pod wpływem intensywnych promieni słonecznych. Maine coon niebieski natomiast prezentuje się lekko, niczym mgiełka – mimo swych gabarytów.

Maine coon – pochodzenie

Jak powstała rasa maine coon? Jej początki nie są, niestety, zbyt dobrze znane. To jeden z tych przypadków, gdzie do dyspozycji mamy więcej legend niż twardych danych i wiarygodnych przekazów.

kot maine coon - pochodzenie

Legenda o kotach Marii Antoniny

Do najbardziej znanych opowieści o pochodzeniu maine coona należy historia kotów francuskiej królowej Marii Antoniny. W czasie rewolucji francuskiej grupa osób wiernych Marii Antoninie podjęła próbę zorganizowania ucieczki królowej do Ameryki. Celem podróży było wybrzeże dzisiejszego stanu Maine. Załoga załadowała już na statek meble, elementy wyposażenia i rzeczy osobiste Marii, a także jej 6 kotów angorskich. Jednak zanim sama królowa weszła na statek, została schwytana przez rewolucjonistów i stracona. Załoga odpłynęła sama w kierunku Nowego Świata. A gdy angorskie koty opuściły statek na amerykańskiej ziemi, miały skrzyżować się z bytującymi tam kotami domowymi.

Potomkowie kotów Wikingów?

A jeśli nie od angory, to skąd mogły wziąć się długie włosy maine coona? Inne opowieści poszukują jego rodowodu wśród kotów należących do Wikingów. Ci na pokładach swych łodzi mieli koty o gęstym futrze, znane nam dzisiaj jako norweskie koty leśne. To koty duże, mocno zbudowane i przystosowane do niesprzyjających warunków atmosferycznych. Zgodnie z tymi opowieściami to koty norweskie zeszły na amerykański ląd po ekspedycjach Wikingów i dały początek nowej rasie.

A może to… rysie?

A może to… rysie?

Niektórzy szukają przodków tej dużej rasy wśród większych przedstawicieli kotowatych. Uszy maine coona zdobią pędzelki… A więc może ryś rudy, amerykański kuzyn naszego rysia? Według tej wersji koty okrętowe przybywające do Ameryki wraz z europejskimi kolonizatorami skrzyżowały się właśnie z rysiami. Ale wówczas skąd wzięłaby się dorodna kita maine coona, zamiast króciutkiego ogonka rysia?

Albo szopy?

Najbardziej niesamowite opowieści podają, że korzeni maine coonów należy szukać u… szopa. Stąd zresztą nazwa rasy (ang. „racoon” – szop, czyli „szop z Maine”). Pokryty czarnymi pierścieniami ogon pręgowanego maine coona miałby być właśnie dziedzictwem po szopim ojcu. 

A jak jest naprawdę? Z pewnością rasa nie powstała w wyniku zwierzęcych „mezaliansów”, ale z pewnością jest owocem krzyżowania się różnych kotów przywożonych do Ameryki przez Europejczyków w różnych okresach. Przez wieki koty, w tym i długowłose, były przywożone przez osadników i kupców. Te, które zeszły z pokładu u wybrzeży Nowej Anglii, musiały przystosować się do tutejszych ostrych zim. I tak zapewne spośród mniej odpornych osobników wyodrębnił się maine coon ze swym chroniącym przed mrozem i wilgocią futrem.

Co najmniej od II połowie XIX w. maine coony gościły na amerykańskich pokazach kotów rasowych, a następnie na pierwszej nowoczesnej wystawie na kontynencie amerykańskim, która odbyła się w nowojorskim Madison Square Garden w 1895 r. I to właśnie maine coon zdobył tytuł najpiękniejszego kota tej wystawy. Druga połowa XIX w. to zdecydowanie złoty czas tej rasy, gdy jej popularność sięgała szczytu.

W XX wieku serca Amerykanów podbiły jednak koty perskie, a maine coon – narodowa rasa – musiał poczekać jeszcze wiele lat na powrót do łask. Dopiero w latach 50. powstał współczesny standard rasy, a także klub poświęcony jej hodowli. W latach 80. XX w. pierwsze maine coony trafiły do Wielkiej Brytanii, a zaraz potem do Europy kontynentalnej. Do Polski pierwsi przedstawiciele tej rasy przyjechali w 1994 r.

Maine coon – charakter i upodobania

Maine coon – charakter i upodobania

Maine coony to koty o „psim” charakterze. Są lojalne, bardzo towarzyskie, dążące do kontaktu z człowiekiem. Maine coon to wspaniały kot rodzinny. Jest cierpliwy i łagodny, potrafi „dogadać się” z dziećmi. Jest wesoły, otwarty, kocha zabawę. Niejeden maine coon z chęcią aportuje zabawki, a także uczy się reagowania na komendy. Pamiętaj, że kot ten ma silną potrzebę interakcji z człowiekiem. Może domagać się zabawy i spędzania czasu wspólnie. 

Wiele maine coonów to koty, które lubią być w centrum uwagi. Lubią nawet wizyty gości i zazwyczaj źle czują się, przebywając w samotności. To kot, któremu trzeba poświęcić czas. Maine coony są bardzo inteligentne – chętnie się uczą, mogą wychodzić z opiekunem na spacer na smyczy (najlepiej jeśli są przyzwyczajane do tego od małego).

Maine coon to „duży dzieciak”. Być może dlatego, że jego kocie dzieciństwo jest bardzo długie. Osiąga dojrzałość płciową nieco później niż inne koty, a pełne rozmiary fizyczne może uzyskać nawet w wieku 3–4 lat (szczególnie kocury).

Maine coon dobrze czuje się zarówno z innymi kotami, jak i z psami. To kot łagodny, więc zazwyczaj pokojowo nastawiony do innych zwierząt. Nie oznacza to jednak, że pozwala się łatwo podporządkować. Jeżeli maine coon mieszka z psem, zapewne go sobie owinie wokół łapki. Również w kociej grupie będzie dążył do szczytowego miejsca w domowej hierarchii. 

Maine coon nie należy do kotów krzykliwych, o donośnym głosie. Wydaje zwykle ciche, świergoczące miauki, które są dosyć charakterystyczne i przyjemne dla ucha.

Maine coon może być zarówno kotem całkowicie domowym, jak i wychodzącym na teren ogrodu czy woliery. Jeśli jednak przebywa wyłącznie w domu, zapewnij mu odpowiednią dawkę ruchu, zorganizuj miejsca do wspinania się i obserwacji (najlepiej rozbudowane drapaki – „kocie drzewa”) czy półki i kładki zawieszane na ścianie. Pamiętaj, że muszą to być solidne konstrukcje, które udźwigną duży ciężar kota.

Kot maine coon – pielęgnacja

Kot maine coon – pielęgnacja

Maine coony nie mają specjalnych wymagań żywieniowych – poza tym, że ich porcje będą większe niż w przypadku kotów innych, mniejszych ras. Zbilansowane posiłki, na które składają się wysokiej jakości karmy bądź mieszanki BARF, zaspokoją zapotrzebowanie kota na składniki odżywcze. Jedynie wczesną wiosną można podawać mu dodatkowe witaminy, w tym biotynę, a także olej rybi, które wpływają korzystnie na stan sierści.

Maine coon wymaga regularnego szczotkowania – co najmniej dwa razy w tygodniu, ale dobrze jest robić to jeszcze częściej, aby uniknąć zarówno połykania przez kota sierści, jak i tworzenia się sfilcowanych kołtunów. Nie warto czekać, aż sierść się splącze i czesanie będzie dla kota męczarnią. Szczotkowanie gładkiego, nieskołtunionego futerka może natomiast sprawić mu przyjemność, zwłaszcza jeśli będzie przyzwyczajany do tych zabiegów od małego. 

kot maine coon pielęgnacja

Do zestawu pielęgnacyjnego sierści maine coona należą: zgrzebło (szczotka „pudlówka”) z delikatnymi końcówkami, metalowy grzebień – dobry do rozczesywania sierści (najlepiej grzebień dwustronny, a gęstszymi i rzadszymi ząbkami), a także furminator, którego używaj rzadziej niż zgrzebła – raz na tydzień to maksimum. Furminator znakomicie usuwa martwe włosy i jest niezastąpiony w okresie linienia. Uważaj jednak z wyczesywaniem sierści z ogona – nie chcesz w końcu pozbawić kota jego ozdobnej „szopiej” kity.

Maine coona można przyzwyczaić do kąpieli – część kotów wręcz bardzo lubi zabawy w wodzie. Nie jest to jednak konieczne, chyba że kot uczestniczy w wystawach.

Maine coon – choroby

Niektóre maine coony mogą mieć dziedziczną skłonność do kilku chorób. Nie oznacza to, że twój kot zachoruje – jest to raczej wskazówka, co jest potencjalnym słabym punktem tej rasy, aby można było dojrzeć już pierwsze sygnały ostrzegawcze. Kupując kociaka, warto zainteresować się genetyką jego rodziców (i dalszych przodków) oraz oczywiście jego stanem zdrowia. 

Do chorób, do których maine coon może mieć skłonność, należy kardiomiopatia przerostowa, czyli pogrubienie ściany mięśnia sercowego prowadzące do problemów z rozkurczem. Choroba może skutkować zastojem krwi w krążeniu płucnym i obrzękiem płuc. Jej objawy to szybkie męczenie się, zianie, zwiększona częstotliwość oddechów, ospałość, duszność.

Drugą chorobą dziedziczną jest policystowatość nerek, czyli tworzenie się torbieli w nerkach. Młode maine coony mogą być też narażone na młodzieńcze zapalenie dziąseł, które leczy się intensywnymi zabiegami higieny jamy ustnej, mającymi zlikwidować stan zapalny. Potencjalnym słabym punktem maine coona są także stawy – w okresie wzrostu może dojść u kota do dysplazji stawów biodrowych.

Generalnie jednak maine coony to koty chorujące rzadko. Przy troskliwej opiece będą ci wiernie towarzyszyć przez wiele lat.

Maine coon – cena kociaka

Maine coon – cena kociaka

Kociak rasy maine coon może kosztować od 1800 do 3000 zł. Wiele zależy od konkretnej hodowli – jej renomy, tytułów zdobytych przez rodziców. Cena kota hodowlanego jest zawsze wyższa niż cena kociaka „na kolanka” (kastrowanego), czyli po prostu domowego ulubieńca.

Maine coon to koci olbrzym o gołębim sercu. Znakomicie czuje się w ludzkiej rodzinie, o ile ta poświęca mu odpowiednio dużo czasu i uwagi. Odwdzięczy się ogromną wiernością i przywiązaniem.

Pies domowy – od wilka do przyjaciela. Poznaj popularne rasy psów domowych

pies domowy

Zanim pies stał się udomowionym zwierzęciem, minęło wiele wieków. Proces ten według różnych źródeł trwał od około 30 tysięcy lat p.n.e. do blisko 10 tysięcy lat p.n.e. Jego rodowód wywodzi się od wilka szarego Canis lupus. Badania DNA wykazały, że udział w tym wzięły różne populacje tego drapieżnego ssaka oraz że oswojenie uwielbianego przez wielu czworonoga nie było pojedynczym przypadkiem, tylko pasmem różnych działań podejmowanych przez człowieka.

Część naukowców uważa, że pies domowy Canis lupus f. familiaris L. 1758 (lub inaczej Canis familiaris) jest udomowioną formą wilka, a inni badacze uznają go za odrębny gatunek. Jako ten ostatni po raz pierwszy opisał go Karol Linneusz w 1758 r.

pies domowy dom

W czasie procesu udomowienia dochodziło do wielokrotnego krzyżowania się psa z wilkiem. Ten pierwszy zmieniał się wizualnie, a charakterystycznym przykładem na to, że zaczął się odróżniać od dzikiego drapieżnika, było skrócenie i poszerzenie pyska. 

Psy domowe w porównaniu z innymi zwierzętami oswojonymi przez człowieka nie miały dawać mu tego, co drób, konie, kozy, owce czy bydło. Ich rolą było przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa ludziom oraz pomoc podczas polowań. Nieocenione okazało się też… towarzystwo tych ssaków. Między człowiekiem a czworonogiem zrodziła się wyjątkowa relacja. Pies domowy stał się wiernym przyjacielem i towarzyszem człowieka, pierwszym spośród innych oswajanych przez niego zwierząt. Potwierdzeniem na to były odkryte przez archeologów różne miejsca, w których były chowane.

Ponad 400 ras psów domowych

pies domowy dywan

Przez wiele tysięcy lat pies domowy doczekał się wielu ras, różniących się rozmiarem, kształtem i kolorem umaszczenia. Jest ich ponad 400. Pierwotne były efektem doboru naturalnego, a współczesne są efektem doboru sztucznego. Większość tych ostatnich człowiek uzyskał dopiero w XIX w. Poszczególne rasy psa domowego różnią się:

  • kształtem głowy – może być np. wydłużona, okrągła, kwadratowa itd.,
  • uszami – od krótkich po długie,
  • nieowłosionym ciałem lub pokrytym sierścią różnej długości,
  • barwą umaszczenia,
  • ogonem, który może mieć różną długość i kształt – np. prosty, sierpowaty.

Do dziś rozród psów domowych zwykle jest planowany przez człowieka. Samica ma dwa razy w roku ruję i może rozmnażać się w odstępie 6 miesięcy. Ciąża trwa około 9 tygodni, a jej efektem jest od jednego do piętnastu szczeniąt. Młode rodzą się ślepe (zaczynają widzieć ponad tygodniu) i karmione są mlekiem matki przez 8–10 tygodni. W zależności od rasy psy domowe żyją średnio od 6 do 14 lat.

Pies domowy: tam, gdzie człowiek, tam i on

Jak sama nazwa wskazuje, pies domowy jest silnie związany z człowiekiem. Zwierzę uważa go za przywódcę stada, okazuje mu swoją wierność i oddanie całej rodzinie.

Posiadanie psa pociąga za sobą wiele korzyści. Jego właściciele są zazwyczaj bardziej odporni na infekcje i szybciej powracają do zdrowia. Bezwarunkowa miłość czworonoga poprawia samopoczucie, a jego obecność pomaga żyć osobom samotnym. Regularne spacery z pewnością wpływają pozytywnie na kondycję i ogólny stan zdrowia oraz często sprzyjają zawieraniu nowych znajomości z innym właścicielami zwierząt. Pies zawsze powita cię z radością w drzwiach, rozbawi czy pocieszy, gdy wyczuje, że tego potrzebujesz.

Pies dla rodziny – jak wybrać?

Coraz więcej osób decyduje się na przygarnięcie psa domowego – ze schroniska, rasowej hodowli lub od kogoś znajomego. Przyjęcie pod dach nowego członka rodziny nie powinno jednak być przypadkową decyzją. W zależności od wyboru rasy powinieneś zastanowić się, czy:

  • stać cię na jego wyżywienie i utrzymanie,
  • zapewnisz mu wystarczająco dużo czasu i uwagi,
  • zagwarantujesz mu odpowiednio dużo miejsca w domu lub mieszkaniu.

Przed podjęciem decyzji warto zawsze zajrzeć do fachowej literatury. Dowiesz się wówczas więcej na temat pupila, jego upodobań, w jaki sposób go wychowywać, na co może ewentualnie zachorować itd. Ta wiedza może być dla ciebie niezwykle cenna, jeśli chcesz być odpowiedzialnym opiekunem, a zarazem zapewnić swoim bliskim nieszkodliwego towarzysza.).

Łagodne rasy psów domowych

pies domowy kanapa

Jest wiele ras, które określa się jako spokojne. Psy łagodne z natury to takie, które:

  • z reguły nie sprawiają kłopotów wychowawczych,
  • szybko się uczą,
  • są cierpliwe i posłuszne, wierne i oddane domownikom,
  • reagują na komendy,
  • lubią spacery i wspólną zabawę.

Ich łagodność przejawia się nie tylko w stosunku do ludzi, ale i pozostałych psów czy innych zwierząt. Stoisz przed dylematem, jakiego czworonoga wybrać dla rodziny? Poznaj najłagodniejsze rasy psów.

Owczarek szkocki długowłosy (collie) 

pies domowy collie

Jest znanym bohaterem książki i serii filmów „Lassie, wróć!” oraz bardzo inteligentnym psem, szybko się uczy, reaguje na komendy. To pies lojalny i wierny domownikom, a do obcych podchodzi raczej z rezerwą. Z racji swojej energiczności uwielbia dużą przestrzeń i potrzebuje dużo aktywności fizycznej. Jeśli weźmiesz go do domu, pamiętaj, że potrzebuje co najmniej jednego dłuższego spaceru w ciągu dnia! Żyje zazwyczaj 14–16 lat.

Golden retriever 

pies domowy golden retriever

To pies domowy niezwykle przyjacielski i towarzyski, który bardzo szybko przywiązuje się do właściciela i domowników. Cechuje go posłuszeństwo i wierność oraz cierpliwość, dlatego sprawdzi się w domu, w którym mieszkają małe dzieci. Uwielbia ruch i zabawy na zewnątrz, w tym aportowanie. Żyje średnio 10–12 lat.

Beagle 

pies domowy beagle

To przyjazny i niezwykle aktywny czworonóg, który potrzebuje dużo ruchu. Lubi zabawy z dziećmi. Mimo iż ma łagodny temperament, to czasami może być uparty i niecierpliwy. Wystarczy jednak, że będziesz go szkolił już od pierwszych dni w domu. Żywiołowość tej rasy spada z wiekiem – im są starsze, tym bardziej wolą drzemkę na kanapie niż spacer. Żyje z reguły 12–15 lat.

Labrador 

pies domowy labrador

Uważany jest za klasyczny przykład psa rodzinnego. Inteligentny, kochający, wierny, pełen energii i empatii, nadaje się dla każdego miłośnika zwierząt. Szybko się uczy, słucha komend i chętnie wykorzystywany jest w dogoterapii lub jako asystent osoby niepełnosprawnej. Z racji jego potrzeby aktywności fizycznej weź pod uwagę kilka długich spacerów w ciągu dnia! Żyje średnio 12–14 lat.

Pudel 

pies domowy pudel

Pudel jest jedną z najbardziej inteligentnych ras psów na świecie. Bez problemu nauczysz go wiele w bardzo krótkim czasie. Posłuszny, wierny, czuły i skory do zabawy, zazwyczaj wybiera sobie jednego opiekuna, z którym tworzy najsilniejszą więź. Zamiast włosów ma sierść, która nie wypada prawie w ogóle. Jest psem długowiecznym, odpornym na choroby i może żyć nawet ponad 15 lat.

Shih tzu 

pies domowy shih tzu

To idealny pies domowy do bloku i dla rodzin z małymi dziećmi. Nie potrzebuje dużej przestrzeni, dużo śpi w ciągu dnia, nie ucieka i lubi bawić się z ludźmi. Żyje od 12 do 17 lat.

Buldog francuski 

pies domowy buldog francuski

Mały, muskularny i krępej sylwetki, jest ostatnio chętnie wybierany na towarzysza. Łagodny, cierpliwy, skory do zabawy, nadaje się do mieszkania w bloku z małymi dziećmi. Aby nie przybierał nadprogramowych kilogramów, wymaga regularnej dawki ruchu i odpowiedniej diety. Żyje z reguły 10–14 lat.

Owczarek niemiecki 

pies domowy owczarek niemiecki

Lojalny, szybko i chętnie się uczy. Uważany jest za doskonałą rasę psów dla rodzin z małymi dziećmi z racji swojego łagodnego usposobienia i cierpliwości zwłaszcza w stosunku do najmłodszych. Aby jednak taki był, wymaga odpowiedniego ułożenia i sprawdzonego pochodzenia. Żyje średnio 9–13 lat. 

Kundelek 

pies domowy kundelek

Jeśli nie szukasz rasowego czworonoga, możesz do swojego domu zaprosić mieszańca! To często niezwykle wierny pies rodzinny, który łatwo zaadaptuje się do otoczenia, jest wdzięczny i uwielbia zabawę. 

To tylko przykładowe łagodne rasy psów, których jest znacznie więcej. Bez względu na to, na jakiego się zdecydujesz, pamiętaj o tym, że każdy pies jest inny i wymaga indywidualnego podejścia. Od ciebie w dużej mierze zależeć będzie, jak go wychowasz. Nie zapomnij także o jego potrzebach – od pełnej miski aż po zabawę i pieszczoty.

Kot norweski leśny

kot norweski leśny

Kot norweski leśny to kot nieodłącznie związany z wyprawami Wikingów, mitologią nordycką oraz norweskimi baśniami. Jest dumą Norwegów, którzy nazywają przedstawicieli tej rasy Norsk Skogkatt. Jeden z większych kotów domowych. W swym gibkim, silnym, imponującym ciele pokrytym grubym futrem kryje łagodną duszę zwierzęcia, które po prostu kocha ludzi.

Kot norweski leśny – opis rasy

Norweski leśny – waga i opis ogólny

Kot norweski leśny to duży, muskularny zwierzak o mocnym kośćcu. Jest elegancki i proporcjonalny, ale nie wysmukły. To jedna z większych ras kotów – waga norweskiego leśnego to średnio od 5 do 8 kg w przypadku kotek i od 6 do 10 kg u kocurów. Nogi kota norweskiego są długie i mocne, tylne nieco dłuższe niż przednie. Stopy okrągłe, duże. Ogon – ozdoba norwega – jest długi i puszysty. Tworzy piękną kitę, na którą należy szczególnie uważać podczas szczotkowania, aby nie wyczesać zbyt dużej ilości włosów.

Głowa norwega ma kształt trójkąta równobocznego z długim i prostym profilem. Czoło powinno być lekko zaokrąglone, broda mocna. Uszy są duże i szerokie u nasady, spiczasto zakończone, z „rysimi” pędzelkami. Oczy kota norweskiego są duże i owalne, szeroko otwarte, odrobinę skośne. Tęczówki mogą mieć różne kolory u różnych odmian barwnych.

kot norweski leśny - opis rasy

Norweski leśny – pielęgnacja i umaszczenie

Kot norweski zaliczany jest do kotów półdługowłosych. Gęsty, wełnisty podszerstek przykrywają wodoszczelne włosy okrywowe. Najdłuższe włosy występują wokół szyi i na piersi, tworząc ozdobną kryzę. Wiosną kot norweski silnie linieje, zrzucając zimową warstwę podszerstka, jak również długie włosy okrywowe. Szata letnia, która pojawia się na miejsce zimowej, jest znacznie lżejsza i krótsza. Niekiedy jedyną wskazówką, że mamy do czynienia z kotem długowłosym, jest zawsze bujnie owłosiony ogon!

Kot norweski leśny występuje w licznych odmianach kolorystycznych. Niedopuszczalne są jedynie odmiany point (typu syjamskiego) oraz kolory liliowy, cynamonowy, czekoladowy i płowy. Norwegi mogą za to występować w dwóch unikalnych odmianach, których nie spotkasz u kotów innych ras – są to kolory bursztynowy i jasnobursztynowy. Oba kolory mogą występować w różnych wariacjach – z domieszką białego, w wersji srebrzystej cieniowanej czy szylkretowo-bursztynowej.

Do najczęściej występujących odmian barwnych należą odmiany 

  • tabby (pręgowane)
  • tabby z białym
  • kot norweski czarny 
  • norweski leśny biały
  • norweski leśny rudy

Norweski leśny – długość życia

Średnia długość życia kota norweskiego wynosi 14–16 lat.

Kot norweski leśny – charakter

Kot norweski jest zwierzęciem wesołym, towarzyskim, przyjaznym i ciekawskim. Kocha zabawę, jest także mistrzem wspinaczek, dlatego warto urozmaicić mu domowe otoczenie poprzez postawienie drapaków typu „kocie drzewo” czy montaż półek do wskakiwania i obserwacji. Pamiętaj, aby sprzęty te były solidne i stabilne – norweg to w końcu duży kociak!

Warto zaznaczyć, że koty norweskie dorastają dosyć późno – dojrzałość płciową osiągają później niż koty innych ras, a rosną nawet do 3. roku życia. Charakterologicznie to zresztą również bardzo często „duże dzieci” – ale raczej dzieci grzeczne. Są natomiast śmiałe i bardzo inteligentne. Łatwo adaptują się do nowych warunków. Są też bardzo uczuciowe i pragnące pieszczot oraz uwagi.

kot norweski leśny - charakter

Kot norweski leśny bardzo przywiązuje się do domowników, a szczególnie mocno – do jednego wybranego. Zwierzak będzie podążał za swoim ulubionym człowiekiem od pokoju do pokoju, krok w krok. Potrafi być także duszą towarzystwa, jako że jest to rasa bardzo proludzka. Zazwyczaj będzie dostojnie uczestniczył w spotkaniach rodzinnych, spoczywając na fotelu. Chyba że ktoś wyciągnie jego ulubioną zabawkę! Wówczas może przeistoczyć się w prawdziwie leśnego drapieżnika i demona prędkości.

Koty norweskie nie są kotami głośnymi, ale mają bardzo bogaty repertuar melodyjnych miauków i świergotów. Potrafią niczym ptaki wyśpiewać wielowątkową arię, oznajmiając w ten sposób swój aktualny nastrój. Nie musi to być popis hałaśliwy, ale zwykle jest złożony.

Potrafią świetnie dogadywać się z innymi kotami oraz z psami, pod warunkiem właściwego „przedstawienia” sobie zwierząt metodą socjalizacji z izolacją. Są także cudownymi kompanami dzieci, oczywiście tych nauczonych odpowiedniego obchodzenia się z futrzastym ulubieńcem.

Kot norweski leśny – pielęgnacja

Choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że kot z tak bogatym podszerstkiem będzie wymagał skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych, w rzeczywistości jego miękkie, jedwabiste futerko nie sprawia większych problemów. Nie ma szczególnych tendencji do kołtunienia się i filcowania. Wystarczy wyczesać ją dokładnie raz w tygodniu, niekiedy dwa.

Wyjątek stanowi okres linienia, gdy kot intensywnie gubi włosy. Istnieje wówczas ryzyko tworzenia się kul włosowych ze zbitej sierści połykanej przez kota podczas toalety. Warto wówczas do szczotki pudlówki i metalowego grzebienia dołączyć furminator – specjalne zgrzebło do wyczesywania martwego podszerstka. Nie należy używać go jednak częściej niż raz na tydzień (pomiędzy tym dogłębnym szczotkowaniem wystarcza standardowe czesanie). Nie wyczesuj nim również zbyt intensywnie sierści na ogonie. Bujna kita to duma tego kota!

kot norweski leśny - pielęgnacja

Dieta kota norweskiego powinna być urozmaicona i zaspokajać jego zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Dzienna porcja musi być większa niż u przeciętnego kota – zwłaszcza w przypadku dużych kocurów. Najlepiej podzielić ją na możliwie liczne, niezbyt obfite posiłki. Dieta powinna być oparta na karmach wysokomięsnych lub surowym mięsie z suplementami (dieta BARF).

Kot norweski leśny to na ogół zwierzak zdrowy – surowe warunki, w jakich przyszło im żyć przez wieki, wykształciły w nich odporność i wytrzymałość. Istnieje jednak kilka chorób, do których norwegii mogą mieć nieco większe predyspozycje niż inne koty.

Koty pochodzące z hodowli europejskich i amerykańskich mogą być narażone na wystąpienie choroby spichrzeniowej glikogenu typu IV (GSD IV, choroby Andersena). Jest to choroba o podłożu genetycznym. Objawy występują u tych kotów, które wadliwe geny odziedziczyły po obojgu rodzicach. Choroba polega na zaburzeniu szlaku metabolizmu glukozy. Wówczas patologiczny glikogen gromadzi się w komórkach nerwowych, mięśniowych oraz w wątrobie, stopniowo doprowadzając do ich upośledzenia.

Jedyną metodą walki z chorobą jest wykluczanie nosicieli wadliwych genów z dalszej hodowli. Obecnie każdy hodowca norwegów ma obowiązek przeprowadzania u swoich kotów testów genetycznych wykrywających mutację wywołującą GSD IV. Bez takiego testu kocięta nie mogą mieć wydanych rodowodów.

Kot norweski leśny – cena

Kocięta norweskie leśne kosztują średnio od 2000 do 3000 zł. Cena kociaka zależy od renomy hodowli, a także samych rodziców (zdobyte tytuły na wystawach). Nie bez znaczenia może być również konkretna odmiana barwna. Koty z przeznaczeniem do hodowli są bardziej kosztowne niż te „na kolana”, czyli wykastrowane.

kot norweski leśny cena

Pamiętaj, że na cenę kociaka składa się ogromna praca włożona przez hodowcę w opiekę nad kociętami i ich rodzicami – socjalizacja, pielęgnacja, badania lekarskie, szczepienia, odrobaczanie. Przed zakupem malucha warto dopytać również o wyniki testów genetycznych (chociażby tych wykluczających GSD IV) oraz testów w kierunku FIV i FeLV.

Kot norweski leśny to jedna ze starszych ras kotów i jedna z tych, które zachowały swój pierwotny wygląd. Pływały na łodziach Wikingów, chroniły dobytek przed gryzoniami, były bohaterami mitów, legend i baśni. Dziś kochane za swe piękno oraz cudowny charakter – koty norweskie leśne to wspaniałe zwierzęta dla każdego, kto potrzebuje lojalnego kociego przyjaciela.

Historia i legenda – kot norweski leśny w dawnej Skandynawii

Początki rasy norweskiej toną w mrokach dziejów – nie wiemy, kiedy i jak w północne rejony Europy przybyły koty, choć możemy przypuszczać, że są to potomkowie kotów domowych przywiezionych przez Rzymian.

Rzymskie legiony podróżowały z kotami, które chroniły zapasów jedzenia. W ten sposób kot dotarł m.in. na Wyspy Brytyjskie. Stamtąd w XI wieku koty mogli już zabrać na swe łodzie Wikingowie i zawieźć na swoje ziemie. Ostry klimat wymusił na kotach przystosowanie się do śniegów, mrozów i wiatru. Stąd też najbardziej charakterystyczne cechy fizyczne rasy – pokaźne rozmiary i wyjątkowa okrywa włosowa.

Futro kota norweskiego leśnego jest unikalne. Składa się z dwóch warstw. Pierwszą stanowi gruby, wełnisty podszerstek, który działa jak izolacja termiczna, nieprzepuszczająca także wilgoci. Druga to długie, jedwabiste włosy okrywowe. Niewykluczone, że swój udział w powstaniu kotów długowłosych w Norwegii miały eleganckie koty o długiej, gładkiej sierści przywiezione do Skandynawii przez powracających z Bliskiego Wschodu krzyżowców. 

Na statkach Wikingów „norwegi” służyły najprawdopodobniej jako koty okrętowe, chroniące zapasy żywności przed gryzoniami. Ich ogromne talenty łowieckie zostały później docenione również w wiejskich gospodarstwach. Dopiero w XX wieku kot norweski został odkryty przez miłośników kotów, którzy widzieli tak piękne, długowłose koty nie tyle w obejściu, co w domowym cieple czy nawet zdobywające laury podczas międzynarodowych wystaw. Ich amerykański odpowiednik, mainecoon, był już wówczas u szczytu popularności.

Pierwsze towarzystwa miłośników kotów powstały w Norwegii w latach 30. XX w. Niedługo potem rozpoczął się ruch zmierzający do zachowania rasy kotów leśnych jako dobra narodowego. Niestety, jego działania przerwał wybuch wojny, a później, aż do lat 70., dowolnie krzyżowano długowłose koty leśne z krótkowłosymi kotami domowymi. To doprowadziło niemal do wyginięcia rasy.

W 1975 r. powstał klub Norsk Skogkattring, który na nowo rozpoczął proces ratowania rasy. Założenia klubu, czyli zachowanie czystości rasy przy jednoczesnym utrzymaniu szerokiej puli genetycznej, zostały zrealizowane. Koty norweskie leśne zaliczamy dziś w poczet ras naturalnych.

Kot norweski leśny jest istotnym elementem norweskiego dziedzictwa. Wzmianki o „dużych kotach” pojawiają się w niejednej bajce i legendzie skandynawskiej. Chyba najbardziej znanym obrazem przedstawiającym koty w mitologii nordyckiej jest wyobrażenie bogini miłości Frei, podróżującej w rydwanie ciągniętym przez dwa dorodne koty. Wzmianka ta pojawia się wielokrotnie w średniowiecznych opowieściach nordyckich spisanych po raz pierwszy na Islandii przez Snorri Sturlusona (XII/XIII w.), ale sięgających korzeniami jeszcze starszych przekazów.

Innym potężnym kotem, który pojawia się w mitach skandynawskich, jest szary kocur, którego nawet bóg burzy Thor nie mógł podźwignąć z ziemi.

Wśród Wikingów panował zwyczaj obdarowywania kotem panny młodej w dniu ślubu – zapewne dlatego, że koty były towarzyszami bogini miłości, choć dar ten miał niewątpliwie również powody praktyczne, mianowicie ochronę obejścia przed gryzoniami.

Żyjący na przełomie XVI i XVII w. Peder Clausson Friis, Duńczyk, który prawie całe życie spędził w Norwegii, nie tylko przetłumaczył na duński nordyckie opowieści spisane przez Sturlusona, ale także dodał notę, wymieniającą trzy typy rysi żyjących w Norwegii: rysia wilczego, lisiego i kociego. Podejrzewa się, że „ryś koci” to właśnie kot norweski leśny.

W norweskich baśniach koty leśne nazywane były „huldrekat”, co oznaczało „czarodziejskiego kota”. Były postaciami pozytywnymi, pomagały baśniowym bohaterom. Mieszkały w lesie, a ich cechą charakterystyczną były puszyste ogony. W jednej z legend kot pomaga biednemu człowiekowi zdobyć bogactwo będące w posiadaniu trolla. Snując opowieści i konwersując, przetrzymuje stwora do rana. Pierwsze promienie słońca zamieniły trolla w kamień. 

Kot birmański

kot birmański

Kot birmański jest rasą starą, ale kwestia jego pochodzenia nigdy nie została do końca wyjaśniona. Na ogół przyjmuje się jednak, że koty te faktycznie pochodzą z Birmy i są potomkami tamtejszych kotów świątynnych. Spojrzeniu birmańczyka trudno odmówić zresztą magii i mistycyzmu. Współgrają z nim piękne futerko oraz melancholijna, spokojna osobowość. To kot, który kocha.

Kot birmański – podstawowe informacje

? Rozmiarwysokość w kłębie: do 30 cm
waga: od 2 do 4 kg
Szatafutro: półdługie do długiego
maść: seal, czekoladowa, niebieska, liliowa, ruda, kremowa, szylkretowa, również tabby; wszystkie z colorpoint
? Charakterłagodny, czuły, przyjacielski
❤️ Długość życia15-18 lat

Święty kot birmański – legenda i historia rasy

Święty kot birmański – legenda i historia

Najdawniejsza historia kota birmańskiego owiana jest mgiełką tajemnicy. Krąży wiele legend na ten temat. Nie należą one może to przekazów historycznych, ale że w każdej legendzie kryje się ziarno prawdy, możemy przyjąć, że kot birmański to rasa naturalna, wywodząca się z Dalekiego Wschodu, najpewniej z Birmy, a jej przedstawiciele byli trzymani w tamtejszych świątyniach i otaczani opieką przez mnichów.

Legenda rasy birmańskiej

Najbardziej znaną legendą o pochodzeniu kota birmańskiego jest opowieść o kotach i mnichach świątyni Lao-Tsun, wzniesionej w górach Birmy ku czci niebieskookiej bogini Tsun-Kyankse. Bogini opiekowała się duszami podróżującymi w zaświaty. Miała też moc przenoszenia dusz zmarłych mnichów w ciała kotów strażników świątyni, aby żyły w nich aż do śmierci zwierząt. Wówczas duch zmarłego kota zabierał duszę mnicha w zaświaty.

W centrum świątyni stał złoty posąg Tsun-Kyankse o szafirowych oczach. Mnichom towarzyszyło sto kotów świątynnych. Były to zwierzęta o długiej, białej sierści i żółtych oczach. Główny mnich, Mun-Ha, miał pośród zwierząt swego ulubionego kota imieniem Sinh.

Pewnego dnia świątynię napadli zbójcy. Grabiąc świątynię, zabili broniącego jej Mun-Ha. Sinh skoczył na ratunek panu, lecz nie zdołał go ocalić. Zdołał jedynie położyć łapki na głowie mnicha. Wtedy nastąpiła niezwykła przemiana. Futro Sinha przybrało złocisty kolor niczym posąg bogini, jego oczy stały się niebieskie, tak jak szafirowe oczy posągu, a pyszczek, łapy i ogon nabrały ciemnobrązowego koloru ziemi. Jedynie łapki, które dotykały siwych włosów mnicha, pozostały białe na znak czystości. 

Duch Mun-Ha wstąpił w ciało Sinha. Kot żył jeszcze 7 dni, po czym zmarł i zabrał duszę ukochanego pana do raju. W tym samym czasie pozostałe koty świątynne również nabrały uświęconych kolorów dzielnego Sinha.

To jedna z piękniejszych legend o pochodzeniu kocich ras. Koty birmańskie były zresztą trzymane w świątyniach, jednak ze znacznie bardziej prozaicznych powodów – dla ochrony świętych przybytków przed gryzoniami. Bez wątpienia jednak mnichów cieszyło ich towarzystwo. Zwłaszcza że są to koty o spokojnym, melancholijnym usposobieniu.

Rozwój rasy

Co dalej działo się z kotami birmańskimi? Z pewnością rasa przetrwała w świątyniach birmańskich do XIX w., do czasów wojen brytyjsko-birmańskich. Wtedy to świątyni Lao Tsun mieli bronić dwaj oficerowie – Brytyjczyk, major Gordon Russell, i Francuz, jego przyjaciel, Auguste Pavie. W podziękowaniu za pomoc otrzymali od mnichów parę kotów, które zabrali ze sobą do Francji.

Kocur nie przeżył niestety długiej podróży morskiej. Kotka natomiast, która była już w ciąży, dopłynęła do Europy i tam wydała na świat młode. Czy relacja ta jest prawdziwa? Największym jej problemem jest umiejscowienie faktów w czasie. III wojna birmańsko-brytyjska toczyła się w latach 1885–1887, a pierwsza kotka birmańska dotarła do Francji z całą pewnością w roku 1919. Być może połączono tu dwie relacje lub je podkoloryzowano? Tego nie wiemy.

Genetyka birm

Kotka, która przybyła do Francji, otrzymała imię Sita. Jej córka, Poupée, została później skrzyżowana z kotem innej rasy (zapewne syjamskim). W 1926 r., podczas międzynarodowej wystawy kotów rasowych w Paryżu, Poupée wraz z dwoma innymi kotami birmańskimi wzbudziła niemałą sensację. Od tego momentu hodowli zaczęło przybywać, a zwierzęta powoli trafiały także do innych krajów europejskich.

II wojna światowa zaszkodziła ogromnej liczbie hodowli kotów rasowych, w tym kotów birmańskich. W powojennym programie odtwarzania rasy pozostałe przy życiu zwierzęta skrzyżowano ponownie z kotami innych ras – zapewne z kotami syjamskimi i perskimi.

Kot birmański – opis rasy

Kot birmański – opis rasy

Kot birmański jest kotem średniej wielkości, kocury są większe i masywniejsze od kotek.

Jak wyglądają koty birmańskie?

Przedstawiciel tej rasy ma ciało o krępej budowie, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu. Tułów jest wydłużony, dosyć przysadzisty, kończyny dość krótkie i silne, ogon średniej długości, puszysty. Głowa kota birmańskiego powinna być szeroka, czoło lekko zaokrąglone. Nos średniej długości, bez przełomu, ale z lekkim zagłębieniem u nasady. Broda mocna, policzki pełne. Uszy są raczej nieduże, zaokrąglone. Oczy delikatnie owalne, średnio duże, intensywnie niebieskie.

Futro i umaszczenie

Futro kota birmańskiego jest półdługie do długiego – w zależności od partii ciała. Najdłuższe jest na grzbiecie i po bokach. Podszerstek u birmy jest lekki, niezbyt gęsty. Sierść bardzo przyjemna w dotyku, jedwabista.

Umaszczenie kotów birmańskich jest typu syjamskiego, czyli z jasnym futrem (zwykle złocistym, kremowym) kontrastują ciemne znaczenia na pyszczku, głowie, łapach i ogonie. Wyróżniamy następujące odmiany barwne kotów birmańskich:

  • seal point (ciemnobrązowe znaczenia);
  • blue point (niebieskie znaczenia);
  • chocolate point (czekoladowe znaczenia);
  • lilac point (liliowe znaczenia);
  • red point (rude znaczenia);
  • cream point (kremowe znaczenia);
  • tortie point (szylkretowe znaczenia – w czterech wariantach: seal, blue, chocolate, lilac);
  • tabby point (pręgowane znaczenia – w sześciu wariantach: seal, blue, chocolate, lilac, red, cream);
  • tortie tabby point (szylkretowe pręgowane znaczenia – w czterech wariantach: seal, blue, chocolate, lilac);
  • smoke pointed (dymne znaczenia w sześciu wariantach);
  • tortie smoke pointed (dymne szylkretowe znaczenia w czterech wariantach);
  • silver tabby pointed (srebrzyste pręgowane znaczenia w szczęściu wariantach);
  • tortie silver tabby point (srebrzyste pręgowane szylkretowe znaczenia w czterech wariantach).

Charakterystycznym, obowiązkowym u każdego kota birmańskiego elementem są białe rękawiczki na przednich łapkach i białe skarpetki na tylnych. Symetryczne skarpetki powinny kończyć się „ostrogami”, czyli szpicem skierowanym ku pięcie. Również rękawiczki powinny być symetryczne. Biel odgraniczona jest wyraźnie od znaczeń prostą linią przechodzącą między kośćmi palców a kośćmi śródręcza.

Kot birmański – charakter

Kota birmańskiego można określić jako idealnie pasującego swą osobowością do kontemplacyjnego charakteru dalekowschodniej świątyni. To kot bardzo spokojny, delikatny, zrównoważony, ufny, przyjacielski i uczuciowy. 

Nie jest to jednak kot leniwy. Jest ciekawski, uczestniczy w życiu domowników, „pomaga” we wszelkich czynnościach. Nade wszystko jednak kocha kontakt z człowiekiem i potrafi domagać się uwagi, jeśli otrzymuje jej – w jego opinii – zbyt mało.

Kot birmański a ludzie i zwierzęta

Koty birmańskie to zwierzęta bardzo społeczne. Chętnie spędzają czas nie tylko z człowiekiem, ale także z innymi kotami czy psami – najlepiej delikatnymi, zrównoważonymi. Są zgodne i jeśli birma miałby przez dłuższy czas pozostawać sam w domu, np. gdy opiekun jest w pracy, najlepiej sprawić mu współtowarzysza – oczywiście wprowadzając go do domu zgodnie z zasadą socjalizacji z izolacją, aby uniknąć potencjalnych konfliktów. Nadają się dla rodzin z dziećmi i nigdy dość im pieszczot.

To kot wesoły, chętnie się bawi i tę codzienną dozę zabawy trzeba mu zapewnić – w przeciwnym razie łatwo się nudzi. Jest bardzo inteligentny i wszędobylski, idealne dla niego są nie tylko zabawy łowieckie, ale także intelektualne oraz trening nauki komend z klikerem. Ciekawostką jest, że większość kotów birmańskich chętnie współpracuje przy nauce.

Temperament zwierzęcia

Kot birmański posiada aksamitny, melodyjny głos, którym wyraża, co mu „leży na sercu” lub gdy po prostu chce „pogadać”. Jeśli na czymś mu zależy, potrafi być dosyć głośny.

Koty birmańskie dojrzewają później niż inne koty, a pełne rozmiary osiągają w wieku 3 lat. I faktycznie, są to niekiedy duże, dość spokojne, ale niekiedy psotne dzieci. Nie będą szalały po całym domu, nie są tak aktywne, jak abisyńczyki czy koty syjamskie, ale z chęcią, niezmordowanie, pobawią się wędką czy myszą. Zwłaszcza że zabawa to okazja do wspólnego spędzenia czasu z opiekunem.

Jak pielęgnować koty birmańskie?

Pielęgnacja opiera się m.in. na szczotkowaniu. Okrywa włosowa kota birmańskiego jest bujna, lekka i jedwabista – nie ma szczególnych tendencji do kołtunienia się i filcowania, nie mechaci się. Zazwyczaj wystarczy delikatne przeczesanie włosa szczotką w celu usunięcia martwej sierści. Możesz to robić dwa razy w tygodniu lub częściej, jeśli akurat twój kot traktuje zabieg pielęgnacyjny jako element poświęcanej mu uwagi i spędzania wspólnego czasu. W okresie linienia warto czesać kota częściej, aby zapobiec połykaniu nadmiaru włosów, które w przewodzie pokarmowym zbijają się w kule.

W ramach pielęgnacji kontroluj i czyść uszy i oczy birmy. Przedstawiciele tej rasy mają dość krótkie kanaliki łzowe. 

Żywienie zwierzęcia

Kot birmański potrzebuje, podobnie jak inne koty, zbilansowanej diety zaspokajającej jego zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Preferowane są wysokomięsne karmy lub dieta BARF. Najlepiej dzielić zalecaną dzienną porcję karmy na możliwie wiele mniejszych posiłków.

Zdrowie rasy

Koty birmańskie są kotami na ogół zdrowymi, żyją średnio 15–18 lat. Schorzeniami, do którymi mogą mieć genetycznie większą skłonność niż inne koty, są jednak choroby serca z grupy kardiomiopatii, głównie kardiomiopatia przerostowa. Jest to patologiczne pogrubienie ściany mięśnia sercowego, prowadzące do problemów z rozkurczem. Choroba może skutkować zastojem krwi w krążeniu płucnym i obrzękiem płuc. Jej objawy to szybkie męczenie się, zianie, zwiększona częstotliwość oddechów, ospałość, duszności.

Birmy mają również delikatne nerki i układ moczowy – mogą mieć predyspozycje do przewlekłych schorzeń nerek. Charakterystyczne jest to, że koty birmańskie mają zwykle wyższy niż inne koty poziom kreatyniny we krwi.

Kot birmański – cena kociaka

Kot birmański – cena kociaka

Koty birmańskie są popularne zarówno w Europie, jak i w USA, natomiast w Polsce nie osiągnęły takiego stopnia popularności jak ragdolle czy koty neva masquerade (syberyjskie colourpoint). Mają jednak swoich wiernych miłośników i hodowców z pasją. Cena kota birmańskiego z hodowli wynosi średnio od 3000 do ponad 6000 zł. Wiele zależy od renomy danej hodowli i tytułów zdobytych przez rodziców kociąt. Na ogół koty birmańskie sprzedawane są jako zwierzęta „na kolanka”, czyli wykastrowane. Koty hodowlane kosztują zwykle więcej i sprzedawane są zarejestrowanym hodowcom.

Kupienie kotów tej rasy z rodowodem nie powinno być trudne. Zostały one uznane przez większość organizacji międzynardowych, np. FIFe. Warto wybrać zwierzę z cenionej, renomowanej hodowli zarejestrowanej w organizacji felinologicznej. Takie miejsca podchodzą restrykcyjnie np. do analizy zdrowia.

Kot birmański to wspaniały kompan dla każdego, kto potrzebuje wiernego przyjaciela. Jest rodzinny, towarzyszy dzieciom (pod warunkiem że dziecko nauczone jest delikatnego obchodzenia się ze zwierzęciem), a także osobom starszym. Sprawdzi się jako felinoterapeuta. Napełnia dom ciepłem, uczuciem, optymizmem. Być może faktycznie żyje w nim dusza mnicha? Wystarczy spojrzeć na zdjęcia kota birmańskiego i dać się oczarować jego szafirowym oczom.

Kot birmański – galeria

Ragdoll

kot radgoll

Kot rasy ragdoll (ang. „szmaciana lalka”) to kot, który zdobywa coraz więcej miłośników. Jest spokojny, uczuciowy i kochający człowieka, zgodny i delikatny. To posiadacz jedwabistego, półdługiego futerka ze znaczeniami typu syjamskiego oraz hipnotyzujących, szafirowo-niebieskich oczu. Elegancki, o proporcjonalnej budowie, chętny do zabawy i do pieszczot. Wspaniały przyjaciel. Aż trudno uwierzyć, że początki tej rasy były tak kontrowersyjne… głównie za sprawą jej twórczyni i jej zadziwiającej „kampanii promocyjnej” ragdolli.

Ragdoll – co warto wiedzieć o tej rasie?

Wrażenie ogólneProporcjonalny, elegancki i o jedwabistej sierści, ragdoll zachwyca swoją przyjacielską i łagodną naturą
Kraj pochodzeniaUSA (Kalifornia)
RozmiarWysokość do 40 cm
WagaKotki do 6 kg; kocury do 10 kg
SzataSierść: średniej długości, gęsta, miękka, jedwabista
Maść: różnorodna, z trzema głównymi typami umaszczenia: colorpoint, mitted, bicolor
UmaszczenieSzeroka gama barw i typów, w tym seal point, blue point, chocolate point i inne, z możliwością kombinacji z białymi znaczeniami
Długość życia12–15 lat
CharakterRagdoll jest inteligentny, uczuciowy, łagodny, przyjazny i delikatny. Jest to kot towarzyski, który dobrze integruje się z rodziną i innymi zwierzętami domowymi. Z natury jest spokojny, więc dobrze nadaje się dla rodzin z dziećmi
Historia rasyStworzony w latach 60. w Kalifornii

Ragdoll – wielkość i proporcje

Ragdoll – skąd pochodzi?

Ragdoll jest kotem dużym, masywnym, umięśnionym, o grubym kośćcu, lecz eleganckiej sylwetce. Waga ragdolla może wynosić od 4,5 do 10 kg. Jego tułów jest długi, klatka piersiowa szeroka, nogi średniej długości – tylne nieco dłuższe i masywniejsze niż przednie. Ogon jest długi, puszysty, zwężający się ku końcowi. Głowa ma kształt szerokiego, zaokrąglonego trójkąta; jest średnio duża. Uszy proporcjonalne, szerokie u nasady i szeroko rozstawione, lekko nachylone do przodu, z zaokrąglonymi końcami.

Oczy ragdolla są duże, owalne, obowiązkowo o intensywnie niebieskiej barwie. Ten kolor oczu jest charakterystyczny dla wszystkich kotów colourpoint.

Ragdoll – sierść i umaszczenie

Sierść ragdolla jest półdługa do długiej, miękka, jedwabista, bez szczególnych skłonności do filcowania ani intensywnego linienia. Futerko jest dłuższe na piersi, szyi i brzuchu, chociaż nie tworzy wyraźnej „lwiej” kryzy, tak jak to ma miejsce u maine coonów czy kotów norweskich.

Można wyróżnić trzy typy umaszczenia występujące u kotów rasy ragdoll:

  • ragdoll w wersji klasyczny point – to umaszczenie typu syjamskiego – jasne futro kontrastujące z ciemniej zabarwionym pyszczkiem, uszami, nogami i ogonem;
  • ragdoll mitted – posiada znaczenia point, ale jego cechą charakterystyczną są elementy białe: biały podbródek, białe „rękawiczki” na przednich łapkach i „skarpetki” na tylnych, biały pas biegnący od brody przez brzuch po nasadę ogona oraz opcjonalnie biała kreska na pyszczku;
  • ragdoll bicolour – jest to odmiana pośrednia między kotami point a łaciatymi; ciemne znaczenia na pyszczku przecina biała plama w kształcie odwróconej litery V, ponadto brzuch i łapy są białe.

W obrębie każdego z tych typów umaszczenia wyróżniamy odmiany barwne. Organizacja felinologiczna FIFe uznaje następujące kolory znaczeń point u ragdolli:

  • seal point (ragdoll z ciemnobrązowymi znaczeniami),
  • blue point (ragdoll z niebieskimi znaczeniami),
  • chocolate point (czekoladowe znaczenia),
  • lilac point (liliowe znaczenia),
  • red point (rude znaczenia),
  • cream point (kremowe znaczenia),
  • tortie point (szylkretowe znaczenia – w czterech wariantach: seal, blue, chocolate, lilac),
  • tabby point (pręgowane znaczenia – w sześciu wariantach: seal, blue, chocolate, lilac, red, cream),
  • tortie tabby point (szylkretowe pręgowane znaczenia – w czterech wariantach: seal, blue, chocolate, lilac).

Ragdoll – mały kot o wielkim charakterze 

Ragdoll – sierść i umaszczenie

Pierwsze ragdolle to potomkowie kotki w typie tureckiej angory oraz kota perskiego. W dalszym programie uczestniczyły kolejne persy, a także koty birmańskie. Koty tych dwóch ras są z natury spokojne i łagodne – taki też jest ragdoll. To cichy domator, niezwykle cierpliwy, zgodny, towarzyski. Wady ragdolla są naprawdę trudne do wymieniania. 

Legendarna cecha ragdolla, od którego wzięła początek nazwa rasy, to bardzo silne odprężanie się, niemal wiotczenie, w momencie brania na ręce. Należy pamiętać, że to nie oznacza, że ragdoll nie będzie się czuł źle w niewygodnej pozycji. Nie jest zabawką, a jego ogromne pokłady cierpliwości to pozytywna cecha, której jednak nie należy nadużywać. Ragdolle to cudowni kompani spokojnych dzieci, które są nauczone delikatnego obchodzenia się z kotem. Sprawdzają się również jako koty terapeuci czy zwierzęta towarzyszące osób starszych. Niezwykle rzadko drapią czy gryzą.

Spokojna osobowość nie oznacza, że kot nie potrzebuje ruchu i zabawy. Ragdoll kocha się bawić, chociaż trzeba przyznać, że większość kotów tej rasy to zwierzęta „parterowe”, preferujące zabawy z piłeczką czy wędką na podłodze, a nie wspinaczki (nie należy tego jednak traktować jako reguły). Ragdolle są też ciekawskie – uczestniczą w życiu domowników, sprawdzają przyniesione zakupy, ciekawią je rozmaite czynności, które stanowią „coś nowego” w rozkładzie dnia.

Ragdoll to kot o delikatnym, melodyjnym głosie, ale nawet on potrafi domagać się owym głosem tego, czego pragnie. Niektóre ragdolle bardzo pragną pieszczot i czułości. Nie są natarczywe, ale mają potrzebę bliskości. Wiele zależy oczywiście od charakteru konkretnego kota.

Ragdolle dobrze czują się w towarzystwie innych kotów oraz psów. Należy jednak zwrócić uwagę na to, że bardzo wylewne i energiczne psy mogą na dłuższą metę stać się męczącymi towarzyszami tego spokojnego kota.

Ragdoll – żywienie i opieka

Ragdoll – mały kot o wielkim charakterze 

Ragdoll to kot o pięknej, długiej sierści, która jednak nie wymaga szeroko zakrojonych zabiegów pielęgnacyjnych. Gładkość i jedwabistość futerka zawdzięcza delikatnym włosom okrywowym oraz typowemu dla rasy podszerstkowi. Podszerstek ragdolla nie jest zbyt gęsty. Jest miękki, nie wełnisty. Sierść tego typu nie wykazuje szczególnych tendencji do filcowania się, dlatego ragdoll nie wymaga codziennego szczotkowania. Wystarczy przeczesanie futerka grzebieniem oraz szczotką pudlówką średnio raz w tygodniu. Jedynie w czasie linienia warto to robić częściej, aby zapobiec połykaniu kul włosowych przez kota podczas toalety.

Furminator, czyli zgrzebło do wyczesywania martwego podszerstka, rzadko jest potrzebny ragdollom. Bardziej przyda się podwójny grzebień stalowy – strona z gęstymi ząbkami posłuży do wyczesywania martwych włosów, a ta z rzadszym rozstawem – do rozczesywania splątanej sierści. Bez względu na to, jaki zestaw narzędzi pielęgnacyjnych posiadasz, pamiętaj, że najlepiej przyzwyczajać kota do czesania jak najwcześniej. Większa jest wówczas szansa, że kot będzie traktował zabiegi pielęgnacyjne jako coś przyjemnego.

Żywienie ragdolla nie odbiega od zasad przyjętych w żywieniu kotów w ogóle. Jako kot duży może wymagać większej porcji dziennej niż koty mniejszych ras. Sprawdź, jaka ilość jest zalecana przez producenta karmy. Najlepszą dietą dla ragdolla jest ta oparta na jakościowej, wysokomięsnej karmie lub dieta BARF. Dzienną porcję karmy podziel na możliwie wiele mniejszych posiłków.

Ragdoll – potencjalne problemy zdrowotne

Ragdoll to dość nowa rasa, która nie posiada jeszcze bardzo bogatej bazy genetycznej. Większość przedstawicieli tej rasy wywodzi swój rodowód od kotów z hodowli Ann Baker. Obecność kotów perskich i birmańskich w programach hodowlanych wzbogaciła naturalnie pulę genetyczną, ale nie jest ona jeszcze w pełni zadowalająca. Problemem stojącym przed hodowcami jest to, że ragdolli nie można krzyżować obecnie z przedstawicielami innych ras.

Ta dosyć uboga pula genetyczna przekłada się na nieco większą niż u innych kotów podatność na określone schorzenia. Nie oznacza to, że należy się obawiać, że zakupiony kociak będzie miał w przyszłości problemy zdrowotne związane z bagażem genetycznym. Przeciętna długość życia ragdolla nie odbiega od średniej dla innych kotów. Zwracaj jednak uwagę na pewne symptomy stanowiące sygnały alarmowe.

Ragdoll może być podatny na chorobę serca zwaną kardiomiopatią przerostową. Polega ona na patologicznym pogrubieniu ściany komory serca. Choroba może skutkować u kota niewydolnością krążenia czy tworzeniem się zakrzepów. Do jej symptomów należą szybkie męczenie się połączone z zianiem, zwiększona częstotliwość oddechów, duszności, omdlenia. Jedyną metodą walki z częstotliwością występowania choroby jest wykluczanie chorych kotów z programów hodowlanych – co też hodowcy czynią.

Kardiomiopatia nie ujawnia się u kota od razu. Rozwija się po cichu, a jej pierwsze objawy mogą wystąpić nawet po drugim roku życia. Pamiętaj, aby profilaktycznie poddać ragdolla badaniu kardiologicznemu.

Ragdoll może mieć także predyspozycje do wystąpienia chorób układu moczowego, np. kamicy pęcherza. Najlepszą profilaktyką tych chorób jest odpowiednia dieta, która zapobiegnie powstawaniu kamieni, a także utrzymanie właściwego nawodnienia organizmu (zachęcanie do picia poprzez fontanny, miski w różnych miejscach domu itp. oraz dieta oparta na karmie mokrej) oraz regularne badania kontrolne (badanie krwi, moczu, w razie potrzeby USG).

Kolejną grupą chorób, na które mogą być narażone ragdolle, są choroby przyzębia, m.in. eozynofilowe zapalenie dziąseł, wywołujące owrzodzenie dziąseł oraz warg i języka. Predyspozycje do powstawania kamienia nazębnego są u kotów bardziej osobnicze. Jeśli jednak zauważysz taką tendencję u swojego kota, zadbaj szczególnie o higienę jamy ustnej. Specjalną pastą lub żelem do mycia kocich zębów przecieraj regularnie zęby przy pomocy gazika lub szczoteczki do zębów dla zwierząt (całkiem wygodna jest gumowa szczoteczka nakładana na palec).

Na koniec należy wspomnieć o mukopolisacharydozie – chorobie o podłożu genetycznym, która atakuje stawy i skutkuje problemami z poruszaniem się, ale także zmętnieniem rogówki oka. W Polsce ta choroba jest rzadka, choć zawsze warto upewnić się, czy kupowane kocię jest zdrowe. Chorobę wykrywa test genetyczny, o którego wynik warto spytać hodowcę. Mukopolisacharydoza występuje jednak głównie u ragdolli, które mają w rodowodzie przodka z hodowli australijskich.

Ragdoll – cena kociaka

Ragdoll – żywienie i opieka

Koty rasowe ragdoll kosztują przeciętnie od 2000 do 4000 zł. Wiele zależy od renomy danej hodowli, prestiżu rodziców kociąt, odmiany barwnej. Kocięta nabywane z zamiarem hodowlanym są droższe niż te – wybierane najczęściej – „na kolanka”, czyli wykastrowane i wyłącznie w charakterze domowych pupili.

Ragdoll jest dość nową rasą, w Polsce obecną od niecałych 20 lat. Zdobywa jednak coraz większą popularność z racji wyglądu i wspaniałego charakteru. To idealny kot rodzinny – pamiętaj jednak, że jest uczuciowy i delikatny. Powinien być otoczony troską i uwagą – choć oczywiście poczeka na ciebie cierpliwe do momentu powrotu z pracy do domu!

Ragdoll – galeria

Ragdoll – skąd pochodzi?

Twórczynią rasy ragdoll była pochodząca z Kalifornii Ann Baker – hodowczyni kotów perskich, która w 1963 r. eksperymentalnie skrzyżowała jednego ze swych kocurów z długowłosą, białą kotką należącą do sąsiadów. Urodziły się kocięta, które z czasem zaczęły nabierać cech typowych dla dzisiejszych ragdolli. Białe futerko stawało się ciemniejsze na pyszczku, głowie, łapach i ogonie (ragdolle, podobnie jak koty syjamskie i inne colourpointy, rodzą się białe), a błękitne oczy nabrały głębszej, szafirowej barwy.

Ann Baker wiedziała, że stworzyła nową rasę. Jednak sama uroda kociąt nie wystarczała jej. Aby zainteresować ludzi tymi pięknymi kotami, stworzyła im niezwykłą historię oraz przypisała mnóstwo niespotykanych cech, takich jak odporność na ból, wyższa temperatura ciała niż u innych kotów czy większa odporność na choroby zakaźne.

Historia powstania ragdolla według Ann Baker miała przedstawiać się następująco: kotka Josephine, matka pierwszych ragdolli, miała w ostatniej fazie ciąży ulec wypadkowi samochodowemu. Poród rozpoczął się na miejscu zdarzenia, a kocięta, które przyszły na świat, wiotczały w rękach w momencie podnoszenia. Później okazały się odporne na ból i strach, a jednocześnie niezwykle wrażliwe, potrzebujące ochrony niczym małe dziecko – nawet w wieku dorosłym. Josephine przeżyła, odchowała kocięta, a później urodziła kolejne… z podobnymi cechami. 

Historia ta brzmi dziś niewiarygodnie, ale w swoim czasie wywarła wrażenie. Dali się na nią nabrać nawet niektórzy eksperci, dlatego opowieść została przytoczona – całkiem na poważnie – w niektórych starszych książkach felinologicznych.

Ann Baker osiągnęła to, co chciała. Wzbudziła zainteresowanie nową rasą, a co więcej – trafiła w idealny moment, gdy w USA popularność zaczęły zyskiwać persy himalajskie i koty birmańskie, czyli wszelkie koty długowłose z syjamskimi znaczeniami. Ten specyficzny rodzaj promocji miał też jednak swoją ciemną stronę – ragdoll przez lata wzbudzał kontrowersje wśród hodowców i długo nie był uznawany przez organizacje felinologiczne.

Dziś te opowieści nie są brane na poważnie, a prawdą jest jedynie to, że część ragdolli faktycznie robi się bezwładna podczas brania na ręce. Są to też koty bardzo uczuciowe i spokojne, ale z pewnością prawidłowo reagują na wszelkie bodźce z otoczenia. Nie potrzebują ekscentrycznego PR-u – ich uroda sama w sobie zachęca do bliższego przyjrzenia się rasie. 

Ragdolle trafiły na Wyspy Brytyjskie w 1981 r. (w 1990 r. ragdoll uzyskał tam status odrębnej rasy). Stamtąd przybyły do Europy kontynentalnej. FIFe, do której należą czołowe kluby europejskie, wpisała ragdolla do swych rejestrów w 1992 r. W Polsce pierwsze koty tej rasy pojawiły się jednak dopiero w 2001 r.

Kot savannah

Kot savannah

Szczypta dzikości w domu? Jeśli marzy ci się kot łagodny, ale mający w sobie coś (a nawet sporo) z dzikiego mieszkańca afrykańskiej sawanny, to savannah jest rasą, którą warto rozważyć. Warto jednak mieć świadomość o wyjątkowych potrzebach tej rasy i zdawać sobie sprawę, że jest to kot dla doświadczonych opiekunów.

Kot savannah – podstawowe informacje

? Rozmiarwysokość w kłębie: do ponad 40 cm
waga: od 6 do 12 kg
Szatafutro: krótkie, przylegające do ciała
maść: brown spotted tabby, black silver spotted tabby, black, black smoke
? Charakterinteligentny, przyjacielski, lojalny, aktywny, temperamenty
❤️ Długość życia15-20 lat

Savannah – serwal ugłaskany

Możliwość udomowienia jednego z przedstawicieli dzikich kotów od zawsze fascynowała ludzi. W dawnych czasach oswajano gepardy, które zresztą są zwierzętami łagodnymi i przyjacielskimi, ale bardzo wrażliwymi na zmiany (przez co źle czują się w warunkach stworzonych im przez człowieka) i bardzo trudno rozmnażają się w niewoli. W starożytnym Egipcie oswajano też serwale – mniejsze od geparda, ale znacznie większe od domowego kota dzikie koty cętkowane o długich nogach i ogromnych uszach.

Na początku lat 60. w USA hodowcy kotów podeszli do kwestii posiadania dzikiego kota w domu w inny sposób. Postanowili stworzyć hybrydy – krzyżówki kotów domowych z dzikimi, które zachowałyby wygląd kota dzikiego, ale zmniejszyły jego rozmiary i „złagodziły” charakter. Tak powstała pierwsza hybryda – kot bengalski (krzyżówka kota domowego i dzikiego kota bengalskiego żyjącego w Azji). Powodzenie tego eksperymentu zachęciło do tworzenia innych hybryd. Nazwa całej rasy pochodzi od miejsca, w którym żyje serwal, czyli sawanny.

Drugą po kocie bengalskim najpopularniejszą taką hybrydą jest właśnie kot rasy savannah. Początki tej rasy sięgają końca lat 80. XX w. Pierwsze kocię niezwykłej pary – serwala oraz kotki syjamskiej – urodziło się w 1986 roku. Mała kociczka odziedziczyła kolory po trochu po obojgu rodzicach – miała beżowe futerko z ciemnymi cętkami. Kotka była płodna. Skrzyżowano ją z kocurem domowym, podobnie jak jej córki. Hodowli kotów savannah na szerszą skalę podjęto się jednak dopiero w latach 90. XX wieku.

W 2001 r. The International Cat Association (TICA), jedna ze światowych organizacji felinologicznych, zatwierdziła savannah jako nową rasę. Od maja 2012 r. koty savannah mogą ubiegać się na wystawach pod patronatem TICA o tytuł championa. W Polsce patronatem TICA objęty jest Klub Kota X-Treme.

Genetyka kotów savannah

Rasy hybrydowe sprawiają hodowcom znacznie więcej problemów niż inne rasy kotów. Już sama różnica wielkości pomiędzy serwalem a kotem stanowi problem. Do hodowli wykorzystano wyłącznie serwale, które wychowywały się z kotami domowymi. W naturze taka krzyżówka raczej nie miałaby miejsca.

Ponadto w trzech pierwszych generacjach rasy (F1, F2 i F3) płodne rodzą się tylko kotki, natomiast kocury są bezpłodne. Dopiero w pokoleniu czwartym (F4) kocięta obu płci są płodne.

Kocięta savannah dość często rodzą się przedwcześnie, a procent niedonoszonych ciąż jest większy niż u zwykłego kota domowego. Głównie w pokoleniu F1 śmiertelność kociąt jest dosyć wysoka. Mioty są małe – dopiero wówczas, gdy materiał genetyczny kota domowego zaczyna przeważać, rodzi się więcej kociąt.

Pokolenia F1 i F2 cechują większe rozmiary niż u pokoleń późniejszych oraz większe podobieństwo do serwala, za co odpowiadają geny. Savannah w kolejnych pokoleniach mają już nieco zredukowane rozmiary, łagodniejszy charakter i więcej cech kota domowego, choć to unikalne podobieństwo do serwala oczywiście musi być widoczne.

Kot savannah – opis rasy

Savannah wraz z inną podobną rasą, ashera, to obecnie największe rasy kotów domowych. Waga tego kota to zwykle 6–12 kg, a wielkość i masa różnią się w zależności od pokolenia (czyli stopnia pokrewieństwa z serwalem) oraz płci kota (kocury są znacznie większe od kotek).

Wygląd rasy

Savannah to kot średniej wielkości o eleganckiej, gibkiej sylwetce. Jego tułów jest długi, klatka piersiowa szeroka, ciało umięśnione. Sprawia co prawda wrażenie delikatnego – ale pozory mylą! To kot bardzo silny i sprawny.

Kończyny kota savannah są długie – to typowa cecha serwali, które w naturze żyją w wysokich trawach, a polując, rzadko biegają, natomiast często skaczą. Skok savannah jest również bardzo sprężysty i długi. Stopy są owalne, palce nieco wydłużone. Ogon savannah jest średniej długości, gruby, zwężający się ku końcowi, ciemno pierścieniowany.

Głowa kotów savannah jest niewielka, zgrabna, w kształcie odwróconego trójkąta. Uszy bardzo duże i wysoko osadzone, szerokie u podstawy, zaokrąglone na końcach. Na tyłach małżowin znajdują się ocelli – jasne plamki charakterystyczne dla wielu dzikich kotów. Im późniejsze pokolenie, tym te plamki są mniej wyraźne.

Średniej wielkości oczy w kształcie migdałów są otoczone wystającymi łukami brwiowymi. Mają zazwyczaj zielony kolor – im bardziej żywy, tym lepiej, ale dopuszczalne są także inne barwy tęczówek, np. złocista czy brązowa. W kącikach oczu znajdują się ciemne plamki, tzw. „ślady łez”.

Sierść kota savannah

Sierść kotów savannah jest krótka lub średnio długa, niezbyt gęsta. Zwykle przylega do ciała. Podszerstek jest miękki i delikatny, natomiast włosy okrywowe – bardziej sztywne i grube. Umaszczeniem kot savannah powinien przypominać swojego dzikiego przodka. Jest to więc kot cętkowany. Cętki mogą przybierać formę czarnych lub brązowych plamek (całkowicie wypełnionych kolorem) lub rozet. Cętki lub rozety muszą być bardzo wyraziste, o kształcie okrągłym, owalnym bądź wydłużonym. Spośród kolorów tła dopuszczalne są:

  • brąz (w różnych odcieniach);
  • srebrny;
  • dymny;
  • czarny (wówczas kot posiada tzw. ghost spotting, czyli cętki widoczne w świetle – tak samo jak czarne pantery).

Kot savannah – charakter

Kot savannah to kombinacja cech kota dzikiego i domowego. Jest to zwierzę bardzo aktywne, potrzebujące codziennie dużej dawki ruchu, ale także wyzwań intelektualnych. Najlepiej będzie się czuł jako kot mieszkający w domu, ale wychodzący do dobrze zabezpieczonego ogrodu lub woliery. Może też wychodzić na spacery na smyczy i szelkach w towarzystwie swojego opiekuna. Uwielbia skakać, biegać, a wiele spośród kotów savannah lubi także zabawę w wodzie.

Savannah łączy inteligencję z wyjątkową ciekawością, wręcz żądzą przygód. Kot ten jest zawsze zainteresowany tym, co dzieje się dookoła. Uczestniczy w życiu domowników i zachęca ich do zabawy. Jest przy tym bardzo towarzyski i silnie przywiązany.

Najlepszy opiekun dla savannah

Ten zestaw cech sprawia, że przyszły opiekun kota savannah nie powinien być opiekunem początkującym, który nigdy nie miał kota. W przypadku tej rasy, w której tkwi wciąż pierwiastek dzikości, wymagana jest wiedza na temat zachowania kotów, konsekwencji i cierpliwości. Musisz mieć również czas, ponieważ savannah pozostawiony samemu sobie, bez częstych zabaw, ruchu, ale także czułości i innych form kontaktu, np. treningów, będzie marniał w oczach. Ta młoda rasa źle znosi rozstania i wymaga odpowiedniej socjalizacji.

Szkolenie kota savannah

A treningi wychodzą tym kotom tej rasy nadzwyczaj dobrze. Savannah chętnie się uczy i współpracuje, ma także doskonałą pamięć, jest spostrzegawczy. Nauka reagowania na polecenia czy wykonywania „sztuczek” będzie dla niego samą przyjemnością!

Opiekun, który nie poradziłby sobie z wyzwaniem i zwrócił kota do hodowli, wyrządziłby mu wielką krzywdę. Te silnie związane ze „swoimi” ludźmi koty bardzo przeżywają rozstanie, doświadczają wręcz traumy. Prawidłowo wychowany savannah będzie wiernym przyjacielem do końca życia oraz lojalnym członkiem rodziny. Trzeba tylko brać pod uwagę jego egzotyczny, nieco dziki temperament.

Savannah – pielęgnacja kota savannah

Jak wspomniano, bliski kontakt i zabawa to bardzo ważne elementy opieki nad savannah. Pamiętaj, że jeśli udostępniasz zwierzęciu ogród lub otwartą od góry wolierę, powinny być to tereny zabezpieczone przed wykwalifikowanymi skoczkami! Ogrodzenie dwumetrowe savannah bez problemu sforsuje.

Pielęgnacja sierści kotów savannah nie przysparza trudności – zwykle wystarczy wyczesać pupila raz w tygodniu, jedynie w okresie linienia można wykonywać ten zabieg nieco częściej. Najlepsza będzie miękka szczotka z włosia. Pamiętaj o regularnym sprawdzaniu i – w razie potrzeby – czyszczeniu uszu serwala. W tych wielkich „antenach” brud może gromadzić się szybciej niż w przeciętnych kocich uszach.

Zdrowie savannah

Savannah to kot na ogół zdrowy i odporny. Żyje średnio 15–20 lat. Źródła podają jednak kilka chorób, do których kot ten może mieć nieco większą predyspozycję niż inne rasy:

  • niedobór kinazy pirogronianowej (PKDef) – choroba dziedziczna, której objawem jest niedokrwistość hemolityczna o różnym stopniu nasilenia. Aby wykluczyć chorobę, można przeprowadzić badanie przesiewowe;
  • nieswoiste zapalenie jelit;
  • kardiomiopatia przerostowa.

Część spośród źródeł podaje ponadto, że savannah może wykazywać nadwrażliwość na niektóre anestetyki. Chodzi przede wszystkim o ketaminę, która może wywołać wstrząs po podaniu. W przypadku konieczności przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego lekarz musi być o tym poinformowany – zastosuje wówczas anestetyki o innym składzie.

Pamiętaj, że w przypadku tego zwierzęcia niezwykle ważne jest odpowiednie żywienie. Zapotrzebowanie na taurynę jest wysokie, dlatego świetnie sprawdzi się suplementowana dieta BARF.

Kot savannah – cena kociaka

Kot savannah należy do najdroższych ras. Na cenę tego miniserwala wpływa wiele czynników. Należą do nich:

  • pokolenie, czyli stopień pokrewieństwa z serwalem (najdroższe są koty najbliżej spokrewnione z dzikim przodkiem);
  • konkretna linia;
  • renoma danej hodowli;
  • wiek kota.

Cena savannah może wynieść więc 3500–4000 zł, ale może i kilkanaście tysięcy zł.

W kwestii pokrewieństwa warto zwrócić uwagę na dodatkowe oznaczenia stosowane przy nazwie wybranego kociaka. Oprócz liczby określającej generację (F1, F2, […], F5, …) używane są:

  • „A” – to znak, że tylko matka kociaka jest kotem savannah, natomiast kocur jest kotem innej rasy, np. bengalskiej;
  •  „B” – oznacza, że zarówno matka, jak i ojciec to koty savannah, natomiast dziadek kociaka był innej rasy;
  •  „C” – oznacza, że zarówno rodzice kociaka, jak i wszyscy jego dziadkowie są kotami savannah;
  •  „SBT” – to znak, że co najmniej 3 kolejne pokolenia przodków danego kota stanowiły wyłącznie savannah.

Savannah to rasa wzbudzająca kontrowersje ze względu na metody hodowlane, które musiały zostać użyte przy uzyskaniu pierwszych pokoleń hybryd. Z tego powodu niektóre organizacje felinologiczne, w tym FIFe, nie uznają savannah za rasę. Zwierzęta nie mogą więc otrzymać rodowodów tych organizacji ani brać udziału w ich wystawach. Istniejące w Polsce hodowle prowadzone pod patronatem TICA, która jako jedyna organizacja międzynarodowa uznała rasę.

Savannah to niezwykły kot – wyjątkowy wygląd, element dzikości i niesamowite przywiązanie czynią z niego atrakcyjnego pupila – dla doświadczonych opiekunów.

Kot egzotyczny

kot egzotyczny

Kot egzotyczny krótkowłosy to przeurocza wersja dostojnego, przyjaznego i spokojnego persa. Wyróżnia się znacznie krótszą sierścią. Nazywane „kocimi pluszowymi misiami”, koty egzotyczne podbiły serca wielu miłośników kotów na całym świecie – również w Polsce. Można to stwierdzić po liczbie kotów tej rasy regularnie uczestniczących w wystawach kotów, a także mnogości hodowli, które oferują kocięta rozmaitych odmian barwnych. Poznaj kota egzotycznego!

Kot egzotyczny – podstawowe informacje

? Rozmiarwysokość w kłębie: do 30 cm
waga: od 3 do 6 kg
Szatafutro: krótkie, gęste, odstaje od ciała
maść: dopuszczalne wszystkie kolory występujące u kotów perskich
? Charakterłagodny, spokojny, delikatny, uczuciowy
❤️ Długość życia12-17 lat

Skąd się wzięły krótkowłose persy? Historia rasy

Historia kotów egzotycznych sięga lat 50. XX wieku, kiedy to kilku amerykańskich hodowców skrzyżowało koty perskie z kotami krótkowłosymi. Był to raczej eksperyment hodowlany – hodowcy ci nie zamierzali tworzyć nowej rasy i początkowo nie mieli zamiaru zgłaszać kociąt do żadnej organizacji.

Narodzone w wyniku tych krzyżówek kociaki okazały się jednak nadzwyczaj urocze – tak urocze, że trudno było oprzeć się pokazaniu ich szerszemu gronu. Kocięta miały gęste, ale krótkie futerko, a także zachowały pewne cechy kotów perskich, w tym ich idealnie okrągłą głowę oraz małe uszy.

Kot egzotyczny a amerykański kot krótkowłosy

Był to jednocześnie okres, gdy trwała rejestracja kota amerykańskiego krótkowłosego – najstarszej amerykańskiej rasy, która długo nie doczekała się oficjalnego uznania, gdyż była uważana za „amerykańskiego dachowca”. Lata 50. to czas, kiedy dostrzeżono wyjątkowość tych popularnych, krótkowłosych kotów i starano się sporządzić księgi hodowlane tych zwierząt, których pochodzenie dało się udokumentować.

Kot amerykański krótkowłosy to kot o krępej budowie ciała, okrągłej głowie i dość krótkim nosie. Potomstwo kotów krótkowłosych i perskich było myląco podobne do kotów amerykańskich… i jako koty amerykańskie zostało zarejestrowane.

Początkowo koty egzotyczne, wówczas nieposiadające jeszcze żadnej odrębnej nazwy,

wystawiane były jako amerykańskie krótkowłose, mimo że wiele spośród ich cech odbiegało od ustalonego standardu tej rasy. Część sędziów przymykała na to oko i koty te uczestniczyły w zmaganiach o tytuł najpiękniejszych.

Wytyczenie wzorca

Nie trwało to jednak długo. Już w latach 60. narosły kontrowersje wokół tych „dziwnych kotów amerykańskich”. W 1966 r. amerykańskie stowarzyszenie miłośników kotów CFA postanowiło dać nowej rasie osobne miejsce w klasyfikacji. I tak na wystawy wkroczyły już jako pełnoprawna rasa koty egzotyczne krótkowłose. Standard rasy kotów typu exotic został stworzony na podstawie wzorzec kota perskiego, z wyjątkiem oczywiście długości sierści, a początkowo także kwestii stopu – przełomu między czołem a nosem, który jest typowy dla persów, a którego nie wymagano wtedy od kotów egzotycznych.

Kot egzotyczny w krótkim czasie zdobył w Stanach ogromną popularność. Prace nad udoskonalaniem rasy trwały. W programie hodowlanym brały udział m.in. koty burmskie i rosyjskie niebieskie. Dominowała jednak „perska krew”, aby nowa rasa nie odbiegała wyglądem od swej długowłosej wersji. Z czasem utrwalono cechy typowe dla persów.

Współczesne koty egzotyczne

Krzyżowanie międzyrasowe dozwolone było do 1987 r. Obecnie jedyną możliwą krzyżówką jest krzyżówka z kotem perskim. Stąd też nie należy się dziwić, jeśli w miocie kota egzotycznego pojawi się długowłosa „niespodzianka”. Perskie kocięta egzotycznych rodziców rodzą się często (średnio ¼ jest długowłosa), koty te nie są wykluczane z hodowli. Z tego też powodu organizacja TICA – inaczej niż np. CFA czy FIFe (uznała ona kota egzotycznego w 1986 r.) – uznaje egzotyki za odmianę kotów perskich, a nie osobną rasę.

Kot egzotyczny – opis rasy

kot egzotyczny opis rasy

Jest to kot średni do dużego – waga kota egzotycznego wynosić może od 3,5 do 6 kg. To kot dobrze umięśniony, o mocnej budowie ciała i masywnej sylwetce, dość przysadzisty, „misiowaty”. Klatka piersiowa szeroka, ramiona i kark mocne. Nogi tego kota są dosyć krótkie, za to grube i mocne. Ogon jest stosunkowo krótki i dobrze owłosiony.

Głowa kota egzotycznego jest bardzo charakterystyczna dla rasy – duża, okrągła, o wypukłym czole, silnym podbródku, mocnych szczękach i pełnych policzkach. Czaszka jest bardzo szeroka, ale nie jest nieproporcjonalna względem całego ciała. Nos jest krótki i szeroki, z wyraźnie zaznaczonym stopem (przełomem między czołem a nosem). Nozdrza muszą być szerokie – zwłaszcza przy tak krótkim nosie zapewniają one odpowiedni oddech. Uszy są małe, zaokrąglone, dobrze owłosione wewnątrz małżowiny. Oczy duże, szeroko rozstawione, błyszczące, o żywym kolorze odpowiadającym danej

odmianie barwnej.

Umaszczenie i futro kota egzotycznego

Sierść kota egzotycznego jest krótka, ale gruba i gęsta, w dotyku pluszowa i miękka. Powinna odstawać od skóry za sprawą gęstego podszerstka.

Kot egzotyczny występuje w licznych odmianach barwnych – dopuszczalne są wszystkie opcje kolorystyczne występujące u kotów perskich. Kot egzotyczny niebieski przypomina nieco kota brytyjskiego krótkowłosego, ale różni się od niego przede wszystkim wyrazem pyszczka. Kot egzotyczny czarny prezentuje się wyjątkowo efektownie, zwłaszcza gdy spojrzymy na kontrast między czernią futerka a głęboko miedzianym kolorem jego dużych oczu.

Oprócz tych i pozostałych odmian jednobarwnych wyróżniamy koty:

  • bicolor (łaciate) o różnych proporcjach między bielą a kolorem;
  • colorpoint;
  • dymne;
  • srebrzyste;
  • złociste;
  • kameo;
  • szynszylowe;
  • pręgowane.

Kot egzotyczny – charakter

kot egzotyczny charakter

Charakter kota egzotycznego krótkowłosego nie odbiega znacząco od charakteru kotów perskich. To koty spokojne, łagodne, przyjazne, wesołe i kontaktowe. To domatorzy, którzy nie poradziliby sobie na wolności. Koty egzotyczne są bardzo inteligentne i ciekawskie. Uczestniczą w życiu domowników i we wszelkich domowych zajęciach. Potrafią chodzić za człowiekiem od pokoju do pokoju, towarzysząc mu podczas pracy, odpoczynku na kanapie, w łazience, a wreszcie w łóżku. To koty zgodne, które ułożą sobie dobre relacje z innymi kotami oraz z psami.

Egzotyczne koty a człowiek

Potrzebują opieki i czułości człowieka. Bardzo przywiązują się do domowników. Koty egzotyczne charakteryzują się dużymi pokładami cierpliwości, której jednak nie należy nadużywać, aby nie zniechęcić kota. Jego usposobienie sprawia, że to wierny przyjaciel zarówno osób samotnych, w tym seniorów potrzebujących ciepłego i spokojnego przyjaciela na kolana, jak i rodzin z dziećmi. Koty te chętnie bawią się i spędzają czas z dziećmi, ale pamiętaj, aby dziecko zostało nauczone delikatnego obchodzenia się ze zwierzęciem. Kot ten nie zadrapie ani nie ugryzie, chyba że doprowadzony do ostateczności, ale traktowany niewłaściwie, może stać się wycofany i strachliwy.

Koty egzotyczne i ich aktywność

Nie oczekuj jednak od tego kota całkowitego flegmatyzmu czy lenistwa! Kot egzotyczny potrafi pokazać swój temperament, zwłaszcza gdy ma ochotę na zabawę. Pamiętaj, że w każdym kocie, nawet w rasie tak idealnie dostosowanej do mieszkania w domu, tkwi dusza dzikiego zwierzęcia z niezmiennymi potrzebami dotyczącymi zabawy w polowanie oraz wyzwań, które zapewnią mu dużo rozmaitych bodźców.

Koty egzotyczne chętnie bawią się wędkami, myszami czy piłeczkami. Zwykle są to zwierzaki „parterowe”, czyli raczej polujące na podłodze niż na poziomie najwyższej półki regału czy drapaka (zdarzają się oczywiście wyjątki!). Odpowiednie dla nich będą również zabawki na inteligencję czy pobudzające inne poza wzrokiem i słuchem zmysły – na przykład mata węchowa ze schowanymi w środku smakołykami.

Kot egzotyczny – opieka

Popularne określenie kota egzotycznego to „pers dla leniwych”. Jest w tym ziarno prawdy, bo kot perski krótkowłosy nie wymaga codziennego dokładnego szczotkowania. Nie oznacza to oczywiście, że pielęgnację kota egzotycznego należy zaniedbać. Jego futerko warto czesać szczotką pudlówką i grzebieniem raz w tygodniu, aby usunąć martwe włosy – zwłaszcza z grubego podszerstka. W okresie linienia pomyśl o szczotkowaniu kota nawet kilka razy w tygodniu. Nie powinno to być problemem – koty egzotyczne cierpliwie znoszą te zabiegi, a wiele z nich traktuje je jako rodzaj pieszczoty, zwłaszcza jeśli były przyzwyczajane do szczotki od małego.

Higiena oczu u kota egzotycznego

Pamiętaj także o regularnym przemywaniu oczu wacikiem nasączonym ciepłą wodą lub specjalnym płynem do przemywania oczu dla zwierząt. Koty te mają krótkie kanaliki łzowe i ich oczy często łzawią. Nagromadzona wydzielina wraz z brudem łatwo mogą doprowadzić do stanu zapalnego spojówek, jeśli zaniedbasz przemywanie okolic oczu.

Kot egzotyczny a żywienie

Kot egzotyczny powinien otrzymywać zbilansowaną karmę, zaspokajającą jego zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Idealna będzie wysokomięsna karma mokra lub dieta BARF. Karmienie nie odbiega od diet innych kotów, natomiast zwróć uwagę na miskę swojego pupila. Koty egzotyczne należą do ras brachycefalicznych, czyli posiadających krótką kufę i płaski pyszczek. Oznacza to, że mają krótki, niemal płaski nos i krótkie szczęki. Dlatego kot ten musi mieć szeroką i płytką miskę, z której łatwo będzie pobierał pokarm.

Kot egzotyczny – choroby

kot egzotyczny choroby

Tak jak inne rasy brachycefaliczne, kot egzotyczny może mieć skłonności do nadmiernego łzawienia i zatykania się kanalików łzowych, a także do wad zgryzu. Czasem pojawiają się też problemy z oddychaniem. W przypadku kotek ciężarnych należy pamiętać, aby czuwać przy porodzie. Zdarza się, że kotka może mieć problem z przegryzieniem pępowiny, niekiedy pojawiają się także inne komplikacje, głównie ze względu na duże rozmiary czaszki kociąt – lekarz weterynarii powinien być pod telefonem.

Koty egzotyczne mogą mieć wrodzoną predyspozycję do takich schorzeń dziedzicznych jak niedobór kinazy pirogronianowej (PK), postępujący zanik siatkówki PRA (Progressive Retinal Atrophy) czy wrodzona wielotorbielowatość nerek (PKD). W przypadku niektórych schorzeń (np. PKD) badania genetyczne pozwalają na rozpoznanie choroby jeszcze przed wystąpieniem objawów (zwykle ok. 7. roku życia). To bardzo istotna metoda ograniczania chorób genetycznych wśród kotów.

Kot egzotyczny – cena kociaka

Średnia cena kociaka egzotycznego wynosi od 1500 do 4000 zł, choć niektóre rzadkie odmiany barwne mogą być o wiele droższe. Oprócz konkretnej odmiany na cenę mają wpływ renoma hodowli czy tytuły zdobyte przez rodziców.

Uroczy wygląd misia, lojalność, towarzyskość, chęć do zabawy, inteligencja, spokój – to cechy, za które kochamy koty egzotyczne. Pamiętaj, aby wybierać zdrowe kociaki – nie z ekstremalnie płaskim pyszczkiem, który może utrudniać kotu oddychanie w przyszłości.

Kot egzotyczny – zdjęcia

Kot egipski mau

kot egipski

Kot egipski to rasa w pełni naturalna i niezwykle stara – być może wywodzi się bezpośrednio od kota nubijskiego, czyli przodka kotów domowych. Ten potomek kotów czczonych przez Egipcjan został na nowo odkryty dopiero w latach 50. XX w. przez rosyjską księżną. Od tej pory zachwyca miłośników kotów. Niestety, jest to rasa dość rzadka.

Pochodzenie kota egipskiego

Szukając korzeni kota egipskiego, musimy cofnąć się do samych początków udomowienia kota. Człowiek od wielu tysiącleci oswajał koty nubijskie (Felis lybica) – przodków kota domowego. Sam proces udomowienia kota rozpoczął się zapewne ok. 5500 r. p.n.e. albo jeszcze wcześniej.

Koty domowe obecne były z pewnością w Egipcie już w okresie Starego Państwa – z tej epoki pochodzi malowidło przedstawiające kota w obroży, uwiecznione na ścianie grobowca z IV tysiąclecia p.n.e. Około 2000 r. p.n.e. kot był w Egipcie już zwierzęciem występującym powszechnie i z każdym rokiem coraz bardziej przestawał być kotem nubijskim, a zaczynał – domowym. Te koty to prawdopodobnie przodkowie kota egipskiego mau. Warto tu dodać, że samo słowo „mau” oznacza w języku średnioegipskim kota, a pochodzi oczywiście od wydawanego przez te zwierzęta dźwięku.

Rysunek na sierści kotów nubijskich jest zwykle dość blady, jedynie lekko widoczny. Umaszczenie kotów domowych z czasem stawało się jednak coraz bardziej różnorodne – nie musiało już służyć kamuflażowi niezbędnemu podczas polowania. Obecne na futerku cętki stawały się coraz wyraźniejsze. Takie cętkowane koty widzimy nie tylko na dziełach egipskich, ale także późniejszych – np. rzymskich mozaikach.

Od schyłku cywilizacji staroegipskiej minęły wieki, a tymczasem do cętkowanych mau dołączyły rozmaite koty o różnych kolorach i rysunkach sierści. Z czasem mau stawał się coraz rzadziej spotykany.

Zwrócono na niego uwagę dopiero na początku XX w. Pewną liczbę osobników sprowadzono z Egiptu do kilku krajów europejskich, m.in. do Włoch i Francji. Pierwsza i druga wojna światowa zagroziły jednak bardzo poważnie populacjom kotów egipskich.

Rasę uratowała przed wyginięciem rosyjska księżna Natalia Trubecka, która uciekła z kraju po rewolucji październikowej i zamieszkała w Rzymie. Gdy w latach 50. wyruszyła w podróż po Egipcie, ujrzała podobno po raz pierwszy kota mau. Dzięki jej kontaktom w ambasadzie udało jej się wywieźć dwa koty do Rzymu. Z dnia na dzień coraz bardziej oczarowana rasą, postanowiła sprowadzić do Europy więcej mau. Zabezpieczyła kilka okazów poprzez swe kontakty w ambasadzie syryjskiej i w ten sposób stworzyła pierwszą nowoczesną linię hodowlaną tej starej rasy.

W grudniu 1956 r. księżna opuściła Włochy i udała się do Stanów Zjednoczonych. Zabrała ze sobą trzy koty – ukochaną srebrną kotkę o imieniu Baba, brązowego kocurka Jojo oraz srebrne kocię nazwane imieniem Liza. W ten sposób powstała amerykańska linia kotów mau.

Aby uniknąć groźby chowu wsobnego, trzeba było skrzyżować pierwsze mau z kotami innych ras. Skrupulatnie starano się dobierać partnerów tak, aby zachować unikalne cechy kota egipskiego. W latach 70. w USA i Kanadzie istniało już przynajmniej osiem hodowli tej rasy.

W 1980 r. Jean Mill, hodowczyni kotów bengalskich, podjęła ciekawą próbę wzbogacenia puli genetycznej mau kotami podobnymi do rasy egipskiej, ale pochodzącymi z Indii. Zobaczyła je w ogrodzie zoologicznym w New Delhi i włączyła do programu hodowlanego. W tym samym czasie inni hodowcy starali się sprowadzić więcej kotów z Egiptu.

Koty egipskie – opis rasy

Kot egipski to kot średniej wielkości, dobrze umięśniony. Waga kota egipskiego to 3–7 kg w przypadku kocurów i 3–5 kg u kotek. Jego tułów jest wydłużony, a sylwetka elegancka, pełna gracji. Nogi są proporcjonalne względem ciała, tylne nieco dłuższe niż przednie. Stopy małe, delikatnie owalne (niemalże okrągłe). Ogon jest średnio długi, gruby u nasady i delikatnie zwężający się ku końcowi.

Głowa kota egipskiego ma kształt średnio wydłużonego klina. Nos jest prosty. Na czole widnieje charakterystyczny rysunek przypominający egipskiego skarabeusza. Uszy średnio duże do dużych, szerokie u nasady, lekko spiczaste, niekiedy zakończone małymi kępkami włosów. Oczy duże, w kształcie migdałów, skierowane nieco skośnie ku uszom. Powinny mieć kolor jasnozielony (agrestowy).

Koty egipskie to koty krótkowłose. Ich futerko jest jedwabiste i gęste; włosy okrywowe powinny być na tyle długie, aby na każdym z nich zmieściły się 2–3 poprzeczne, ciemne prążki (pasemka tickingu). Okrywa jest miękka w dotyku, błyszcząca. Podszerstek raczej ubogi, nie chroni kota zbytnio przed zimnem. Pamiętaj, że jest to rasa ciepłolubna. Nie lubi chłodu i wybiera zwykle najcieplejsze kąty w domu.

Kot egipski mau występuje w kilku odmianach barwnych, których nie należy krzyżować między sobą. Każda z nich musi mieć ciemne cętki oraz pierścienie na ogonie i pręgi na łapach, ponadto dwie pręgi na szyi w kształcie naszyjników oraz wspomnianego skarabeusza na czole. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna pręga. Bardzo istotny jest kontrast między rysunkiem a tłem. A tła wyróżnić można następujące:

  • brązowe (może być to odcień od ciemnego brązu po bardzo jasny, wpadający w złoty),
  • srebrne,
  • dymne (dolna 1/3 włosa jasna, górne 2/3 ciemne).

Egipski mau – charakter

Koty egipskie mają żywiołowy temperament. Są żywe, ciekawskie, uwielbiają zabawę. To koty bardzo inteligentne, które chętnie współpracują z człowiekiem i kochają wyzwania. Bywają jednak nieśmiałe w towarzystwie obcych. Jeśli jednak nabiorą pewności siebie, chętnie podchodzą do głaskania. Wśród ludzi, którym ufają, lubią znajdować się w centrum uwagi.

Mau to kot, który nie znosi nudy. Musisz aktywnie uczestniczyć w jego życiu – wspólna zabawa, czy to łowiecka, czy też treningi wykonywania poleceń, jest dla niego bardzo ważna. Kot ten wymaga także urozmaiconego środowiska w domu, zwłaszcza wysokich drapaków czy półek do obserwacji i wspinaczek, dzięki którym będzie realizował swoje naturalne potrzeby. 

Kot egipski chętnie uczy się wychodzenia na spacer w szelkach, bardzo lubi także zabawy stanowiące wyzwania intelektualne. Na ogół koty te nie boją się wody. Doskonale skaczą i należą do najszybszych sprinterów wśród kotów domowych.

To idealny kot rodzinny – jest towarzyski, ale nie natrętny, chętnie uczestniczy w życiu domowników.

Pielęgnacja i wymagania

Egipski mau to kot łatwy w pielęgnacji. Wystarczy przeczesanie futerka raz w tygodniu szczotką i ewentualnie przetarcie jej irchową szmatką w celu nadania połysku. W okresie linienia warto szczotkować go nieco częściej, używając szczotki pudlówki oraz szczotki gumowej, która służy do zbierania martwych włosów okrywowych.

Kot egipski należy do ras cieszących się dobrym zdrowiem. Żyje przeciętnie 14–16 lat, wiele z nich dożywa dwudziestki. Mimo to warto zwrócić uwagę na schorzenia, do których mau może mieć nieco większe predyspozycje niż inne koty:

  • kardiomiopatia przerostowa,
  • leukodystrofia,
  • przepuklina pępkowa
  • choroby przyzębia.

Kot egipski mau – cena kociaka

Koty egipskie należą do czołówki kociej elity – to rasa rzadka, ale nadzwyczaj piękna. W Polsce można kupić kocięta tej rasy w jednej z nielicznych hodowli. Cena zależy od konkretnej hodowli oraz tytułów zdobytych przez rodziców kociąt. Koty hodowlane są droższe niż kociaki „na kolanka”, czyli wykastrowane. Cena kota mau waha się między 2000 a 4000 zł, obecnie jest to zwykle 3500 zł.

Koty egipskie mau po całych tysiącleciach wciąż wyglądają niczym ożywiona kocia postać z egipskiego malowidła. Zielone oczy w kształcie migdałów, piękne cętkowane futro, żywiołowy temperament połączony z przyjaznym nastawieniem do człowieka i przywiązaniem – to cechy wspaniałego przyjaciela, jakim jest każdy kot tej rasy.

Najczęściej zadawane pytania

Ile kosztuje kot egipski?

Koty egipskie mau kosztują od 2 do 4 tysięcy złotych.

Jak wygląda kot z Egiptu?

Egipskiego kota charakteryzują przede wszystkim zielone oczy i cętki pokrywające całe ciało.

Jaka jest najdroższa rasa kota?

Za najdroższą rasę kota uznaje się kota bengalskiego.

Ile kosztuje kot bez sierści?

Zakup pozbawionego sierści kota sfinksa to wydatek wysokości od 2 do nawet 10 tysięcy złotych.

Kot kartuski

kot kartuski

Francja nie słynie z ras kotów. Rasy naturalne mają zwykle rodowód afrykański, azjatycki lub śródziemnomorski (Turcja/Grecja/Cypr), a nowe rasy to domena przede wszystkim Amerykanów, Brytyjczyków czy nawet Rosjan. Francuzi sprowadzali raczej rasy z Afryki czy Azji i promowali je na świecie. Mogą pochwalić się właściwie tylko jedną rasą kota – ale za to jaką! Kot kartuski to rasa z bardzo długą historią i o niesamowitej urodzie.

Kot kartuski – niebieski mieszkaniec klasztorów

Podobnie jak w przypadku wielu innych starych, naturalnych ras kotów, historia i pochodzenie kota kartuskiego owiane są mgiełką tajemnicy, wokół której na dodatek narosło wiele legend. Posiadamy trochę przekazów, które pomagają osadzić kota chartreux w historii ras, choć część z nich należy traktować z pewnym dystansem.

Korzenie tego kota o szaro-niebieskim futerku i miedzianych oczach sięgają co najmniej epoki średniowiecza. Jego dalecy przodkowie niekoniecznie narodzili się we Francji – skąd jednak dokładnie przybyli, możemy jedynie snuć domysły. Jedna z możliwych wersji głosi, że koty te przywieźli ze sobą krzyżowcy powracający z wypraw. Wielu z nich zatrzymywało się po drodze w klasztorach – chociażby w przybytkach zakonu kontemplacyjnego kartuzów, mieszczących się m.in. na wyspach Morza Śródziemnego takich jak Cypr czy Malta.

Rycerze mieli otrzymać koty kartuskie w prezencie od mnichów. Obecność kotów w klasztorach nie jest niczym dziwnym – zwierzęta te chroniły zarówno zapasy żywności, jak i klasztorne księgi przed zakusami gryzoni, a w regionie śródziemnomorskim dodatkowo świadczyły usługi tępicieli jadowitych węży. Zachwycały także pięknem – jeśli były darem od mnichów, to niezwykle cennym.

Koty kartuskie mogły towarzyszyć mnichom również w innych klasztorach, w tym w samym sercu zakonu kartuzów – imponującym kompleksie klasztornym La Grande Chartreuse we francuskich Alpach. Sugerowano niekiedy, że rasa wywodzi się z Grande Chartreuse, jednak w 1972 r. przeor zakonu zaprzeczył, jakoby w dokumentach klasztornych znajdowały się zapiski o trzymaniu na terenie klasztoru kotów o niebieskiej maści.

Kolejna legenda głosi, że przodkami kotów kartuskich były koty zamieszkujące tereny górskie Syrii, przywiezione do Francji już w XIII w. (również przez krzyżowców).

Pierwsza, dosyć pewna wzmianka o kocie kartuskim pochodzi od Joachima du Bellay, który w 1558 roku napisał wiersz pt. „Vers Français sur la mort d’un petit chat” („Wiersz francuski o śmierci małego kotka”). Kota chartreux zobaczymy też na obrazie z 1747 r. autorstwa Jeana-Baptiste’a Perronneau, przedstawiającym Magdaleine Pinceloup de la Grange. Kot przedstawiony jest tu jako zwierzątko domowe spoczywające w objęciach opiekunki.

Nazwy „chat de Chartreux” po raz pierwszy użył urzędnik Jacques Savary de Brûlons (1657–1716) w swoim słowniku handlowym, wydanym w 1723 r. Niestety w owym czasie koty niebieskie były kupowane nie tylko ze względu na swe piękno czy zdolności łowieckie, lecz dla ich futra…

Dobrze udokumentowana wzmianka o tej rasie pochodzi od francuskiego przyrodnika Georges-Louisa Leclerca, Comte de Buffona (XVIII w.), który w swojej „Historii naturalnej” wymienił, jak to określił, cztery powszechnie występujące wówczas w Europie gatunki kotów: kota domowego, kota chartreux, turecką angorę i kota hiszpańskiego. Buffon zamieścił na kartach swego dzieła długi i wyczerpujący – oraz bardzo trafny – opis rasy, porównując ją z innymi kotami przy pomocy ilustracji.

W czasie I wojny światowej populacja rasy znacznie skurczyła się, a jeszcze większe piętno na populacji chartreux odcisnęła II wojna światowa. Rasę uratowały jednak wspólne wysiłki europejskich hodowców – niestety ze względu na bardzo nieliczne koty kartuskie, którym udało się przeżyć, trzeba było je krzyżować z przedstawicielami innych ras – z kotami perskimi, rosyjskimi niebieskimi i brytyjskimi.

W wyniku tych krzyżówek kartuz tak zbliżył się wyglądem do kota brytyjskiego, że rasy zaczęto wystawiać w tej samej kategorii. Na szczęście byli hodowcy, którzy poświęcili się zachowaniu oryginalnego wyglądu rasy. Część tych najbliższych dawnym kotom kartuskim osobników dotarła w latach 70. XX w. do USA.

W 1977 r. na nowo utworzono osobny standard dla kartuza, oddzielając rasę od kotów brytyjskich. Co ciekawe, jest bardzo możliwe, że więcej kotów kartuskich odpowiadających cechami swym średniowiecznym przodkom można znaleźć dziś w USA niż w Europie.

Ta piękna rasa miała grono swoich wiernych wielbicieli. Do znanych opiekunów kartuzów należą chociażby Colette, Charles Baudelaire oraz Charles de Gaulle. Podobno Gris-Gris, kot Charles’a de Gaulle’a, podążał za nim krok w krok, od pokoju do pokoju. Kot ten należy zresztą do powojennego pokolenia kartuzów – kontynuatorów rasy, która przetrwała m.in. dzięki staraniom lokalnych społeczności, przede wszystkim na wyspie Belle Île. Francuski prezydent otrzymał swojego kota w prezencie… Do dziś wielu właścicieli kartuzów chwali się tym, że ich koty są potomkami kocura prezydenckiego – przynajmniej tak twierdzą!

Kot kartuski – opis rasy

Kot kartuski jest „kompromisem” między misiowatym kotem brytyjskim a szczupłym kotem rosyjskim niebieskim. Kartuz różni się wyraźnie od obu ras i nie powinien być z żadną krzyżowany.

Jest to kot średni do dużego, przy czym samce są znacznie większe i masywniejsze niż samice. Tułów kartuza jest silny, masywny, klatka piersiowa szeroka. Nogi średniej długości, proporcjonalne do tułowia, dobrze umięśnione, stopy duże. Ogon średnio długi, proporcjonalny do reszty ciała; może się delikatnie zwężać, ale jego koniec powinien być zaokrąglony, nie spiczasty. Głowa powinna mieć kształt trapezu; jest szeroka u podstawy. Nos szeroki i prosty, uszy średniej wielkości, osadzone wysoko na głowie, lekko odchylone na zewnątrz.

Oczy kartuza są duże, szeroko otwarte, nie powinny być idealnie okrągłe – zewnętrzny kącik jest lekko pociągnięty ku górze. Tęczówki mogą mieć kolor od głębokiego żółtego do głębokiej miedzi. Kolor powinien być czysty (bez zielonych odcieni) i jak najbardziej głęboki.

Sierść kartuza jest krótka, gęsta i błyszcząca. Podszerstek jest nieco wełnisty, włosy okrywowe dobrze chronią kota przed chłodem i wilgocią. Futerko jest podwójne, nie powinno przylegać do ciała. Jedyny dopuszczalny kolor to szaroniebieski. Może występować w różnych odcieniach, choć zwykle preferuje się jasne tony. Bardzo istotne jest, aby ubarwienie całej okrywy było jednolite, bez różnic w tonacji.

Niedawno pojawiła się eksperymentalna odmiana kota kartuskiego, a mianowicie chartreux długowłosy. Ta nowa, nieuznawana póki co rasa, to benedyktyn – choć on akurat nie ma wiele wspólnego z zakonnikami.

Kot kartuski – charakter

Kot kartuski to wspaniały przyjaciel i towarzysz całej rodziny. Jest to kot, który łatwo adaptuje się do nowych sytuacji, jest raczej cichy i zgodny, rzadko miauczy. To zwierzę przyjacielskie i lojalne, tworzące silną więź z domownikami. Chętnie i łatwo się uczy oraz – jak na kota! – raczej nie jest uparty. To zwierzę otwarte na współpracę z opiekunem. 

Choć niechętnie komunikuje się miauknięciami, kartuz ma bardzo mocno rozwiniętą mowę ciała, z której komunikatów chętnie korzysta. Mimika, ruchy ogona i uszu, a także cała gama delikatnych odgłosów przypominających trele i ćwierkanie – to bogaty słownik tego kota, który jego opiekun powinien opanować.

Chartreux jest więc zwierzęciem bardzo komunikatywnym, nie lubi też być sam. Kocha wszystkich domowników, ale zwykle wybiera sobie osobę, do której przywiązuje się szczególnie mocno.

Z powściągliwością w miauczeniu kota kartuskiego wiąże się pewna legenda. Gdy koty te towarzyszyły mnichom w klasztorach, podobnie jak niektórzy spośród braci, złożyły śluby milczenia. Ta opowieść przypomina się szczególnie często tym opiekunom, których kartuzy przyjmują pewną charakterystyczną dla rasy pozycję – stoją na tylnych łapkach, a przednie mają przed sobą, złożone jak do modlitwy. Wciąż nie zapomniały klasztornych obyczajów!

Bardzo przywiązany do domowników kartuz może być jednocześnie nieśmiały wobec obcych. Nie jest to oczywiście regułą i zależy od cech osobowości konkretnego osobnika, ale zazwyczaj koty te preferują obserwację gości ze z góry upatrzonej pozycji na półce czy szafie (bądź zza zasłony). Niekiedy ta nieśmiałość przechodzi kartuzowi z wiekiem. Niejeden kot z młodego „cykora” stał się później poważnym i dostojnym gospodarzem, który wita gości.

Kot kartuski kocha się bawić – choć zwykle grzeczny, podczas zabawy ujawnia swe ogromne pokłady energii. Dlatego ważne jest, aby codziennie poświęcić mu odpowiednią ilość czasu na trening czy zabawy łowieckie. Kartuz to idealny przyjaciel dzieci. Dogaduje się z innymi kotami oraz z psami.

Co ciekawe, ten domowy pupil, który doskonale czuje się w mieszkaniu, nie zapomniał wcale o umiejętnościach łowieckich, z których niegdyś słynął. Przejawia się to w owym pędzie do energicznej zabawy. Kot kartuski ma opinię bardzo dobrego łowcy myszy. To zwierzę bardzo sprawne, szybkie, o wyczulonych zmysłach.

Pielęgnacja kotów kartuskich

Kot kartuski nie jest kłopotliwy w pielęgnacji. Zazwyczaj wystarczy wyszczotkowanie go raz na tydzień delikatną szczotką pudlówką lub grzebieniem zbierającym podszerstek i np. szczotką gumową lub innym akcesorium, które zbierze martwe włosy okrywowe. Jedynie w okresie linienia warto czesać kota kilka razy w tygodniu, aby zapobiec połykaniu nadmiaru włosów podczas toalety.

Jak i inne koty, tak kot kartuski powinien otrzymywać zbilansowane posiłki zaspokajające jego zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Najlepszym wyborem są karmy wysokomięsne mokre, które nie tylko dostarczają odpowiedniej ilości białka, tłuszczu, witamin, minerałów i tauryny, ale także są odpowiednio wilgotne, co samo w sobie stanowi profilaktykę chorób nerek i układu moczowego, do których niektóre kartuzy mogą mieć skłonność. Odpowiednią dietą jest również np. BARF.

Koty kartuskie cieszą się na ogół dobrym zdrowiem – poza wspomnianymi chorobami układu moczowego, którym można zapobiec, m.in. stosując odpowiednią dietę, rasa ta nie ma szczególnych predyspozycji do żadnych schorzeń. Zalecana jest podobna profilaktyka jak w przypadku wszystkich innych kotów.

Kot kartuski – cena kociaka

Koty kartuskie mają wierne grono wielbicieli, również w Polsce. Choć nie jest to może najpopularniejsza rasa w naszym kraju, zdecydowanie warto odkryć jej uroki! Cena kota kartuskiego waha się w granicach 2000–3000 zł i zależy m.in. od renomy hodowli, tytułów zdobytych przez rodziców czy celu zakupu kota. Koty do hodowli będą droższe niż koty „na kolanka”, czyli wykastrowane lub z obowiązkiem kastracji.

Kot kartuski to doskonały wybór dla każdego, kto pragnie lojalnego przyjaciela, który będzie raczej grzeczny i łatwy w pielęgnacji pod warunkiem spędzania z nim odpowiednio dużej ilości czasu. Codzienną zabawę i pieszczoty wynagrodzi wielokroć!

Kleszcz u psa – jak go usunąć? Czym grozi?

kleszcz u psa

Kleszcze u zwierząt mogą wzbudzić w nas panikę, szczególnie kiedy dobrze zdajemy sobie sprawę, jakie zagrożenie się z nimi wiąże. Warto być jednak przygotowanym na każdą sytuację i wiedzieć, jak poradzić sobie z takim pasożytem. Taka wiedza pomoże ci zachować spokój i adekwatnie zareagować. Sprawdź, jak usuwać kleszcze. Pies zachowuje się dziwnie? Zobacz, czy to nie objaw choroby odkleszczowej. Jak zareagować na pozostałości martwego kleszcza u psa?

Jak usunąć kleszcza u psa – infografika

kleszcz u psa jak usunąć kleszcza

Gdzie pies łapie kleszcze?

kleszcz u psa zbliżenie

Bardzo trudno w dzisiejszych czasach spotkać tereny wolne od tych pasożytów. Bytują one już nie tylko na skraju lasów czy łąkach. Coraz częściej można je spotkać w miejskim parku, na placu zabaw czy w przydomowych ogródkach. Warto pamiętać, że mitem jest stwierdzenie, że skaczą one z wysoka na swoje ofiary. Kleszcze wspinają się po źdźbłach trawy.

Łagodne i krótkie zimy przyczyniają się do tego, że kleszcze żerują od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Zimą nie giną, lecz hibernują. Na swoje ofiary czekają nawet do kilku tygodni, przebywając na spodnich częściach traw czy liści. Trudno je zauważyć, gdyż przypominają ziarenka piasku.

Samo ukąszenie przez kleszcza nie jest bolesne. Jednak może być niebezpieczne dla psów, gdyż pasożyty te przenoszą kilka poważnych chorób, w tym groźną dla życia babeszjozę. Dlatego warto wiedzieć, jak reagować na kleszcza u psa i co zrobić, gdy go znajdziesz.

Rodzaje kleszczy u psa

Kleszcze należą do gromady pajęczaków. Są pasożytami żywiącymi się krwią i płynem limfatycznym swoich żywicieli. W Europie najczęściej występują kleszcze z rodzaju Ixodes (kleszcz pospolity), Rhipicephalus i Dermacentor. U psów spotykamy Ixodes canisuga i Rhipicephalus sanguineus.

Kleszcz psi – opis

Niezależnie od rodzaju możemy je rozpoznać po trójkątnym ciele, lekko spłaszczonym, z ośmioma dłuższymi nóżkami i niewielką w stosunku do ciała głową. Przybierają kolory od brązowego po czerwonobrązowy. Rozróżniamy tzw. kleszcze twarde (mają tak zwaną tarczę) oraz nieosłonięte „kleszcze miękkie”. Narządy gębowe kleszcza są dobrze widoczne i przypominają miniaturowe szczypce. Pomiędzy nimi kryje się narząd kłujący. Za jego pomocą kleszcz u psa pobiera krew swojego żywiciela i jednocześnie przytwierdza się do jego skóry.

Kleszcze przechodzą kilka stadiów rozwoju. Dojrzała samica składa jaja poza ciałem żywiciela. Z nich wylęgają się larwy, które następnie przyjmują postać nimf, by ostatecznie stać się dorosłymi kleszczami. Pajęczak ten we wszystkich stadiach swojego rozwoju pozostaje pasożytem, który gryzie zwierzęta i ludzi, by móc się rozwijać. Larwy i nimfy są trudno dostrzegalne w psim futrze, natomiast dorosłego osobnika nie sposób nie zauważyć przy uważnej kontroli psiej skóry. Nasycony pajęczak ma szare, wypukłe ciało, które może osiągać długość nawet do 3 cm.

Jak wygląda kleszcz u psa – zdjęcia

Zobacz, jak wygląda kleszcz u szczeniaka lub dorosłego psa. Zdjęcia, które zobaczysz poniżej, pozwolą ci zapoznać się z tym pasożytem. Dzięki temu będziesz wiedział czego szukać, następnym razem, gdy będziesz podejrzewał, że twój pies ma kleszcza.

kleszcz u psa jak wygląda
kleszcz u psa jak wyjąć

Choroby odkleszczowe u psa i ich objawy

Twój pies może złapać kleszcza właściwie wszędzie, a to może mieć poważne konsekwencje w postaci groźnej choroby. Poznaj te najczęściej występujące. Zobacz, czym się charakteryzuje, każda choroba odkleszczowa u psa:

  • babeszjoza;
  • erlichioza;
  • borelioza;
  • kleszczowe zapalenie mózgu i opon mózgowych.

Osowiały pies po kleszczu to jeden z najczęściej pojawiających się objawów chorób odkleszczowych. Inne bardzo niepokojące objawy to obrzęk węzłów chłonnych, podwyższona temperatura, wymioty i biegunka. Szczegółowy opisy wraz ze wszystkimi symptomami każdej choroby odkleszczowej znajdziesz poniżej.

Babeszjoza

Babeszjoza jest chorobą wywołaną przez pierwotniaki Babesia canis. Nieleczona, może prowadzić do śmierci zwierzęcia. Statystycznie najwięcej zachorowań na babeszjozę występuje w kwietniu i sierpniu. W początkowych stadiach rozwoju kleszcze żerują na gryzoniach i ptakach, czyli na zwierzętach, u których nie stosuje się profilaktyki przeciwkleszczowej. Wtedy najczęściej stają się nosicielem pierwotniaków babeszjozy, które następnie przekazują do organizmu psa stającego się jego następnym żywicielem.

Może do tego dojść w trzech sytuacjach:

  • kleszcz u psa musi być wbity w skórę ponad 24 godziny (niektóre źródła mówią o 48 godzinach);
  • podczas nieumiejętnego usuwania kleszcza u psa zwróci on treść z jelit i ślinę;
  • ukąszenie następuje bezpośrednio po oderwaniu od poprzedniego nosiciela zarażonego babeszjozą.

Objawy choroby u psa po kleszczu

kleszcz u psa penseta

Do najczęstszych niepokojących objawów, które może wywołać kleszcz u psa, należą:

  • apatia;
  • brak apetytu;
  • osłabienie;
  • zaburzenia równowagi;
  • ciemnoczerwony mocz;
  • wymioty;
  • krwawa biegunka;
  • duszności;
  • przyspieszona akcja serca;
  • wysoka temperatura ciała;
  • żółtaczka.

Jeśli zauważysz któryś z wyżej wymienionych objawów, udaj się niezwłocznie do lekarza weterynarii. Babeszjoza wywołuje rozpad czerwonych krwinek u psów, co prowadzi do silnej anemii, która – nieleczona – prowadzi do śmierci. Choroba, którą spowodował kleszcz u szczeniaka lub dorosłego psa, może przyjąć postać ostrą lub przewlekłą.

Jak wygląda diagnostyka babeszjozy?

Diagnostyka tej ciężkiej choroby jest prosta. Lekarz weterynarii przeprowadza wywiad oraz wykonuje badanie krwi w celu potwierdzenia obecności pierwotniaków Babesia canis. Morfologia pokazuje ponadto niską liczbę płytek krwi, erytrocytów i hemoglobiny. Testy płytkowe potwierdzają lub wykluczają chorobę.

Jak leczy się babeszjozę? W przypadku potwierdzenia obecności Babesia canis we krwi psa lekarz weterynarii stosuje:

  • leki przeciw pierwotniakom w postaci wlewów kroplówkowych;
  • leki sterydowe, antybiotyki;
  • w skrajnych przypadkach transfuzję krwi;
  • zleca również odpowiednią dietę weterynaryjną.

Kleszcz u psa – skutki. Erlichioza

kleszcz u psa przykład

Chorobę tę wywołują bakterie z rodzaju Erlichia. Najgroźniejsze są Ehrlichia canis, które wraz ze śliną kleszcza przedostają się do krwioobiegu psa. Pojedynczy kleszcz u psa, będący nosicielem bakterii, nie jest zagrożeniem dla czworonoga. Natomiast jeśli na skórze czworonoga bytuje wiele pasożytów, może dojść do groźnej niedokrwistości.

Objawy u psa po kleszczu w przypadku erlichiozy

Oto kilka objawów, które w przypadku tej choroby może dawać kleszcz u psa:

  • podwyższona temperatura ciała;
  • apatia;
  • niechęć do zabawy, aktywności fizycznej;
  • powiększone węzły chłonne.

Objawy te występują najczęściej po 1–3 tygodniach od ukąszenia. W przypadku wystąpienia u psa opisanych wyżej objawów lekarz weterynarii zleci badania morfologiczne i biochemiczne. U dobermanów i owczarków niemieckich obserwuje się cięższy przebieg tej choroby.

Erlichioza u psa – leczenie

W terapii stosuje się antybiotyk podawany przez co najmniej 28 dni. Po około 4 tygodniach leczenia wykonuje się u psa badania serologiczne w celu oceny obecności przeciwciał. Leczenie postaci przewlekłej erlichiozy u psa ugryzionego przez kleszcza może trwać nawet kilka miesięcy.

Choroby przenoszone przez kleszcze – psia borelioza

Borelioza psia nazywana jest także chorobą z Lyme. Jest chorobą bakteryjną wywołaną przez krętki Borrelia burgdorferi. Bakterie te dostają się do krwioobiegu psa wraz ze śliną zakażonego kleszcza. Borelioza obejmuje różne układy i narządy czworonoga. Jest chorobą, której objawy występują na długo po ugryzienie kleszcza u psa – nawet do 6 miesięcy od zakażenia. Pies ugryziony przez kleszcza może przejść ją bezobjawowo. Jednak u około 5–10% zakażonych psów rozwija się pełna postać choroby.

Objawy boreliozy u psów

Pierwszym objawem rozwijającej się boreliozy jest rumień powstający w miejscu ukąszenia kleszcza. Pies nawet o nim nie wie, a opiekun zwierzęcia czasami go nie zauważa, zwłaszcza jeśli jego podopieczny ma długą i gęstą sierść. Następnie rozwija się spowodowana zapaleniem stawów kulawizna. Kolejnymi objawami są apatia, brak apetytu, gorączka, osłabienie. Objawy te mają często charakter nawracający – ustępują, by powrócić po kilku tygodniach. W przebiegu tej podstępnej choroby występuje czasem kłębuszkowe zapalenie nerek, zapalenie opon mózgowych, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie wątroby czy zapalenie skóry. W przypadku, gdy borelioza obejmie układ nerwowy, można zauważyć zmiany w zachowaniu psa.

Wyżej omówione objawy są zawsze wskazaniem do wizyty u lekarza weterynarii, zwłaszcza jeśli wcześniej zauważyłeś kleszcza u swojego psa. Lekarz zleci wówczas test ELISA lub test immunofluorescencji pośredniej, które pozwalają wykryć przeciwciała przeciw krętkom Borrelia. Inną metodą diagnostyczną są badania molekularne PCR.

Kleszczowe zapalenie mózgu i opon mózgowych

kleszcz u psa wyciąganie

Ukąszenia przez kleszcze mogą przenosić choroby, takie jak erlichioza (Ehrlichia canis) i borelioza (Borrelia burgdoferi), a te infekcje z kolei mogą powodować zapalenie opon mózgowych u niektórych psów.

Objawy u psa po kleszczu:

  • ból;
  • sztywność karku;
  • brak apetytu;
  • skurcze mięśni;
  • utrata równowagi;
  • paraliż;
  • drgawki;
  • utrata świadomości.

Aby zdiagnozować zapalenie opon mózgowych, lekarz weterynarii będzie musiał pobrać próbkę płynu mózgowo-rdzeniowego psa. Badanie to wykonuje się w znieczuleniu ogólnym. Leczenie polega na podawaniu sterydów, antybiotyków i leków przeciwpasożytniczych.

Jak usunąć kleszcza u psa? Co należy robić?

Usuwanie bytujących na skórze psa kleszczy jest niezwykle istotne dla zabezpieczenia przed zapadnięciem na choroby odkleszczowe. Jeśli więc znajdziesz na ciele swojego pupila kleszcza, zastosuj poniższe wskazówki:

  • nigdy nie smaruj wszczepionego w skórę kleszcza żadnym preparatem, gdyż zwiększa to ryzyko przeniesienia choroby;
  • nie wyrywaj pajęczaka z ciała psa, lecz delikatnym, ale zdecydowanym ruchem wykręć go za pomocą specjalnego haczyka lub pęsety;
  • pamiętaj, należy usunąć kleszcza w całości. Jeśli główka pasożyta pozostanie w ciele psa, udaj się do lekarza weterynarii, by zminimalizować ryzyko infekcji;
  • obserwuj uważnie swojego czworonoga przez kilka tygodni, a w razie wystąpienia objawów jakiejkolwiek choroby przenoszonej przez kleszcze udaj się do lekarza weterynarii.

Sprawdź też rozbudowaną instrukcje i film, jak usunąć kleszcza u psa.

Szczególnym problemem może być kleszcz u yorka lub psa podobnej rasy. Nie tylko ich niski wzrost ułatwia kleszczom wspinanie się na nie, z radością buszują one po krzewach, w których łatwo mogą złapać tego pasożyta. Co gorsza, długa sierść psa tej rasy utrudnia usunięcie pasożyta. Jeśli masz yorka, pamiętaj, aby po spacerze dokładnie przeglądać jego sierść.

Rana po kleszczu u psa – co powinno niepokoić?

Może się zdarzyć, że pies ugryziony przez kleszcza nie reaguje w negatywny sposób, ale po jego wyciągnięciu zauważasz na jego skórze rankę. Co oznacza opuchlizna po kleszczu u psa? Jak zareagować na rumień po kleszczu u psa? Drobne podrażnienia lub opuchnięta skóra w miejscu ugryzienia przez kleszcza są normalne i powinny samoistnie zniknąć po jednym, czy dwóch dniach. Jeśli opuchlizna utrzymuje się dłużej lub towarzyszą jej inne niepokojące objawy, skonsultuj się z weterynarzem.

Zupełnie inną kwestią jest rumień pojawiający się na skórze psa po ukąszeniu kleszcza. To zaczerwienienie o charakterystycznym okrągłym kształcie, zazwyczaj otoczone ciemniejszym pasem skóry. To niestety bardzo niepokojący objaw kleszcza u psa, który może świadczyć o tym, że nasz pupil został zakażony boreliozą. W takim przypadku psa należy zabrać do weterynarza.

O tym, co zrobić, gdy zauważysz pozostałości kleszcza pod skórą u psa, przeczytasz poniżej.

Źle wyrwany kleszcz – co robić?

Źle wyrwany kleszcz u psa to sytuacja daleka od pożądanej, ale nie panikuj. Nie próbuj też samodzielnie usunąć resztek pasożyta z ciała zwierzęcia. Jeśli nie udało ci się wyciągnąć kleszcza u psa, należy udać się do weterynarza, który specjalną igłą usunie głowę, aparat gębowy lub żądło pajęczaka. Zawsze pamiętaj o zdezynfekowaniu zarówno skóry zwierzęcia, jak i swoich rąk i narzędzi, których używasz. Nie zapominaj, jednym z zagrożeń w tej sytuacji jest infekcja.

Kleszcz u psa – jak zapobiegać ukąszeniu kleszcza

W walce z chorobami przenoszonymi przez kleszcze najważniejszą rolę odgrywa profilaktyka. Zapobieganie przed inwazją pasożytów zewnętrznych nie jest trudne. Zabezpiecz swojego psa w jeden z następujących sposobów:

  • stosuj dobrej jakości obrożę przeciw ektopasożytom. W przypadku psów lubiących kąpiele w zbiornikach wodnych lub strumieniach stosuj odpowiednie obroże wodoodporne;
  • zabezpiecz psa, podając mu tabletki przeciw kleszczom;
  • zastosuj płyn lub krople typu spot-on do wylania na skórę zwierzęcia.

Możesz wspomagająco użyć preparatów naturalnych, które odstraszają kleszcze i inne pasożyty zewnętrzne.

Jak chronić psa przed kleszczami? Profilaktyka

kleszcz u psa w ciele

Bardzo ważne jest regularne stosowanie preparatów przeciwko pasożytom zewnętrznym. Mimo iż żaden preparat nie daje stuprocentowej pewności, że kleszcz nie wszczepi się w skórę psa, powoduje, że pasożyt ginie do 48 godzin od wkłucia się w skórę. To znacznie ogranicza ryzyko zachorowania psa na choroby odkleszczowe.

Aby zwalczać kleszcze u psa, nie musisz rezygnować ze spacerów z czworonogiem w lesie czy na łące. Pamiętaj, by w odpowiedni sposób zabezpieczyć swojego ulubieńca przed tymi uciążliwymi pajęczakami. Dbaj ponadto o szatę psa, regularnie szczotkuj ulubieńca, przeglądaj jego sierść. Żaden sposób zapobiegania chorobom odkleszczowym nie jest w stu procentach pewny, co nie sprawia, że nie warto ich stosowć. W razie wystąpienia niepokojących objawów udaj się niezwłocznie po poradę lekarza weterynarii, który dodatkowo zaproponuje najlepszy dla twojego psa sposób zabezpieczenia go przed kleszczami.

Psy z włosami zamiast sierści – opcja dla alergików i nie tylko

psy z włosami

Jeśli chcesz zostać opiekunem psa z włosami, przekonasz się, że ma to wiele zalet. Po pierwsze, nie wypadają one tak często jak sierść i są znacznie milsze w dotyku. Nie musisz więc codziennie odkurzać podłogi. Po drugie, psy z włosem mogą zamieszkać z tobą nawet, jeśli jesteś alergikiem. Dowiedz się, jakie rasy psów, które mają włosy, są dla ciebie najlepsze.

Rasy psów z włosami

Najpopularniejsze rasy psów z włosami to:

Różnica pomiędzy sierścią a włosami

Sierść rośnie tylko do określonej długości, zwykle nie wymaga codziennego czesania i jest bardziej szorstka niż włosy. Wypada ona szczególnie obficie wiosną i jesienią, kiedy psy zmieniają okrywę na nową, adekwatną do aury. Jej zaletą jest to, że chroni czworonoga przed różnymi warunkami atmosferycznymi, łatwiej się układa, nie przetłuszcza i nie wymaga strzyżenia.

Włosy psa

Psy z włosem mają z kolei szatę miękką w dotyku i trzeba je codziennie czesać, bo inaczej pojawiają się kołtuny. Wymagają także regularnego przycinania co 2-4 miesiące. Za to, kiedy przychodzi wiosna i jesień, nie linieją intensywnie.

W związku z tym, że psy z włosami mają niewielki podszerstek lub zupełnie on u nich nie występuje, zimą powinny nosić ubrania, które będą je chronić przed zimnem. Wymaga tego prawie każda rasa psa z włosami.

Małe psy z włosami

Wyróżnia się zarówno małe, jak i duże psy, które mają włosy. Do pierwszej z kategorii zalicza się m.in.:

  • shih tzu – to niezwykle inteligentne i energiczne małe psy z włosami. Bystre i lojalne, oddane swojej rodzinie, lubią spędzać czas z domownikami na zabawach i pieszczotach. Dużo śpią w ciągu doby i potrzebują regularnych spacerów. Długie i miękkie włosy należy codziennie rozczesywać i podcinać średnio co 2–4 miesiące. Shih tzu osiągają wagę około 4–8 kg i żyją 12–17 lat;
psy z włosami zamiast sierści - shih tzu
  • yorkshire terrier – to odważny, inteligentny i bardzo aktywny pies z włosami, który potrzebuje dużo ruchu. Wyróżnia go silny instynkt łowiecki z racji tego, że kiedyś czynnie uczestniczył w polowaniach. Ma zaledwie 2–3 kg wagi. Nie można zamknąć go w czterech ścianach i liczyć na to, że stanie się kanapowcem i zabawką. Wtedy właśnie może zacząć być nieznośny czy gryźć. Mimo iż toleruje inne zwierzęta, to czasami próbuje udowodnić, że to on jest najważniejszy. Jego włosy są miękkie i lśniące. Trzeba je przycinać raz na kilka miesięcy oraz codziennie rozczesywać. Średnio żyje 13–16 lat;
psy z włosami zamiast sierści - yorkshire terrier
  • maltańczyk – to pies mały, wesoły, pełen energii i z łagodnym usposobieniem. Idealny dla rodziny z małym dzieckiem. Jego długie włosy rzadko wypadają, jednak należy je codziennie lub raz na kilka dni czesać. Co 2–4 miesiące warto je przystrzyc. To rasa żyjąca od 12 do 15 lat;
psy z włosami zamiast sierści - maltańczyk
  • pudel należy do ścisłej czołówki najinteligentniejszych psów świata (drugie miejsce!). Mimo iż kojarzy się głównie z salonami, to jednak brał kiedyś udział w polowaniach na lądzie i w wodzie. Jest psem bardzo towarzyskim i rodzinnym, nie należy jednak zapominać o tym, że wymaga szacunku. Ma kędzierzawe włosy podobne do wełny. Raz na kilka miesięcy ten pies z włosami musi zostać poddany strzyżeniu. Oprócz tego regularnie trzeba go kąpać. Żyje nawet ponad 15 lat;
psy z włosami zamiast sierści - pudel
  • bichon frise – z racji swojego bliskiego pokrewieństwa z maltańczykiem jest bardzo do niego podobny. Uwielbia zabawę i kontakt z innymi ludźmi oraz zwierzętami. Pomimo swoich małych gabarytów jest bardzo odważny i wymaga dużej uwagi innych. Warto od samego początku zadbać o jego dobre wychowanie, bo szybko się uczy. Jego włosy rzadko wypadają, lekko się kręcą i są bardzo delikatne. Z racji tego, że łatwo się plączą i kruszą, trzeba je codziennie rozczesywać i regularnie przycinać.
psy z włosami zamiast sierści - bichon frise

Pielęgnacja ras psów, które mają włosy

Psy z włosami wymagają codziennej pielęgnacji polegającej na czesaniu, najlepiej wieczorem, a jeśli będzie taka konieczność – po każdym spacerze. Używaj do tego specjalnej szczotki lub grzebienia o rzadkich zębach. Kwestia kąpieli takiego czworonoga jest rozwiązywana indywidualnie. Niektórzy opiekunowie robią to raz na tydzień, inni – raz na miesiąc.

Pamiętaj jednak o tym, aby używać odpowiednich kosmetyków, przeznaczonych dla psów z włosem. Po kąpieli nie wychodź z psem z domu, dopóki nie wyschnie. Dbaj też o regularne strzyżenie, średnio do 3 miesiące.

Duże psy z włosami

Jakie duże psy z włosami mogą być dobrym wyborem do domu? Oto kilka przykładów: 

  • bedlington terrier – wyglądem przypomina miłą owieczkę, jednak potrafi być uparty i niezależny. Ma gęste, miękkie, podobne do przędzy włosy. Szczególnie mocno przywiązuje się do wybranej osoby, ale jest oddany całej rodzinie oraz lubi dzieci. Doskonale sprawdza się jak kompan do towarzystwa i stróż. Długość życia tych psów z włosami wynosi 12–16 lat;
psy z włosami zamiast sierści - bedlington terrier
  • sznaucer olbrzym – podobnie jak miniaturowy i średni ma włosy, jest dumnym i wiernym psem, który z opiekunem tworzy silną więź i źle znosi samotność. W wychowaniu potrzebuje dyscypliny, ponieważ jest wielkim uparciuchem i lubi stawiać na swoim. Doskonale nadaje na stróża i opiekuna. Jego włosy trzeba często czesać, wypadają rzadziej, a raz na 2–4 miesiące należy je przystrzyc. To rasa długowieczna, która żyje od 12 do 15 lat;
psy z włosami zamiast sierści - sznaucer olbrzym

Jaka rasa psa z włosami będzie najlepsza dla alergików?

Jeśli jesteś alergikiem, nie oznacza to, że nie możesz sprawić sobie żadnego psa. Wybierz psy, które mają włosy, jak na przykład chart włoski, który nosi ich cienki płaszcz i bardzo rzadko je zrzuca. Równie niewiele zostawia ich basenji.

Przy łagodnych objawach uczulenia możesz też wziąć do domu sznaucera każdej wielkości. Podobny typ włosów, co ludzie mają shih tzu, dzięki czemu znacznie zmniejszasz szanse na pojawienie się objawów alergii. 

Kędzierzawa sierść pudla nie wypuszcza w powietrze alergenów, a podczas swojego całego życia ten psiak praktycznie w ogóle jej nie gubi. Dlatego on również nadaje się jako towarzysz osób cierpiących na uczulenia. 

Pies z włosami w twoim domu – podsumowanie

Choć nie ma czworonoga w stu procentach hipoalergicznego, to jednak dzięki temu, że część ras praktycznie nie zrzuca sierści (czyli wyrzuca w powietrze mniej martwego naskórka wywołującego uczulenie) i może być dobrym wyborem dla alergików. Rasy psów z włosami mogą zamieszkać w domu z osobą wrażliwą, o ile przestrzegana jest odpowiednia higiena. Jeśli zdecydujesz się na psy z włosami, zadbaj o ich odpowiednią pielęgnację! 

Wiek psa – jak się go liczy? Jak długo żyją psy?

wiek psa

Według naukowców biologiczna długość życia to „przypisana w postaci informacji genetycznej cecha charakterystyczna dla każdego gatunku”. Nie można jednak w prosty sposób przewidzieć, ile będzie żył konkretny osobnik, gdyż uzależnione to jest od kilku czynników. Przedział życia psa można ująć jedynie w widełki. Przyjmuje się, że średnia długość życia psa mieści się w przedziale 10–13 lat. Oczywiście są zwierzęta, które żyją krócej, ale znamy przypadki, kiedy dany osobnik dożył sędziwego wieku przekraczającego 20 lat.

Wiek psa a człowieka – porównanie

wiek psa - płeć a długość życia

Studiując literaturę przedmiotu w poszukiwaniu informacji o tym, jak liczyć wiek psa, możemy najczęściej spotkać się z następującymi statystykami:

  • psa jednorocznego można porównać do ludzkiego nastolatka w wieku 10–15 lat. Uzyskał on już swój wzrost (głównie dotyczy to psów ras małych i średnich) i dojrzałość płciową. Natomiast jego muskulatura jeszcze się buduje;
  • dwuletni pies przypomina w swoim rozwoju dwudziestopięciolatka – dotyczy to głównie dojrzałości psychicznej i umysłowej;
  • każdy kolejny rok życia naszego czworonoga odpowiada 4–5 latom życia człowieka;
  • psy stają się seniorami (wchodzą w okres geriatryczny) w zależności od wielkości: psy małe w wieku około 11 lat, średnie w wieku 10 lat, duże stają się psimi emerytami około 8. roku życia.
wiek psa labrador

Od czego zależy długość życia psa?

Na długość życia psa wpływa kilka czynników. Są to przede wszystkim:

  • odpowiednio zbilansowana dieta;
  • tryb życia;
  • ilość ruchu;
  • przebyte choroby;
  • czynniki genetyczne;
  • profilaktyka zdrowotna;
  • przynależność do rasy;
  • wielkość psa;
  • płeć.

Warto wiedzieć, że to, jak się liczy psie lata w przeliczeniu na ludzkie, zależy w dużej mierze od rozmiaru rasy.

Wiek psa a dieta. Jak jedzenie wpływa na długość życia?

wiek psa od czego zależy

Nowe badania psów wykazały, że nawet niewielkie zmiany w podawanym jedzeniu mogą wpłynąć na wydłużenie życia naszych psów o 80%. Żywienie psa tanią, wysokoprzetworzoną karmą na pewno odbije się niekorzystnie na stanie jego zdrowia. Źle zbilansowana dieta może prowadzić do nadwagi, która jest chorobą cywilizacyjną nie tylko ludzi. Zbyt duża ilość węglowodanów, zawyżone porcje jedzenia, ale także dokarmianie resztkami ze stołu prowadzą do otyłości, problemów jelitowych i kardiologicznych, obciążają aparat ruchu i w znaczący sposób zmniejszają psie lata życia.

Tryb życia i ilość ruchu a długość życia psów

Brak ruchu i krótkie spacery sprowadzające się do wyjścia w celu załatwienia potrzeb fizjologicznych psa prowadzą do otyłości, która często skutkuje cukrzycą. Dlatego pamiętaj, by zapewnić swojemu ulubieńcowi odpowiednią dawkę ruchu i różnej aktywności fizycznej. Zabawa z innymi psami, jogging czy przebieżka przy rowerze, codzienny trening, korzystanie z toru agility na pewno pozwolą na zachowanie dobrej kondycji naszego zwierzęcia i tym samym wpłyną znacząco na długość jego życia.

Wiek psa a choroby i profilaktyka

wiek psa - dieta a długość życia psa

Na to, ile żyją psy, wpływa ma dostęp do lekarza weterynarii oraz profilaktyka. Mogą one prowadzić do uszkodzenia narządów wewnętrznych czy spadku odporności. Choroby nowotworowe w znaczący sposób mogą skrócić życie naszego ulubieńca. Dlatego należy pamiętać o regularnych wizytach u lekarza weterynarii oraz odpowiedniej profilaktyce zdrowotnej, m.in. regularnych szczepieniach.

Wiek psa a płeć

Płeć może być związana z pewnymi chorobami, a te z kolei, zwłaszcza nieleczone, mogą skrócić życie naszego podopiecznego. I tak na przykład u samców mogą wystąpić choroby prostaty, suczki zapadają często na ropomacicze czy choroby gruczołów mlekowych. Odpowiednia profilaktyka pozwala w porę zapobiegać rozwojowi wielu z wymienionych schorzeń.

Wiek psa a jego rasa i wielkość

Każda rasa ma swoją oczekiwaną długość życia, wykształconą w drodze pracy hodowlanej. Istotnym czynnikiem jest tu również wielkość psa. Badania dowodzą, że wielkość psa ma wpływ na długość jego życia. Im mniejszy pies, tym żyje dłużej. Psy ras gigantycznych rzadko dożywają wieku 10 lat.

Wiek psa a choroby i profilaktyka

Jak długo żyją najpopularniejsze rasy psów?

W zestawieniu z podanymi wyżej danymi psy nierasowe okazują się żyć dłużej. Wynika to z faktu, że częściej są zdrowsze, rzadziej zapadają na choroby, ich pula genetyczna jest bardziej urozmaicona. 

Wiek psa a jego rasa i wielkość

Najstarszy pies świata

Najstarszym psem był Bluey rasy Australian Cattle Dog, który urodził się w 1910 roku i przeżył 29 lat. Przez 20 lat pomagał swoim opiekunom w pracy przy wypasie bydła. Innym rekordzistą był mops o imieniu Snooki, który przeżył 27 lat i 284 dni. Zmarł 12 października 2018 roku. Taki wiek psa, na ludzkie lata ponad 150 lat – naprawdę imponuje. 

wiek psa szary

Kiedy decydujesz się wziąć pod opiekę psa, musisz pamiętać, że w dużej mierze właśnie ty decydujesz o długości jego życia. Psy zdrowe, które mają zapewnioną należytą opiekę, kontrolę lekarza weterynarii, regularnie szczepione i odrobaczane, żywione odpowiednio zbilansowaną i nieprzetworzoną karmą, będą żyły dłużej. Pamiętaj jednak, że na czynniki środowiskowe, takie jak wysokie zanieczyszczenie, nie zawsze masz wpływ. Może więc stać się i tak, że pomimo starań, zapewnienia psu aktywnego trybu życia, odejdzie szybciej, niż wynikałoby to z predyspozycji genetycznych i właściwej opieki.

Jak zbilansować dietę BARF dla psa lub kota? Czy surowe mięso jest zdrowe?

barf

Obecnie obserwujemy trend oparty na odchodzeniu od pożywienia wysokoprzetworzonego, które jest przyczyną wielu alergii. Nic więc dziwnego, że duża grupa opiekunów psów i kotów szuka takiej metody żywienia swoich pupili, która byłaby najbardziej naturalna. Stąd spore zainteresowanie BARF-em. 

Wokół diety BARF narosło wiele mitów. Część opiekunów nie ma elementarnej wiedzy dotyczącej tej metody żywienia zwierząt, co może doprowadzić do wielu fatalnych skutków zdrowotnych, takich jak anemia, uszkodzenie trzustki czy wątroby lub nerek u psa czy kota. Lekarze weterynarii wskazują, że spory odsetek chorób układu pokarmowego naszych domowych pupili bierze się właśnie ze sposobu żywienia, który miał być oparty na metodzie BARF, lecz w praktyce nie ma z nią nic wspólnego. Jak więc dokładnie wygląda dieta BARF? Poniższe wskazówki pozwolą ci tak opracować jadłospis pupila, by przez długie lata zwierzak cieszył się dobrym zdrowiem.

Czym jest dieta BARF?

Skrót BARF pochodzi od nazwy Biologically Appropriate Raw Food i odnosi się do biologicznie odpowiedniego surowego pożywienia opartego na obserwacji zwierząt żyjących w naturalnym środowisku. Prekursorem tej metody żywienia psów i kotów jest dr Ian Billinghurst, australijski weterynarz, który w latach osiemdziesiątych XX wieku opublikował pierwsze obserwacje dotyczące diety psów. BARF to metoda żywienia, która polega na podawaniu psom lub kotom, które są zwierzętami mięsożernymi, jedynie surowych produktów, czyli mięsa, kości i podrobów, oraz wyeliminowaniu z pożywienia przetworzonych składników, zbóż i przetworów mlecznych.

Warto wiedzieć, że żołądki zarówno psów, jak i kotów to żołądki typowych mięsożerców, są okrągłe, potrafią się znacznie rozszerzać, wydzielają dużo kwasu solnego. Panuje w nim niskie pH, które jest niezbędne do trawienia mięsa oraz wspomaga radzenie sobie z patogenami znajdującymi się w tym rodzaju pożywienia. W ślinie psa czy kota nie ma również amylazy odpowiedzialnej za trawienie cukrów. Na mięsożerność kota wskazują na przykład ostre, nieprzystosowane do żucia zęby. Dlatego dieta BARF jest odpowiednia dla tych zwierząt.

Podstawowe zasady diety BARF – nie tylko surowe mięso

Mięso

Mięso to podstawa diety BARF. Powinno stanowić większą część psiego i kociego pożywienia. Rodzaj zastosowanego mięsa nie jest szczególnie istotny (trzeba jedynie pamiętać, by stosować wyłącznie mięso przebadane). Nie wolno podawać mięsa z dzika ze względu na ryzyko zarażenia zwierząt wścieklizną rzekomą. Mięso, którego używamy przy przygotowaniu posiłków dla naszych pupili, nie może być zepsute ani zbyt chude. Należy również podawać zwierzęciu różne rodzaje mięsa – zapewnia to odpowiedni bilans witamin i aminokwasów. Najlepsze kawałki to takie, które są poprzerastane tłuszczem, zawierające ścięgna. 

Niektórzy zwolennicy tej metody żywienia psów i kotów wykazują, że białe mięso drobiowe jest lepsze od wołowego (zawiera bowiem więcej nienasyconych kwasów tłuszczowych). Nie istnieją jednak badania naukowe, które potwierdzałyby to założenie.

Oprócz mięsa drobiowego i wołowego w diecie BARF można stosować dziczyznę (poza mięsem z dzika), koninę, jagnięcinę, baraninę. Można też spotkać się z wykorzystaniem mięsa ze zwierząt egzotycznych, takich jak struś czy kangur.

Podroby

Podroby to istotny składnik diety BARF. Powinny stanowić od 15 do 25% pożywienia. Są bardzo bogate w witaminy i minerały. Najcenniejsze podroby to:

  • wątroba – bogata w witaminy: A, E, D, K i witaminy z grupy B. Zawiera ponadto żelazo, selen, cynk, mangan. Aby nie przedawkować witaminy A, należy pamiętać, by wątroba nie stanowiła więcej niż 5% posiłku;
  • serca – zbudowane z mięśnia są niezłym składnikiem diety, zwłaszcza dla zwierząt mających problemy z zaparciami;
  • żwacze, czyli te części żołądków przeżuwaczy, w których zachodzą procesy trawienia roślin z udziałem bakterii. Żwacze obniżają pH w żołądku, co korzystnie wpływa na trawienie białek.

Oprócz wymienionych można stosować również nerki, płuca, jelita.

Kości

Kości stanowią kolejny ważny element diety BARF. Są źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych oraz wapnia i fosforu (wapń reguluje odpowiedni stosunek mikroelementów). Szpik kostny jest bogaty w witaminy A, D, E, K. Kości podajemy jedynie w stanie surowym i takiej wielkości, aby były bezpieczne dla naszego zwierzęcia. Kości nie mogą stanowić podstawy posiłku. Są psy, którym nie należy podawać kości. Ich brak suplementujemy wówczas odpowiednimi preparatami. Możemy podawać również w takim przypadku skorupki jajek. 

Ryby

Ryby, oczywiście surowe, to jeszcze jeden składnik diety BARF. Zawierają wysokiej jakości białka, nienasycone kwasy tłuszczowe (również z grupy omega-3), witaminę D, jod, selen, fluor, magnez, wapń. Niektóre ryby zawierają tiaminazę. Nadmiar tego enzymu może prowadzić do awitaminozy. Wolne od tiaminazy są: dorsz, flądra, halibut, łosoś, morszczuk, okoń, pstrąg i szczupak. Ryby podajemy psom w całości.

Warzywa i owoce

Warzywa i owoce nie są konieczne w psiej diecie. Można więc je z niej wyeliminować. Niektóre psy jednak lubią mieć je uwzględnione w jadłospisie. Warzywa mogą stanowić do 10% posiłku, owoce – do 5%. Podajemy je najlepiej w takiej formie, by najbardziej przypominała zawartość żołądków zwierząt roślinożernych, rozdrobnione i przemrożone.

Warzywa w diecie psa są źródłem węglowodanów złożonych. Psu możemy podawać sałatę, pietruszkę, jarmuż, marchew, seler, buraki. Nie podajemy cebuli, szczawiu, szpinaku. Owoce są głównym źródłem cukrów prostych i błonnika. Psom możemy podawać wszystkie dojrzałe owoce, zwłaszcza jabłka, banany, maliny, porzeczki. Nie podajemy natomiast winogron. 

Suplementacja w diecie BARF

Ponieważ mięso z chowu przemysłowego różni się od tego pozyskiwanego w naturalny sposób, posiłek psów i kotów należy suplementować. Oto lista podstawowych suplementów stosowanych przy diecie BARF:

  • drożdże browarnicze – wpływają na skórę i sierść zwierzęcia, poprawiają równowagę mikrobiologiczną nerek, wzmacniają układ nerwowy (nie podajemy drożdży żywych);
  • algi morskie – zapewniają prawidłowe funkcjonowanie tarczycy;
  • oleje z ryb – wpływają korzystnie na sierść, wzmacniają odporność, działają przeciwnowotworowo, łagodzą procesy zapalne. Najlepszym wyborem będzie tran lub olej z wątroby dorsza;
  • hemoglobina – wyrównuje niedobory żelaza. W diecie kotów to suplement podstawowy;
  • tauryna – wspiera pracę serca, wspomaga rozwój ośrodkowego układu nerwowego i siatkówki oka. Niezbędna w diecie kotów.

Oprócz wyżej wymienionych stosujemy również – w zależności od stanu zdrowia psa lub kota – żółtka jaj, ostropest plamisty, MSM, mączkę z małży nowozelandzkich, spirulinę i inne. Niektórzy włączają do diety BARF nabiał w formie serów twarogowych czy jogurtów naturalnych.

Kiedy już zdecydujesz się na dietę BARF dla swego psa lub kota, warto wykonać u zwierzęcia rozszerzone badania krwi oraz podstawowe badanie moczu. Służy to ocenie stanu zdrowia zwierzęcia przed zmianą diety.

Dieta BARF – jadłospis dla psów i kotów

Opracowując dietę BARF dla swojego zwierzęcia, uwzględniamy następujące proporcje jej elementów:

  • 60% surowego mięsa plus kości;
  • 15% podrobów;
  • 15% warzyw i owoców;
  • 10% dodatków.

Przykładowy zestaw 1. (z warzywami i owocami)

  • Mielone mięso wołowe/cielęce/końskie/baranie/drobiowe z kośćmi 3 kg (30% mielonych kości);
  • mix podrobów wołowych/baranich/końskich 1 kg (50% serca, 25% wątroba, 25% nerki);
  • mix warzyw i owoców 1 kg. 

Przykładowy zestaw 2. (z mniejszą niż 20% ilością warzyw i owoców)

  • Mielone mięso wołowe/cielęce/końskie/baranie/drobiowe z kośćmi 2 kg (30% mielonych kości);
  • mieszanka mięsna (dowolny gatunek mięsa) 1 kg;
  • żołądki wołowe/baranie 1 kg;
  • mieszanka mięsna (dowolny gatunek mięsa) 1 kg.

Przykładowy zestaw 3. (bez warzyw i owoców)

  • Mielone mięso wołowe/cielęce/końskie/baranie/drobiowe z kośćmi 3 kg (30% mielonych kości);
  • mix podrobów wołowych/baranich/końskich 1 kg (50% serca, 25% wątroba, 25% nerki);
  • żołądki wołowe/baranie lub mięso bez kości lub podroby 1 kg.

Cena diety BARF kształtuje się w granicach od 10 do 30 zł za kilogram karmy. Uzależnione jest to od jakości wykorzystanych składników. 

Dieta BARF ma wielu zwolenników. Została opracowana w oparciu o schematy żywienia psów i kotów bliskie naturze. Jest bogata w białko, stanowi doskonałą alternatywę dla alergików. Jest ponadto zdrowa dla zębów i dziąseł zwierząt. Z drugiej strony, przygotowanie posiłków pochłania dużo czasu i wymaga sporo wiedzy na temat zdrowego żywienia naszych zwierząt. Dieta BARF może też być niebezpieczna, zwłaszcza wtedy, gdy stosujemy mięso niewiadomego pochodzenia. Dlatego jeśli zdecydowałeś się na żywienie psa i kota metodą BARF, zasięgnij najpierw porady u zwierzęcego dietetyka lub lekarza weterynarii.

Kot tajski

kot tajski

Koty tajskie to syjamy dawnego typu, dlatego charaktery tych dwóch ras są do siebie bardzo zbliżone. Ich wygląd pokrywa się z obowiązującym kilkadziesiąt lat temu wzorcem kotów syjamskich. Rasa została w pełni uznana przez FIFe dopiero kilka lat temu i od tego czasu jej popularność stale rośnie. 

Kot tajski – wygląd

Koty tajskie zostały zakwalifikowane przez FIFe do IV kategorii i w międzynarodowym nazewnictwie znane są pod nazwą „thai”. To koty średniej wielkości, których masa ciała nie przekracza pięciu kilogramów. Mniejsze osobniki mogą ważyć niewiele ponad trzy kilogramy. Ich ciało jest lekkie i smukłe, chociaż wyraźnie umięśnione. 

Głowa o klinowatym kształcie jest średniej wielkości i szerokości. Długość ciała tych kotów jest tylko niewiele dłuższa od wysokości ich nóg. Uszy są szersze u nasady i zwężają się w stronę zaokrąglonej góry. Oczy kotów tajskich są bardzo piękne – głęboko osadzone i intensywnie niebieskie. 

Kot tajski - wygląd

Sierść jest krótka, jedwabista i dokładnie przylegająca do ciała. Wzorzec dopuszcza wiele kolorów futra:

  • niebieskie
  • liliowe
  • rude
  • ciemnoczekoladowe. 

Umaszczenie to point lub tabby point. Znaczenia ulokowane są na łapach, uszach i ogonie. Sierść ciemnieje z wiekiem. Co ciekawe, może zmieniać się także w zależności od pory roku oraz temperatury. Im jest zimniej, tym staje się ciemniejsza. 

Kot tajski – charakter

Charakter kotów tajskich nie różni się znacznie od charakteru kotów syjamskich. Rasa ta bardzo mocno przywiązuje się do człowieka. Koty tajskie uwielbiają spędzać czas ze swoją rodziną. Są bardzo głośne i czasami intensywnie dopominają się uwagi. Właśnie ze względu na to nie powinny często zmieniać domu. Także regularne zostawianie ich samych na wiele godzin nie wchodzi w grę. 

Kot tajski bywa zaborczy w stosunku do swojego opiekuna, jednak z reguły dosyć dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami. Wprowadzanie nowego zwierzaka do domu powinno jednak odbywać się zgodnie z zasadami socjalizacji z izolacją. W ten sposób zwiększamy prawdopodobieństwo stworzenia przyjaznej relacji. Ze względu na bardzo dużą potrzebę kontaktu z człowiekiem, kotu tajskiemu powinniśmy zapewnić mnóstwo uwagi, szczególnie w sytuacji, kiedy nie jest w domu jedynym zwierzakiem. 

Kot tajski - charakter

Thai to kot bardzo żywiołowy i niezwykle inteligentny. Właśnie dlatego warto angażować go w kreatywne zabawy, które będą stymulować go fizycznie i intelektualnie. Odpowiednio zmotywowany, może uczyć się prostych sztuczek. 

Podobnie jak koty syjamskie, thai także jest bardzo wokalny. Miauczy dużo, często zmienia intonację i dopasowuje ją do sytuacji i swoich potrzeb. Jest bardzo aktywny i silny fizycznie. Nie męczy się nawet podczas dużej aktywności fizycznej i długiej zabawy. Chętnie korzysta z wysokich drapaków, jednak większość jego aktywności odbywa się na podłodze. 

Syjam tajski – zdrowie

Kot tajski to rasa stworzona na wzór pierwotnej, dlatego z reguły jest dosyć zdrowy i rzadko choruje. Dodatkowo są to koty długowieczne, które zazwyczaj w dobrym zdrowiu dożywają piętnastych urodzin. Wiele osobników żyje jednak o wiele dłużej.

U kotów tajskich, tak samo jak u syjamów, czasami występują zachowania obsesyjno–kompulsywne. Ich pochodzenie jest w dużej mierze oparte na psychice, dlatego należy pamiętać o tym, aby spełniać wszystkie specyficzne potrzeby kota tej rasy. Szczególnie te związane z zabawą i kontaktem fizycznym. 

Kot tajski - zdrowie

Tajskim kotom nie grożą żadne konkretne choroby, jednak należy pamiętać, że mogą przytrafić im się typowo kocie schorzenia. Warto więc pilnować kalendarza szczepień (koty niewychodzące także powinny być zaszczepione!) i co roku poddawać zwierzaka kontrolnym badaniom diagnostycznym. 

Kot syjamski tajski – pielęgnacja

Kot syjamski należy do grupy kotów krótkowłosych, dlatego jego pielęgnacja nie jest szczególnie trudna. Włosy okrywowe są miękkie i jedwabiste, a bardzo niewielka ilość podszerstka sprawia, że sierść raczej się nie kołtuni. Raz na dwa tygodnie warto dokładnie wyczesać kota, aby nie dopuszczać do gromadzenia się martwych włosów, które zwierzak zlizuje podczas mycia się. Może to w rezultacie prowadzić do zakłaczenia. 

Bardzo istotne jest także regularne kontrolowanie długości pazurów. Koty podczas drapania drapaków nie skracają ich sobie, a jedynie ostrzą. Właśnie dlatego w razie potrzeby warto je skracać specjalnymi nożyczkami lub cążkami. 

Kot tajski - pielęgnacja

Kot syjamski starego typu – hodowla

Kot tajski nie jest szczególnie popularny w naszym kraju, jednak funkcjonuje kilka hodowli, w których można kupić kociaka. Warto przed zakupem rozeznać się wśród miłośników rasy, którzy zazwyczaj wiedzą najlepiej jakim hodowcom można zaufać. Istotne, aby nasz przyszły kot otrzymał rodowód World Cat Federation (WCF) lub Federation Internationale Feline (FIFe). Najlepiej wybierać hodowle zarejestrowane w Polskiej Federacji Felinologicznej – Felis Polonia. 

Kot tajski - hodowla

Kot tajski – cena

Maluchy z miotów po kotach tajskich kosztują obecnie około 3 000 złotych. Cena może się od siebie różnić w zależności od wielu czynników i jest ustalana przez hodowcę indywidualnie. 

Syjam tajski – historia rasy

Koty tajskie można określić jednocześnie jako rasę starą i wyjątkowo młodą. Jeszcze do lat pięćdziesiątych XX wieku wzorzec kotów syjamskich był identyczny jak dzisiejszy wzorzec kotów tajskich. Z czasem hodowcy zaczęli modyfikować wygląd syjamów. Ich głowa stawała się o wiele bardziej klinowata, a oczy zbliżały się do siebie. Ciało wydłużało się, a uszy stawały coraz większe. 

W latach dziewięćdziesiątych hodowcy zapragnęli odtworzyć „stary” wzorzec kota syjamskiego. Dla odróżnienia koty syjamskie starego typu nazwano tajskimi. Ma to związek z tym, że „Syjam” jest starym określeniem Tajlandii.

Rasa została ostatecznie uznana przez FIFe dopiero w 2015 roku. W naszym kraju są rasą dosyć rzadką, jednak posiadają grono swoich zagorzałych miłośników. 

Kot tajski – dla kogo?

Kto będzie odpowiednim opiekunem dla kota tajskiego? Przede wszystkim osoba, która zrozumie jego specyficzne potrzeby. Są to zwierzęta bardzo energiczne i ruchliwe, które potrzebują wielu kreatywnych zabaw. Nawet najbardziej wyrafinowane i zaawansowane technicznie zabawki nie zastąpią im jednak człowieka. 

Kot tajski jest niezwykle uczuciowy i bardzo mocno przywiązuje się do swojego człowieka. Właśnie dlatego jego zakup powinien być bardzo mocno przemyślany – także pod kątem stylu życia, posiadania w przyszłości dzieci czy przeprowadzek. Zmiana domu jest dla tej rasy ogromnie ciężkim przeżyciem, które często odbija się na ich zdrowiu. Planując zakup kota tej rasy będziesz musiał zarezerwować sobie czas na zabawy, czułości i różnego rodzaju interakcje ze zwierzęciem. 

Koty tajskie będą głośno i stanowczo domagać się uwagi, dlatego mogą nie być odpowiednimi towarzyszami dla osób starszych. Dobrze dogadują się z dziećmi, jednak wymagają delikatności. Z innymi zwierzętami dogadają się bardzo dobrze, o ile opiekun nadal będzie poświęcał im odpowiednią dozę uwagi i czasu. Jeżeli pracujesz w pełnym wymiarze godzin i codziennie znikasz z domu, warto rozważyć zwierzę innej rasy albo zakupić od razu dwa koty. 

Kot syjamski starego typu – ciekawostki 

  • W ojczyźnie koty te nazywane były „wichein–maat” co po tajsku oznacza „księżycowy diament”. 
  • Koty tej rasy dożywają z powodzeniem nawet dwudziestego roku życia.

Koty tajskie mają charakter poniekąd typowy dla ras orientalnych – są głośne, uwielbiają być w centrum uwagi i najlepiej czują się w towarzystwie ukochanego opiekuna. To zwierzęta dla osób zdecydowanych i lubiących interakcje z kotem. Historia tej rasy jest stosunkowo krótka, jednak warto docenić wysiłki hodowców, którzy mozolną pracą hodowlaną odtworzyli dawny wzorzec syjama, tym samym generując rasę zdrową i doskonale dostosowaną do funkcjonowania w rodzinie.

Bibliografia:
1) https://web.archive.org/web/20230510044132/http://www1.fifeweb.org/dnld/std/THA.pdf

Kot europejski

kot europejski

Większość opiekunów dachowców w książeczce zdrowia pupila w rubryce rasa ma zapisane „kot europejski”. Określanie tym terminem wszystkich kotów nierasowych weszło do języka potocznego. Tymczasem rasa europejska istnieje i bynajmniej nie należą do niej wszystkie dachowce. Chociaż przypominają pospolite burasy, koty europejskie posiadają własny wzorzec i są bardzo trudno dostępne w naszym kraju. 

Kot europejski – wygląd

Wiele osób zastanawia się, czy istnieje kot europejski długowłosy. Niestety nie. W przypadku tej rasy FIFe dopuszcza tylko krótką szatę. Włos jest gładki, błyszczący i miękki w dotyku. To średniej wielkości zwierzęta, których waga zazwyczaj nie przekracza siedmiu kilogramów. Niekiedy sprawiają wrażenie dużych ze względu na muskularną budowę ciała. 

Wzorzec dopuszcza praktycznie nieograniczoną liczbę wariantów kolorystycznych. Zdarza się kot europejski biały, czarny, jednak najczęstsze umaszczenia to pręgowany albo szylkretowy. 

Kot europejski - wygląd

Kot europejski – charakter

Kot europejski to rasa naturalna, ale bardzo niejednolita. Właśnie dlatego określenie jednego profilu charakterologicznego tych zwierzaków jest bardzo trudne. Zazwyczaj zwierzęta te są indywidualistami, które budują relację z człowiekiem na swoich zasadach. Wiele zależy od tego, ile poświęcisz im czasu i jakie będziesz miał do nich podejście. 

Ze względu na to, że rasa nie była znacznie modyfikowana genetycznie, koty europejskie zachowały silny instynkt łowiecki. Zazwyczaj chętnie uczestniczą we wspólnej zabawie, a wszelkie rodzaje rozrywek, jakie mogą zapewnić im opiekunowie są chętnie akceptowane. Jako drapieżny gatunek inwazyjny nie powinny spacerować samopas, jednak, przyzwyczajone do szelek, chętnie udadzą się na spacer z opiekunem. 

Kot europejski - charakter

Kot europejski uznawany jest za zwierzę inteligentne i zrównoważone. Po zabawie chętnie odpoczywa z opiekunem. Szybko się uczy i z radością uczestniczy w życiu rodzinnym. Potrzebuje jednak miejsca, w którym będzie mógł pobyć sam ze sobą. 

Kot europejski krótkowłosy – zdrowie

Kot europejski to rasa naturalna, która słynie ze swojego wyjątkowego zdrowia. Nie ma żadnych chorób, które uznawane byłyby za typowe dla niej. Niemniej jednak powinien być poddawany regularnym kontrolom w gabinecie lekarza weterynarii. Wszystkie osobniki, także te niewychodzące, powinny być regularnie szczepione. 

Kot europejski - zdrowie

Kot rasy europejskiej – pielęgnacja

Pielęgnacja kota europejskiego nie powinna przysporzyć ci wielu problemów. Krótką sierść wystarczy szczotkować raz na dwa tygodnie w celu usunięcia martwego włosia. Ma to znaczenie nie tylko estetyczne, ale także zdrowotne. Wypadające włosy są zlizywane podczas mycia się i mogą doprowadzić do zakłaczenia. Istotne jest także regularne podcinanie pazurów. Można robić to za pomocą specjalnych nożyczek albo gilotynki. 

Kot europejski pręgowany – hodowla

Hodowla kota europejskiego jest bardzo trudna do znalezienia w naszym kraju. Większość kotów tej rasy żyje w Skandynawii, dosyć dużo hodowli znajduje się też w Niemczech. Podczas poszukiwań warto kierować się informacją  na temat tego, w jakim związku zarejestrowana jest hodowla. Istotne jest to, aby działała pod patronatem World Cat Federation (WCF) lub Federation Internationale Feline (FIFe). W naszym kraju dobre hodowle funkcjonują najczęściej w Polskiej Federacji Felinologicznej – Felis Polonia.

Kot europejski - hodowla

Kot europejski – cena

Ponieważ w naszym kraju funkcjonuje bardzo niewiele hodowli kota europejskiego jego cena także jest stosunkowo wysoka. Za kociaka trzeba zapłacić od 2 000 do nawet 5 000 złotych. Wiele osób decyduje się na sprowadzanie kotów z zagranicy. Wówczas ceny nie są dużo wyższe, chociaż należy doliczyć koszt transportu i odpowiednich szczepień. Warto pamiętać, że kot europejski jest lustrzanym odbiciem kota domowego, dlatego w przypadku trudności z otrzymaniem kota z hodowli, warto rozważyć adopcję. 

Kot europejski krótkowłosy – historia rasy

Kot europejski to naturalna rasa, której przedstawiciele funkcjonowali na naszym kontynencie od starożytności. Do Europy najpewniej zostały przywiezione z Egiptu przez Rzymian. Ze względu na duże umiejętności łowieckie były bardzo cenione przez gospodarzy, a w związku z tym żyły w ciągłym kontakcie z człowiekiem. 

Koty europejskie często mylone są z dachowcami. W istocie zostały z nich wyodrębnione. W XX wieku hodowcy zorientowali się, że koty domowe coraz bardziej się ze sobą mieszają i trudno o spotkanie klasycznie zbudowanego pręgowanego zwierzęcia o zrównoważonym charakterze i dużym instynkcie łowieckim. Rozpoczęła się selekcja hodowlana, która miała na celu wyodrębnienie jednego wzorca. Udało się to dopiero w latach osiemdziesiątych i wzorzec zarejestrowano w 1982 roku. 

Kot europejski – dla kogo?

Kot europejski to naturalna rasa o bardzo niejednorodnym charakterze. Właśnie dlatego bardzo dobrze odnajdzie się w bardzo wielu różnych domach. Zazwyczaj są to koty bardzo zrównoważone, które lubią się bawić, ale jednocześnie potrzebują czasu na odpoczynek i spokojną kontemplację rzeczywistości. 

O charakter kota warto pytać hodowcę, ponieważ często jest on wypadkową charakteru rodziców i dziadków. W ten sposób można dobrać osobnika do stylu życia i liczby osób w domu. Dobrze socjalizowane koty europejskie z powodzeniem dogadają się z innymi zwierzętami. 

Kot europejski – ciekawostki

  • Koty tej rasy często mylone są z dachowcami.
  • Nazwa „kot europejski” funkcjonuje dopiero od 2007 roku.

Koty europejskie to lustrzane odbicia pospolitych dachowców. Często są z nimi mylone nawet przez lekarzy weterynarii. Rasa została wyodrębniona przez hodowców, którzy bali się, że prędzej czy później, w wyniku krzyżówek, najbardziej cenione jej cechy znikną. Najwięcej kotów tej rasy żyje w krajach skandynawskich, u nas jest to jedna z najrzadszych i najtrudniej dostępnych ras.

Bibliografia:
https://web.archive.org/web/20230522135448/http://www1.fifeweb.org/dnld/std/EUR.pdf

Kot brytyjski długowłosy

kot brytyjski długowłosy

Podobnie jak jego krótkowłosi krewniacy, kot brytyjski długowłosy jest delikatnym i tolerancyjnym przyjacielem dla całej rodziny. Jego imponująca okrywa włosowa wzbudza zachwyt, jednak miłośnicy tej rasy cenią sobie przede wszystkim zrównoważony i czuły charakter pełen prawdziwie stoickiego spokoju. 

Kot brytyjski długowłosy – wygląd

Kot brytyjski długowłosy - wygląd

Długowłose koty brytyjskie uznawane są za rasę średnią, chociaż zdarzają się naprawdę duże osobniki. Samce mogą ważyć nawet 8 kilogramów. Ich ciało jest muskularne, ale jednocześnie proporcjonalne i pełne gracji. Okrągła głowa jest dosyć duża i szeroka. Bardzo ważnym elementem wzorca są tworzące się na niej charakterystyczne fałdy. Sztywne włosy na czole sprawiają, że wydaje się ono wypukłe. Uszy są zaokrąglone na końcu, a oczy są duże i stosunkowo szeroko rozstawione. Ich barwa zależna jest od umaszczenia kota

Kotki brytyjskie długowłoe – sierść

Kot brytyjski długowłosy zwraca uwagę swoją imponującą szatą. Sierść jest półdługa i dwuwarstwowa z obfitym podszerstkiem. Na głowie gęsta sierść tworzy charakterystyczne bokobrody, kryzę na szyi i gęste portki na tylnych nogach. Najbardziej obfity włos znajduje się na ogonie, gdzie tworzy okazały pióropusz. Przedstawiciele tej rasy mogą występować w dowolnym umaszczeniu. Najbardziej ceniony jest kot brytyjski niebieski.

Kot brytyjski długowłosy – charakter

Długowłose koty brytyjskie, czyli british longhair, podobnie jak i siostrzana krótkowłosa rasa, cenione są przede wszystkim za swój spokojny charakter. Zwierzęta te idealnie nadają się dla rodzin z dziećmi, jednak równie dobrze sprawdzą się jako towarzysze osób starszych. Są łagodne i bardzo delikatne. Dosyć dobrze znoszą samotność, jednak tak jak wszystkie koty potrzebują odpowiedniej stymulacji i zabawy. 

Kot brytyjski długowłosy – charakter

Koty tej rasy są umiarkowanie aktywne i cenią sobie spokój domowego zacisza. Najlepiej będą czuły się w domu z dobrze zabezpieczonym balkonem i oknami. Lubią wylegiwać się na kanapie i patrolować okolicę z parapetu. Warto jednak pamiętać, że jako drapieżniki nadal posiadają instynkt łowiecki i kluczem do ich dobrego samopoczucia jest zabawa. Nie tylko utrzymuje kota w dobrej formie, ale także pomaga rozwijać głębokie relacje z opiekunem.  

Długowłose brytyjczyki to ciekawskie i bystre koty, które szybko się uczą. Bardzo chętnie korzystają z mat węchowych i lubią zabawki interaktywne (chociaż najbardziej takie, które nie wymagają biegania). Dobrze sprawdzą się także tunele, kryjówki i różnorodne drapaki. 

Kot brytyjski długowłosy bardzo kocha swoją rodzinę i dobrze czuje się w jej towarzystwie. W stosunku do obcych może być nieco zdystansowany. Proces poznawania się powinien być ostrożny a gościom warto wspomnieć, aby szanowali przestrzeń osobistą kociaka. Z innymi zwierzętami brytyjczyk dogaduje się dosyć dobrze, jednak przy wprowadzeniu nowego kota do domu warto stosować czasową izolację i stopniową wymianę zapachów. W ten sposób rezydent szybciej oswoi się z nowym mieszkańcem. 

Kot brytyjski długowłosy – zdrowie

Kot brytyjski długowłosy – zdrowie

Koty brytyjskie długowłose są raczej zdrową rasą i jeżeli już chorują, zazwyczaj są to typowe kocie schorzenia. Nie oznacza to jednak, że rasa jest całkowicie wolna od chorób typowych dla niej. Długowłose brytyjczyki mogą cierpieć na:

  • wielotorbielowatość nerek – choroba ta objawia się powstawaniem torbieli i cyst na nerkach. Zaburza to ich prawidłowe funkcjonowanie i w efekcie prowadzi do niewydolności. Przewlekła niewydolność nerek (PNN) wymaga stosowania specjalnej diety i regularnych kontroli lekarskich. Służy to wydłużeniu życia zwierzęcia; 
  • kardiomiopatia przerostowa – przewlekła choroba serca, która prowadzi do jego niewydolności. U wszystkich ras, które są do niej predysponowane należy wykonywać coroczne badanie echa serca. W przypadku wykrycia schorzenia zapisywane są leki, które pozwolą łagodzić jego objawy;
  • erytroliza noworodków – śmiertelna choroba kociąt, która bardzo często przydarza się w przypadku właśnie tej rasy 

Kot brytyjski długowłosy – pielęgnacja

Wbrew pozorom pielęgnacja długowłosych brytyjczyków nie jest szczególnie czasochłonna. Ich futro nie powinno mieć tendencji do kołtunienia się ani filcowania. Koty te powinny być regularnie wyczesywane w celu usunięcia martwej sierści. Nieco częściej należy robić to w okresie linienia. Zazwyczaj kociaki już w hodowlach przyzwyczajane są do pielęgnacji. Należy też oczywiście zadbać o ich odpowiednie żywienie.

Kot brytyjski długowłosy – hodowla

Kot brytyjski długowłosy – hodowla

Tak jak wszystkie koty rasowe, także długowłosy brytyjczyk powinien pochodzić z zarejestrowanej i dobrej hodowli. Związki, na które warto zwracać uwagę to takie, które działają pod patronatem World Cat Federation (WCF) oraz Federation Internationale Feline (FIFe). Najłatwiej spotkać hodowle zarejestrowane w Polskiej Federacji Felinologicznej – Felis Polonia. W naszym kraju funkcjonuje wiele hodowli, dlatego z łatwością może trafić się kot brytyjski długowłosy liliowy, rudy oraz inne umaszczenia. 

Koty tej rasy podatne są na niektóre schorzenia nerek i serca, dlatego zakup kociaka powinien być bardzo dobrze przemyślany. Warto kierować się opiniami miłośników rasy, ponieważ nawet pod parasolem związku mogą pojawić się bardzo kiepskie hodowle. 

Kot brytyjski długowłosy – cena

Długowłosa odmiana są w naszym kraju nieco mniej popularne niż koty brytyjskie krótkowłose. Mimo wszystko znalezienie kociaka nie powinno być trudne. Ceny za maluchy tej rasy to zazwyczaj od 2 000 do 3 000 złotych. Pamiętaj, że są one ustalane indywidualnie przez hodowle i mogą się od siebie różnić. 

Kot brytyjski długowłosy – historia rasy

Historia brytyjskich kotów długowłosych jest ściśle związana z historią ich krótkowłosych krewniaków. To młodsza rasa, która po raz pierwszy pojawiła się dopiero w XX wieku. Pomiędzy 1914 a 1918 rokiem zaczęto rozmnażać między sobą brytyjskie koty krótkowłose i koty kartuskie lub – opcjonalnie – długowłose dachowce. Niestety, otrzymywane z tego połączenia kociaki były dużo szczuplejsze i mniej krępe od brytyjczyków. 

Pożądane skutki odniosła dopiero krzyżówka kota brytyjskiego z długowłosym kotem perskim. W drugiej połowie XX wieku długowłose brytyjczyki stawały się coraz bardziej popularne. Chociaż swoją liczebnością nigdy nie przebiły krótkowłosych krewniaków, mają grono wiernych miłośników, którzy cenią ich cudowny charakter i jedwabiście miękkie futro. 

Kot brytyjski długowłosy – dla kogo?

kot brytyjski długowłosy dla kogo

Przedstawiciel tej rasy to idealny kot domowy długowłosy. Właśnie dlatego może być świetnym towarzyszem praktycznie dla każdego. Spokojny i zrównoważony charakter sprawia, że koty tej rasy doskonale sprawdzą się jako przyjaciele osób starszych. Kot brytyjski długowłosy jest także bardzo łagodny dla dzieci, chociaż trzeba uczulać maluchy, aby były w stosunku do niego delikatne. 

Długowłosy brytyjczyk potrzebuje opiekuna, który rozumie, że pomimo swojego spokojnego usposobienia i pięknego futra jest on drapieżnikiem, który potrzebuje takiego samego dobrostanu jak inne koty. Należy zapewnić mu dobre mięsne posiłki, możliwość zabawy i bezpieczeństwo. 

Kot brytyjski długowłosy dosyć dobrze znosi samotność. O ile dostanie od opiekuna dużo czułości i wspólnej zabawy, nie będzie przeszkadzało mu pozostanie w domu na kilka godzin. Z łatwością dogada się także z innym kotem, a nawet z psem – jeżeli oczywiście socjalizacja przebiegnie w odpowiedni sposób. 

Kot brytyjski długowłosy – ciekawostki 

  • Kot brytyjski długowłosy jest o wiele rzadziej spotykany niż jego krótkowłosy krewniak.
  • Koty tej rasy mają bardzo cienki głosik i stosunkowo rzadko się odzywają
Kot brytyjski długowłosy – ciekawostki

Długowłosy brytyjczyk jest jednocześnie niezwykle piękny i bardzo sympatyczny. Ceni sobie dobre jedzenie i wygodne posłanie, nie gardzi jednak szaloną zabawą. Jest ciekawski, bystry i bardzo kocha swoich opiekunów. Do obcych może mieć jednak sporo dystansu. Wzorzec dopuszcza nieograniczoną paletę barw, dlatego zarówno kot brytyjski długowłosy rudy, jak i czarny może z powodzeniem zamieszkać w twoim domu.

Bibliografia:

1) https://web.archive.org/web/20231127210943/http://www1.fifeweb.org/dnld/std/BLH-BSH.pdf